Άλφα Ύδρου
Ο α (άλφα) Ύδρου (Alpha Hydri, α Hyi) είναι ο δεύτερος σε φωτεινότητα (όπως φαίνεται από τη Γη) αστέρας του νότιου αστερισμού Ύδρος. Είναι τόσο νότιος αστέρας, ώστε είναι αόρατος από όλη την ηπειρωτική Ευρώπη (ακόμα και την Κρήτη), από όλη σχεδόν την Ασία και τη Βόρεια Αμερική. Από την άλλη, είναι ορατός τους περισσότερους μήνες του έτους από όλο σχεδόν το Νότιο Ημισφαίριο, εύκολα παρατηρήσιμος με γυμνό μάτι, 5 μοίρες νοτιοανατολικά του πολύ φωτεινού αστέρα Αχερνάρ (α Ηριδανού).[1]. Ο α Ύδρου είναι γνωστός ανεπίσημα και ως η Κεφαλή του ύδρου.[2] Δεν πρέπει να συγχέεται με τον α Ύδρας, που είναι γνωστότερος ως Αλφάρντ. Ο α Ύδρου είναι το ένα από τα μόλις τρία άστρα του αστερισμού του τα οποία κατατάσσονται ως φωτεινότερα του τέταρτου μεγέθους.
| α Ύδρου | ||
|---|---|---|
| Αστερισμός: | Ύδρος | |
| Συντεταγμένες (εποχή 2000.0): | α = 1h:58m:46,2s , δ = −61°.34′11,5″ | |
| Φαινόμενο μέγεθος: | +2,90 | |
| Φασματικός τύπος: | F0 IV | |
| Απόσταση από τη Γη: | 71,8 ± 0,7 έτη φωτός | |
| Ονομασίες σε καταλόγους | CD−62°71, HD 12311, HIP 9236, HR 591, SAO 248474 | |
Ο α Ύδρου είναι κιτρινόλευκος (δείκτης χρώματος B−V = +0,29) υπογίγαντας (όπως και ο Προκύων), κατά 80% μεγαλύτερος σε διάμετρο[3] και διπλάσιας μάζας από τον Ήλιο, με επιφανειακή θερμοκρασία 7.077 K, οπότε έχει απόλυτη λαμπρότητα που αντιστοιχεί σε απόλυτο μέγεθος +1,153, δηλαδή 32 φορές μεγαλύτερη της ηλιακής[4]. Η ηλικία του εκτιμάται σε περίπου 810 εκατομμύρια έτη.[4] Ο α Ύδρου εκπέμπει ακτίνες Χ περίπου όσο και ο Αλτάιρ.[5] Απομακρύνεται από τη Γη και το Ηλιακό Σύστημα με ταχύτητα 7 χιλιόμετρα ανά δευτερόλεπτο (25.000 χιλιόμετρα την ώρα).
Στη λογοτεχνία Επεξεργασία
- Στο μυθιστόρημα Serpent's Reach (1980) της Κάρολυν Τσέρυ, ο πλανήτης Σερντίν (Cerdin) που περιφέρεται γύρω από τον α Ύδρου είναι η πατρίδα των Μαγιάτ, ενός είδους εντομοειδών ευφυών όντων.
Παραπομπές Επεξεργασία
- ↑ Moore, Patrick (2005). The observer's year: 366 nights of the universe (2η έκδοση). Springer. σελ. 4. ISBN 1-85233-884-9.
- ↑ Allen, Richard Hinkley (1963). Star Names, Their Lore and Meaning. Νέα Υόρκη: Dover. σελ. 377. ISBN 0-486-21079-0.
- ↑ Wesselink, A. J.; Paranya, K.; DeVorkin, K. (Νοέμβριος 1972). «Catalogue of stellar dimensions». Astronomy and Astrophysics Supplement 7: 257. Bibcode: 1972A&AS....7..257W. http://adsabs.harvard.edu/cgi-bin/nph-data_query?bibcode=1972A%26AS....7..257W&link_type=ARTICLE&db_key=AST&high=. Ανακτήθηκε στις 2009-10-13. Via Vizier table II/224/cadars.
- ↑ 4,0 4,1 Lachaume, R. (Αύγουστος 1999). «Age determinations of main-sequence stars: combining different methods». Astronomy and Astrophysics 348: 897–909. Bibcode: 1999A&A...348..897L. http://adsabs.harvard.edu/cgi-bin/nph-data_query?bibcode=1999A%26A...348..897L&link_type=ARTICLE&db_key=AST&high=. Ανακτήθηκε στις 2009-10-13.
- ↑ Schmitt, J.H.M.M.; Golub, L.; Harnden, F.R. Jr.; Maxson, C.W.; Rosner, R.; Vaiana, G.S. (Μάρτιος 1985). «An Einstein Observatory X-ray survey of main-sequence stars with shallow convection zones». Astrophysical Journal 290 (Part 1): 307–20. doi:. Bibcode: 1985ApJ...290..307S.