Ομοσπονδιακή Δημοκρατία της Κεντρικής Αμερικής: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Η ένωση διαλύθηκε σε εμφύλιο πόλεμο μεταξύ του 1838 και 1840. Η αποσύνθεσή της ξεκίνησε όταν η Ονδούρα χωρίστηκε από την ομοσπονδία στις [[5 Νοεμβρίου]] [[1838]]. Η ομοσπονδία διαλύθηκε τελικά το 1840, και μέχρι εκείνη τη στιγμή τα τέσσερα από τα πέντε κράτη της είχαν διακηρύξει την ανεξαρτησία τους. Η ένωση επισήμως τερματίστηκε με την αυτο-ανακήρυξη του Ελ Σαλβαδόρ ως ανεξάρτητη δημοκρατία τον Φεβρουάριο του [[1841]]. Κατά τον [[19ος αιώνας|19ο αιώνα]] έγιναν διάφορες προσπάθειες επανένωσης της Κεντρικής Αμερικής, αλλά καμία δεν επέτυχε στη διάρκεια του χρόνου. Η πρώτη προσπάθεια ήταν το 1842 από τον πρώην Πρόεδρο Μορασάν, ο οποίος σύντομα συνελήφθη και δολοφονήθηκε. Η θνησιγενής αυτή προσπάθεια σκόπευε να αποκαταστήσει την ένωση ως Συνομοσπονδία της Κεντρικής Αμερικής και περιελάμβανε το Ελ Σαλβαδόρ, τηντη Γουατεμάλα (που απεσύρθη νωρίς), την Ονδούρα και τη Νικαράγουα. Η πρώτη αυτή προσπάθεια διήρκεσε ως το 1844. Μια δεύτερη προσπάθεια έγινε και διήρκεσε από τον Οκτώβριο ως τον Νοέμβριο του 1852 όταν το Ελ Σαλβαδόρ, η Ονδούρα και η Νικαράγουα δημιούργησαν μια Ομοσπονδία της Κεντρικής Αμερικής (''Federación de Centro América''). Ο Γουατεμαλανός Πρόεδρος [[Χούστο Ρουφίνο Μπάρριος]] επεχείρησε να επανενώσει το κράτος υπό τη δύναμη των όπλων τη δεκαετία του 1880 και σκοτώθηκε κατά τη διαδικασία όπως και ο προηγηθείς του το 1842. Μια τρίτη ένωση της Ονδούρας, της Νικαράγουας και του Ελ Σαλβαδόρ ως η Μεγάλη Δημοκρατία της Κεντρικής Αμερικής ή "''República Mayor de Centroamérica''" διήρκεσε από το [[1896]] ως το [[1898]]. Η τελευταία προσπάθεια μεταξύ του Ιουνίου [[1921]] και Ιανουαρίου [[1922]] όταν το Ελ Σαλβαδόρ, η Γουατεμάλα και η Ονδούρα σχημάτισαν μια (δεύτερη) Ομοσπονδία της Κεντρικής Αμερικής. Αυτή η δεύτερη Ομοσπονδία ήταν σχεδόν ετοιμοθάνατη εξ αρχής έχοντας μόνο ένα Προσωρινό Ομοσπονδιακό Συμβούλιο αποτελούμενο από αντιπροσώπους από κάθε χώρα.