Έντσο της Σαρδηνίας
Ο Έντσο της Σαρδηνίας (περί το 1218 - 14 Μαρτίου 1272), μέλος του Οίκου των Χοενστάουφεν και μεγαλύτερος νόθος γιος του αυτοκράτορα Φρειδερίκου Β΄ διετέλεσε Βασιλιάς της Σαρδηνίας (1238 - 1249). Έπαιξε σημαντικό ρόλο στον πόλεμο που ξέσπασε ανάμεσα στους Γουέλφους και τους Γιβελλίνους στο Βασίλειο της Ιταλίας που ήταν υποτελές στην Αγία Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία. Ανατράπηκε και συνελήφθη από τους εχθρούς του (1249), παρέμεινε φυλακισμένος στην Μπολόνια μέχρι τον θάνατο του (1272). Ο Έντσο ήταν ο μεγαλύτερος από τους νόθους γιους του Φρειδερίκου Β΄ και ο πιο ευνοούμενος, η μητέρα Αδελαΐδα από τη Σουηβία ήταν συγγενής του δούκα Κορράδου Α΄ του Σπολέτο.[4] Είχε ευχάριστη προσωπικότητα, έμοιαζε εκπληκτικά με τον πατέρα του στην εμφάνιση και είχε μεγάλη αγάπη εξίσου στις τέχνες. Ο Έντσο συνέχισε τους πολέμους του πατέρα του με τον πάπα Γρηγόριο Θ΄ και τις υπόλοιπες πόλεις στη βόρεια Ιταλία που ανήκαν στη Λομβαρδική Λίγκα.
| Έντσο της Σαρδηνίας | |
|---|---|
 | |
| Γενικές πληροφορίες | |
| Γέννηση | 1220[1][2][3] ή 1218 Κρεμόνα |
| Θάνατος | 14 Μαρτίου 1272 Μπολόνια |
| Τόπος ταφής | Βασιλική του Αγίου Δομήνικου |
| Πληροφορίες ασχολίας | |
| Ιδιότητα | συγγραφέας ποιητής μονάρχης |
| Οικογένεια | |
| Σύζυγος | Αδελάζια του Τόρες (1238–1246) |
| Γονείς | Φρειδερίκος Β΄ Χοενστάουφεν και Adelaide di Urslingen |
| Αδέλφια | Μαργαρίτα της Σικελίας Άννα των Χοενστάουφεν Κορράδος Δ΄ της Γερμανίας Ερρίκος της Γερμανίας Μανφρέδος της Σικελίας Φρειδερίκος της Αντιόχειας Φρειδερίκος του Πεττοράνο |
| Οικογένεια | Οίκος των Χοενστάουφεν |
| Αξιώματα και βραβεύσεις | |
| Αξίωμα | βασιλιάς giudice (1238–1249, Giudicato of Gallura) |
 Σχετικά πολυμέσα | |
Βασιλιάς της Σαρδηνίας Επεξεργασία
Όταν πέθανε ο Ουμπάλντο Βισκόντι (1238), ο Οίκος των Ντόρια από τη Γένοβα -για να διατηρήσει τη Δικαιοδοσία του Τόρες που τη διεκδικούσε η Πίζα- έπεισε τον βασιλιά της Γερμανίας να παντρέψει τη χήρα Αδελάζια του Τόρες (απεβ. 1255) με τον νόθο γιο του Έντσο.[5][6] Με τον γάμο ο Έντσο έγινε κριτής ταυτόχρονα τόσο στη δικαιοδοσία του Τόρρες, όσο και στη δικαιοδοσία της Γκαλούρα, σχεδόν σε ολόκληρη τη νότια Σαρδηνία. Στη συνέχεια πήρε τον βασιλικό τίτλο στην Κρεμόνα, ο τελευταίος κάτοχος ήταν ο Μπαρισόν Β΄ της Αρμπορέα (1164/1165). Τον Οκτώβριο του ίδιου χρόνου ο Έντσο ταξίδευσε στη Σαρδηνία για να νυμφευτεί την Αδελαΐδα. Τον Ιούλιο του 1239 ο πατέρας του τον διόρισε αυτοκρατορικό Βικάριο στη Λομβαρδία και Αρχιστράτηγο στην Αιμίλια-Ρομάνα. Ο Έντσο έφυγε από τη Σαρδηνία και δεν επέστρεψε ποτέ· συμμετείχε στη λεηλασία ενός παπικού στόλου στη μάχη του Τζίκλιο στην Τυρρηνική θάλασσα. Η πρώτη του μεγάλη επιτυχία ήταν, όταν κατέλαβε το Γιέζι στην Επαρχία της Ανκόνα, την πόλη στην οποία είχε γεννηθεί ο αυτοκράτορας Φρειδερίκος Β΄. Συμμετείχε αργότερα σε μία σύγκρουση με τους Μιλανέζους στη Γκοργκοντζόλα, αιχμαλωτίστηκε, αλλά σύντομα ελευθερώθηκε· αργότερα ο γάμος του ακυρώθηκε (1245). Συμμετείχε στην ανεπιτυχή πολιορκία της Πάρμα (1247) και συνέχισε τις μάχες με τους Γουέλφους με επιθέσεις στο Ρέτζιο και στα περίχωρα της Πάρμας.
Αιχμαλωσία Επεξεργασία
Σε μια εκστρατεία για να υποστηρίξει τις πόλεις των Γιβελλίνων Μόντενα και Κρεμόνα από τους Γουέλφους της Μπολόνιας ηττήθηκε και αιχμαλωτίστηκε στη "μάχη της Φοσσάλτα" (26 Μαΐου 1249). Ο Φρειδερίκος Β΄ ζήτησε την απελευθέρωση του αλλά παρέμεινε φυλακισμένος μέχρι τον θάνατο του σε μια βίλα που έμεινε γνωστή σαν "Παλάτι του Έντσο". Όταν πέθαναν οι ετεροθαλείς αδελφοί του Κορράδος Δ΄ της Γερμανίας (1254), Φρειδερίκος της Αντιόχειας (1256), Μανφρέδος της Σικελίας (1266) και εκτελέστηκε ο μικρός ανεψιός του Κορραδίνος (1268) παρέμεινε ο τελευταίος διάδοχος των Χοενστάουφεν. Ο Έντσο είχε όπως και ο πατέρας του πάθος για τα γεράκια, γι'αυτό πήρε το προσωνύμιο "μικρό γεράκι".[7] Είχε έντονη αγάπη για την ποίηση όπως και ο αδελφός του Μανφρέδος γι'αυτό έγραψε πολλά ποιήματα την περίοδο της αιχμαλωσίας του που διατηρήθηκαν, η τραγική πτώση των Χοενστάουφεν ενέπνευσε πολλούς Ιταλούς ποιητές όπως ο λυρικός Τζιοβάννι Πασκόνι.[8]
Οικογένεια Επεξεργασία
Νυμφεύτηκε την Αδελάζια του Τόρες, κόρη του Μαριανού Β΄ κριτή του Λογκουντόρο. Η Αδελάζια διαδέχθηκε τον αδελφό της στη δικαιοδοσία του Λογκουντόρο. Ο Έντσο δεν απέκτησε απογόνους.
Πρόγονοι Επεξεργασία
Παραπομπές Επεξεργασία
- ↑ 1,0 1,1 Εθνική Βιβλιοθήκη της Γερμανίας: (Γερμανικά) Gemeinsame Normdatei. 119443740. Ανακτήθηκε στις 16 Οκτωβρίου 2015.
- ↑ 2,0 2,1 (Αγγλικά, Ιταλικά, Ιαπωνικά) opac.vatlib.it. 495/48444.
- ↑ 3,0 3,1 (Ιταλικά) Sapere.it. De Agostini Editore. 2001. Ènzo.
- ↑ http://fmg.ac/Projects/MedLands/GERMANY,%20Kings.htm#FriedrichIIGermanydied1250B
- ↑ Bedurftig Friedemann: σ. 63 "Taschenlexikon Staufer"
- ↑ Decker-Hauff Hansmartin: Band III σ. 367
- ↑ Muhlbacherer Josef: σ. 205
- ↑ Lexikon des Mittelalters: Band III, σ. 2030
Πηγές Επεξεργασία
- Cioppi, Alessandra, Enzo re di Sardegna, Carlo Delfino, Sassari 1995.
- Ferrabino, Aldo (ed) (1960). Dizionario Biografico degli Italiani: I Aaron – Albertucci. Rome.
- Muhlbacherer, Josef. Lebenswege und Schicksale staufischer Frauen.
- Sperle, Christian (2001). Konig Enzo von Sardinien und Friedrich von Antiochia. Zwei illegitime Sohne Kaiser Friedrichs II. und ihre Rolle in der Verwaltung des Regnum Italiae.
Εξωτερικοί σύνδεσμοι Επεξεργασία