Έντγκαρ Έιντριαν
Ο Έντγκαρ Ντάγκλας Έιντριαν (Edgar Douglas Adrian, 30 Νοεμβρίου 1889 – 4 Αυγούστου 1977)[16][17] ήταν Άγγλος ηλεκτροφυσιολόγος, που βραβεύθηκε με το Βραβείο Νόμπελ Φυσιολογίας και Ιατρικής του 1932 από κοινού με τον σερ Τσαρλς Σκοτ Σέρινγκτον για τις έρευνές τους σχετικώς με τη λειτουργία των νευρώνων. Ο Έιντριαν απέδειξε πειραματικώς τον νόμο «είτε μηδενικής, είτε μέγιστης αποκρίσεως» των νεύρων.[18][19]
Βιογραφικά δεδομένα Επεξεργασία
Ο Έιντριαν γεννήθηκε στο Χάμπστεντ του Λονδίνου και ήταν το στερνοπαίδι των Άλφρεντ Ντάγκλας Έιντριαν και Φλόρα Λαβίνια Μπάρτον.[20]
Σπούδασε φυσικές επιστήμες στο Κολέγιο Τρίνιτυ του Πανεπιστημίου του Κέιμπριτζ, αποφοιτώντας το 1911. Μετά την ολοκλήρωση και ενός προγράμματος ιατρικών σπουδών (MB BCh) το 1915, άρχισε να εργάζεται στο Νοσοκομείο του Αγίου Βαρθολομαίου στο κεντρικό Λονδίνο κατά τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, όπου ειχε περιπτώσεις στρατιωτών με τραυματισμούς νεύρων όσο και νευρικές διαταραχές, όπως «σοκ βομβαρδισμού». Επέστρεψε στο Κέιμπριτζ και πήρε διδακτορικό (MD) το 1919. Το 1925 άρχισε έρευνες των ανθρώπινων αισθητηρίων οργάνων με χρήση ηλεκτρικών μεθόδων.
Συνεχίζοντας προγενέστερες μελέτες του Κηθ Λούκας (Keith Lucas, 1879-1916), ο Έιντριαν ενίσχυε με ένα τριχοειδές ηλεκτρόμετρο και σωλήνα καθοδικών ακτίνων τα σήματα που παρήγε το νευρικό σύστημα. Μπόρεσε έτσι να καταγράψει την εκπόλωση μεμονωμένων νευρικών ινών με υπό φυσικά ερεθίσματα. Μια τυχαία ανακάλυψή του το 1928 απέδειξε την παρουσία ηλεκτρισμού στο εσωτερικό των νευρικών κυττάρων. Με τα λόγια του ίδιου του Έιντριαν:
«Είχα τοποθετήσει ηλεκτρόδια σε διάταξη πάνω στο οπτικό νεύρο ενός φρύνου σε σχέση με κάποια πειράματα στον αμφιβληστροειδή χιτώνα. Το δωμάτιο ήταν σχεδόν σκοτεινό και δεν καταλάβαινα γιατί άκουσα επαναλαμβανόμενα ηχητικά σήματα στο μεγάφωνο που ήταν συνδεδεμένο με τον ενισχυτή, σήματα που υπεδείκνυαν μεγάλη δραστηριότητα νευρικών παλμών. Μόνο όταν συσχέτισα τα σήματα με τις δικές μου κινήσεις μέσα στο δωμάτιο συνειδητοποίησα ότι βρισκόμουν στο οπτικό πεδίο του ματιού του φρύνου και ότι αυτό έδινε σήματα τού τι έκανα.»
Σε ένα εύρημα-κλειδί που δημοσιεύθηκε το 1928, ο Έιντριαν κατέδειξε ότι η διέγερση του δέρματος από ένα σταθερό ερέθισμα είναι αρχικώς ισχυρή και ελαττώνεται βαθμιαία με την πάροδο του χρόνου, ενώ οι αισθητηριακοί παλμοί που μεταδίδουν τα νεύρα από το σημείο της επαφής είναι σταθεροί σε ένταση, αλλά η συχνότητά τους μειώνεται βαθμιαία, με αποτέλεσμα το αίσθημα στον εγκέφαλο να μειώνεται.
Επεκτείνοντας αυτά τα αποτελέσματα στη μελέτη του πόνου, έκανε ανακαλύψεις σχετικές με την υποδοχή των σημάτων πόνου στον εγκέφαλο και τη χωρική κατανομή των αισθητηριακών περιοχών του εγκεφαλικού φλοιού σε διαφορετικά ζώα. Τα συμπεράσματά του οδήγησαν στην ιδέα ενός αισθητηριακού χάρτη («homunculus») του εγκεφάλου στο σωματοαισθητικό σύστημα.
Αργότερα ο Έιντριαν εφάρμοσε το ηλεκτροεγκεφαλογράφημα προκειμένου να μελετήσει την ηλεκτρική δραστηριότητα του ανθρώπινου εγκεφάλου.
Ο Έντγκαρ Έιντριαν ήταν καθηγητής της Φυσιολογίας στο Πανεπιστήμιο του Κέιμπριτζ από το 1937 έως το 1951 και αργότερα διετέλεσε πρύτανης του πανεπιστημίου (από το 1967 έως το 1975). Του απονεμήθηκε επίσης ο τίτλος του «βαρόνου Έιντριαν». Απεβίωσε στο Κέιμπριτζ σε ηλικία 87 ετών και είχε την τιμή να ταφεί στον χώρο του Κολεγίου Τρίνιτυ του Κέιμπριτζ.[21]
Γάμος και απόγονοι Επεξεργασία
Στις 14 Ιουνίου 1923 ο Έντγκαρ Έιντριαν πήρε ως σύζυγό του τη Έστερ Άγκνες Πίνσεντ (Hester Agnes Pinsent, 1899-1966), κόρη της Έλεν Πίνσεντ (μέλους του δημοτικού συμβουλίου του Μπέρμιγχαμ) και αδελφή του Ντέιβιντ Πίνσεντ.
Απέκτησαν μαζί τρία τέκνα, πρώτα την Ανν Πίνσεντ-Έιντριαν και κατόπιν τα δίδυμα Ρίτσαρντ και Τζένετ (γενν. 1927).
Η Ανν παντρεύτηκε τον φυσιολόγο Ρίτσαρντ Κέυνς, δισέγγονο του Κάρολου Δαρβίνου, και απέκτησαν τέσσερα τέκνα, εκ των οποίων ο Σάιμον έγινε καθηγητής γλωσσών στο Πανεπιστήμιο του Κέιμπριτζ.
Παραπομπές Επεξεργασία
- ↑ 1,0 1,1 1,2 Εθνική Βιβλιοθήκη της Γερμανίας: (Γερμανικά) Gemeinsame Normdatei. Ανακτήθηκε στις 27 Απριλίου 2014.
- ↑ 2,0 2,1 2,2 «Edgar Douglas Adrian». Biografisch Portaal. 19033778.
- ↑ 3,0 3,1 (Αγγλικά) SNAC. w6cv4zj4. Ανακτήθηκε στις 9 Οκτωβρίου 2017.
- ↑ «In memoriam Lord Adrian (1889–1977)» σελ. 1-24.
- ↑ Darryl Roger Lundy: (Αγγλικά) The Peerage. p4412.htm#i44111. Ανακτήθηκε στις 9 Οκτωβρίου 2017.
- ↑ (Αγγλικά) Hansard 1803–2005. mr-edgar-adrian. Ανακτήθηκε στις 22 Απριλίου 2022.
- ↑ Ανακτήθηκε στις 20 Ιουνίου 2019.
- ↑ 8,00 8,01 8,02 8,03 8,04 8,05 8,06 8,07 8,08 8,09 «Kindred Britain»
- ↑ p4412.htm#i44111. Ανακτήθηκε στις 7 Αυγούστου 2020.
- ↑ 10,0 10,1 10,2 10,3 10,4 10,5 10,6 Darryl Roger Lundy: (Αγγλικά) The Peerage.
- ↑ api
.parliament .uk /historic-hansard /lords /1955 /mar /02 /lord-adrian. - ↑ «The Nobel Prize in Physiology or Medicine 1932». (Αγγλικά) Ίδρυμα Νόμπελ. Ανακτήθηκε στις 7 Μαΐου 2020.
- ↑ «Table showing prize amounts». (Αγγλικά) Ίδρυμα Νόμπελ. Απριλίου 2019. Ανακτήθηκε στις 7 Μαΐου 2020.
- ↑ «Award winners : Copley Medal». (Αγγλικά) Βασιλική Εταιρεία. Ανακτήθηκε στις 30 Δεκεμβρίου 2018.
- ↑ www
.amphilsoc .org /prizes /karl-spencer-lashley-award. - ↑ GRO Register of Births: DEC 1889 1a 650 HAMPSTEAD – Edgar Douglas Adrian
- ↑ GRO Register of Deaths: SEP 1977 9 0656 CAMBRIDGE – Edgar Douglas Adrian, DoB = 30 November 1889
- ↑ Hodgkin, Alan (1979). «Edgar Douglas Adrian, Baron Adrian of Cambridge. 30 November 1889 – 4 August 1977». Biographical Memoirs of Fellows of the Royal Society 25: 1-73. doi:. PMID 11615790.
- ↑ Raymond J. Corsini (2002). The Dictionary of Psychology. Psychology Press. σελίδες 1119 κ.ε. ISBN 978-1-58391-328-4. Ανακτήθηκε στις 1 Ιανουαρίου 2013.
- ↑ Waterston, C.D.· Shearer, A. Macmillan (2006). Former Fellows of The Royal Society of Edinburgh, 1783-2002: Biographical Index Part One (PDF). Royal Society of Edinburgh. σελ. 7. ISBN 090219884X.
- ↑ «Edgar Douglas Adrian (1889-1977) - Find A Grave...». www.findagrave.com. Ανακτήθηκε στις 20 Ιουλίου 2021.
Εξωτερικοί σύνδεσμοι Επεξεργασία
Πολυμέσα σχετικά με το θέμα Edgar Adrian, 1st Baron Adrian στο Wikimedia Commons
- Ο Έιντριαν στον ιστότοπο των Βραβείων Νόμπελ, που περιλαμβάνει τη διάλεξή του στην τελετή απονομής του Βραβείου με τίτλο «The Activity of the Nerve Fibres» (= «Η δραστηριότης των νευρικών ινών»)