Αρχαίοι ολυμπιακοί αγώνες: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
μ Αναστροφή της επεξεργασίας από τον 109.242.136.69 (συνεισφ.), επιστροφή στην τελευταία εκδοχή υπό Projethomere
Ετικέτα: Επαναφορά
μ. επιμέλεια
Γραμμή 4:
Οι Ολυμπιακοί αγώνες ξεκίνησαν από τους αρχαίους Έλληνες που ήθελαν να διοργανώσουν μία εκδήλωση πανελλήνιου χαρακτήρα καθώς ζούσαν χωρισμένοι και απλωμένοι σε ένα ευρύ γεωγραφικό χώρο, μη συγκροτώντας ενιαίο κράτος με τη σημερινή έννοια του όρου. Στην ιστορική λοιπόν εποχή οι Ολυμπιακοί αγώνες διεξάγονταν μετά το [[Ηλιοστάσιο|θερινό ηλιοστάσιο]], κάθε τέσσερα χρόνια. Η τετραετία αυτή ονομαζόταν «''πενθετηρίς''» επειδή οι αρχαίοι συμπεριλάμβαναν και τα δύο έτη της διοργάνωσης, που σημάδευαν την αρχή και το τέλος της περιόδου. Οι πενθετηρίες ονομάζονταν με τον αύξοντα αριθμό της εκάστοτε Ολυμπιάδας και χρησίμευαν ως χρονική αναφορά. Η πρώτη καταγραμμένη διοργάνωση των αγώνων ήταν στην [[Ολυμπία]], το 776 π.Χ., δηλαδή η πρώτη πενθετηρία ξεκινά το καλοκαίρι του 775 π.Χ., σύμφωνα με το σημερινό ημερολόγιο.
 
Είναι σχεδόν σίγουρο ότι αυτή δεν ήταν και η πρώτη φορά που γίνονταν οι αγώνες. Τότε οι αγώνες ήταν μόνο τοπικοί και διεξαγόταν μόνο ένα αγώνισμα, η διαδρομή του [[Στάδιο (άθλημα)|σταδίου]]. Ο αρχαίος περιηγητής [[Παυσανίας]] μνημονεύει τους κατοίκους της [[Ήλις|Ήλιδας]], οι οποίοι από τα πανάρχαια χρόνια είχαν κτίσει ναό προς τιμή του [[Κρόνος (μυθολογία)|Κρόνου]]. Κατά τηντη μυθική παράδοση, όταν γεννήθηκε ο [[Δίας (μυθολογία)|Δίας]], οι [[Ιδαίοι Δάκτυλοι]] ήρθαν από την Κρήτη στην [[Ήλιδα]] και έκαναν αγώνα δρόμου για το βρέφος Δία. Ο μεγαλύτερος από αυτούς, ο ''Ηρακλής'' (όχι ο [[Ηρακλής (μυθολογία)|συνώνυμος ήρωας]]), έβαλε τους άλλους αδερφούς του, τον ''Παιωναίο'', τον ''Επιμήδη'', τον ''Ιάσιο'' και τον ''Ίδα'' να τρέξουν, και μετά τη λήξη των αγώνων, ο ''Ιδαίος Ηρακλής'' στεφάνωσε τους νικητές με κλαδί άγριας ελιάς, ένα δέντρο που είχε φέρει από τηντη χώρα των [[Υπερβόρειοι|Υπερβορείων]]. Η μυθική αυτή παράδοση έχει γίνει απόπειρα να χρονολογηθεί στα τέλη της 2ης χιλιετίας π.Χ.<ref name="grecianantiquiti00harwrich">{{Cite book
| editor = Harwood, Thomas, Rev
| title = Grecian antiquities; or, An account of the public and private life of the Greeks... chiefly designed to explain words in the Greek classics, according to the rites and customs to which they refer. To which is added, a chronology of remarkable events in the Grecian history, from the foundation of the kingdom of Argos under Inachus, to the death of Alexander
Γραμμή 17:
}}</ref>.
 
Σύμφωνα με τον ίδιο μύθο, ο Ιδαίος Ηρακλής ήταν εκείνος που έδωσε το όνομα ''Ολύμπια'' στους αγώνες αυτούς. Σύμφωνα με έναν άλλο μύθο, στην τοποθεσία αυτή πάλεψε ο ίδιος ο Δίας με τον Κρόνο για την εξουσία της Γης, ενώ ένας τρίτος μύθος συμπληρώνει ότι μετά τηντη μάχη αυτή, διεξάχθηκαν οι πρώτοι Ολυμπιακοί αγώνες προς τιμήν και εορτασμό της έκβασης της μάχης και της νίκης του Ολύμπιου Δία. Στους αγώνες αυτούς πήραν μέρος οι Ολύμπιοι θεοί, και μάλιστα ο [[Απόλλων]] νίκησε τον [[Ερμής (μυθολογία)|Ερμή]] και τον [[Άρης (μυθολογία)|Άρη]] στο τρέξιμο και την πυγμαχία αντίστοιχα. Αυτά σύμφωνα με τον [[Παυσανίας|Παυσανία]].
 
Από τότε, κατά την παράδοση, πέρασαν πολλά χρόνια, ώσπου ο [[Κλύμενος]], απόγονος του Ιδαίου Ηρακλή, πενήντα χρόνια μετά τον [[Κατακλυσμός του Δευκαλίωνα|κατακλυσμό του Δευκαλίωνα]] εγκαταστάθηκε στην Ολυμπία. Ο Κλύμενος έγινε βασιλιάς και επανίδρυσε τους Ολυμπιακούς αγώνες. Νικήθηκε όμως από τον [[Ενδυμίωνας|Ενδυμίωνα]] γιό του [[Αέθλιος (μυθολογία)|Αέθλιου]], ο οποίος με τηντη σειρά του ανέβηκε στον θρόνο. Ο γιος του Ενδυμίωνα έκανε με τηντη [[Σελήνη (μυθολογία)|Σελήνη]] πενήντα κόρες, οι οποίες από τότε αντιπροσωπεύουν τους πενήντα μήνες (πενήντα σελήνες, ή φεγγάρια) που σχηματίζουν την εορταστική πενθετηρίδα, και γι' αυτό οι Ολυμπιακοί αγώνες διεξάγονταν κάθε τέσσερα χρόνια. Ο Ενδυμίων όρισε έναν αγώνα δρόμου με βραβείο τον θρόνο. Στον αγώνα αυτό πήραν μέρος οι τρεις γιοί του, ο [[Παίωνας ο Ήλειος|Παίων]], ο [[Επειός ο Ηλείος|Επειός]] και ο [[Αιτωλός]]. Νίκησε ο Επειός, ο οποίος παραχώρησε το βραβείο στον γιο του και ονοματοδότη της περιοχής της [[Ήλις|Ήλιδας]], τον [[Ηλείος|Ηλείο]]. Την ίδια εποχή, στην κοντινή [[Πίσα]] κυβερνούσε ο, αιτωλικής καταγωγής, βασιλιάς [[Οινόμαος]]. Πιθανώς οι Ολυμπιακοί αγώνες της εποχής αυτής να διοργανώνονταν βάση της [[Ολυμπιακή Εκεχειρία|Ολυμπιακής εκεχειρίας]], μιας συμφωνίας ειρήνης που είχαν κλείσει ο [[Ίφιτος ο Ηλείος|Ίφιτος]] από την Ήλιδα, ο [[Λυκούργος (νομοθέτης)|Λυκούργος]] από τηντη Σπάρτη και ο [[Κλεοσθένης ο Ηλείος|Κλεοσθένης]] από την Πίσα, αφού σύμφωνα με τον Παυσανία, η συμφωνία αυτή φυλασσόταν στον ναό της Ήρας στην Ολυμπία. Η ιερή εκεχειρία όριζε σε όλες τις ελληνικές πολιτείες τη μη κατάκτηση της Ολυμπίας αλλά και τη διακοπή κάθε [[Πόλεμος|πολεμικής]] εχθροπραξίας όταν άρχιζε η περίοδος των αγώνων. Μόλις έμπαινε ο μήνας των αγώνων, την εκεχειρία αυτή τη διαλαλούσαν σε όλους τους ελληνικούς δήμους ειδικοί [[Κήρυκας|κήρυκες]] που τους όριζαν οι επιμελητές του ιερού της Ηλείας.
 
== Θέσπιση των αγώνων ==
Με την πάροδο του χρόνου, ο θεσμός της Ολυμπιακής εκεχειρίας και των Ολυμπιακών αγώνων έγιναν όλο και πιο δημοφιλείς σε όλο τον ελλαδικό χώρο. Ενώ αρχικά στους αγώνες έπαιρναν μέρος μόνο κάτοικοι της Ήλιδας, σταδιακά διευρύνθηκε ο κανονισμός, ώστε να επιτρέπονται αθλητές από την Αρκαδία, τηντη Λακεδαίμονα και τηντη Μεσσηνία, ακόμα και από όλη την Πελοπόννησο και τα Μέγαρα. Ακολούθησαν οι εκτός Πελοποννήσου πόλεις των Αθηνών και της Ιωνίας. Μέχρι τον 4ο αι. μ.Χ. όπου και σημειώνεται το τέλος των Ολυμπιακών αγώνων, η συρροή των αθλητών από όλα τα μέρη ήταν μεγάλη. Από τις αποικίες στη [[Μεγάλη Ελλάδα]] και τηντη Μικρά Ασία, τηντη Ρόδο, από την Αίγυπτο (ιδίως την [[Αλεξάνδρεια]]), την [[Κυρήνη]] και τηντη Φοινίκη, αλλά και από τηντη [[Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία|Ρωμαϊκή αυτοκρατορί]]<nowiki/>α έρχονταν αθλητές για να αγωνιστούν στην Ολυμπία. Τελευταίοι ολυμπιονίκες ήταν ο [[Αρμένιοι|Αρμένιος]] βασιλιάς [[Βαρασδάτης της Αρμενίας|Βαρασδάτης]] και ο [[Φιλούμενος ο Φιλαδελφεύς]] από τηντη [[Φιλαδέλφεια (Μικρά Ασία)|Φιλαδέλφεια της Λυδίας]].
 
Από την 37η Ολυμπιάδα (632 π.Χ.) αρχίζουν να παίρνουν μέρος έφηβοι. Ο [[Δαμίσκος ο Μεσσήνιος|Δαμίσκος]] από τηντη [[Αρχαία Μεσσηνία|Μεσσηνία]] κερδίζει στην 103η διοργάνωση (368 π.Χ.) τον αγώνα δρόμου σε ηλικία μόλις δώδεκα ετών.
 
Η παρακολούθηση των αγώνων επιτρεπόταν σε όλους, ελεύθερους και δούλους, ακόμα και βάρβαρους. Μονάχα απαγορευόταν αυστηρά στις γυναίκες. Για όποια μάλιστα τολμούσε να παραβεί τη διαταγή αυτή, υπήρχε η ποινή του θανάτου. Ωστόσο, μία γυναίκα που ανήκε σε σπουδαία αθλητική οικογένεια και λαχταρούσε να καμαρώσει νικητές μέσα στο στάδιο τους δικούς της, δε δίστασε να ντυθεί άντρας και να περάσει μέσα στους θεατές των αγώνων. Ήταν η [[Καλλιπάτειρα]], κόρη του περίφημου Ολυμπιονίκη [[Διαγόρας ο Ρόδιος|Διαγόρα]] από την [[Ιαλυσός|Ιαλυσό]] της [[Ρόδος|Ρόδου]], αδελφή και μητέρα επίσης νικητών στις Ολυμπιάδες. Αυτή ακριβώς η συγγένειά της με ξεχωριστούς αθλητές έκανε τους [[Ελλανοδίκες]] να της συγχωρήσουν την παράβαση και να της επιτρέψουν τιμητικά να παρακολουθήσει τους αγώνες.[[Αρχείο:Discobulus.jpg|μικρογραφία|Ο Δισκοβόλος ]]
 
Επίσης σημειώνεται μεμονωμένα και απόδοση τιμών σε γυναίκες, πράγμα που δεν ήταν σύνηθες φαινόμενο, αφού η συμμετοχή ήταν καθαρά ανδρικό προνόμιο. Στα [[Ιππικά αγωνίσματα στην αρχαία Ελλάδα|ιππικά αθλήματα]] της αρματοδρομίας και της ιππασίας όμως το βραβείο πήγαινε στον ιδιοκτήτη του αλόγου, που δεν ήταν αναγκαστικά ο ίδιος ο ιππέας που έπαιρνε μέρος. Έτσι έχουμε τηντη Σπαρτιάτιδα [[Κυνίσκα]], θυγατέρα του [[Αρχίδαμος Β΄|Αρχιδάμου]] και αδερφή του [[Αγησίλαος Β΄ της Σπάρτης|Αγησιλάου]], που τιμήθηκε με το κλαδί ελιάς και στην οποία έκτισαν ηρώο και αφιέρωσαν αγάλματα.
 
Τέλος, σε περίπτωση που ο αριθμός των αγωνιστών σε κάποιο άθλημα ήταν περιττός, απόμενε μετά την κλήρωση των ζευγαριών ένας αθλητής που λεγόταν Έ''φεδρος''. Αυτός περίμενε με ακμαίες τις σωματικές του δυνάμεις να συναγωνιστεί μ' εκείνον που ύστερα από αλλεπάλληλους αγώνες θα είχε καταβάλει τους άριστους από κάθε ζεύγος αθλητών.
Γραμμή 35:
 
== Σταδιακή εξέλιξη των αγωνισμάτων ==
Αρχικά, το αγωνιστικό πρόγραμμα περιελάμβανε μόνο το «[[Στάδιο (άθλημα)|στάδιο]]», τον αγώνα δρόμου, και περιοριζόταν σε μια μόνο ημέρα. Στη 14η Ολυμπιάδα (724 π.Χ.) προστέθηκε ο «[[Δίαυλος (άθλημα)|δίαυλος]]» (διπλός αγώνας δρόμου). Στη 15η Ολυμπιάδα (720 π.Χ.) καθιερώθηκε ο «[[δόλιχος]]» (αγώνας δρόμου μεγάλου μήκους), ενώ οι 18οι Ολυμπιακοί αγώνες (708 π.Χ.) διευρύνονται με το «[[Πένταθλον|πένταθλο]]» και την [[Ελληνορωμαϊκή πάλη|πάλη]]. Είκοσι χρόνια αργότερα (23η Ολυμπιάδα, 688 π.Χ.) προστέθηκε η «[[Αρχαιοελληνική πυγμαχία|πυγμή]]», και αργότερα (25η Ολυμπιάδα, 680 π.Χ.) η αρματοδρομία του [[Τέθριππο|τέθριππου]] (ζυγός τεσσάρων ίππων). Τριάντα δύο χρόνια αργότερα (33η Ολυμπιάδα, 648 π.Χ.) προστέθηκαν οι [[Ιππικά αγωνίσματα στην αρχαία Ελλάδα|ιπποδρομίες]] και το «[[Παγκράτιο]]» που συνδυάζει πάλη και πυγμαχία. Τα αγωνίσματα εφήβων περιορίζονταν στον αγώνα δρόμου, το πένταθλο και την πάλη.
 
Στην 65η Ολυμπιάδα (520 π.Χ.) καθιερώνονται ο «[[Οπλίτης δρόμος|οπλιτόδρομος]]» (αγώνας δρόμου ανδρών με πολεμική εξάρτηση) και στην 66η Ολυμπιάδα (516 π.Χ.) ο δρόμος και η πάλη παίδων. Στην 93η Ολυμπιάδα (408 π.Χ.) καθιερώθηκε και η αρματοδρομία με ζυγό δύο αλόγων. Για μια μικρή περίοδο (70ή - 71η Ολυμπιάδα) έγινε πειραματικά καθιέρωση αρματοδρομίας με φοράδες και μουλάρια (''πώλων''), ενώ την 99η Ολυμπιάδα (384 π.Χ.) εμφανίζονται αρματοδρομίες τεσσάρων και αργότερα (128η Ολυμπιάδα, 268 π.Χ.) δύο πουλαριών, και δώδεκα έτη αργότερα (256 π.Χ.) ιππασία σε πουλάρι.
Γραμμή 46:
{{κύριο|Στάδιον|Οπλίτης δρόμος}}
 
Ο απλός αγώνας δρόμου, το «στάδιον» ήταν το πρώτο αγώνισμα που καθιερώθηκε. Μέχρι τους 15ους Ολυμπιακούς αγώνες οι αθλητές που έπαιρναν μέρος διαγωνίζονταν στο πολεμικό βάδισμα και τρέξιμο. Τέρμα ήταν το σημείο που βρίσκονταν το βραβείο, ενώ οι θεατές στέκονταν δεξιά και αριστερά κατά μήκος της αμμώδους διαδρομής που είχε μήκος εξακοσίων ολυμπιακών ποδιών (περ. 192 μέτρα). Οι αθλητές ανταγωνίζονταν σε ομάδες τεσσάρων. Οι επί μέρους νικητές ανταγωνίζονταν μεταξύ τους, επίσης σε ομάδες τεσσάρων. Στον «δίαυλο» οι αθλητές έτρεχαν τηντη διπλή διαδρομή επιστρέφοντας στο σημείο της αφετηρίας, ενώ στον «δόλιχο» η διαδρομή ήταν δώδεκα «δίαυλοι», δηλαδή 24 «στάδια». Η διαδρομή του «[[Οπλίτης δρόμος|οπλίτη δρόμου]]» είχε μήκος δύο «σταδίων», και οι πολεμιστές αρχικά φορούσαν τον πλήρη εξοπλισμό (περικεφαλαία, κνημίδες, ασπίδα). Αργότερα ήταν γυμνοί και κρατούσαν μόνο ασπίδα.
 
Οι έφηβοι αγωνίζονταν μόνο στο απλό «στάδιο», δηλαδή στον αγώνα δρόμου μιας διαδρομής. Ο Παυσανίας μνημονεύει επίσης τον αγώνα δρόμου των «Ηλείων παρθένων», οι οποίες έπαιρναν μέρος ντυμένες με έναν κοντό χιτώνα, τον δεξιό ώμο γυμνό και τα μαλλιά λυτά.
Γραμμή 53:
{{κύριο|Ελληνορωμαϊκή πάλη}}
 
Η πάλη ήταν πολύ δημοφιλές άθλημα. Σύμφωνα με τον μύθο ο [[Θησέας]] ήταν αυτός που ανακάλυψε την τεχνική της πάλης, έτσι ώστε ο νικητής να μην εξαρτάται μόνo από τηντη φυσική σωματική δύναμη, αλλά από την τεχνική, την ευελιξία και τηντη γρηγοράδα των κινήσεών του. Ο έφηβος Κρατίνος απέκτησε φήμη όχι μόνο για τηντη νίκη του, αλλά και για την καλαισθησία των κινήσεων του.
 
Στην πάλη διακρίνουμε δύο αγωνίσματα. Στο πρώτο ο αθλητής είχε σκοπό να ρίξει τον αντίπαλο τρεις φορές με τους ώμους στο χώμα, ενώ στο δεύτερο ο αγώνας συνεχιζόταν ακόμα και στο έδαφος, μέχρι που ο νικημένος αναγκαζόταν να παραδεχτεί την ήττα του σηκώνοντας το χέρι.
Γραμμή 60:
{{κύριο|Αρχαιοελληνική πυγμαχία}}
 
Η πυγμαχία ήταν βίαιο και μερικές φορές θανατηφόρο αγώνισμα. Τα χέρια ήταν ενισχυμένα με χοντρά δερμάτινα λουριά από τον αγκώνα μέχρι τις γροθιές, ενώ τα δάχτυλα έμεναν ακάλυπτα για να κλείνουν σχηματίζοντας γροθιά. Τα λουριά μπορεί να ήταν ενισχυμένα με μικρούς μολυβένιους βόλους ή καρφιά. Σε περίπτωση που ο αγώνας κρατούσε πολύ ώρα χωρίς νικητή, οι αγωνιστές έπρεπε να κάνουν την ονομαζόμενη «''κλίμακα''». Δηλαδή οι πυγμάχοι στέκονταν ακίνητοι χωρίς να αμύνονται ή να αποφεύγουν το χτύπημα, ενώ εναλλακτικά αντάλλασσαν χτυπήματα μέχρι που ένας από τους δυο κατέρρεε. Αν και πολλές μαρτυρίες έχουμε για τα φοβερά και αιματηρά τραύματα του αγωνίσματος, η τέχνη της πυγμαχίας ήταν άλλη. Νικητής ήταν αυτός που κατόρθωνε να μην χτυπηθεί. Ακόμα καλύτερα ήταν αυτός που κατόρθωνε να μην χτυπηθεί αλλά ούτε και να χτυπήσει τον αντίπαλο, κάνοντάς τον απλά να καταρρεύσει εξουθενωμένος από τις άκαρπες επιθετικές προσπάθειές του.
 
=== Παγκράτιο ===
{{κύριο|Παγκράτιο}}
 
Το σκληρότερο άθλημα στους Ολυμπιακούς αγώνες ήταν αναμφισβήτητα το παγκράτιο. Ήταν συνδυασμός της πάλης και της πυγμαχίας. Ο νικητής έπρεπε να νικήσει συνδυάζοντας την ευελιξία αλλά και τηντη δύναμη της γροθιάς, συμβολίζοντας έτσι τον ηρωικό αγώνα του άοπλου πολεμιστή στηνστη μάχη. Σε αντίθεση με την καθεαυτού πυγμαχία, οι αθλητές του παγκρατίου αγωνίζονταν με γυμνά χέρια και δεν χτυπούσαν με τηντη γροθιά, αλλά με τα δάχτυλα της πυγμής. Δυο θρυλικοί αθλητές του παγκρατίου έμειναν στην ιστορία, ο [[Θεαγένης ο Θάσιος|Θεαγένης]] και ο [[Πολυδάμας ο Θεσσαλός]].
 
=== Πένταθλο ===
{{κύριο|Πένταθλον}}
 
Το πένταθλο αποτελείτο από πέντε επί μέρους αγωνίσματα, ''τροχάδην'', ''άλμα'', ''πάλη'', ''δισκοβολία'' και ''ακόντιο''. Οι αθλητές του πένταθλου ήταν φημισμένοι για την καλαισθησία του αρμονικά γυμνασμένου σώματός τους. Η διεξαγωγή του πένταθλου άρχιζε με τηντη ρίψη δίσκου ή με το άλμα, και συνέχιζε με τηντη ρίψη ακοντίου, τον αγώνα δρόμου και την πάλη. Η προκαταρκτική εξάσκηση που γινότανε στα αθλητικά γυμναστήρια συμπεριλάμβανε τέσσερις κατηγορίες άλματος, το ''άλμα ύψους'' (επί τόπου), ''άλμα ύψους'' (με φόρα), ''άλμα μήκους'' και ''άλμα βάθους'', ενώ στους Ολυμπιακούς αγώνες μνημονεύεται μόνο το άλμα μήκους. Το άλμα συνοδευόταν από τους ήχους της φλογέρας που έπαιζε το «''Πύθιο άσμα''». Η εκκίνηση γινόταν από μια ελαστική σανίδα, τον «''βατήρα''», ενώ οι αθλητές χρησιμοποιούσαν ένα βοηθητικό όργανο, τους «''αλτήρες''». Ο κανονισμός του αθλήματος επέβαλε στον αθλητή να προσγειωθεί όρθιος και να σταθεί ακίνητος ακριβώς στο σημείο της επαφής του με το έδαφος. Το σημείο της πιθανής προσγείωσης ήταν ανασκαμμένο για να είναι το χώμα λίγο πιο μαλακό. Συχνά συναντάμε σε σχετικές αγγειογραφίες την [[αξίνα]] η οποία χρησίμευε για την εκσκαφή του σκληρού από την ξηρασία καλοκαιρινού εδάφους, ή για να σημαδεύουν στο χώμα την επίδοση. Η δισκοβολία ήταν αγώνισμα βολής που εξελίχτηκε από τηντη ρίψη πέτρας στηνστη μάχη, και διεξάγονταν αρχικά με απλές πέτρες κάπως μεγάλων διαστάσεων, όπως συμπεραίνουμε από ένα αρχαιολογικό εύρημα στον χώρο της Ολυμπίας. Ο Όμηρος μνημονεύει επίσης τον λίθινο δίσκο των Φαιάκων. Η τεχνική ρίψης δίσκου είναι απαθανατισμένη σε πολλές αγγειογραφίες, ανάγλυφα και ανδριάντες, το πιο φημισμένο από αυτά είναι ο παγκόσμια γνωστός [[δισκοβόλος]] του [[Μύρων]]α. Το ακόντιο ήταν επίσης εμπνευσμένο από το αντίστοιχο πολεμικό ή κυνηγετικό όπλο, αν και στην προκειμένη μορφή ήταν ειδικά κατασκευασμένο για αποκλειστική αθλητική χρήση. Ήταν κοντύτερο, λεπτότερο και ελαφρότερο, ενώ κατέληγε σε μακρύ μυτερό άκρο. ΣτηνΣτη μέση του κονταριού ήταν προσαρμοσμένη η «''αγκύλη''», που ήταν λουράκι ή θηλιά για να υποβοηθάει τον αθλητή στην εξακόντισή του, χωρίς όμως να είναι εξακριβωμένη η ακριβής λειτουργία της αγκύλης. Επίσης δεν είναι γνωστό αν το ακόντιο ήταν άθλημα βολής ή σκοποβολής.
 
=== Ιππικοί αγώνες ===
{{κύριο|Ιππικά αγωνίσματα στην αρχαία Ελλάδα}}
 
Γραμμή 81:
== Σημασία των αγώνων ==
[[Αρχείο:Boxing scene Louvre G384.jpg|μικρογραφία|Πάλη]]
Από το 776 π.Χ. και μετά οι Αγώνες, σιγά-σιγά, έγιναν πιο σημαντικοί σε ολόκληρη την αρχαία Ελλάδα φτάνοντας στο απόγειο τους κατά τον 6ο και 5ο αι. π.Χ.. Οι Ολυμπιακοί είχαν επίσης [[Θρησκεία|θρησκευτική]] σημασία αφού γίνονταν προς τιμή του θεού [[Δίας (μυθολογία)|Δία]], του οποίου το [[Άγαλμα του Ολυμπίου Διός|τεράστιο άγαλμα]] στεκόταν στην Ολυμπία. Ο αριθμός των αγωνισμάτων έγινε είκοσι και ο εορτασμός γινόταν στηνστη διάρκεια μερικών ημερών. Οι νικητές των αγώνων θαυμάζονταν και γίνονταν αθάνατοι μέσα από ποιήματα και αγάλματα. Το έπαθλο για τους νικητές ήταν ένα στεφάνι από κλαδί ελιάς.
 
== Πρόγραμμα διεξαγωγής των αγώνων ==
[[Αρχείο:Pankration Met 16.71.jpg|μικρογραφία|Παγκράτιον ]]
[[Αρχείο:Chariot race Met L.1999.10.12.jpg|μικρογραφία|Αρματοδρομία]]
[[Αρχείο:Athlete jumping MAR Palermo NI2135.jpg|μικρογραφία|Άλμα]]
Αρχικά οι Ολυμπιακοί αγώνες διαρκούσαν μια ημέρα μόνο.
 
Αργότερα, το πρόγραμμα διευρύνθηκε και εμπλουτίστηκε με πλήθος αθλημάτων και πανηγυρικών εκδηλώσεων που συνόδευαν την εορτή, διαρκείας πέντε ημερών, στην οποία συνέρρεε πλήθος αθλητών και θεατών. Ο Παυσανίας αναφέρει ως αιτία τηντη διεξαγωγή των 77ών Ολυμπιακών αγώνων (472 π.Χ.), όταν η αρματοδρομία και το πένταθλο είχαν αργοπορήσει τόσο πολύ, που το παγκράτιο άρχισε καθυστερημένα και διήρκεσε μέχρι τις νυκτερινές ώρες, με αποτέλεσμα να νικήσει ο Αθηναίος [[Καλλίας του Διδυμίου|Καλλίας]]. Τότε αποφασίστηκε η πολυήμερη διεξαγωγή των αγώνων και καθιερώθηκε το πενθήμερο πρόγραμμα ως εξής.
 
Οι τελετές άρχιζαν την 11η ημέρα του μήνα και διαρκούσαν μέχρι την 15η ημέρα, έτσι ώστε η νύχτα της τέταρτης μέρας των αγώνων να λούζεται στο φως της πανσέληνου. Σύμφωνα με το σημερινό ημερολόγιο η έναρξη των αγώνων γίνονταν περίπου στα τέλη Ιουνίου, αρχές Ιουλίου. Η πρώτη ημέρα ήταν αφιερωμένη στους θεούς. Η σημαντικότερη εναρκτήρια σπονδή ήταν προς τιμή του Ολυμπίου Διός, και γινόταν από εκπροσώπους της πόλης της Ήλιδας. Ακολουθούσε ο όρκος των αθλητών, προπονητών και ελλανοδικών (δηλαδή των διαιτητών που θα έκριναν τα αποτελέσματα των αγώνων), κατά τον οποίο γινόταν θυσία, ενώ οι διαιτητές έβγαζαν λόγο απευθυνόμενοι στους αγωνιστές. Όσο για τους ανήλικους νέους που έπαιρναν μέρος, ορκίζονταν οι πατέρες ή οι πιο μεγάλοι αδελφοί τους. Επίσης, οι αθλητές και τα άλογα εξετάζονταν για να κριθεί η συμμετοχή τους και για να κληρωθούν στις ομάδες που θα έπαιρναν μέρος, ενώ οι αθλητές απείχαν από την ερωτική επαφή επί τριανταημέρου και υποβάλλονταν σε χορτοφαγική νηστεία.<ref>Αθλητισμός και γυμνότητα στην Αρχαία Ελλάδα, Καούρας Γεώργιος, εκδόσεις Περίπλους, σελ.38-39</ref> Το πρόγραμμα της πρώτης ημέρας κατέληγε σε γενικό φαγοπότι γνωριμίας ενώ την ίδια μέρα γινότανε και η ευγενική άμιλλα για την ανάδειξη των καλύτερων κηρύκων και σαλπιγκτών. Αυτοί που κέρδιζαν, λάβαιναν το τιμητικό προνόμιο ν' αναγγέλουν και να εκφωνούνε τα ονόματα των Ολυμπιονικών την ώρα των βραβείων. Την πρώτη μέρα των αγωνισμάτων, πριν από τα χαράματα γέμιζαν οι κερκίδες, αφού με τις πρώτες ηλιαχτίδες ξεκινούσαν τα πρώτα αγωνίσματα. Τη δεύτερη, τρίτη και τέταρτη μέρα των αγώνων διεξάγονταν τα αγωνίσματα, ενώ η τελευταία μέρα ήταν αφιερωμένη στις τελετές, πομπές και στις θυσίες στους θεούς. Την τελευταία μέρα των Ολυμπιακών αγώνων γινόταν η απονομή των στεφάνων. Ένας νεανίας έκοβε με χρυσό ψαλίδι τα κλαδιά της ελιάς από το ιερό δέντρο. Με την απονομή του στεφανιού αναγγέλονταν το όνομα του αθλητή, μαζί με αυτό του πατέρα του και της πατρίδας του και γινόταν αθάνατο σε όλες τις τότε Ελληνικές πόλεις. Οι νικητές έδιναν δώρα στους θεούς, καθένας με τις δυνατότητές του για να τους ευχαριστήσουν για την υψηλοτέρα των τιμών. Ακολουθούσαν πομπές και γενικό φαγοπότι, συνοδευόμενο από τραγούδι και μουσική, τα «''επινίκια''».
 
== Κορυφαίοι ολυμπιονίκες ==