Ρούπελ: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Στις [[26 Μαΐου]] [[1916]] οι στρατιωτικοί κύκλοι του βασιλιά [[Κωνσταντίνος Α΄ της Ελλάδας|Κωνσταντίνου του Α']] παρέδωσαν το οχυρό αμαχητί στη [[Βασίλειο της Βουλγαρίας|Βουλγαρία]], ώστε η Ελλάδα να επαναβεβαιώσει την, φιλική προ τις [[Κεντρικές Δυνάμεις]], «διαρκή ουδετερότητας», ως αντίβαρο στην κατάληψη της [[Θεσσαλονίκη|Θεσσαλονίκης]] από τη [[Στρατιά της Ανατολής]] της [[Τριπλή Συνεννόηση|Τριπλής Συνεννόησης (Αντάντ)]], το προηγούμενο φθινόπωρο του 1915 (που υπήρξε και η αφορμή για την οριστική διάλυση [[Κυβέρνηση Ελευθερίου Βενιζέλου 1915|της Κυβέρνησης Βενιζέλου]] και την κατοπινή διακυβέρνηση της χώρας από το Παλάτι). Ακολούθησε η πολύνεκρη για τον Ελληνισμό της Μακεδονίας [[Β΄ Βουλγαρική Κατοχή της Ανατολικής Μακεδονίας|Β΄ Βουλγαρική Κατοχή (1916-1918)]]. Την αμαχητί παράδοση αποφάσισε η φιλοβασιλική [[Κυβέρνηση Στέφανου Σκουλούδη 1915|Κυβέρνηση Σκουλούδη]] και ο τότε αναπληρωτής επιτελάρχη [[Ιωάννης Μεταξάς]], με τη σύμφωνη γνώμη του βασιλιά. Ο φιλοβενιζελικός δημοσιογράφος [[Γεώργιος Βεντήρης|Γ. Βεντήρης]] έγραψε πως η παράδοση του Ρούπελ αποτέλεσε «αίσχος εις τας ημέρας του ελληνισμού».<ref>{{Cite web|url=https://serraikanea.gr/koinonia/item/45617-i-paradosi-tou-roypel-kai-tis-an-makedonias-otan-o-metaksas-eipe-nai-stous-germanovoulgarous.html|title=Η παράδοση του Ρούπελ και της Αν. Μακεδονίας: Όταν ο Μεταξάς είπε «ΝΑΙ» στους Γερμανοβουλγάρους|accessdate=2020-04-08|archive-date=2020-09-27|archive-url=https://web.archive.org/web/20200927215604/https://serraikanea.gr/koinonia/item/45617-i-paradosi-tou-roypel-kai-tis-an-makedonias-otan-o-metaksas-eipe-nai-stous-germanovoulgarous.html|url-status=dead}}</ref> Στη συνέχεια ακολούθησε η παράδοση της [[Καβάλα|Καβάλας]], της [[Δράμα (πόλη)|Δράμας]] και των [[Σέρρες|Σερρών]], καθώς και η [[Αιχμαλωσία του Δ΄ Σώματος Στρατού στο Γκέρλιτς|παράδοση του ελληνικού Δ' Σώματος Στρατού]], με περισσότερους από 7.000 αξιωματικούς και στρατιώτες να καταλήγουν αιχμάλωτοι στο γερμανικό στρατόπεδο του [[Γκέρλιτς]] στα γερμανοπολωνικά σύνορα.<ref>{{Cite web|url=https://serraikanea.gr/koinonia/item/45617-i-paradosi-tou-roypel-kai-tis-an-makedonias-otan-o-metaksas-eipe-nai-stous-germanovoulgarous.html|title=Η παράδοση του Ρούπελ και της Αν. Μακεδονίας: Όταν ο Μεταξάς είπε «ΝΑΙ» στους Γερμανοβουλγάρους|accessdate=2020-04-08|archive-date=2020-09-27|archive-url=https://web.archive.org/web/20200927215604/https://serraikanea.gr/koinonia/item/45617-i-paradosi-tou-roypel-kai-tis-an-makedonias-otan-o-metaksas-eipe-nai-stous-germanovoulgarous.html|url-status=dead}}</ref><ref>{{cite web|url=https://www.mixanitouxronou.gr/i-ntropi-tou-ethnikou-dichasmou-to-d-soma-stratou-pou-egkatelipse-ti-drama-ke-paradothike-amachiti-stous-germanous/| title=Η ντροπή του εθνικού διχασμού| accessdate=2020-04-08| date=1941-04-29 | publisher=Μηχανή του Χρόνου}}</ref> Μετά την, τυπική μόνο, λήξη του [[Εθνικός Διχασμός|Εθνικού Διχασμού]] και την επαναφορά της [[Βουλή των Λαζάρων|βενιζελικής Βουλής]], στη ''«Δίκη του πρώην Επιτελείου»'' (του ΓΕΣ, ή αλλιώς ''«Υπόθεση Ρούπελ»'') των στρατιωτικών του Παλατιού για την παραπάνω αμαχητί παράδοση, το 1919 - 20, ο [[Ιωάννης Μεταξάς]] και ο [[Βίκτωρ Δούσμανης]] θα καταδικαστούν σε θάνατο για προδοσία (του Δούσμανη μετατράπηκε αμέσως σε ισόβια), ερήμην, αφού βρίσκονταν ήδη σε εξορία, στην [[Κορσική]].{{πηγή}} Η ποινή του Μεταξά δεν θα εκτελεστεί ούτε όταν επέστρεψε από την εξορία, λόγω της αναπάντεχης ήττας των «Φιλελεύθερων» στις [[Ελληνικές βουλευτικές εκλογές 1920|εκλογές του Νοεμβρίου του 1920]], μετά την νικηφόρα λήξη του Πολέμου, και εν μέσω της [[Μικρασιατική εκστρατεία|Μικρασιατικής Εκστρατείας]].{{πηγή}}