Άρραφα
Συντεταγμένες: 35°27′00″N 44°23′00″E / 35.4500°N 44.3833°E
Η Άρ(ρ)αφα (ακκαδικά: Arrapḫa, αραβικά: أررابخا ,عرفة) ήταν μια αρχαία πόλη στο σημερινό βορειοανατολικό Ιράκ, στην τοποθεσία της σύγχρονης πόλης του Κιρκούκ.[1]
Το 1948, η Άρραφα έγινε το όνομα της κατοικήσιμης περιοχής στο Κιρκούκ, όπου χτίστηκε από τη North Oil Company ως οικισμός για τους εργαζομένους της.
Ιστορία Επεξεργασία
Η πρώτη γραπτή μαρτυρία για την Άρραφα μαρτυρείται από τη Νεο-Σουμεριανή Αυτοκρατορία (περίπου 22ος έως 21ος αιώνας π.Χ.). Η αρχαία Άρραφα ήταν μέρος της ακκαδικής αυτοκρατορίας του Σαργών (2335-2154 π.Χ.)[2] και η πόλη εκτέθηκε στις επιδρομές των Λουλούμπι κατά τη διάρκεια της βασιλείας του Ναράμ-Σιν.[3]
Η πόλη καταλήφθηκε το 2150 π.Χ. από τους Γκούτες. Η Άρραφα ήταν η πρωτεύουσα του βραχύβιου Βασιλείου τους (Γούτιο), προτού καταστραφεί και διωχθούν εκ της Μεσοποταμίας από τη Νεο-Σουμεριανή Αυτοκρατορία (2090 π.Χ.).[4][5] Η Άρραφα έγινε μέρος της Παλαιάς Ασσυριακής Αυτοκρατορίας (2025 - 1750 π.Χ.), προτού ο Χαμουραμπί εντάξει για λίγο την Ασσυρία στη βραχύβια Βαβυλωνιακή Αυτοκρατορία, μετά την οποία έγινε και πάλι κομμάτι της Ασσυρίας (1725 π.Χ.).
Μετά από αυτό πέρασε στη Νεο-Σουμεριανή Αυτοκρατορία, την Παλαιά Ασσυριακή Αυτοκρατορία και τη Βαβυλωνιακή Αυτοκρατορία και ήταν ένα σημαντικό εμπορικό κέντρο τον 18ο αιώνα π.Χ. υπό την ασσυριακή και βαβυλωνιακή κυριαρχία[1]. Ωστόσο, κατά τη διάρκεια του 15ου και στις αρχές του 14ου π.Χ., ήταν και πάλι σε μεγάλο βαθμό χουρριτική πόλη, η πρωτεύουσα του μικρού χουρριανού βασιλείου της Αρράφα, μέχρι να ενσωματωθεί πλήρως στην Ασσυρία κατά τη διάρκεια της Μέσης Ασσυριακής Αυτοκρατορίας (1365-1050 π.Χ.) μετά την ανατροπή των Ασσυρίων από την αυτοκρατορία Χουρί-Μιτάνι. [6] [7]
Η πόλη έφτασε σε εξέχουσα θέση τον 11ο και 10ο αιώνα π.Χ. ως μέρος της Ασσυρίας. Το 615 π.Χ., βλέποντας ότι οι Ασσύριοι ήταν απασχολημένοι με τους Βαβυλώνιους και βίαιες εξεγέρσεις μεταξύ τους, ο Μήδος βασιλιάς Κυαξάρης εισέβαλε επιτυχώς στην Άρραφα, ένα από τα τελευταία προπύργια της Νεο-Ασσυριακής Αυτοκρατορίας[8] [9]. Η περιοχή αργότερα έγινε μέρος της περσικής επαρχίας Αθούρα (Ασσυρία των Αχαιμενιδών).
Στη συνέχεια, η Αράφα πέρασε στην Μακεδονική Αυτοκρατορία, οπότε έγινε μέρος της Σελευκιδικής Συρίας μετά από την αυτοκρατορία των Σελευκιδών. Με το ίδιο όνομα αναφέρεται ως την Ελληνιστική εποχή, οπότε ο οικισμός επανιδρύθηκε υπό την συριακή ονομασία Κάρκα ܟܪܟܐ ).
Μεταξύ των μέσων του 2ου αιώνα π.Χ. και των μέσων του 3ου αιώνα μ.Χ., κατά τη διάρκεια της Παρθικής Αυτοκρατορίας και της πρώιμης Αυτοκρατορίας των Σασσανιδών, η τοποθεσία ήταν η πρωτεύουσα ενός μικρού ασσυριακού βασιλείου ονόματι Μπετ Γκαρμάι, εκτός από ένα σύντομο διάλειμμα στις αρχές του 2ου αιώνα μ.Χ., όταν έγινε μέρος της ρωμαϊκής επαρχίας της Ασσυρίας.[10] Οι Σασσανίδες κατέκτησαν το συνονθύλευμα ανεξάρτητων ασσυριακών κρατών στα μέσα έως τα τέλη του 3ου αι. μ.Χ. και η Αράφα ενσωματώθηκε στο Ασουριστάν υπό σασσανιδική διακυβέρνηση μέχρι την αραβική ισλαμική κατάκτηση στα μέσα του 7ου αιώνα μ.Χ., οπότε και τελικά έγινε Κιρκούκ.
Η Άρραφα δεν έχει ανασκαφεί ακόμη, λόγω της θέσης της κάτω από το σύγχρονο Κιρκούκ.[1]
Παραπομπές Επεξεργασία
- ↑ 1,0 1,1 1,2 Bryce, Trevor (2009). The Routledge Handbook of The People and Places of Ancient Western Asia: The Near East from the Early Bronze Age to the Fall of the Persian Empire. Λονδίνο & Νέα Υόρκη: Routledge. σελίδες 67–68. ISBN 978-1-134-15908-6. Ανακτήθηκε στις 27 Νοεμβρίου 2020.
- ↑ Edwards, Charlesworth & Boardman 1970
- ↑ Edwards, Charlesworth & Boardman 1970
- ↑ East, William Gordon· Spate, Oskar Hermann Khristian (1961). The Changing Map of Asia: A Political Geography. σελ. 105.
- ↑ Roux, Georges (1992). Ancient Iraq. ISBN 9780141938257.
- ↑ Kimmons, Sergeant Sean. "Soldiers Help Preserve Archeological Sites".
- ↑ M. Chahin. Before the Greeks, p. 77.
- ↑ Martin Sicker. The Pre-Islamic Middle East, Page 68.
- ↑ I. E. S. Edwards, John Boardman, John B. Bury, S. A. Cook. The Cambridge Ancient History. p. 178–179.
- ↑ Mohsen, Zakeri (1995). Sasanid Soldiers in Early Muslim Society: The Origins of 'Ayyārān and Futuwwa. Otto Harrassowitz Verlag. σελ. 135. ISBN 978-3-447-03652-8.