Αφροδίτη της Μήλου: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
μ. επιμέλεια |
|||
Γραμμή 7:
| δημιουργήθηκε = περί το 150 - 50 π.Χ.<ref name=bintliff>Bintliff, John (2012). ''The Complete Archaeology of Greece - From Hunter-Gatherers to the 20th Century AD '', Wiley - Blackwell, ISBN 978-1-4051-5418-5, σελ. 400</ref>
| καλλιτέχνης = Αγήσανδρος ή Αλέξανδρος <br /> της Αντιοχείας
| ανακαλύφθηκε = Σε αγροτική περιοχή της [[Μήλος|Μήλου]],<br />
| περίοδος/πολιτισμός = [[Ρωμαϊκή Δημοκρατία]]
| διαστάσεις = 2,02 μ. ύψος, 203 εκ. μήκος
| παρούσα τοποθεσία = [[Μουσείο του Λούβρου]], [[Παρίσι]]
| αριθμός =
}}
Γραμμή 23:
[[Αρχείο:Venus_de_Milo_Louvre_Ma399_n6.jpg|αριστερά|μικρογραφία|Ο κότσος είχε βρεθεί χωριστά και αποκαταστάθηκε]]
Το έργο έχει δουλευτεί σε χωριστά κομμάτια, τα δύο βασικά από τα οποία στη συνέχεια ο δημιουργός συνέδεσε στους γλουτούς, εκεί που πέφτουν και οι πτυχώσεις του ενδύματος. Χωριστά είχε δουλευτεί και το αριστερό χέρι αλλά και το αριστερό πόδι, όπως και το δεξί. Η θεά στα μαλλιά φέρει κεφαλόδεσμο (ταινία) από την οποία πίσω ξεφεύγουν βόστρυχοι. Έφερε επίσης κοσμήματα όπως φαίνεται από τα σημάδια που απέμειναν στα αυτιά (σκουλαρίκια) και ίσως περιδέραιο και διάδημα -όπως επίσης φανερώνουν κάποια χαρακτηριστικά σημάδια. Πιθανόν να ήταν και πολύχρωμο έργο<ref>επίσημη γραπτή ξενάγηση του Λούβρου</ref>, αλλά το χρώμα από το παριανό μάρμαρο έχει πια χαθεί και δεν μπορούμε να εικάσουμε με σιγουριά τα χρώματα που ίσως είχαν χρησιμοποιηθεί. Κάτω από το δεξί μαστό υπάρχει μία τρύπα για τη μεταλλική στήριξη του δεξιού χεριού που λείπει. Επειδή η δεξιά πλευρά ήταν πιο καλοδουλεμένη και οι ειδικοί εικάζουν ότι είχε προορισμό να τοποθετηθεί σε σημείο που ο κόσμος θα έβλεπε τη θεά από τα δεξιά της. Η τεχνοτροπία δείχνει ότι ήταν έργο μιας εποχής κατά την οποία παρατηρείτο στροφή στον [[Κλασικισμός|κλασικισμό]].
[[Αρχείο:Paris_Louvre_Venus_de_Milo_Debay_drawing.jpg|δεξιά|μικρογραφία|Σχέδιο του Jean-Baptiste-Joseph Debay το 1821, όπου ακόμα δεν είχε εξαφανιστεί η χάραξη της υπογραφής του γλύπτη
== Ο δημιουργός ==
Γραμμή 52:
=== Πώς το βρήκε ===
[[Αρχείο:Vindplaats venus van milo.jpg|thumb|Ο χώρος όπου βρέθηκε το άγαλμα]]
Στις 8 Απριλίου του 1820 (και 28 Μαρτίου με το παλιό ημερολόγιο που ίσχυε τότε στη Μήλο) ο Κεντρωτάς φέρεται να έσκαβε στο πεζούλι του και έβγαζε πέτρες από αρχαία ερείπια που υπήρχαν εκεί. Τον βοηθούσε πιθανόν ο 18χρονος γιος του Αντώνης και ένας 20χρονος ανηψιός του. Λίγο πιο πέρα Γάλλοι αξιωματικοί έκαναν ανασκαφές για αρχαία. Όταν ο Κεντρωτάς βρήκε πελεκημένο μάρμαρο έτρεξαν να τον βοηθήσουν δύο Γάλλοι ναύτες που συμμετείχαν στις γειτονικές ανασκαφές.Ο Κεντρωτάς προσπάθησε να ξανακαλύψει το άγαλμα γιατί φοβήθηκε ότι οι Γάλλοι θα το άρπαζαν ή θα απαιτούσαν να το αγοράσουν πιο φτηνά-δεν στάθηκε δηλαδή τόσο αφελής όσο τον παρουσιάζει ο μύθος. Οι Γάλλοι, από αυτά που γράφουν αργότερα σε επιστολές τους, φαίνεται πως τον θεωρούν ανόητο επειδή προφανώς ο Κεντρωτάς άρχισε να συμπεριφέρεται επίτηδες με περιφρόνηση για τα ευρήματα ώστε να τους ξαποστείλει και να εκμεταλλευτεί το άγαλμα αργότερα με την ησυχία του χωρίς
Έκανε μια προσπάθεια πάντως να το διαφυλάξει και το μετέφερε στη στάνη του, όμως ο «πυρετός αρχαιοτήτων» είχε ήδη καταλάβει τους Γάλλους και επικοινωνούσαν με προξένους και πρεσβευτές της πατρίδας τους στην [[Κωνσταντινούπολη]], στη [[Σμύρνη]] και αλλού.
Επικεφαλής των Γάλλων που έκαναν ανασκαφές δίπλα στο χωράφι του Κεντρωτά και αναμίχθηκε στις εκσκαφές ήταν ο νεαρός τότε αξιωματικός Ολιβιέ Βουτιέ (Olivier Voutier, 1796-1877) που στη συνέχεια επισήμως παραιτήθηκε από το γαλλικό ναυτικό και πολέμησε με το πλευρό των Ελλήνων στην επανάσταση του 1821. Ο Βουτιέ που είχε σπουδάσει λίγη αρχαιολογία άρχισε να σχεδιάζει αμέσως το εύρημα και ειδοποίησε πατριώτες του για
Τα χέρια που έλειπαν δηλαδή, έλειπαν εξαρχής και γι’ αυτό το σχέδιο του Βουτιέ που έγινε επί τόπου, παριστάνει την Αφροδίτη ακρωτηριασμένη από την πρώτη στιγμή<ref>[http://www.milosunion.com/images/AF_resize.jpg Το σχέδιο του Βουτιέ]{{Dead link|date=Οκτώβριος 2019 }} παρατίθεται στην ιστοσελίδα
=== Η μάχη για την απόκτηση ===
Γραμμή 64:
[[Αρχείο:Jules dumont d urville.jpg|thumb|upright=1.2|Ο αξιωματικός Ζυλ Ντυμόν ντ' Υρβίλ (Jules-Sébastien-César Dumont d’Urville), που έπεισε τους Γάλλους να βιαστούν να αγοράσουν την Αφροδίτη της Μήλου και που αργότερα εξελίχθηκε σε σημαντικό εξερευνητή της [[Ανταρκτική|Ανταρκτικής]]]]
Το έργο βρέθηκε σε πολλά κομμάτια (πιθανόν έξι, από τα οποία τα χέρια και το όνομα του γλύπτη πλέον λείπουν), με δύο βασικά, τον κορμό και τα πόδια. Όλα αυτά τα κομμάτια και οι Ερμές έγιναν αμέσως αντικείμενο διαπραγμάτευσης. Ο Βουτιέ ενημέρωσε με μιας τον Γάλλο υποπρόξενο
Το παζάρι καθυστερούσε όμως, όπως και το πλοίο που θα μετέφερε με ασφάλεια το άγαλμα στη Γαλλία. Ο Κεντρωτάς ή και οι [[δημογέροντες]] (καθώς πλέον στα παζάρια είχε αναμιχθεί όλο το νησί) αδημονούσαν και αποφάσισαν να δώσουν ή να πουλήσουν το άγαλμα σε άλλους ενδιαφερόμενους. Ίσως εξάλλου υφίσταντο και πολιτικές πιέσεις -η [[Υψηλή Πύλη]] περνούσε σοβαρή κρίση στις εξωτερικές της σχέσεις και η παραχώρηση αρχαιοτήτων από πλευράς της συνιστούσε ουσιαστικά άσκηση εξωτερικής πολιτικής. Ο νόμος όριζε όλες οι αρχαιότητες να καταλήγουν στην Κωνσταντινούπολη και να αποφασίζεται κεντρικά η διάθεσή τους ώστε ο σουλτάνος να κολακεύει τα έθνη που τον συνέφερε.
Γραμμή 70:
Μέσα σε όλα, παρουσιάστηκε και ο Νικόλαος [[οικογένεια Μουρούζη|Μουρούζης]], μέγας [[δραγουμάνος]] του οθωμανικού στόλου, και έπεισε τους Μηλίους να πουλήσουν το εύρημα σε εκείνον (ο Μουρούζης εκτελέστηκε με απαγχονισμό ένα χρόνο αργότερα μαζί με άλλους [[Φαναριώτες]] με την κατηγορία ότι συμμετείχαν στην ελληνική επανάσταση). Ο εκπρόσωπος των [[Γαλλία|Γάλλων]] που βρέθηκε τότε εκεί ήταν ο υποκόμης ντε Μαρκέλους (Vicomte de Marcellus) που με διάφορα επιχειρήματα αλλά και την απειλή βίας έπεισε τους ντόπιους να μη φορτωθεί τελικά η Αφροδίτη στο πλοίο του Μουρούζη για να πάει στην Πόλη, αλλά στο πλοίο των Γάλλων για να πάει στη Γαλλία. Οι συζητήσεις με τους προεστούς κράτησαν δύο μέρες, στη διάρκεια των οποίων ένας ιερέας αντιστάθηκε βίαια στους Γάλλους αξιωματικούς, αλλά τελικά ο Μαρκέλους πήρε το άγαλμα δίνοντας μερικές εκατοντάδες τουρκικά [[Πιάστρο|πιάστρα]] στον αγρότη που το κατείχε. Το άγαλμα παραδόθηκε την 1η Μαρτίου 1821 στον βασιλιά της Γαλλίας [[Λουδοβίκος ΙΗ΄ της Γαλλίας|Λουδοβίκο ΙΗ΄]] και αυτός το χάρισε στο Μουσείο του Λούβρου.<ref>[https://www.jstor.org/stable/44266960?read-now=1&seq=15#page_scan_tab_contents Michon, Etienne. “LA VÉNUS DE MILO: SON ARRIVÉE ET SON EXPOSITION AU LOUVRE.” Revue Des Études Grecques, vol. 13, no. 53/54, 1900, pp. 302–370. JSTOR, www.jstor.org/stable/44266960. σ. 314, 317.]</ref>
Στις 25 Ιανουαρίου 1826, οι γαλλικές αρχές συμφώνησαν να αποζημιώσουν τους κατοίκους της Μήλου γιά τις ζημιές τις οποίες ενεδεχομένως υπέστησαν από τον δραγουμάνο του Οθωμανικού Στόλου Νικόλαο Μουρούζη και τις οθωμανικές αρχές, εξαιτίας της πώλησης στους Γάλλους του αγάλματος της Αφροδίτης. Με σύμφωνο που υπεγράφη, παρουσία των μαρτύρων κληρικών Μιχαήλ Λογοθέτη,
== Παραπομπές ==
Γραμμή 79:
* [http://www.enotes.com/oxford-art-encyclopedia/venus-de-milo The Oxford Dictionary of Arts]
* ''Η ιστορία της Αφροδίτης της Μήλου'', του Γιάννη Μ. Χαλκουτσάκη, 1988
* ''Disarmed:The Story of the Venus de Milo'',
* Επιστολές που ανταλλάχθηκαν κατά την απόκτηση της Αφροδίτης της Μήλου, στη σελίδα του Αριστοτέλειου Πανεπιστημίου http://invenio.lib.auth.gr/record/91218/export/xm
*[https://www.persee.fr/doc/reg_0035-2039_1902_num_15_62_6094 Revue des études Grecques, 1902]
|