Όποια και αν ήταν η περίπτωση, όταν ο πρεσβύτερος Λαντούλφ Α΄ απεβίωσε στις 10 Απριλίου 943, ο Λανδούλφος Β΄ μετακίνησε τον μεγαλύτερο αδελφό του Ατενόλφος Γ΄ στο Μπενεβέντο και τον γιο τού θείου του Ατενόλφος Β΄, τον [[Λανδούλφος της Κόντσα]] στην Κάπουα. Φοβούμενοι για τη ζωή τους, οι δυο τους κατέφυγαν στο [[ΓκουάιμαρΓουαϊμάρος Β΄ του Σαλέρνο|ΓκουάιμαρΓουαϊμάρος Β΄]] πρίγκιπα του Σαλέρνο και ο Λανδούλφος Β΄ ο Ερυθρός έγινε μόνος πρίγκιπας. Η πρώτη του πράξη ήταν να συνεχίσει την οικογενειακή πολιτική της συγκυβέρνησης του διαδόχου ως πρίγκιπα μαζί στη διακυβέρνηση. Έκανε συν-πρίγκιπα τον μεγαλύτερο γιο του [[Πανδόλφος ο Σιδηροκέφαλος|Πάντουλφ τον Σιδγροκέφαλο]]. Εκτός από αυτό, ο Λανδούλφος Β΄ έκανε ελάχιστες προσπάθειες να συνεχίσει την οικογενειακή πολιτική της συμμαχίας με τους συμπατριώτες του Λομβαρδούς και της ύφεσης με τους Βυζαντινούς. Αποστασιοποιήθηκε από την Κωνσταντινούπολη, ενώ προσπαθούσε να μην μπει σε ανοιχτό πόλεμο, και έκανε πολλές προσπάθειες να επανενώσει το Λομβαρδικό [[πριγκιπάτο του Σαλέρνο]] με το ενωμένο Κάπουας-Μπενεβέντοo. Εγκατέλειψε τη χρονολόγηση από την ανάρρηση του Αυτοκράτορα και χρονολογούσε από την αρχή της δικής του βασιλεία.
Το 946 συμμάχησε με τον [[Ιωάννης Γ΄ της Νάπολης|Ιωάννη Γ΄]] δούκα της Νάπολης για να εκδιώξει τον [[Γισούλφος Α΄ του Σαλέρνο]], γιο του ΓκουάιμαρΓουαϊμάρος. Δέχτηκε ενέδρα σε ένα πέρασμα στο [[Κάβα ντε Τιρένι|Λα Κάβα]] από τον [[Μάσταλος Α΄ του Αμάλφι|Mαστάλo Α΄ του Αμάλφι]] και η εκδίωξη απέτυχε. Σύντομα έσπασε τη συμμαχία του με τη Νάπολη και συμμάχησε με τον Γισούλφος Α΄ για να πολιορκήσει τη Ναπολιτάνικη [[Νώλα|Νόλα]]. Το 950 κλήθηκε να βοηθήσει τον Aλιγκέρνo, ηγούμενο του [[Μόντε Κασίνο|Mόντε Κασίνο]]. Οι απόγονοί του θα αποδεικνύονταν οι χειρότεροι διώκτες εκείνου του μεγάλου μοναστηριού. Τις αποτυχίες του στο Σαλέρνο και τη Νάπολη τις διαδέχθηκαν επιτυχείς εκστρατείες εναντίον του [[Gastald|διοικητή (gastald)]] του [[Aquino, Ιταλία|Ακίνο]], Ατενόλφος Μεγάλου, τον οποίο εξόρισε στον [[Ντοκιμπίλης Β΄ της Γκαέτα|Ντοσίμπιλις Β΄ της Γκαέτα]].
Το 955 ο Λανδούλφος Β΄ έκανε τη μεγαλύτερη αποτυχία του, υποστηρίζοντας μία εξέγερση της [[Απουλία|Απουλίας]] κατά της Βυζανινής εξουσίας. Αναγκάστηκε να αναγνωρίσει τη Βυζαντινή υπεροχή. Το υπόλοιπο της βασιλείας του είναι λιγότερο περιπετειώδες, απέτυχε στις δύο μεγάλες του φιλοδοξίες: την κατάκτηση του Σαλέρνο και την αντίθεση με τους Βυζαντινούς. Έκανε συγκυβερνήτη τον δεύτερο γιο του, [[Λανδούλφος Γ΄ του Μπενεβέντο|Λανδούλφος Γ΄]] το 959 και απεβίωσε το 961.
