Νικαιο-Βενετική συνθήκη του 1219: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
μΧωρίς σύνοψη επεξεργασίας |
μ 🛠️ (By FindAndReplace) |
||
Γραμμή 6:
Μετά την [[Άλωση της Κωνσταντινούπολης (1204)|Άλωση της Κωνσταντινούπολης]] κατά τη διάρκεια της [[Δ΄ Σταυροφορία|Δ΄ Σταυροφορίας]] το 1204, οι Βενετοί, οι οποίοι είχαν διαδραματίσει σημαντικό ρόλο στην εκτροπή της Σταυροφορίας και την τελική λεηλασία της Ρωμαϊκής πρωτεύουσας, πρωτοστάτησαν μεταξύ των νικητών. Στην επακόλουθη συμφωνία μεταξύ των Σταυροφόρων, την ''[[Partitio Terrarum Imperii Romaniae|Partitio terrarum imperii Romaniae]]'', οι Βενετοί επρόκειτο να λάβουν τα τρία όγδοα της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας, συμπεριλαμβανομένων των τριών ογδόων της ίδιας της Κωνσταντινούπολης.<ref name="Ostrogorsky, pp. 423–424">{{Harvnb|Ostrogorsky|1969}}.</ref> Αν και η Βενετία έλαβε το μεγαλύτερο όφελος από τη Σταυροφορία, παραιτήθηκε από την άμεση κυριαρχία επί των εδαφών της [[Ήπειρος (περιοχή)|Ηπείρου]], της [[Ακαρνανία|Ακαρνανίας]], της [[Αιτωλία|Αιτωλίας]] και της [[Πελοπόννησος|Πελοποννήσου]], που αρχικά είχαν ανατεθεί στη Δημοκρατία. Αντ' αυτού, η Δημοκρατία της Βενετίας διεκδίκησε τα νησιά του [[Αιγαίο Πέλαγος|Αιγαίου Πελάγους]], κυρίως την [[Κρήτη]], και μία αλυσίδα λιμανιών και παράκτιων οχυρών κατά μήκος των ελληνικών ακτών, με αποτέλεσμα να κυριαρχήσουν στα εμπορικά κέντρα και τις εμπορικές διαδρομές σε όλη την (πρώην) Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία.
Με την υποστήριξη των Βενετών, οι Λατίνοι συνέχισαν την εκστρατεία τους στα [[Βαλκάνια]], για να διεκδικήσουν τον έλεγχό τους στα (πρώην) Ρωμαϊκά εδάφη, αλλά σταμάτησαν στη μάχη της Αδριανούπολης το 1205 από τους [[Δεύτερη Βουλγαρική Αυτοκρατορία|Βούλγαρους]].<ref name="Ostrogorsky, p. 429">{{Harvnb|Ostrogorsky|1969}}.</ref> Η νεοσυσταθείσα [[Λατινική Αυτοκρατορία]], μαζί με τη Βενετία, υπέγραψαν μία μυστική συνθήκη με τον [[
== Η συνθήκη ==
| |||