Μαρία Κάλλας: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
μ Poliuto -> Πολύευκτος, έτσι είναι γνωστή στα ελληνικά η όπερα. La Vestale -> Η Εστιάς, ομοίως. Il Pirata -> Ο πειρατής και Imogene -> Ιμογένη. |
μ Το «Αγροτική Ιπποσύνη» περιττεύει, I Puritani -> «Οι Πουριτανοί» (θα δημιουργηθεί σελίδα) |
||
Γραμμή 40:
Η Κάλλας έλαβε την μουσική της εκπαίδευση στην Αθήνα. Αρχικά, η μητέρα της επιχείρησε να την εγγράψει στο επιφανές Ωδείο Αθηνών, χωρίς επιτυχία·{{Sfn|Πετσάλης-Διομήδης|2001|p=92}} στην ακρόαση η άγουρη, ακόμα, και ανεκπαίδευτη φωνή της δεν εντυπωσίασε την επιτροπή, ενώ ο καλλιτεχνικός διευθυντής του ωδείου [[Φιλοκτήτης Οικονομίδης]] δεν θα την έκανε δεκτή αν δεν αποκτούσε το απαραίτητο θεωρητικό υπόβαθρο.{{Sfn|Πετσάλης-Διομήδης|2001|p=93}} Το καλοκαίρι του 1937, η μητέρα της επισκέφτηκε τη δασκάλα μονωδίας [[Μαρία Τριβέλλα]] στο νεότερο [[Εθνικό Ωδείο (Ελλάδα)|Εθνικό Ωδείο]], ζητώντας της να αναλάβει ως μαθήτρια την κόρη της έναντι χαμηλού αντιτίμου. Το 1957, η Τριβέλλα μοιράστηκε την αρχική εντύπωσή της για την ερμηνεία της νεαρής Κάλλας:{{sfn|Πετσάλης-Διομήδης|2001|p=96}}<blockquote>''Ο τόνος της φωνής ήταν ζεστός, λυρικός, έντονος· στριφογύριζε και έλαμπε σαν φλόγα και γέμιζε τον αέρα με μελωδικές αντηχήσεις σαν [[καριγιόν]]. Σε κάθε περίπτωση, ήταν ένα εκπληκτικό φαινόμενο ή, μάλλον, ήταν ένα σπουδαίο ταλέντο που χρειαζόταν έλεγχο, τεχνική εκπαίδευση και αυστηρή πειθαρχία για να λάμψει με όλη της την λαμπρότητα.''</blockquote> Η Τριβέλλα συμφώνησε να αναλάβει τη διδασκαλία της αρνούμενη να λάβει χρήματα, ενώ σύντομα διαπίστωσε ότι η Κάλλας δεν ήταν [[κοντράλτο]] όπως της είχαν πει αρχικώς, αλλά μια [[δραματική υψίφωνος]]· συνεπώς, εργάστηκαν για την επέκταση του φωνητικού εύρους της και την ελάφρυνση του [[Χροιά|ηχοχρώματός]] της.{{sfn|Πετσάλης-Διομήδης|2001|p=97}} Η Τριβέλλα περιέγραψε την Κάλλας ως «ένα πρότυπο μαθήτριας» με «φαινομενική πρόοδο» που «μελετούσε πέντε με έξι ώρες την ημέρα» και «μέσα σε έξι μήνες, τραγουδούσε τις πιο δύσκολες [[Άρια|άριες]] του διεθνούς οπερατικού ρεπερτορίου με την ύψιστη μουσικότητα».{{sfn|Scott|1992|pp=22,25}} Στις 11 Απριλίου 1938, στο συναυλιακό ντεμπούτο της, η Κάλλας τραγούδησε ένα ντουέτο από την όπερα ''[[Τόσκα]]'' του Πουτσίνι στο τέλος του ρεσιτάλ της τάξης Τριβέλλα στον [[Φιλολογικός σύλλογος Παρνασσός|φιλολογικό σύλλογο «Παρνασσός»]].{{Sfn|Πετσάλης-Διομήδης|2001|p=122-123}}
Δύο χρόνια μετά την έναρξη των μαθημάτων με την Τριβέλλα, η Κάλλας πέρασε ξανά από ακρόαση στο Ωδείο Αθηνών με την άρια ''Ocean, Thou Mighty Monster'' από την όπερα ''[[Όμπερον (όπερα)|Όμπερον]]'' του [[Καρλ Μαρία φον Βέμπερ|Βέμπερ]]. Η [[Ισπανία|Iσπανίδα]] σοπράνο [[κολορατούρα]] και καθηγήτρια μονωδίας, [[Ελβίρα ντε Ιδάλγο]], που βρισκόταν στην επιτροπή, περιέγραψε ότι άκουσε «στροβιλώδεις, φουσκωμένους καταρράκτες ήχων που ήταν, βέβαια, ανεξέλεγκτοι, αλλά σίγουρα γεμάτοι θεατρικότητα και συναίσθημα». Τη δέχτηκε αμέσως ως μαθήτριά της και, μετά από παράκληση της μητέρας της, συμφώνησε να αναμείνει ένα έτος ως την αποφοίτησή της από το Εθνικό Ωδείο.{{sfn|Scott|1992|p=26}} Στις 2 Απριλίου 1939, η Κάλλας ανέλαβε τον πρωταγωνιστικό ρόλο της Σαντούτσα σε μία μαθητική παραγωγή της όπερας του [[Πιέτρο Μασκάνι]] ''[[Καβαλερία Ρουστικάνα]]''
Το 1968, η Κάλλας ανέφερε σε συνέντευξή της ότι η ντε Ιδάλγο «κατείχε την πραγματικά σπουδαία εκπαίδευση, ίσως την τελευταία πραγματική εκπαίδευση του μπελ κάντο» και ότι από εκείνη έμαθε ότι «όσο βαριά κι αν ήταν μια φωνή, έπρεπε να παραμένει ελαφριά, έπρεπε πάντα να κατεργάζεται για να μένει ευλύγιστη, ποτέ να μην βαραίνει».{{Sfn|Πετσάλης-Διομήδης|2001|p=260-261}} Αργότερα, η ντε Ιδάλγο αποκάλεσε την Κάλλας ένα «φαινόμενο», επισημαίνοντας ότι παρακολουθούσε τα μαθήματα όλων των φωνών ''—''υψίφωνους, [[Μεσόφωνος|μεσόφωνους]], [[Τενόρος|τενόρους]] κ.α.''—'' φτάνοντας στο ωδείο με τον πρώτο και αποχωρώντας με τον τελευταίο μαθητή. Η Κάλλας αιτιολόγησε αυτή της τη συνήθεια εξηγώντας ότι, ανεξαρτήτως δεξιότητας, κάθε μαθητής μπορεί να αποτελέσει διδακτικό παράδειγμα ακόμα και για τον πλέον ταλαντούχο εκπαιδευόμενο.{{Sfn|Πετσάλης-Διομήδης|2001|p=260-261}}
Γραμμή 65:
Το 1947, λίγο μετά την άφιξή της στη [[Βερόνα]] σε ηλικία 23 ετών, η Κάλλας γνώρισε τον Τζοβάννι Μπατίστα Μενεγκίνι, έναν αρκετά μεγαλύτερό της πλούσιο και φιλόμουσο βιομήχανο με τον οποίον συνήψαν δεσμό, ο οποίος επισημοποιήθηκε με τον γάμο τους στις 21 Απριλίου 1949.{{Sfn|Jellinek|1986|p=40-41, 52}} Μέχρι τον χωρισμό τους δέκα χρόνια αργότερα, ο Μενεγκίνι έπαιξε σημαντικό ρόλο στη διευθέτηση πολλών πτυχών της καριέρας της.{{sfnm|1a1=Jellinek|1y=1986|2a1=Scott|2y=1992|2p=166|1pp=43,262}} Μάλιστα, κατά τη διάρκεια των κορυφαίων ετών της σταδιοδρομίας της, η υψίφωνος παρουσιαζόταν ως ''Maria Meneghini Callas'' («Μαρία Μενεγκίνι Κάλλας»).{{Sfn|Scott|1992|p=2}}
Το 1948, ο Σεραφίν προσέφερε στην Κάλλας τον ρόλο της [[Ιζόλδη|Ιζόλδης]] στην όπερα ''[[Τριστάνος και Ιζόλδη (Βάγκνερ)|Τριστάνος και Ιζόλδη]]'' του Βάγκνερ.{{Sfn|Jellinek|1986|p=43-46}} Μια διετία αργότερα, στη [[Βενετία]], η καριέρα της Κάλλας σημαδεύτηκε από ένα καθοριστικό επίτευγμά της. Η μονωδός είχε αναλάβει τον ρόλο της Μπρουνχίλντε στη ''[[Βαλκυρία]]'' του Βάγκνερ στο διάσημο [[Λα Φενίτσε|Θέατρο Λα Φενίτσε]], όταν η [[Μαργκερίτα Καρόζιο]] που θα τραγουδούσε την Ελβίρα στην όπερα ''
Η αλλαγή πλεύσης που συντελέστηκε με την όπερα
===Σημαντικές πρεμιέρες και κομβικές στιγμές===
Γραμμή 87:
====Στις Ηνωμένες Πολιτείες====
Το ντεμπούτο της στις Ηνωμένες Πολιτείες πραγματοποιήθηκε πέντε χρόνια μετά το ταξίδι στην Αργεντινή, το 1954, οπότε η Κάλλας τραγούδησε τη Νόρμα στη νεοσυσταθείσα Λυρική Όπερα του Σικάγο, συνεισφέροντας με την ερμηνεία της στην εδραίωσή της.{{sfn|von Rhein|2004}} Το 1956 έκανε πρεμιέρα στη Μητροπολιτική Όπερα και πάλι με τη Νόρμα.{{Sfn|Ardoin|1991|p=10}} Όπως και με τη Λυρική Όπερα του Σικάγο, το 1957 η μονωδός έδωσε μια επιτυχημένη συναυλία με την οποία εγκαινιάστηκε η [[Όπερα του Ντάλας]], συμβάλοντας στην εδραίωσή της. Το 1958 εμφανίστηκε ως Μήδεια για πρώτη και μοναδική φορά στην Αμερική· η
====Στην Όπερα των Παρισίων====
Γραμμή 120:
===Σεμινάρια στη Σχολή Τζούλιαρντ===
Από τον Οκτώβριο του 1971 ως τον Μάρτιο του 1972 η Κάλλας παρέδωσε ειδικά μαθήματα οπερατικής τέχνης στην επιφανή [[Σχολή Τζούλιαρντ]] για τις [[τέχνες του θεάματος]] στη Νέα Υόρκη. Έπειτα από σχετικές ακροάσεις, έγιναν δεκτοί 25 από τους περίπου 300 ανερχόμενους μονωδούς που είχαν υποβάλει αίτηση παρακολούθησης των σεμιναρίων.{{Sfn|Ardoin|1998|p=xv}} Τα ειδικά μαθήματα προσέλκυσαν το ενδιαφέρον του κοινού και παρακολουθήθηκαν από σπουδαστές μουσικής, επιφανείς καλλιτέχνες του θεάματος και δημοσιογράφους.{{Sfn|Ardoin|1998|p=xvi}} Κατά τον Αρντόιν, η διδακτική μέθοδος της Κάλλας ήταν διαλλακτική και βασισμένη στην αιτιολόγηση των διαφόρων τεχνικών και ερμηνευτικών σχολίων που έκανε στους μαθητευόμενούς της· τα σχόλια αυτά, απεκάλυψαν διάφορες πτυχές της οπερατικής τέχνης της, που βασιζόταν στη δραματουργική χρήση της φωνής.{{Sfn|Ardoin|1998|p=xv-xvii}} Ο Σκοτ σημείωσε ότι, καθώς τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά της φωνητικής της τέχνης προέκυπταν εξ ενστίκτου, της ήταν αδύνατο να τα περιγράψει επακριβώς στους μαθητές των σεμιναρίων ούτως ώστε να μπορέσουν να τα μιμηθούν.{{Sfn|Scott|1992|p=210}} Αναλύοντας τις ηχογραφήσεις των ειδικών μαθημάτων, ο μουσικολόγος Χένρι Βισνέσκι εκτίμησε ότι η φωνή της Κάλλας κατά τη διάρκεια των σεμιναρίων ήταν συχνά σε καλύτερη κατάσταση από ό,τι στα μισά της δεκαετίας του 1960· κατά τον Βισνέσκι, τόσο φωνητικά όσο και δραματουργικά οι
===Ο θάνατος στο Παρίσι===
| |||