Όττο Ντίτριχ
Ο Όττο Ντίτριχ (γερμ. Jacob Otto Dietrich, 1897 - 1952) ήταν "Obergruppenführer" (αντιστοιχεί με Αντιστράτηγο Α στη στρατιωτική ιεραρχία) της SS, επικεφαλής Τύπου του Γ΄ Ράιχ, γραμματέας του Υπουργείου Προπαγάνδας, του οποίου προΐστατο ο Γιόζεφ Γκέμπελς και έμπιστος του Χίτλερ.
| Όττο Ντίτριχ | |
|---|---|
 | |
| Γενικές πληροφορίες | |
| Γέννηση | 31 Αυγούστου 1897[1][2][3] Έσσεν[4] |
| Θάνατος | 22 Νοεμβρίου 1952[3][5][6] Ντύσσελντορφ[7] |
| Χώρα πολιτογράφησης | Γερμανία |
| Εκπαίδευση και γλώσσες | |
| Ομιλούμενες γλώσσες | Γερμανικά[8][9] |
| Σπουδές | Πανεπιστήμιο του Μονάχου |
| Πληροφορίες ασχολίας | |
| Ιδιότητα | πολιτικός |
| Πολιτική τοποθέτηση | |
| Πολιτικό κόμμα/Κίνημα | Εθνικοσοσιαλιστικό Γερμανικό Εργατικό Κόμμα |
| Ποινική κατάσταση | |
| Κατηγορίες εγκλήματος | έγκλημα κατά της ανθρωπότητας |
| Στρατιωτική σταδιοδρομία | |
| Βαθμός/στρατός | στρατηγός |
| Πόλεμοι/μάχες | Α΄ Παγκόσμιος Πόλεμος και Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος |
| Αξιώματα και βραβεύσεις | |
| Αξίωμα | Βουλευτής του Γερμανικού Ράιχ |
| Βραβεύσεις | Μεγαλόσταυρος του Τάγματος του Λευκού Ρόδου της Φινλανδίας (26 Ιουνίου 1942)[10] |
 Σχετικά πολυμέσα | |
Βιογραφία Επεξεργασία
Τα πρώτα χρόνια Επεξεργασία
Ο Ντίτριχ γεννήθηκε στο Έσσεν στις 31 Αυγούστου 1897 και ήταν γιος εμπόρου.[11] Υπηρέτησε τη θητεία του κατά τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, όπου και τιμήθηκε με τον Σιδηρό Σταυρό 1ης Τάξεως για τη γενναιότητά του. Μετά τον τερματισμό του πολέμου, σπούδασε οικονομικά, φιλοσοφία και πολιτικές επιστήμες στα Πανεπιστήμια του Φράιμπουργκ, του Μονάχου και της Φρανκφούρτης, απ' όπου αποφοίτησε το 1921 με διδακτορικό στις πολιτικές επιστήμες.[12]
Άρχισε να εργάζεται ως βοηθός ερευνητής στο Εμπορικό Επιμελητήριο του Έσσεν και αργότερα ως δημοσιογράφος στην εφημερίδα του Έσσεν "Essen Nationalzeitung". Μετά το 1928 ως διευθυντής επιχειρήσεων στην απογευματινή εφημερίδα "Augsburger Zeitung". Νυμφεύτηκε τη θυγατέρα του Δρ. Ράισμαν (Reismann), ιδιοκτήτη της εφημερίδας "Rheinische - Westfalische Zeitung", ατόμου με σημαντική επιρροή και, μέσω αυτού, απέκτησε σχέσεις με βιομηχάνους της Ρηνανίας, όπως ο Εμίλ Κίρντορφ (Emil Kirdorf) και ανέλαβε νομικός σύμβουλος σε μεγάλο τραστ χάλυβα.[13]
Ένταξη στο Ναζιστικό κόμμα Επεξεργασία
Ο Ντίτριχ ήταν θερμός υποστηρικτής του Ναζιστικού Κόμματος και έγινε μέλος του σχεδόν μόλις αυτό ιδρύθηκε το 1919[14], αν και σύμφωνα με άλλες πηγές έγινε μέλος του το 1929 με αριθ. ταυτότητας μέλους 126 727.[11]
Την 1η Αυγούστου 1931 ο Ντίτριχ ονομάστηκε επικεφαλής Τύπου του Ναζιστικού Κόμματος και το 1932 γίνεται μέλος στην SS, φθάνοντας τον βαθμό του "Obergruppenführer" το 1941. Το 1933 ονομάζεται "Ραϊχσλάιτερ" (Reichsleiter), δηλ, "ηγέτης του Ράιχ" μαζί με άλλες ηγετικές φυσιογνωμίες του Κόμματος, ανάμεσα στους οποίους ο Γκέμπελς, ο Ρόμπερτ Λέι, ο Μαξ Άμαν, ο Ρίχαρντ Βάλτερ Νταρέ κλπ.[15]
Στον ρόλο του ως επικεφαλής του Τύπου στο Ράιχ, ο Ντίτριχ οργάνωσε τις μεγάλες προπαγανδιστικές εκστρατείες κατά την προεκλογική περίοδο του 1932, γενόμενος ο σταθερός συνοδός του Χίτλερ και διασχίζοντας συνεχώς απ' άκρου εις άκρον τη Γερμανία, είτε με αυτοκίνητο είτε με αεροπλάνο. Στάλθηκε από τον Χίτλερ στην περιοχή του Ρουρ, όπου κατάφερε να υπονομεύσει την ισχύ του Γκρέγκορ Στράσερ. Ο Ντίτριχ χρησιμοποίησε, επίσης, τις οικογενειακές του γνωριμίες για να μεσολαβεί ανάμεσα στο Ναζιστικό Κόμμα και τους μεγιστάνες της βιομηχανίας, όπως ο Φριτς Τύσσεν (Fritz Thyssen).[13]
Στις 30 Απριλίου 1933 ο Ντίτριχ εξελέγη παμψηφεί Πρόεδρος της Ένωσης Γερμανικού Τύπου (RDP). Στις αρχές του 1934 ονομάστηκε Αντιπρόεδρος του Επιμελητηρίου Τύπου του Ράιχ, που υπαγόταν στην Ένωση.[11]
Το 1934 ήταν στο πλάι του Χίτλερ όταν αυτός επισκέφθηκε τον χώρο όπου κρατούνταν οι ιθύνοντες της SA - μεταξύ των οποίων και ο επικεφαλής της Ερνστ Ρεμ - και επακολούθησε η Νύχτα των Μεγάλων Μαχαιριών.
Το 1937 έγινε υφυπουργός στο Υπουργείο Προπαγάνδας του Γκέμπελς, διατηρώντας παράλληλα τη θέση του επικεφαλής Τύπου της Κυβέρνησης του Ράιχ. Από τη θέση αυτή διαδραμάτισε κομβικό ρόλο στην "αναδιοργάνωση" του Τύπου της Ναζιστικής Γερμανίας και, κυρίως, σε ζητήματα πειθαρχίας του Τύπου στις κυβερνητικές θέσεις. Ήταν ο ιθύνων νους στην κατάστρωση του Νόμου περί εκδόσεων, με τον οποίο πρακτικά ευνουχίστηκε η ανεξαρτησία των εφημερίδων αλλά και των λοιπών εκδόσεων.[13] Ο Ντίτριχ "μαγείρευε τα γερμανικά νέα σύμφωνα με τη συνταγή του Χίτλερ", πράγμα που έγινε ιδιαίτερα αισθητό μετά το ξέσπασμα του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου: Για να είναι σίγουρος για την απόλυτη ευθυγράμμιση του Τύπου (εκδοτών και δημοσιογράφων) με τις επιταγές του, ο Ντίτριχ εξέδιδε καθημερινά κατευθυντήριες εγκυκλίους, σχετικά με το πώς πρέπει να παρουσιάζονται τα νέα από το μέτωπο, οι οποίες εγκύκλιοι είχαν προηγουμένως εγκριθεί από τον ίδιο τον Χίτλερ.[16] Στον ημερήσιο και περιοδικό τύπο παρουσιάζονταν μόνον οι νίκες των γερμανικών δυνάμεων και όλες οι ειδήσεις έπρεπε να διαπνέονται από θετικά και μόνον σχόλια.[12]
Κατά τη διάρκεια του πολέμου Επεξεργασία
Μια σημαντική κρίση που ξέσπασε ήταν αυτή του 1941, όταν ο γραμματέας και έμπιστος του Χίτλερ Ρούντολφ Ες "έκλεψε" ένα αεροπλάνο και προσγειώθηκε με αλεξίπτωτο στη Σκωτία, όπου αναγνωρίστηκε και συνελήφθη. Δεν είναι σαφές ποιο ήταν το κίνητρο του Ες, αλλά πιθανότατα ήθελε να συναντήσει υψηλά ιστάμενους Βρετανούς ιθύνοντες και να προτείνει τη σύναψη ειρήνης μεταξύ Γερμανίας και Βρετανίας. Ο Χίτλερ κόντεψε να πάθει νευρική κρίση όταν έμαθε το γεγονός και μουρμούριζε μόνος του "ο άνθρωπος πρέπει να τρελλάθηκε" ή "κάτι πρέπει να έπαθε ο Ες κι έχασε το μυαλό του...".[17] Ο Ντίτριχ αρχικά ανακοίνωσε ότι επρόκειτο περί ατυχήματος πάνω από εχθρικό έδαφος, γεγονός που προκάλεσε την έντονη αντίδραση του προϊσταμένου του, Γκέμπελς, καθώς με κάτι τέτοιο θα μπορούσε να εμφανίσει τον Ες ως προδότη στον υπόλοιπο κόσμο. Ο Ντίτριχ αναγκάστηκε να εκδώσει νέο ανακοινωθέν, στο οποίο τονιζόταν ότι ο Ες ήταν ισχυρά ειρηνιστής, η κίνησή του απέβλεπε στη σύναψη ειρήνης μεταξύ των δύο χωρών και δεν ήταν δυνατό να θεωρηθεί προδότης "διότι δεν υπήρχε τίποτα να προδώσει".[16]
Ο Ντίτριχ ποτέ δεν διακρίθηκε για την ακρίβεια των όσων ανακοίνωνε. Κατά τη διάρκεια της Επιχείρησης Μπαρμπαρόσα (εισβολή της Γερμανίας στην ΕΣΣΔ) και ιδιαίτερα στην αρχή της, οι Γερμανοί σημείωσαν αναμφίβολα σημαντικές επιτυχίες, αλλά σημειώθηκε αποτυχία στην κατάληψη της Μόσχας, της πόλης που ο Χίτλερ επιθυμούσε να καταληφθεί. Παρά τη διαμόρφωση των - όχι και τόσο ευνοϊκών για τη Βέρμαχτ - εξελίξεων, ο Ντίτριχ ανέφερε ότι "η Σοβιετική Ένωση είναι τελειωμένη. Το βρετανικό όνειρο για τη δημιουργία πολέμου δύο μετώπων έχει πλέον τελειώσει" ( (ist endgultig ausgetraumt)[13] - οι εξελίξεις τον διέψευσαν. Όταν η μάχη στο ανατολικό μέτωπο έφθασε στη σημαντικότερη καμπή της, τη μάχη του Στάλινγκραντ και λίγο πριν την παράδοση της 6ης Στρατιάς του Φρίντριχ Πάουλους, ο Ντρίτριχ υπέστη νευρική κατάρρευση και η ευθύνη έκδοσης των ανακοινωθέντων ανατέθηκε υποχρεωτικά σε άλλο πρόσωπο.[12]
Τον Ιούλιο του 1944, όταν στο Ράστενμπουργκ έγινε απόπειρα δολοφονίας του Χίτλερ από τον συνταγματάρχη Κλάους φον Στάουφενμπεργκ, ο Ντίτριχ βρισκόταν εκεί και ήταν αυτός που ειδοποίησε τηλεφωνικά τον Γκέμπελς ότι ο Φύρερ είχε επιζήσει από την απόπειρα.[12]
Μετά τον πόλεμο Επεξεργασία
Ο Ντίτριχ συνελήφθη από τα συμμαχικά στρατεύματα το 1945. Παραπέμφθηκε σε συνακόλουθη δίκη της Δίκης της Νυρεμβέργης και συγκεκριμένα στη Δίκη των διπλωματών (The Ministries Trial, επισήμως The United States of America vs. Ernst von Weizsäcker, et al.) για συμμετοχή σε εγκληματική οργάνωση (την SS) και καταδικάστηκε σε επτά χρόνια κάθειρξη στις 11 Απριλίου 1949. Εγκλείστηκε στη φυλακή του Λάντσμπεργκ αμ Λεχ, όπου και συνέγραψε το βιβλίο "Ο Χίτλερ που γνώρισα" (The Hitler I Knew), που αποτελεί ένα είδος απομνημονευμάτων του ως επικεφαλής Τύπου του Ράιχ. Υπήρξε η πρώτη ηγετική φυσιογνωμία των Ναζί που εξέφρασε, μέσω του βιβλίου του, τύψεις σχετικά με όσα είχαν συμβεί. Αποφυλακίστηκε μετά από 1,5 χρόνο εγκλεισμού και απεβίωσε στο Ντίσελντορφ στις 22 Νοεμβρίου 1952.[16]
Συγγραφικό έργο Επεξεργασία
- Ο Χίτλερ που ήξερα, Απομνημονεύματα του Επικεφαλής τύπου του Τρίτου Ράιχ
- Οι Φιλοσοσφικές βάσεις του εθνικοσοσιαλισμού
Παραπομπές Επεξεργασία
- ↑ 1,0 1,1 Εθνική Βιβλιοθήκη της Γερμανίας: (Γερμανικά) Gemeinsame Normdatei. Ανακτήθηκε στις 9 Απριλίου 2014.
- ↑ 2,0 2,1 Εθνική Βιβλιοθήκη της Γαλλίας: (Γαλλικά) καθιερωμένοι όροι της Εθνικής Βιβλιοθήκης της Γαλλίας. data
.bnf .fr /ark: /12148 /cb10946125m. Ανακτήθηκε στις 10 Οκτωβρίου 2015. - ↑ 3,0 3,1 3,2 (Γερμανικά) Εγκυκλοπαίδεια Μπρόκχαους. dietrich-otto.
- ↑ Εθνική Βιβλιοθήκη της Γερμανίας: (Γερμανικά) Gemeinsame Normdatei. Ανακτήθηκε στις 10 Δεκεμβρίου 2014.
- ↑ (Γερμανικά) Munzinger Personen. 00000000665. Ανακτήθηκε στις 5 Μαΐου 2023.
- ↑ Εθνική Βιβλιοθήκη της Γαλλίας: (Γαλλικά) καθιερωμένοι όροι της Εθνικής Βιβλιοθήκης της Γαλλίας. 10946125m. Ανακτήθηκε στις 5 Μαΐου 2023.
- ↑ Εθνική Βιβλιοθήκη της Γερμανίας: (Γερμανικά) Gemeinsame Normdatei. Ανακτήθηκε στις 30 Δεκεμβρίου 2014.
- ↑ Εθνική Βιβλιοθήκη της Γαλλίας: (Γαλλικά) καθιερωμένοι όροι της Εθνικής Βιβλιοθήκης της Γαλλίας. data
.bnf .fr /ark: /12148 /cb10946125m. Ανακτήθηκε στις 10 Οκτωβρίου 2015. - ↑ CONOR.SI. 125430883.
- ↑ Antti Matikkala: «Kunnian ruletti: korkeimmat ulkomaalaisille 1941-1944 annetut suomalaiset kunniamerkit» (Φινλανδικά) Suomalaisen Kirjallisuuden Seura. Ελσίνκι. 2017. σελ. 516. ISBN-13 978-952-222-847-5.
- ↑ 11,0 11,1 11,2 World War II: Otto Dietrich[νεκρός σύνδεσμος]
- ↑ 12,0 12,1 12,2 12,3 «"Otto Dietrich". HistoryLearningSite.co.uk. 2012. Web». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 3 Ιουλίου 2014. Ανακτήθηκε στις 19 Ιουλίου 2014.
- ↑ 13,0 13,1 13,2 13,3 «WW2F: Otto Dietrich-Reich Press Chief». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 4 Μαρτίου 2016. Ανακτήθηκε στις 19 Ιουλίου 2014.
- ↑ «Jewish Vitual Library, Otto Dietrich». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 5 Σεπτεμβρίου 2015. Ανακτήθηκε στις 19 Ιουλίου 2014.
- ↑ Marcus Wendel, Axis History, Reichsleiters of the NSDAP
- ↑ 16,0 16,1 16,2 «Spartacus Educational: Otto Dietrich». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 3 Ιουλίου 2014. Ανακτήθηκε στις 19 Ιουλίου 2014.
- ↑ Ρεϊμόν Καρτιέ, Ιστορία του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, Πάπυρος, Αθήνα, 1964, τ. Α΄.