Βόμβα υδρογόνου: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
Χωρίς σύνοψη επεξεργασίας |
|||
Γραμμή 4:
Η ''υδρογονοβόμβα'', όπως επίσης λέγεται, αναπτύχθηκε στις αρχές της δεκαετίας του '50 και από τις δύο πλευρές του τότε [[Ψυχρού πολέμου]], και μέχρι σήμερα αποτελεί ένα από τα ισχυρότερα [[όπλο μαζικής καταστροφής|όπλα μαζικής καταστροφής]] στον πλανήτη. Γνωστή διεθνώς και ως ''H-Bomb (Hydrogen Bomb)'', συγκριτικά είναι 100 έως και 1.000 φορές πιο καταστροφική απ' ό,τι μια απλή [[ατομική βόμβα]] σχάσης.
Ο [[Ατομικός πυρήνας|πυρήνας]] μιας υδρογονοβόμβας αποτελείται από άτομα [[δευτέριο|δευτερίου]] (<math>_1^2\!H</math>) και [[τρίτιο|τριτίου]] (<math>_1^3\!H</math>), τα οποία είναι βαρέα [[ισότοπο|ισότοπα]] του [[υδρογόνο|υδρογόνου]]. Για την πυροδότηση μιας υδρογονοβόμβας προαπαιτείται μια μικρότερη έκρηξη σχάσης δηλαδή μιας μικρής [[ατομική βόμβα|ατομικής βόμβας]], συνήθως [[πλουτώνιο|πλουτωνίου]], η οποία λαμβάνει χώρα στο περίβλημα του πυρήνα υδρογόνου. Αυτή η πρώτη έκρηξη αυξάνει την θερμοκρασία του πυρήνα σε 100 εκατομμύρια βαθμούς [[Κλίμακα Κελσίου|Κελσίου]] οδηγώντας έτσι σε [[σύντηξη]] το δευτέριο και το τρίτιο, παράγοντας άτομα [[Ήλιο|ηλίου]] και [[νετρόνιο|νετρόνια]] με ταυτόχρονη έκλυση τεράστιων ποσοτήτων [[ενέργεια]]ς. Αυτή η διαμόρφωση είναι γνωστή ως σχέδιο Τέλερ-Ούλαμ, και αναπτύχθηκε από τους [[Έντουαρντ Τέλερ]] και [[Στανίσουαφ Ούλαμ]] το 1951<ref name="Teller">{{cite techreport | last1 = Teller | first1 = Edward | last2 = Ulam | first2 = Stanislaw | date = 1951-03-09 | title = On Heterocatalytic Detonations I. Hydrodynamic Lenses and Radiation Mirrors | url = http://www.nuclearnonproliferation.org/LAMS1225.pdf | url-status = live | format = pdf | series = A | language = en | publisher = Los Alamos Scientific Laboratory | archive-url = https://web.archive.org/web/20201128023326/http://www.nuclearnonproliferation.org/LAMS1225.pdf | archive-date = 2020-11-28 | access-date = 2021-02-10 | via = Nuclear Non-Proliferation Institute | df = dmy-all}}</ref> για τις Ηνωμένες Πολιτείες.
Η καταστροφική της ισχύς μεγιστοποιείται από την ενέργεια των απελευθερωμένων [[Νετρόνιο|νετρονίων]], τα οποία σε συνδυασμό με τις υψηλές θερμοκρασίες είναι σε θέση να αντιδράσουν ακόμα και με τα πιο αδρανή ραδιενεργά υλικά όπως το [[απεμπλουτισμένο ουράνιο]], πράγμα αδύνατο σε μικρότερες ενεργειακές συνθήκες. Αυτό το κύμα ενέργειας υπερδιπλασιάζει την απόδοση της βόμβας αφήνοντας παράλληλα πίσω του και τις μακροχρόνιες επιπτώσεις του με την δημιουργία ραδιενεργών καταλοίπων.
Η πρώτη έκρηξη βόμβας υδρογόνου έγινε στις 31 Οκτωβρίου (1η Νοεμβρίου τοπική) [[1952]] στην [[ατόλη]] [[Enewetak]], στα [[Νησιά Μάρσαλ]] (Marshall) του Ειρηνικού ωκεανού από τις ΗΠΑ. Η έκρηξη εξαέρωσε 80 τόνους εδάφους και είχε 8 μίλια διάμετρο με 27 μίλια ύψος. Στις 12 Αυγούστου στη [[Σοβιετική Ένωση]] πραγματοποιείται η πρώτη δοκιμή βόμβας υδρογόνου. Το πιο ισχυρό πυρηνικό όπλο αυτού του τύπου που χρησιμοποιήθηκε ποτέ ήταν μια βόμβα πυρηνικής σύντηξης, η [[
Στις [[24 Αυγούστου]] του [[1968]], πραγματοποιήθηκε στην ατόλη της Φανγκατάουφα, στο σύμπλεγμα της Μουρουρόα στον νότιο [[Ειρηνικός Ωκεανός|Ειρηνικό]], η πρώτη ατμοσφαιρική δοκιμή της [[Γαλλία|γαλλικής]] βόμβας υδρογόνου, σηματοδοτώντας την είσοδο της Γαλλίας στην ομάδα των πέντε πυρηνικών δυνάμεων. Η βόμβα, η οποία εξερράγη αναρτημένη σε αερόστατο σε ύψος 600 μέτρων από την ατόλη, είχε διαστάσεις αυτοκινήτου και ως εκ τούτου ήταν δύσχρηστη σαν όπλο. Άνοιξε όμως το δρόμο για την κατασκευή των πυρηνικών κεφαλών που θα εξόπλιζαν τους γαλλικούς πυρηνικούς πυραύλους. Στις διαμαρτυρίες των κρατών της περιοχής γι' αυτήν την «μεγαλειώδη επιστημονική, τεχνική και βιομηχανική επιτυχία», όπως τη χαρακτήρισε ο στρατηγός [[Σαρλ ντε Γκωλ]], το [[Παρίσι]] απάντησε ότι τα φαινόμενα απατούν και ότι μόλις τρεις ώρες μετά το ολοκαύτωμα ήταν απόλυτα ασφαλής η επίσκεψη στην ατόλη.<ref>''Η πρώτη γαλλική βόμβα υδρογόνου'', Ιστορικό Λεύκωμα 1968, σελ. 130, Καθημερινή (1998)</ref>
| |||