Εξέγερση των Σπαρτακιστών: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
Γραμμή 6:
 
Στα τέλη του [[1918]] η πρώην [[Αυτοκρατορική Γερμανία]] είχε ηττηθεί στον [[Α΄Παγκόσμιος Πόλεμος|Α’ Π.Π.]] και ο [[Γουλιέλμος Β΄ της Γερμανίας|Κάιζερ Γουλιέλμος]] είχε πλέον εκθρονισθεί. Στη θέση της παλαιάς αυτοκρατορίας δημιουργήθηκε η φιλελεύθερη [[Δημοκρατία της Βαϊμάρης]], της οποίας ωστόσο ο βίος δεν ήταν μακρύς, καθώς λίγα χρόνια αργότερα ([[1933]]) καταλύθηκε από τους [[Ναζί]] του [[Αδόλφος Χίτλερ|Αδόλφου Χίτλερ]]. Ωστόσο, πολύ νωρίτερα και συγκεκριμένα από τις αρχές του 1919 η Δημοκρατία της Βαϊμάρης αμφισβητήθηκε έντονα από ακραία μεταξύ τους πολιτικά μορφώματα, ένα εκ των οποίων αποτελούσαν οι «[[Ένωση Σπάρτακος|Σπαρτακιστές]]», οι οποίοι είχαν αποσκιρτήσει το [[1914]] από το Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα και αντλούσαν την ονομασία τους από τον επαναστάτη σκλάβο της [[Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία|αρχαίας Ρώμης]] [[Σπάρτακος|Σπάρτακο]]. Οι Σπαρτακιστές αντιτίθενταν στον πόλεμο, υποστήριζαν την [[πάλη των τάξεων]] και τη γενική απεργία ως κεντρικό επαναστατικό όπλο. Η συνθηματολογία τους έβρισκε αρχικά ανταπόκριση στις πλατειές λαϊκές εργατικές μάζες των μεγαλουπόλεων. Την [[1 Ιανουαρίου]] του 1919 ίδρυσαν από κοινού με άλλες κομμουνιστικές ομάδες το ΚΚΓ ([[Κομμουνιστικό Κόμμα Γερμανίας]]). Παρά τη φαινομενική ειρήνη, την κατάληψη της εξουσίας επιθυμούσαν διάφορες ομάδες, ενώ εργαζόμενοι, στρατιώτες και ναύτες είχαν συγκροτήσει τοπικά συμβούλια στο πρότυπο των σοβιέτ.
 
Οι Γερμανοί κομμουνιστές αυτής της περιόδου έχουν καταθέσει ότι η επαναστατική τους στάση ήταν εμπνευσμένη από συγκεκριμένες εμπειρίες και όχι από ιδεολογικά κίνητρα. Αυτές οι εμπειρίες ήταν εκείνες της απογοήτευσης και της αποξένωσης των ατόμων που βρίσκονταν όλο και περισσότερο παγιδευμένα από έναν εκτεταμένο ιστό γραφειοκρατίας και ολιγαρχικών τάσεων στις σύγχρονες δημοκρατικές μαζικές οργανώσεις. Ανάμεσα στις πολλές μαρτυρίες, αναφέρονται πολύ αποκαλυπτικά τα πρόσφατα δημοσιευμένα απομνημονεύματα του Karl Retzlaw, Spartakus (Φρανκφούρτη, 1971), σελ. 49. Για πολλά χρόνια αφότου έγινε σοσιαλιστής και κομμουνιστής, δεν είχε διαβάσει ούτε μια γραμμή του Μαρξ και του Ένγκελς, ούτε του Λένιν και του Τρότσκι. «''Στην πραγματικότητα δεν γνώριζα κανέναν που σε αυτά τα χρόνια [1915] έγινε σοσιαλιστής μέσω της μελέτης του Μαρξ''».
 
== Κομμουνιστικό Κόμμα Γερμανίας ==