Πάπας Λέων Θ΄: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Ο '''Πάπας Λέων Θ΄''' (''Papa Leone IX'', [[21 Ιουνίου]] [[1002]] - [[19 Απριλίου]] [[1054]]), με κοσμικό όνομα '''Μπρούνο φον Έγκισχαϊμ-Ντάγκσμπουργκ''' (''Bruno von Egisheim-Dagsburg''), ήταν [[Πάπας]] από τις [[12 Φεβρουαρίου]] του [[1049]] έως το θάνατό του το [[1054]]. Ήταν [[Γερμανία|Γερμανός]] αριστοκράτης και ισχυρός ηγεμόνας της κεντρικής [[Ιταλία|Ιταλίας]]ς κατά τη διάρκεια του παπισμού του. Θεωρείται [[άγιος]] από την [[Καθολική Εκκλησία]] και [[Εορτολόγιο|εορτάζεται]] στις [[19 Απριλίου]].

Γεννήθηκε στο [[Εγκισάιμ]] (στη σημερινή [[Αλσατία]], [[Γαλλία]]) και ήταν γιος του κόμη Ούγου. Η οικογένειά του ήταν ευγενής και ο πατέρας του, ο κόμης Ούγος, ήταν ξάδελφος του αυτοκράτορα [[Κορράδος Β΄ της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας|Κορράδου Β΄ της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας]] ([[1024]]-[[1039]]). Σπούδασε στην [[Τουλ]], όπου έγινε διαδοχικά ιερέας και, το [[1026]], επίσκοπος. Με την τελευταία αυτή ιδιότητα προσέφερε σημαντικές πολιτικές υπηρεσίες στον συγγενή του Κορράδο Β΄ και στη συνέχεια στον [[Ερρίκος Γ΄ της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας|Ερρίκο Γ΄]]. Έγινε ευρέως γνωστός ως ένας σοβαρός και μεταρρυθμιστής κληρικός, λόγω του ζήλου που έδειξε για τηντη διάδοση του κανόνα του [[Αββαείο του Κλυνύ|τάγματος του Κλυνύ]].

Μετά τον θάνατο του [[Πάπας Δάμασος Β΄|πάπα Δάμασου Β΄]] (1048), ο Λέων Θ΄ εξελέγη διάδοχός του από μια σύνοδο στην πόλη [[Βορμς]] της Γερμανίας, τον Δεκέμβριο του 1048. ΤηνΤη συγκατάθεσή τους έδωσαν και ο Αυτοκράτορας και οι εκπρόσωποι της Ρώμης. Όμως ο Μπρούνο εμφανώς προτιμούσε τη δημοκρατία σαν μέθοδο παπικής εκλογής, καθώς έθεσε ως όρο αποδοχής της εκλογής ότι πρώτα θα μετέβαινε στηνστη Ρώμη για να εκλεγεί ελεύθερα από τον κλήρο και τον λαό της. Ξεκινώντας λίγο μετά τα Χριστούγεννα, στην [[Μπεζανσόν]] γνώρισε τον [[Ούγος του Κλυνύ|Ούγο του Κλυνύ]] ενώ στο υπόλοιπο ταξίδι τον συνόδευσε ο νεαρός μοναχός Χίλντεμπραντ, που αργότερα έγινε ο [[Πάπας Γρηγόριος Ζ΄]] (1073-1085). ΣτηνΣτη Ρώμη έφτασε με περιβολή προσκυνητή τον Φεβρουάριο, όπου έγινε δεκτός με μεγάλη εγκαρδιότητα. Στην ενθρόνισή του υιοθέτησε το όνομα ''Λέων Θ΄''.

Ο Λέων Θ΄ ευνόησε την παραδοσιακή ηθική, στηνστη μεταρρύθμισή που έκανε στην Καθολική Εκκλησία. Μία από τις πρώτες του ενέργειες ήταν η σύγκληση της γνωστής ''Πασχαλινής συνόδου'' του 1049, στην οποία καθιερώθηκε ξανά η αγαμία του κλήρου (μέχρι τον βαθμό του [[υποδιάκονος|υποδιακόνου]]). Ακόμα ξεκαθάρισε τις πεποιθήσεις του ενάντια κάθε είδους [[Σιμωνία|σιμωνίαςσιμωνία]]ς. Το μεγαλύτερο μέρος του επόμενου χρόνου βρίσκονταν σε κάποια από τις περιοδείες του στην Ιταλία, τη Γερμανία και τη Γαλλία· οι περιοδείες ήταν χαρακτηριστικό γνώρισμα του ποντιφικάτου του. Αφού προήδρευσε σε μία σύνοδο στην Παβία, συνάντησε τον Ερρίκο Γ΄ στηνστη Σαξονία και τον συνόδευσε στην Κολωνία και το Άαχεν. ΣτηνΣτη Ρεμς συγκάλεσε συμβούλιο με τον ανώτερο κλήρο, όπου περάστηκαν μεταρρυθμιστικά διατάγματα. Στο Μάιντς επίσης συγκάλεσε σύνοδο, στο οποίο αντιπροσωπεύονταν ο Ιταλικός, Γαλλικός και Γερμανικός κλήρος καθώς και πρέσβεις του Βυζαντινού Αυτοκράτορα· στη σύνοδο κύρια θέματα ήταν η σιμωνία και ο γάμος των κληρικών.

Μετά την επιστροφή του στηνστη Ρώμη, συγκάλεσε στις [[29 Απριλίου]] 1050 μία ακόμη ''Πασχαλινή σύνοδο'', στην οποία σημαντική θέση κατείχε η διαμάχη για τα διδάγματα του [[Μπερενγκάρ της Τουρ]]. Τον ίδιο χρόνο προήδρευσε σε περιφερειακές συνόδους στο [[Σαλέρνο]], το [[Σιπόντο]] και το [[Βερτσέλλι]]. Τον Σεπτέμβριο επισκέφθηκε ξανά τηντη Γερμανία και γύρισε στηνστη Ρώμη για την τρίτη Πασχαλινή σύνοδο, στην οποία το κύριο ζήτημα ήταν η επαναχειροτόνιση όσων είχαν χειροτονηθεί από σιμωνιακούς.

Μετά από μία τέταρτη Πασχαλινή σύνοδο το 1053 ο Λέων Θ΄ εκστράτευσε εναντίον των [[Νορμανδοί|Νορμανδών]] στον νότο με έναν στρατό Ιταλών και Γερμανών εθελοντών εκλατινίζοντας τους Ελληνοϊταλούς του νότου και της [[Σικελία|Σικελίας]]ς<ref>{{cite book|author=Αριστείδης Πανώτης|title=Το Συνοδικόν της εν Ελλάδι Εκκλησίας|volume=A|publisher=Εκδόσεις Σταμούλη|year=2008|pages=254-255|isbn=978-960-8116-17-7}}</ref>, αλλά υπέστη καθολική ήττα στηνστη [[Μάχη της Σιβιτάτε]] στις [[15 Ιουνίου]] 1053. Παρόλα αυτά, βγαίνοντας από την πόλη για να συναντήσει τον νικηφόρο εχθρό, έγινε δεκτός με κάθε τεκμήριο υποταγής, εκκλήσεις για συγχώρεση, όρκους πίστης και σεβασμό. Από τον Ιούνιο του 1053 μέχρι τον Μάρτιο του 1054 ο Πάπας ήταν περιορισμένος στο [[Μπενεβέντο]] σε τιμητική αιχμαλωσία. Πέθανε στις [[19 Απριλίου]] [[1054]] λίγο μετά την επιστροφή του στη Ρώμη.