Λουί Νικολά Νταβού: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
Nabuccoli (συζήτηση | συνεισφορές)
μ Λουί Νικολά Νταβού
μ 🛠️ (By FindAndReplace)
Γραμμή 9:
Στην [[μάχη του Άουερσταντ]], [[14 Οκτωβρίου]] [[1806]], με έναν τακτικό ελιγμό ο οποίος πέρασε για πάντα στα στρατιωτικά χρονικά, κατάφερε να κυκλώσει τις διπλάσιες [[Πρωσία|πρωσσικές]] δυνάμεις και να καταγάγει την λαμπρή νίκη η οποία επέτρεψε στον Ναπολέοντα να κατακτήσει το [[Βερολίνο]]. Του ανετέθη ο ρόλος του τοποτηρητή της [[Πολωνία|Πολωνίας]] και τότε ήλθε για πρώτη φορά σε σύγκρουση με τον Ναπολέοντα, αποτέλεμα της παρέμβασης της ερωμένης του αυτοκράτορα, κόμμισας Βαλέφσκυ, η οποία τον έπεισε παρασκηνιακά να λάβει αποφάσεις που θα ευνοούσαν το πολωνικό έθνος. Το [[1812]] ανέλαβε την οργάνωση των 500.000 ανδρών της Μεγάλης Στρατιάς για την εκστρατεία στην [[Ρωσία]], όπου και πάλι συγκρούσθηκε με τον Ναπολέοντα όταν διαφώνησε ως προς την σκοπιμότητα μίας τέτοιας επιχείρησης. Χάρη στην ανδρεία του κέρδισε τον θαυμασμό των ανδρών του, οι οποίοι τον αποκαλούσαν «''Σιδηρού Στρατάρχη''», αλλά ο απότομος και οξύθυμος χαρακτήρας του τον καθιστούσε αντιπαθή ανάμεσα στους ομοιόβαθμούς του οι οποίοι συχνά τον υπονόμευσαν.
 
Το [[1813]] κατόρθωσε να κρατήσει υπό γαλλική κατοχή το πολιορκημένο [[Αμβούργο]] επί ένα έτος, ενώ ο Ναπολέων είχε ήδη παραδοθεί. Επιστρέφοντας στην Γαλλία αρνήθηκε να ορκισθεί πίστη στην [[μοναρχία]] όπως οι περισσότεροι στρατάρχες, παραμένοντας πιστός στον Ναπολέοντα, λόγος για τον οποίον απομακρύνθηκε από κάθε αξίωμα και προνόμιο. Μετά την επάνοδο του Βοναπάρτη, προσέφερε άμεσα τις υπηρεσίες του και εκείνος του ανέθεσε την θέση του Υπουργού Αμύνης –ένα μοιραίο σφάλμα, όπως αποδείχθηκε εκ των υστέρων, αφού η παρουσία του στο πεδίο μάχης του [[Βατερλώ]] θα είχε αποτρέψει πολλά από τα σφάλματα που διαπράχθηκαν από τους [[Μισέλ Νέϋ|Νέυ]] και [[ΕμμανουέλΕμανουέλ Γκρουσύντε Γκρουσί|Γκρουσύ]].
 
Μετά την ήττα αγωνίστηκε να σώσει το Παρίσι, επιτυγχάνοντας να απωθήσει τις εμπροσθοφυλακές του [[Μπλύχερ]], αλλά υποχρεώθηκε να το εγκαταλείψει στις [[3 Ιουλίου]] [[1815]], όταν πλέον πληροφορήθηκε ότι ο Ναπολέων είχε παραδοθεί. Στη συνέχεια ιδιώτευσε περνώντας μία δύσκολη και στερημένη ζωή, έως ότου το [[1817]] διορίσθηκε δήμαρχος σε προάστειο του Παρισιού. Παρά τα επαινετικά λόγια του προς το πρόσωπό του μετά την επάνοδό του από την [[Έλβα]], ο Ναπολέων δεν αναγνώρισε τις υπηρεσίες του, χαρακτηρίζοντάς τον στα απομνημονεύματά του ως αναξιόπιστο επιτελή του.