Εξέγερση των Σπαρτακιστών: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
Γραμμή 36:
 
==Αποτίμηση==
Στην ιστοριογραφία της πρώην [[Λαοκρατική Δημοκρατία της Γερμανίας|Λαϊκής Δημοκρατίας της Γερμανίας]], η εξέγερση αποτιμήθηκε θετικά. Η άποψή ήταν ότι μόνο το KPD είχε καταφέρει να σχηματίσει ένα μαρξιστικό-λενινιστικό μαχητικό κόμμα και δημιούργησε μια κρίσιμη προϋπόθεση για τη νίκη της προλεταριακής επανάστασης. Από αυτή την άποψη, η ίδρυση του [[Κομμουνιστικό Κόμμα της Γερμανίας|KPD]] ήταν ένα από τα καθοριστικά σημεία καμπής στην ιστορία του γερμανικού εργατικού κινήματος. Η συγκεκριμένη ερμηνεία ερμηνεία υπερέβαλλε ως προς τη δύναμη της [[Ενωση Σπάρτακος|Ένωσης Σπάρτακος]] και την επιρροή της και αποκάλυπτε τις αποτυχημένες τακτικές της<ref>Kolb, Eberhard (1988). ''Die Weimarer Republik'' (= Oldenbourg Grundriss der Geschichte Bd. 16) [=Outline of History, Vol. 16]. Munich: Oldenbourg. pp. 154 f.</ref>
 
Μετά την επανένωση της Γερμανίας το 1990, η ιστορία αξιολόγησε την εξέγερση κυρίως αρνητικά. Ο Hans Mommsen χαρακτήρισε τις ενέργειες των ανταρτών ως «τρομοκρατική τακτική πραξικοπήματος».<ref>Mommsen, Hans (1998). ''Aufstieg und Untergang der Republik von Weimar 1918–1933'' [Rise and Fall of the Weimar Republic 1918-1933]. Berlin: Ullstein, paperback edition. p. 54.</ref>, ενώ ο Hagen Schulze έγραψε ότι στόχος τους ήταν μια «σοσιαλιστική, κόκκινη επανάσταση και μια δικτατορία της εργατικής τάξης»<ref>Schulze, Hagen (1994). ''Weimar. Deutschland 1917–1933''. Berlin: Siedler. p. 178.</ref>. Ο Heinrich August Winkler βλέπει την εξέγερση του Ιανουαρίου ως «εξέγερση ενάντια στη δημοκρατία», σαν τους Μπολσεβίκους, που χρησιμοποίησαν τη δύναμη των όπλων για να διαλύσουν τη δημοκρατικά εκλεγμένη Ρωσική Συντακτική Συνέλευση τον Ιανουάριο του 1918, ο Λίμπκνεχτ και οι οπαδοί του ήθελαν να αποτρέψουν το σχηματισμό κοινοβουλευτικής κυβέρνησης ακόμη και πριν από τις εκλογές για την Εθνοσυνέλευση.<ref>Winkler, Heinrich August (2000). ''Der lange Weg nach Westen. Band 1: Deutsche Geschichte vom Ende des Alten Reiches bis zum Untergang der Weimarer Republik'' [The Long Road to the West. Vol. 1: German history from the end of the Old Empire to the Weimar Republic]. Munich: Beck. p. 389.</ref> Ο ιστορικός Henning Köhler χαρακτηρίζει την εξέγερση ως «τυφλή δράση», έναν «αγώνα για την εξουσία (…) που αντιστοιχεί στο μπολσεβίκικο μοντέλο»<ref>Köhler, Henning (2002). ''Deutschland auf dem Weg zu sich selbst. Eine Jahrhundertgeschichte'' [Germany on the Road to Itself. A History of a Century]. Stuttgart : Hohenheim-Verlag, p. 149.</ref>. Ο Hans-Ulrich Wehler ήταν της άποψης ότι το KPD, ενάντια στη συμβουλή του Λουξεμβούργου, «ενέδωσε σε ένα πραξικόπημα που προσπαθούσε να εξαπολύσει έναν γερμανικό εμφύλιο πόλεμο μέσω της εξέγερσης του Ιανουαρίου του Βερολίνου»<ref>Wehler, Hans-Ulrich (2003). ''Deutsche Gesellschaftsgeschichte, Bd. 4: Vom Beginn des Ersten Weltkrieges bis zur Gründung der beiden deutschen Staaten 1914–1949'' [German Social History, Vol. 4: From the Beginning of the First World War to the Foundation of the Two German States 1914-1949]. Munich: C.H. Beck Verlag. p. 537.</ref>. Ο Sönke Neitzel αποκαλεί την εξέγερση «αυθόρμητη, χωρίς ηγέτες δράση»<ref>Neitzel, Sönke (2008). ''Weltkrieg und Revolution, 1914–1918/19'' ''(= Deutsche Geschichte im 20. Jahrhundert, Band 3)'' [World War and Revolution, 1914–1918/19 (=German History in the 20<sup>th</sup> Century, Vol 3]. Berlin: be.bra. p. 162.</ref>. Ο Ιρλανδός ιστορικός Μαρκ Τζόουνς κάνει παρόμοια κρίση, χαρακτηρίζοντας την εξέγερση ως «αυτοσχέδια απόπειρα πραξικοπήματος με πολύ λίγες πραγματικές πιθανότητες επιτυχίας»<ref>Jones, Mark (2017). ''Am Anfang war Gewalt: Die deutsche Revolution 1918/19 und der Beginn der Weimarer Republik'' [In the Beginning Was Force: The German Revolution 1918/1919 and the Beginning of the Weimar Republic]. Berlin: Propyläen. p. 161.</ref>.