Σίγρι: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Η ονομασία ''Σίγρι'' πιθανότατα<ref name="Χιώτης2">Χιώτης Αντώνης, ''Σίγρι, Μύθος, ιστορία και όνειρο'', Σίγρι 2000, σελ. 105</ref> προέρχεται από το Βενετικό ''Siguro''<ref name="Τσίκνας">Τσίκνας Ιωάννης, ''Σίγρι το σίγουρο λιμάνι'', Σίγρι 2008, σελ.23</ref>, το οποίο σημαίνει ''ασφαλές'', δηλαδή ασφαλές λιμάνι. Οι [[Ρωμαίοι]] το θεωρούσαν ασφαλές από τις συνεχόμενες επιδρομές των Πειρατών. Στις μέρες μας επικράτησε το ''Σιγούριον'' και κατόπιν η επίσημη ονομασία , η οποία είναι ''Σίγριον''.

Μετά τον 14ο αιώνα εντοπίζεται οργανωμένη κοινότητα, η οποία όμως κατά τη διάρκεια της [[Οθωμανική Αυτοκρατορία|Οθωμανικής Αυτοκρατορίας]] λόγω των πολλών επιθέσεων από πειρατές ερημώθηκε αρκετές φορές. Το [[1667]] το Σίγρι λεηλατήθηκε από τον πειρατή Georgio Maria Vitali. Το [[1757]] ο Σουλεϊμάν Πασάς κατασκεύασε<ref name="Χιώτης">Χιώτης Αντώνης, ''Σίγρι, Μύθος, ιστορία και όνειρο'', Σίγρι 2000, σελ. 9 -15</ref> κάστρο, το οποίο διατηρείται μέχρι και σήμερα. Πιθανολογείται ότι στο ίδιο σημείο υπήρχε οχυρωματικό έργο των [[Οίκος των Γατελούζων|Γατελούζων]]. Την ίδια εποχή λειτουργούσε<ref name="Χιώτης" /> υδραγωγείο, [[Τζαμί]], σχολείο, χαμάμ καθώς και αγωγός που μετέφερε το νερό από παρακείμενη πηγή. Το [[1789]] το κάστρο διέθετε<ref name="Σιγρι σήμερα">"Καλοκαιρινό οδηγός 2010", διμηνιαία εφημερίδα "Το Σίγρι σήμερα", σελ.1</ref> φρουρά εκατό ανδρών που είχαν στη διάθεσή τους διακόσια κανόνια. Το [[1823]] οι [[Ψαρά|Ψαριανοί]] επιχείρησαν επιδρομή κατά του χωριού, μετά όμως την αποχώρησή τους οι Οθωμανοί προχώρησαν σε διώξεις<ref name="Χιώτης3">Χιώτης Αντώνης, ''Σίγρι, Μύθος, ιστορία και όνειρο'', Σίγρι 2000, σελ. 17</ref> του χριστιανικού πληθυσμού. Κατά το τέλος της οθωμανικής κυριαρχίας το Σίγρι κατοικείτο<ref name="Χιώτης" /> από Τούρκους ενώ Έλληνες εγκαταστάθηκαν μόλις στις αρχές του 20ου αιώνα.

Με την απελευθέρωση το 1912 παύει το κάστρο να υφίσταται ως Τουρκικό στρατόπεδο και περνάει στα χέρια των συμμάχων, οπού και το χρησιμοποιούν ως βάση ανεφοδιασμού κατά τη διάρκεια του [[Α'Α΄ Παγκόσμιος Πόλεμος|Α'Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου]]. Αργότερα με την [[ανταλλαγή πληθυσμών]] οι Τούρκοι κάτοικοι εγκαταλείπουν το Σίγρι και εγκαθίσταντο<ref name="Χιώτης4">Χιώτης Αντώνης, ''Σίγρι, Μύθος, ιστορία και όνειρο'', Σίγρι 2000, σελ. 21</ref> σε αυτό έλληνες πρόσφυγες από τη [[Μικρά Ασία]]. Κυρίως εγκαταστάθηκαν κάτοικοι από το χωριό Χουχλιά<ref name="Χιώτης4"/> (σήμερα Tuzla) το νησί Πασαλιμάνι στη θάλασσα του Μαρμαρά, την [[Τένεδος|Τένεδο]]<ref name="Χιώτης4"/> και τηντη Φώκαια<ref name="Χιώτης4"/> και λιγότερο<ref name="Χιώτης4"/> από την περιοχή της [[Σμύρνη]]ς, την Πάνορμο και την Αρτάκη και την [[Κωνσταντινούπολη]] ή άλλες περιοχές. Οι πρόσφυγες κάτοικοι έχουν παράδοση στη ναυτιλία και την αλιεία και τα εμπορικά πλοία των Σιγριανών οργώνουν το Αιγαίο μέχρι τον [[Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος|Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο]], οπότε καταρρέουν οι μικρές αυτές επιχειρήσεις. Την περίοδο [[1950]] - [[1960]] αρκετοί κάτοικοι μεταναστεύουν στην περιοχή των [[Αθήνα|Αθηνών]], αλλά και σε [[Αυστραλία]], [[ΗΠΑ]] και [[Καναδάς|Καναδά]].