Σίγρι: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Το '''Σίγρι''' είναι χωριό της [[Λέσβος|Λέσβου]] που βρίσκεται στο δυτικό τμήμα του νησιού, 94 χιλιόμετρα από τηντη [[Μυτιλήνη]]. Σήμερα αποτελεί Δημοτικό Διαμέρισμα του Κλεισθενικού [[Δήμος Δυτικής Λέσβου|Δήμου Δυτικής Λέσβου]], ενώ παλαιότερα ανήκε στον Καλλικρατικό [[Δήμος Λέσβου|Δήμο Λέσβου]] και ακόμη παλαιότερα στον Καποδιστριακό [[Δήμος Ερεσού-Αντίσσης|Δήμο Ερεσσού - Αντίσσης]]. Ο πληθυσμός του είναι 333 κάτοικοι (απογραφή 2011). Στο Σίγρι βρίσκεται το [[Απολιθωμένο δάσος της Λέσβου|απολιθωμένο δάσος]], το οποίο ανήκει στο Παγκόσμιο δίκτυο γεωπάρκων της [[UNESCO]].

Μετά τον 14ο αιώνα εντοπίζεται οργανωμένη κοινότητα, η οποία όμως κατά τη διάρκεια της [[Οθωμανική Αυτοκρατορία|Οθωμανικής Αυτοκρατορίας]] λόγω των πολλών επιθέσεων από πειρατές ερημώθηκε αρκετές φορές.Το [[1667]] το Σίγρι λεηλατήθηκε από τον πειρατή Georgio Maria Vitali. Το [[1757]] ο Σουλεϊμάν Πασάς κατασκεύασε<ref name="Χιώτης">Χιώτης Αντώνης, ''Σίγρι, Μύθος, ιστορία και όνειρο'', Σίγρι 2000, σελ. 9 -15</ref> κάστρο, το οποίο διατηρείται μέχρι και σήμερα. Πιθανολογείται ότι στο ίδιο σημείο υπήρχε οχυρωματικό έργο των [[Οίκος των Γατελούζων|Γατελούζων]]. Την ίδια εποχή λειτουργούσε<ref name="Χιώτης" /> υδραγωγείο, [[Τζαμί]], σχολείο, χαμάμ καθώς και αγωγός που μετέφερε το νερό από παρακείμενη πηγή. Το [[1789]] το κάστρο διέθετε<ref name="Σιγρι σήμερα">"Καλοκαιρινό οδηγός 2010", διμηνιαία εφημερίδα "Το Σίγρι σήμερα", σελ.1</ref> φρουρά εκατό ανδρών που είχαν στηνστη διάθεσή τους διακόσια κανόνια. Το [[1823]] οι [[Ψαρά|Ψαριανοί]] επιχείρησαν επιδρομή κατά του χωριού, μετά όμως την αποχώρησή τους οι Οθωμανοί προχώρησαν σε διώξεις<ref name="Χιώτης3">Χιώτης Αντώνης, ''Σίγρι, Μύθος, ιστορία και όνειρο'', Σίγρι 2000, σελ. 17</ref> του χριστιανικού πληθυσμού. Κατά το τέλος της οθωμανικής κυριαρχίας το Σίγρι κατοικείτο<ref name="Χιώτης" /> από Τούρκους ενώ Έλληνες εγκαταστάθηκαν μόλις στις αρχές του 20ου αιώνα.

Με την απελευθέρωση το 1912 παύει το κάστρο να υφίσταται ως Τουρκικό στρατόπεδο και περνάει στα χέρια των συμμάχων, οπού και το χρησιμοποιούν ως βάση ανεφοδιασμού κατά τηντη διάρκεια του [[Α' Παγκόσμιος Πόλεμος|Α' Παγκοσμίου Πολέμου]]. Αργότερα με την [[ανταλλαγή πληθυσμών]] οι Τούρκοι κάτοικοι εγκαταλείπουν το Σίγρι και εγκαθίσταντο<ref name="Χιώτης4">Χιώτης Αντώνης, ''Σίγρι, Μύθος, ιστορία και όνειρο'', Σίγρι 2000, σελ. 21</ref> σε αυτό έλληνες πρόσφυγες από τηντη [[Μικρά Ασία]]. Κυρίως εγκαταστάθηκαν κάτοικοι από το χωριό Χουχλιά<ref name="Χιώτης4"/> (σήμερα Tuzla) το νησί Πασαλιμάνι στη θάλασσα του Μαρμαρά, την [[Τένεδος|Τένεδο]]<ref name="Χιώτης4"/> και την Φώκαια<ref name="Χιώτης4"/> και λιγότερο<ref name="Χιώτης4"/> από την περιοχή της [[Σμύρνη]]ς, την Πάνορμο και την Αρτάκη και την [[Κωνσταντινούπολη]] ή άλλες περιοχές. Οι πρόσφυγες κάτοικοι έχουν παράδοση στη ναυτιλία και την αλιεία και τα εμπορικά πλοία των Σιγριανών οργώνουν το Αιγαίο μέχρι τον [[Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος|Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο]], οπότε καταρρέουν οι μικρές αυτές επιχειρήσεις. Την περίοδο [[1950]] - [[1960]] αρκετοί κάτοικοι μεταναστεύουν στην περιοχή των [[Αθήνα|Αθηνών]], αλλά και σε [[Αυστραλία]], [[ΗΠΑ]] και [[Καναδάς|Καναδά]].

Τον Ιούνιο του 1959 επισκέφθηκε το Σίγρι με το σκάφος του εκδότη του Μισέλ Γκαλιμάρντ ο τιμημένος με [[Νόμπελ]] λογοτεχνίας, [[Αλμπέρ Καμύ]]. Ο Καμύ, γοητευμένος από το τοπίο και συγκλονισμένος από τους ανθρώπους, δήλωσε<ref>[[Άγγελος Κατακουζηνός|Λητώ Κατακουζηνού]], [http://www.emprosnet.gr/emprosnet-archive/c5995bff-7180-406d-8a6e-3dded5110d79 Συντροφιά με τον Αλμπερ Καμυ], εκδόσεις Ερασμια</ref>: ''«Αργότερα, όταν αράξαμε στο Σίγρι, μαγεύτηκα από τη γραφική λιτότητα του τοπίου, τους απλούς ανθρώπους, το απολιθωμένο δάσος και το μύθο για κείνο το άλλο, που λένε πως βρίσκεται στο βυθό. Εδώ θέλω να ‘ρθω να ζήσω και να εργαστώ. Είναι ο τόπος των θεών!»''.

Οι κάτοικοι του Σιγρίου ασχολούνται με την [[αλιεία]], τηντη [[ναυτιλία]], την [[κτηνοτροφία]] και τον τουρισμό καθώς το ιδιαίτερο ηφαιστειακό τοπίο της περιοχής, μαζί με το Μουσείο Φυσικής Ιστορίας και το απολιθωμένο δάσος, αλλά και οι παραλίες αυτής αποτελούν πόλο έλξης για τους τουρίστες. Στο χωριό επίσης, εκτός από το κάστρο, το οποίο διατηρείται σε καλή κατάσταση, υπάρχει το Τζαμί, που από το [[1923]] λειτουργεί ως εκκλησία, καθώς και τα ερείπια της δεξαμενής και του Χαμάμ. Στην ευρύτερη περιοχή βρίσκεται η Ιερά Μονή Υψηλού προς τιμήν του Αγίου Ιωάννου του Θεολόγου.[[Αρχείο:DOT Greece 35 Lesbos Sigri 2.jpg|μικρογραφία|Το λιμάνι του Σιγρίου.]]

Το χωριό διαθέτει μαρίνα και λιμάνι, το οποίο συνδέεται<ref>[http://www.seatickets.gr/index.php?port=SIG&language=greek Ακτοπλοική σύνδεση], από την ιστοσελίδα seatickets.gr</ref> ακτοπλοϊκώς τηντη θερινή περίοδο με τηντη [[Θεσσαλονίκη]] και την [[Καβάλα]].

Το απολιθωμένο Δάσος έχει έκταση 150.000 στρέμματα και απλώνεται σε όλη τηντη Νοτιοδυτική περιοχή της Λέσβου. Δημιουργήθηκε πριν από 15 - 20 εκατομμύρια χρόνια, από την έντονη ηφαιστειακή δραστηριότητα που έλαβε χώρα στη Λέσβο κατά το τέλος του [[Ολιγόκαινο|Ολιγοκαίνου]] μέχρι το μέσο [[Μειόκαινο]], περίπου πριν 20 εκατομμύρια χρόνια. Το δάσος αποτελείται από απολιθωμένους κορμούς κωνοφόρων δέντρων και άλλων, όπως μεγάλους όρθιους κορμούς σεκόϊας που φτάνουν σε ύψος 5 μέτρων.

Έχει υποδειχθεί ως προστατευμένο φυσικό μνημείο. Το Απολιθωμένο Δάσος της Λέσβου είναι [[Διατηρητέα μνημεία της φύσης|διατηρητέο μνημείο της φύσης]] από το 1985, σύμφωνα με το [[Εφημερίδα της Κυβερνήσεως|ΦΕΚ]] 160/Α/1985.<ref>[http://www.ekby.gr/ekby/el/EKBY_PP_el.html Προστατευόμενες Περιοχές Εθνικής νομοθεσίας] [[Μουσείο Γουλανδρή]] (2010). Ανακτήθηκε την 17 Ιουλίου 2012</ref>. Το 1994 ιδρύθηκε στο Σίγρι το [[Μουσείο Φυσικής Ιστορίας Απολιθωμένου Δάσους Λέσβου]] με σκοπό τηντη μελέτη, ανάδειξη και προστασία του Απολιθωμένου Δάσους. Το 2004 εντάχθηκε στο Παγκόσμιο δίκτυο γεωπάρκων της UNESCO.