Το πρόβλημα με τα μεγαλύτερα από την μνήμη [[Πρόγραμμα υπολογιστή|προγράμματα]] εμφανίστηκε από την αρχή της ύπαρξης των ηλεκτρονικών υπολογιστών. Μια λύση που υιοθετήθηκε το 1960 ήταν να χωρίσουν τα προγράμματα σε τμήματα, τα οποία ονομάστηκαν [[υπέρθεμα (προγραμματισμός)|υπερθέματα]]. Όταν ξεκινούσε η εκτέλεση ενός προγράμματος, το μόνο που φορτώνονταν στην μνήμη ήταν ο διαχειριστής υπερθεμάτων, ο οποίος φόρτωνε και εκτελούσε αμέσως το υπέρθεμα 0 (μηδέν). Εν συνεχεία φορτώνονταν γραμμικά και τα υπόλοιπα υπερθέματα (1, 2, 3, ...) είτε αντικαθιστώντας τα προηγούμενα είτε στοιβάζοντάς τα (εφόσον υπήρχε διαθέσιμος χώρος). Αν και την πραγματική δουλειά της εναλλαγής των υπερθεμάτων από και προς την μνήμη την αναλάμβανε το λειτουργικό σύστημα, η διαίρεση των προγραμμάτων σε τμήματα ήταν στην ευθύνη του προγραμματιστή. Η διαίρεση των προγραμμάτων σε μικρά αυτόνομα τμήματα απαιτούσε πολύ χρόνο και παράλληλα ήταν επιρρεπής σε σφάλματα. Ένα χρόνο αργότερα, ο Fotheringham ([[Manchester University]]) ανέθεσε εξ ολοκλήρου την διαίρεση των προγραμμάτων σε τμήματα στο λειτουργικό σύστημα. Η μέθοδος αυτή είναι πλέον γνωστή ως '''εικονική μνήμη'''.
