Βουλγαρική Ορθόδοξη Εκκλησία: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
Χωρίς σύνοψη επεξεργασίας
Ετικέτες: Επεξεργασία από κινητό Διαδικτυακή επεξεργασία από κινητό
Ετικέτες: Επεξεργασία από κινητό Διαδικτυακή επεξεργασία από κινητό
Γραμμή 20:
 
== Ιστορία ==
Η Εκκλησία της Βουλγαρίας, η οποία ιδρύθηκε με τη σύντομη δράση της βυζαντινής ιεραποστολής, αμφιταλαντεύτηκε για λόγους πολιτικής κυρίως σκοπιμότητας μεταξύ των θρόνων της [[Βατικανό|Πρεσβυτέρας]] και της [[Νέα Ρώμη|Νέας Ρώμης]]. Τελικώς όμως εντάχθηκε ως μητρόπολη στη δικαιοδοσία του Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως με την απόφασή της υπό τον [[Πατριάρχης Ιγνάτιος|Πατριάρχη Ιγνάτιο]] συνόδου της Κωνσταντινουπόλεως (869-870) και παρά την αντίδραση των εκπροσώπων του παπικού θρόνου. Μετά τη σύνοδο Κωνσταντινουπόλεως, οι αντιπρόσωποι του [[Πάπας Ιωάννης Η΄|Πάπα Ιωάννη Η΄]] επανέθεσαν επισήμως το θέμα στον αποκατασταθέντα [[Πατριάρχης Φώτιος Α´|Πατριάρχη Φώτιο]], ο οποίος όμως απέρριψε με μετριοπάθεια και ευελιξία το παπικό αίτημα, λόγω των βέβαιων αντιδράσεων του αυτοκράτορα και της ιεραρχίας του θρόνου της Κωνσταντινουπόλεως. Η μεταστροφή των Βουλγάρων στον χριστιανισμό επιταχύνθηκε με το έργο των μαθητών του Κυρίλλου και Μεθοδίου, οι οποίοι κατέφυγαν μετά τον θάνατο του Μεθοδίου στη Βουλγαρία και στους άλλους Σλαβικούς λαούς της χερσονήσου του Αίμου. Ο Συμεών, νεότερος υιός του πρώτου χριστιανού ηγεμόνα της Βουλγαρίας Βόρη-Μιχαήλ, ανέλαβε την εξουσία μετά την εξουδετέρωση της προσπάθειας του πρεσβύτερου αδελφού του Βλαδιμήρου (889-893) να αποκαταστήσει στη Βουλγαρία την προγονική ειδωλολατρία, αλλά έδωσε συνέχεια στα παλαιότερα φιλόδοξα σχέδια του πατέρα του για μια ανεξάρτητη από το [[Οικουμενικό πατριαρχείοΠατριαρχείο]] Εκκλησία της Βουλγαρίας<ref>{{Cite book|title=Ιστορία της Βουλγαρικής Εκκλησίας, Τόμος Α΄|first=|last=|publisher=Εκδοτικός Οίκος Αδελφών Κυριακίδη Α.Ε, Ιωάννης Χ. Ταρνανίδης|isbn=|year=|location=|page=|quote=}}</ref>.
 
Η [[Βουλγαρία]] έμεινε υποδουλωμένη στο Βυζάντιο από την εποχή του αυτοκράτορα [[Ιωάννης Τσιμισκής|Ιωάννη Τσιμισκή]] (972), με πρόσκαιρη επιβίωση του δυτικού τμήματός της στα χρόνια του τσάρου Σαμουήλ (976-1014), μέχρι την ώρα που στο θρόνο του Βυζαντίου ανέβηκε ο [[Ισαάκιος Β΄ Άγγελος]] (1185). Την εποχή εκείνη το Βυζάντιο συγκλόνιζαν πολλές ταραχές. Ακριβώς στη δύσκολη αυτή στιγμή εκμεταλλεύτηκαν οι δύο αδελφοί, Πέτρος και Ιωάννης Ασέν, συνένωσαν τους Βούλγαρους και τους Βλάχους κατοίκους του κάτω Δούναβη και εξεγέρθηκαν κατά του [[Βυζάντιο|Βυζαντίου]]. Ο στρατηγός [[Αλέξιος Βρανάς]], ο οποίος στάλθηκε εναντίον τους, προτίμησε να στραφεί και αυτός κατά του θρόνου και να αυτοαναηρυχθεί σε αυτοκράτορα. Τότε, την εκστρατεία στην επαναστατημένη περιοχή ανέλαβε προσωπικά ο αυτοκράτορας Ισαάκιος, ο οποίος αφού εξουδετέρωσε τον σφετεριστή του θρόνου Βρανά, επιτέθηκε κατά των Βουλγάρων. Στην αρχή μάλιστα είχε κάποιες μικρές επιτυχίες. Τελικά όμως οι Βούλγαροι, αφού ενώθηκαν και με τους Κουμάνους και ενίσχυσαν τη δύναμή τους, κατόρθωσαν να αποκρούσουν τις επιθέσεις του αυτοκράτορα και να υποχρεώσουν να συνθηκολογήσει μαζί τους (1187). Έτσι άρχισε να δημιουργείται ο ανεξάρτητος βουλγαρικός πυρήνας, πάνω στον οποίο θα στηριζόταν το δεύτερο Βουλγαρικό Κράτος.
 
 
Γραμμή 29:
Α) ήταν αρχιεπίσκοπος τάξεως των γνωστών σε εμάς την εποχή εκείνη στην δυτική Ευρώπη αρχιεπισκόπων που ταυτίζονται με το μητροπολίτη.
 
Β) Αρχιεπίσκοπος Βουλγαρίας μπορούσε να παραλληλιστεί με τους παλαιότερους αρχιεπίσκοπους στη [[Γαλλία]] και τη [[Γερμανία]].
 
Γ) Θεωρείται αυτοκέφαλος αρχιεπίσκοπος μητροπολίτης του τύπου τον προκαθημένων, οι οποίοι ήταν επικεφαλής των εκκλησιών Κύπρο και πρώτης Ιουστινιάνης. Δ) Είχε τα δικαιώματα του [[Έξαρχος|εξάρχου]] του πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως στην Βουλγαρία.
 
Ε) Ήταν συνηθισμένος αυτοκέφαλος αρχιεπίσκοπος όποιος μνημονεύεται στο τακτικό του Ψευδοεπιφανίου.
Γραμμή 40:
Α) Διότι οι υπάρχουσες πήγες δεν αναφέρουν τα δικαιώματα του πρώτου αρχιεπισκόπου Βουλγαρίας.
 
Β) Διότι σε κάποιες πηγές υπάρχει σαφής σύγχυση της αρχιεπισκοπής Βουλγαρίας του Α΄ Βουλγαρικού κράτους με την αυτοκέφαλη [[αρχιεπισκοπή Αχρίδος]].
 
Γ) Διότι ορισμένοι ερευνητές για τον προσδιορισμό της διοικητικής οργανώσεως της εκκλησίας της Βουλγαρίας χρησιμοποιούν ως μέτρο την παράδοση, κατά την οποία το πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως δεν παραχωρούσε εύκολα πλήρη αυτονομία σε νεοφώτιστες εκκλησίες, όπως ήταν η βουλγαρική. Από την άλλη, σωρεία ερευνητών υποστηρίζει ότι σε σύντομο σχετικά χρονικό διάστημα η αρχιεπισκοπή Βουλγαρίας πέρασε από το στάδιο της σχετικής αυτονομίας στο στάδιο της ανεξαρτησίας, της αυτοκεφαλίας[[αυτοκεφαλία]]ς, κατά το πρότυπο της αρχιεπισκοπής[[Εκκλησία της Κύπρου|Αρχιεπισκοπής Κύπρου]]. Και αυτό πραγματώθηκε πριν από το έτος 899.
 
[[Αρχείο:Firmani-eksarxia-1870.webp|μικρογραφία|333x333εσ|Το φιρμάνισύστασηςφιρμάνι σύστασης της Βουλγαρικής Εξαρχίας]]
=== Βουλγαρική Εξαρχία ===
{{κύριο|Βουλγαρική Εξαρχία}}
Η Βουλγαρική εκκλησία αυτοανακηρύχθηκε αυτοκέφαλη το έτος 1870, χωρίς συναίνεση του Οικουμενικού Πατριαρχείου. Αρχηγοί στους αγώνες για την ανεξαρτησία της Βουλγαρικής Εκκλησίας ήταν οι αρχιερείς Ιλαρίων Μακαριοπόλσκι, Αυξέντιος Βέλεσκι και Παΐσιος Πλόβντιφσκι. Στις [[28 Φεβρουαρίου]] [[1870]] συστήθηκε η Βουλγαρική Εξαρχία ως αυτόνομη Ορθόδοξη Εκκλησία με σουλτανικό φιρμάνι, του σουλτάνου [[Αμπντούλ Αζίζ]], κατά παράβαση των χριστιανικών διατάξεων και χωρίς τη σύμφωνη γνώμη του Οικουμενικού Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως, που την καταδίκασε ως [[σχίσμα|σχισματική]].
 
Το φιρμάνι αυτό αναγνώριζε ουσιαστικά την κατάσταση που είχε διαμορφωθεί στην περιοχηπεριοχή της μετέπειτα Βουλγαρίας μετά τη βαθμιαία αφύπνιση του βουλγαρικού [[Εθνικισμός|εθνικισμού]] που είχε αρχίσει να εμφανίζεται περί το 1840 και την εκδίωξη αργότερα των Ελλήνων [[κληρικός|κληρικών]] από την περιοχή μετά την επάνδρωσή της με Βούλγαρους [[επίσκοπος|ιεράρχες]]. Η σύσταση της Εξαρχίας[[Εξαρχία]]ς αποσκοπούσε στη μείωση της ισχύος του Πατριαρχείου στην Κωνσταντινούπολη, κάτι που δεν ήταν άγνωστο στο Πατριαρχείο και στον Πατριάρχη [[Γρηγόριος ΣΤ΄|Γρηγόριο ΣΤ΄]].
 
Η κανονική επικοινωνία με το Οικουμενικό Πατριαρχείο αποκαταστάθηκε το 1945, πρώτα με την κανονική παραχώρηση αυτοκεφάλου καθεστώτος και αργότερα, το 1953, με την ανύψωσή της σε [[Πατριαρχείο]]<ref>{{Cite web |url=https://www.romfea.gr/patriarxeia-ts/patriarxeio-boulgarias/35417-to-patriarxeio-boulgarias-tima-tin-150i-epeteio-apo-tin-sustasi-tis-boulgarikis-ejarxias|title=Το Πατριαρχείο Βουλγαρίας τιμά την 150η επέτειο από την σύσταση της Βουλγαρικής Εξαρχίας |last=Σαντοριναίου |first=Κορίνα |ημερομηνία=23 Φεβρουαρίου 2020|website=www.romfea.gr}}</ref>.
 
== Η Βουλγαρική Ορθόδοξη Εκκλησία σήμερα ==