Ναβαταίοι: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

'''Ναβαταίοι''': (Μπενή νάμπατ) Αρχαίοςαρχαίος [[ΑραμαίοιΆραβες|αραμαϊκόςαραβικός]] λαός -με σημαντικές [[Αραμαίοι|αραμαϊκές]] Βασίλειοεπιρροές. Τους αναφέρει ο [[Στράβων]] (παραγρ.67) ως "''Αράβιο έθνος''". Κατοικούσαν στη "''Πετραία Αραβία''" (ορεινή), την σημερινή περιοχή από τον [[Κόλπος της Άκαμπα|Κόλπο της Άκαμπα]] στην [[Ερυθρά Θάλασσα|Ερυθρά]] μέχρι την [[Νεκρά Θάλασσα]] και σε μία περίοδο επικράτησαν σε όλη τη βόρεια [[Αραβία]]. Γενάρχης του βασιλείου τους φέρεται κατά τη [[Παλαιά Διαθήκη]] ([[s:Γένεσις#25|Γεν. 25,13]]) ο Ναβαϊώθ, πρωτότοκος του Ισμαήλ, γιού του [[Αβραάμ]] και της Άγαρ εξ ου και οι [[Άραβες]] καλούνται γενικευμένα στη βυζαντινή περίοδο [[Αγαρηνοί]]. Στις σφηνοειδείς επιγραφές του Σαρδανάπαλου [[Ασουρμπανιπάλ]] καλούνται Ναμπαιταίοι (Ναμπαιτάϊ). Φαίνεται να σχετίζονται με τους [[Ιδουμαίοι|Ιδουμαίους]] που είχαν υποταχθεί στο Βασίλειο των [[Μακκαβαίοι|Μακκαβαίων]] μέχρι τον πρώτο αιώνα π. Χ.

Οι Ναβαταίοι κυβερνούνταν από μονάρχη αλλά οι θεσμοί τους επαινούντο από τους συγχρόνους τους. Στο πλευρό του Βασιλιά υπήρχε δεύτερος αιρετός Βασιλεύς (σαν επίτροπος) καλούμενος "αδελφός". Ο [[Στράβων]] τους αποκαλεί "σώφρονες" και οικονόμους. Δούλους είχαν ελάχιστους, αλληλοεξυπηρετούμενοι και αυτοδιάκονοι. Περίεργο ήταν το εγχώριο έθιμό των γευμάτων με 13 διαιτυμόνες και 2 μουσουργούς. Έπιναν, κατά το Στράβωνα, "ουδείς πλέον των ένδεκα ποτηρίων". Ο Βασιλεύς έδινε ευθύνες στο δήμο ενώ οι πόλεις τους ήταν ατείχιστες σε καιρό ειρήνης. Η γλώσσα τους ήταν αραμαϊκή αλλά με ισχυρές αραβικές επιρροές. Η θρησκεία τους ήταν τυπικά αραβική και λιθολατρική. Ίδρυαν βωμούς στα δώματα των οικιών τους "σπεύδοντες καθ' εκάστη λιβανωτίζοντες". Τους νεκρούς, τους περιφρονούσαν "ίσα κοπρίαις" διότι "νέκυες κοπρίων εκβλητότεροι" κατά Ηράκλειτο.

Το 106 μ. Χ. η περιοχή των Ναβαταίων προσαρτήθηκε στη [[Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία]] από τον [[Τραϊανός|Τραϊανό]], ως η επαρχία της Πετραίας Αραβίας, καιμε αποτέλεσμα σταδιακά έχασαννα εξελληνιστούν και να χάσουν τον ιδιαίτερο χαρακτήρα τους εξελληνιζόμενοι. Μέχρι τα τέλη του δευτέρου αιώνα μ. χ. και η Πέτρα είχε χάσει τη σημασία της ως εμπορικό κέντρο και σταθμός καραβανιών προς όφελος της ανερχόμενης Δαμασκού.