Κωνσταντίνος ΣΤ΄: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Ο '''Κωνσταντίνος ΣΤ΄''' (14 Ιανουαρίου 771-πριν από το 805<ref name="ODB">Cutler & Hollingsworth (1991), ppσελ. 501–502</ref>) είναιήταν [[Κατάλογος Βυζαντινών Αυτοκρατόρων|Βυζαντινός αυτοκράτορας]], ο οποίος διετέλεσε αυτοκράτορας από το 780 έως το 797. Ήταν μοναδικό παιδί του αυτοκράτορα [[Λέων Δ΄|Λέοντος Δ΄]]. Ονομάστηκε συναυτοκράτορας με τον πατέρα του σε ηλικία '''''<u><big>μόλις πέντε</big></u>''''' ετών το 776 και τον διαδέχθηκε ως μοναδικός αυτοκράτορας το 780. Η μητέρα του, [[Ειρήνη η Αθηναία]], επικουρούσε την αυτοκρατορική θητεία του ως [[αντιβασιλέας]] μέχρι το 790, επικουρούμενη από τον πρωθυπουργό [[Σταυράκιος (ευνούχος)|Σταυράκιο]]. Η αντιβασιλεία τελείωσε όταν ο Κωνσταντίνος ενηλικιώθηκε, αλλά η Ειρήνη προσπάθησε να συνεχίσει τη συμμετοχή της στην κυβέρνηση του Βυζαντίου. Μετά από μερικά χρόνια αποκλειστικής κυριαρχίας, ο Κωνσταντίνος ονόμασε τη μητέρα του Αυτοκράτειρα το 792, καθιστώντας την επίσημη συνάδελφό του.

Ο Κωνσταντίνος ΣΤ΄ ήταν ο τελευταίος αυτοκράτορας που αναγνωριζόταν ως [[Ρωμαίος αυτοκράτορας]], τόσο από το Βυζάντιο όσο και από το [[Πάπας|Πάπα]] και τις [[Δυτική Ευρώπη|Δυτικοευρωπαϊκές]] δυνάμεις υπό την [[επικυριαρχία]] του πάπαΠάπα. Η ικανότητα του Βυζαντινού Αυτοκράτορα να προστατεύσει τον χριστιανισμό εξασθένησε μετά τις Αραβικές κατακτήσεις, οδηγώντας τον Πάπα να αναζητά όλο και περισσότερο την συμμαχία, την προστασία και την βοήθεια από τους Φράγκους. Το 800 ο [[Πάπας Λέων Γ΄]], έστεψε τον [[Καρλομάγνος|Καρλομάγνο]] "«αυτοκράτορα των Ρωμαίων"». Με βάση τον ισχυρισμό ότι μια γυναίκα δεν μπορούσε να είναι Αυτοκράτειρα από μόνη της, αυτό έθεσε τα θεμέλια για τη δημιουργία μιας νέας κρατικής οντότητας, ανεξάρτητης από την Ανατολή, η οποία έγινε η [[Αγία Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία]].<ref>[[James Bryce, 1st Viscount Bryce]], ''The Holy Roman Empire'', 1864, pp. 62–64</ref>.

Ο Κωνσταντίνος ΣΤ΄ ήταν το μοναδικό παιδί του αυτοκράτορα [[Λέων Δ΄|Λέοντος Δ΄]] και της [[Ειρήνη η Αθηναία|Ειρήνης της Αθηναίας]]. Ο Κωνσταντίνος [[Στέψη του Βυζαντινού αυτοκράτορα|στέφθηκε συναυτοκράτορας από τον πατέρα του]] το 776 και τον διαδέχθηκε ως μοναδικός αυτοκράτορας το 780, σε ηλικία εννέα ετών. Λόγω της ηλικίας του, η Ειρήνη και ο πρωθυπουργός [[Σταυράκιος (ευνούχος)|Σταυράκιος]] διετέλεσαν αντιβασιλείς εκ μέρους του αυτοκράτορα.<ref name="ODB">Cutler & Hollingsworth (1991), ppσελ. 501–502</ref>.

Το 787 ο Κωνσταντίνος υπέγραψε τα διατάγματα της [[Δεύτερη Σύνοδος της Νίκαιας|Δεύτερης Συνόδου της Νίκαιας]], αλλά φαίνεται ότι είχε θετικές απόψεις για τους [[Εικονομαχία|εικονομάχους]].<ref name="ODB">Cutler & Hollingsworth (1991), ppσελ. 501–502</ref>. Μέχρι τότε ο Κωνσταντίνος είχε γίνει 16 χρονών, αλλά η μητέρα του δεν του παραιτήθηκε από την εκτελεστική εξουσία. 

Το 788, η Ειρήνη διέκοψε τη σχέση του Κωνσταντίνου με τη [[Ροτρούδη]], κόρη του [[Καρλομάγνος|Καρλομάγνου]]. Στρεφόμενοι εναντίον του Καρλομάγνου, οι Βυζαντινοί στράφηκαν υπέρ του λομβαρδού διεκδικητή του θρόνου [[Αδάλγκις]], ο οποίος εξορίστηκε μετά την φραγκική εισβολή στην Ιταλία. Ο Αδάλγκις έγινε διοικητής ενός ρωμαϊκού εκστρατευτικού σώματος, το οποίο προσγειώθηκε στην Καλαβρία προς το τέλος του 788, αλλά νικήθηκε από τους ενωμένους στρατούς των λομβαρδών δουκών [[Ιλδεπράνδος του Σπολέτου|Ιλδεπράνδου του Σπολέτου]] και [[Γριμοάλδος Γ΄ του Μπενεβέντο|Γριμοάλδου Γ΄ του Μπενεβέντο]], σε συνασπισμό με τα φραγκικά στρατεύματα του [[Ουινίγης|Ουινίγη]].<ref>Ottorino Bertolini, "Adelchi, re dei Longobardi", ''Dizionario Biografico degli Italiani'' 1 (1960).</ref>.

Μετά από μια συνωμοσία εναντίον της Ειρήνης, η οποία κατεστάλη την άνοιξη του 790, προσπάθησε να αναγνωριστεί επίσημα ως Αυτοκράτειρα. Αυτό απέτυχε και ο Κωνσταντίνος έγινε πραγματικός αυτοκράτορας το 790 όταν το [[θέμα Αρμενιακών]] επαναστάτησε εναντίον της Ειρήνης. Παρ ' όλα αυτά, μετά από μια ανεπιτυχή εκστρατεία στα Βαλκάνια, ο Κωνσταντίνος αποκατέστησε τη μητέρα του το 792 μετά από μόλις δύο χρόνια από την εξουσία και την έκανε συγκυβερνήτρια.<ref>[https://www.doaks.org/resources/online-exhibits/gods-regents-on-earth-a-thousand-years-of-byzantine-imperial-seals/rulers-of-byzantium/constantine-vi-790201392 "Constantine VI (780–797)", Dumbarton Oaks]</ref>.

Μόλις ανέλαβε τον έλεγχο του κράτους, ο Κωνσταντίνος αποδείχθηκε ανίκανος να κυβερνήσει ικανοποιητικά. Ο στρατός του νικήθηκε από τους μουσουλμάνους, ενώ ο Κωνσταντίνος ηττήθηκε ταπεινωτικά στην μάχη των Μαρκέλλων το 792 από τον [[Κάρνταμ|Κάρνταμ της Βουλγαρίας]].<ref name="ODB">Cutler & Hollingsworth (1991), ppσελ. 501–502</ref>. Έπειτα αναδείχθηκε ένα νέο κίνημα υπέρ του θείου του, του ''[[Καίσαρας|Καίσαρα]]'' [[Νικηφόρος (καίσαρ)|Νικηφόρου]]. Ο Κωνσταντίνος τύφλωσε τον θείο του και του έκοψε τη γλώσσα, ενώ έκοψε τη γλώσσα των τεσσάρων άλλων ετεροθαλών αδελφών του πατέρα του. Οι πρώην Αρμένιοι υποστηρικτές του εξεγέρθηκαν αφού τύφλωσε τον στρατηγό τους [[Αλέξιος Μοσελέ|Αλέξιο Μοσελέ]]. Ο Κωνσταντίνος συνέτριψε αυτή την εξέγερση με εξαιρετική σκληρότητα το 793.<ref name="ODB" />.

Στη συνέχεια χώρισε τη γυναίκα του, τη [[Μαρία της Άμνιας]], η οποία δεν κατάφερε να του φέρει έναν άνδρα κληρονόμο, και παντρεύτηκε την ερωμένη του [[Θεοδότη]], μια μη δημοφιλή και [[Κανονικό Δίκαιο|κανονικά]] παράνομη πράξη που πυροδότησε τη λεγόμενη "«μοιχιανή διαμάχη"». Αν και ο [[Πατριάρχης Ταράσιος]] δεν μίλησε δημόσια εναντίον του, αρνήθηκε να διοργανώσει το γάμο. Η λαϊκή αποδοκιμασία εκφράστηκε από τον θείο της Θεοδότης Πλάτωνα του Σακκουδίου, ο οποίος μάλιστα έσπασε την κοινωνία του με τον Ταράσιο για την παθητική του στάση. Η αδιαλλαξία του Πλάτωνα οδήγησε στη δική του φυλάκιση, ενώ οι μοναστικοί υποστηρικτές του διώχθηκαν και εξορίστηκαν στη Θεσσαλονίκη. Η "«Μοιχιανή διαμάχη"» κόστισε στον Κωνσταντίνο τη δημοτικότητα που του είχε απομείνει, ειδικά στην εκκλησία, το οποίο η Ειρήνη φρόντισε να το φέρει υπέρ της.<ref name="ODB">Cutler & Hollingsworth (1991), ppσελ. 501–502</ref><ref name="T422">Treadgold (1997), pσελ. 422</ref><ref>Garland (1999), ppσελ. 84–85</ref>.

Στις 19 Αυγούστου 797{{Efn|Το ''[[Βυζαντινό Λεξικό της Οξφόρδης]]'' γράφει ότι η εκθρόνιση του έλαβε χώρα στις 19 Απριλίου, μάλλον από τυπογραφικό λάθος. Το βιβλίο «''"Tombs and Obits of the Byzantine Emperors"''» των [[Φίλιπ Γκρίρσον]] και [[Σίριλ Μάνγκο]], μια από τις κύριες πηγές του βυζαντινού λεξικού της Οξφόρδης, αναγράφει την 19η Αυγούστου. Στο χρονικό του, ο [[Θεοφάνης ο Ομολογητής]] γράφει: "«[Έφτασαν] ''στην Πόλη το Σάββατο το πρωί, στις 15 Αυγούστου''»." Η 15η Αυγούστου ήταν Τρίτη, άρα η 19η Αυγούστου ήταν Σάββατο.<ref>{{Cite book|url=https://books.google.com/books?hl=es&id=6BIMAQAAMAAJ&q=%2215+Aug.+was+a+Tuesday.+Probably+Saturday+the+19th+is+meant.%22&redir_esc=y|title=The Chronicle of Theophanes Confessor|publisher=[[Oxford University Press]] |year=1997|isbn=9780198225683 |editor-last=Mango|editor-first=Cyril A.|editor-link=Cyril Mango|chapter=A.M. 6289}}</ref><ref>{{Cite journal|last1=Grierson|first1=Philip|last2=Mango|first2=Cyril|last3=Ševčenko|first3=Ihor |date=1962 |title=The Tombs and Obits of the Byzantine Emperors (337–1042); With an Additional Note |url=https://archive.org/details/SevcenkoStudies19611992/page/n75/mode/2up|journal=Dumbarton Oaks Papers |volume=16|pages=54–55 |doi=10.2307/1291157|jstor=1291157|issn=0070-7546}}</ref>.}} ο Κωνσταντίνος συνελήφθη, τυφλώθηκε, και φυλακίστηκε από τους υποστηρικτές της μητέρας του, που είχαν οργανώσει συνωμοσία, αφήνοντας την Ειρήνη να στεφθεί ως πρώτη αυτοκράτειρα της Κωνσταντινούπολης. Είναι άγνωστο πότε ακριβώς πέθανε ο Κωνσταντίνος. Ήταν σίγουρα πριν από το 805, αλλά πολύ πιθανό πέθανε από τις πληγές του λίγο μετά την τύφλωσή του. Θάφτηκε στο Μοναστήρι της Αγίας Ευφρόσυνης, το οποίο είχε ιδρύσει η Ειρήνη.<ref name="ODB">Cutler & Hollingsworth (1991), ppσελ. 501–502</ref><ref name="T422">Treadgold (1997), pσελ. 422</ref><ref>Garland (1999), ppσελ. 85–87, 260 (Noteσημ. 67)</ref>.

Στις αρχές της δεκαετίας του 820, ο επαναστάτης [[Θωμάς ο Σλάβος]] ισχυρίστηκε ότι ήταν ο Κωνσταντίνος ΣΤ΄ σε μια προσπάθεια να κερδίσει υποστήριξη υπέρ του εναντίον του αυτοκράτορα [[Μιχαήλ Β´|Μιχαήλ Β΄]].<ref>Treadgold (1997), pσελ. 435</ref>

Με την πρώτη σύζυγό του Μαρία, ο Κωνσταντίνος ΣΤ΄ απέκτησε δύο κόρες:<ref name="Crawley">{{Cite book|title=Medieval Lands|first=Charles|last=Crawley|date=29 May 2014|chapter=BYZANTIUM 395–1057|edition=3rd|accessdate=17 April 2018}}</ref>

Από την ερωμένη του και στη συνέχεια τη δεύτερη σύζυγό του Θεοδότη, ο Κωνσταντίνος ΣΤ΄ γέννησε δύο γιους οι οποίοι πέθαναν σε μικρή ηλικία:<ref name="Crawley">{{Cite book|title=Medieval Lands|first=Charles|last=Crawley|date=29 May 2014|chapter=BYZANTIUM 395–1057|edition=3rd|accessdate=17 April 2018}}<cite class="citation book cs1" data-ve-ignore="true" id="CITEREFCrawley2014">Crawley, Charles (29 May 2014). </cite></ref>