Πάπες στην Αβινιόν: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
μΧωρίς σύνοψη επεξεργασίας |
Χωρίς σύνοψη επεξεργασίας |
||
Γραμμή 1:
{{πηγές|15|05|2015}}
Ο '''Παπισμός της Αβινιόν''' ήταν η περίοδος από το 1309 ως το 1376, κατά την οποία επτά διαδοχικοί πάπες διέμεναν στην [[Αβινιόν]] (τότε στο [[Βασίλειο της Αρλ]], τμήμα της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, στη σημερινή Γαλλία) αντί στη Ρώμη.<ref>''The Avignon Papacy'', P.N.R. Zutshi, '''The New Cambridge Medieval History: c. 1300-c. 1415''', Vol. VI, Ed. Michael Jones, (Cambridge University Press, 2000), 653.</ref> Η κατάσταση προέκυψε από τη σύγκρουση μεταξύ του παπισμού και του [[Κατάλογος μοναρχών της Γαλλίας|Γαλλικού στέμματος]], με αποκορύφωμα το θάνατο του [[Πάπας Βονιφάτιος Η΄|Πάπα Βονιφάτιου Η']] μετά τη σύλληψή του και την κακομεταχείρισή του από τον [[Φίλιππος Δ΄ της Γαλλίας|Φίλιππο Δ' της Γαλλίας]]. Μετά και τον εν συνεχεία θάνατο του [[Πάπας Βενέδικτος ΙΑ΄|Πάπα Βενέδικτου ΙΑ΄]] ο Φίλιππος το 1305 ανάγκασε ένα αδιέξοδο κονκλάβιο να εκλέξει Πάπα τον Γάλλο [[Πάπας Κλήμης Ε΄|Κλήμη Ε']]. Ο Κλήμης αρνήθηκε να μετακομίσει στη Ρώμη και το 1309 μετέφερε την αυλή του στον παπικό θύλακα στην Αβινιόν, όπου παρέμεινε για τα επόμενα 67 χρόνια. Αυτή η απουσία από τη Ρώμη αναφέρεται μερικές φορές ως «[[Βαβυλώνια αιχμαλωσία]] του Παπισμού».<ref>Adrian Hastings, Alistair Mason and Hugh S. Pyper, ''The Oxford Companion to Christian Thought'', (Oxford University Press, 2000), 227.</ref><ref>[http://www.newadvent.org/cathen/07056c.htm Catholic Encyclopaedia entry] para 7</ref>
Συνολικά επτά πάπες είχαν έδρα τους στην Αβινιόν, όλοι Γάλλοι,<ref>Joseph F. Kelly, ''The Ecumenical Councils of the Catholic Church: A History'', (Liturgical Press, 2009), 104.</ref><ref>Eamon Duffy, ''Saints & Sinners: A History of the Popes'', (Yale University Press, 1997), 165.</ref> και όλοι υπό την επιρροή του Γαλλικού Στέμματος. Το 1376 ο [[Πάπας Γρηγόριος ΙΑ΄|Γρηγόριος ΙΔ']] εγκατέλειψε την Αβινιόν και μετέφερε την αυλή του στη Ρώμη (φθάνοντας στις 17 Ιανουαρίου 1377). Αλλά μετά το θάνατό του το 1378 η επιδείνωση των σχέσεων μεταξύ του διαδόχου του [[Πάπας Ουρβανός ΣΤ΄|Ουρβανού ΣΤ']] και μιας φατρίας καρδιναλίων προκάλεσε το Δυτικό Σχίσμα. Αυτό ξεκίνησε μια δεύτερη σειρά παπών της Αβινιόν, που στη συνέχεια θεωρήθηκαν παράνομοι. Ο τελευταίος [[αντίπαπας]] της Αβινιόν, ο [[Αντίπαπας Βενέδικτος ΙΓ΄|Βενέδικτος ΙΓ΄]], έχασε το μεγαλύτερο μέρος των υποστηρικτών του το 1398, περιλαμβανομένης της Γαλλίας. Μετά από πέντε χρόνια πολιορκίας από τους Γάλλους, κατέφυγε στο [[Περπινιάν]] το 1403. Το σχίσμα έληξε το 1417 με τη Σύνοδο της [[Κωνσταντία]]ς.<ref>The History of the Council of Constance, page 403, Stephen Whatley, Jacques Lenfant, published by A. Bettesworth, 1730.</ref>
Γραμμή 25:
* [[Αντίπαπας Κλήμης Η΄|Κλήμης Η΄]]: 1423–1429 (αναγνωρίστηκε από το [[Στέμμα της Αραγωνίας]] και παραιτήθηκε)
* [[Αντίπαπας Βενέδικτος ΙΔ΄|Βενέδικτος ΙΔ΄ (Μπερνάρ Γκαρνιέρ)]]: 1424–1429 ή 1430
* [[Αντίπαπας Βενέδικτος ΙΔ΄|Βενέδικτος ΙΔ΄ (Ζαν Καριέρ)]]: 1430;–1437
[[File:Avignon, Palais des Papes by JM Rosier.jpg|thumb|right|300px|Tο [[Παλάτι των Παπών της Αβινιόν|Παπικό παλάτι]] στην [[Αβινιόν]] της Γαλλίας]]
Η περίοδος από το 1378 ως το 1417, όταν υπήρχαν αντίπαλοι διεκδικητές του τίτλου του πάπα, αναφέρεται ως «Δυτικό Σχίσμα» ή «η μεγάλη διαμάχη των αντιπαπών» από ορισμένους Καθολικούς μελετητές και «το δεύτερο μεγάλο σχίσμα» από πολλούς κοσμικούς και προτεστάντες ιστορικούς. Τα κόμματα εντός της Καθολικής Εκκλησίας διχάστηκαν ως προς την πίστη τους μεταξύ των διαφόρων διεκδικητών του αξιώματος του πάπα. Το Συμβούλιο της Κωνσταντίας έλυσε τελικά τη διαμάχη το 1417 όταν η εκλογή του [[Πάπας Μαρτίνος Ε΄|Πάπα Μαρτίνου Ε']] έγινε αποδεκτή από όλους.
| |||