Ο Αλεξέι Μαξίμοβιτς Καλέντιν (ρωσικά: Алексе́й Макси́мович Каледи́н, 24 Οκτωβρίου 1861 - 11 Φεβρουαρίου 1918) ήταν Ρώσος στρατηγός του Ιππικού, ο οποίος ηγήθηκε του Λευκού κινήματος των Κοζάκων του Ντον κατά τα αρχικά στάδια του Ρωσικού Εμφυλίου Πολέμου. Αυτοκτόνησε τον Φεβρουάριο του 1918 υπό το βάρος της αρνητικής τροπής που είχε λάβει οι συγκρούσεις των δυνάμεών του με τους μπολσεβίκους.

Αλεξέι Καλέντιν
Γενικές πληροφορίες
Όνομα στη
μητρική γλώσσα
Алексей Максимович Каледин (Ρωσικά)
Γέννηση24  Οκτωβρίου 1861
Ust-Khopyorskaya
Θάνατος11  Φεβρουαρίου 1918[1]
Νοβοτσερκάσκ[2]
Αιτία θανάτουτραύμα από πυροβολισμό
Συνθήκες θανάτουαυτοκτονία
Τόπος ταφήςNovocherkassk Old Cemetery
Χώρα πολιτογράφησηςΡωσική Αυτοκρατορία
Εκπαίδευση και γλώσσες
ΣπουδέςGeneral Staff Academy
Πληροφορίες ασχολίας
Ιδιότηταστρατιωτικός ηγέτης
πολιτικός
Στρατιωτική σταδιοδρομία
Βαθμός/στρατόςGeneral of the Cavalry/Ιππικό
Πόλεμοι/μάχεςΑ΄ Παγκόσμιος Πόλεμος
Αξιώματα και βραβεύσεις
Αξίωμαμέλος της Συντακτικής Συνέλευσης της Ρωσίας το 1918
ΒραβεύσειςΤάγμα της Αγίας Άννης, Γ΄ Τάξη (1897)
Τάγμα της Αγίας Άννης, Α΄ Τάξη μετά Ξιφών (1915)
Τάγμα του Λευκού Αετού (Ρωσική Αυτοκρατορία) (1915)
Τάγμα του Αγίου Στανισλάου, Α΄ Τάξη (1902)
Τάγμα του Αγίου Στανισλάου, Β΄ Τάξη (1902)
Τάγμα του Αγίου Στανισλάου, Γ΄ Τάξη (1893)
Τάγμα του Αγίου Βλαδίμηρου, Γ΄ Τάξη (1910)
Order of St. Vladimir 2nd class with swords (1915)
Χρυσό Ξίφος για γενναιότητα (1915)
Τάγμα του Αγίου Γεωργίου, Γ΄ Τάξη (1915)
Τάγμα του Αγίου Γεωργίου, Δ΄ Τάξη (1914)
Τάγμα του Αγίου Στανισλάου (Οίκος των Ρομανώφ)[3]
Commons page Σχετικά πολυμέσα

Βιογραφία Επεξεργασία

Πρώτα χρόνια και Α΄ Παγκόσμιος Πόλεμος Επεξεργασία

Γεννήθηκε το 1861 στον οικισμό Ουστ Κοπέρσκαγια (στη σημερινή εποχή είναι συνοικία της ρωσικής πόλης Σεραφίμοβιτς) του Κυβερνείου Σαρατόφ της Ρωσικής Αυτοκρατορίας και ήταν γιος Κοζάκου στρατιωτικού αριστοκρατικής καταγωγής. Ακολουθώντας τα βήματα του πατέρα του φοίτησε πρώτα στη Στρατιωτική Σχολή του Βορονέζ και αργότερα στη Σχολή Πυροβολικού Μιχαηλόβσκογιε της Αγίας Πετρούπολης (αποφοίτησε το 1882) και την Ακαδημία του Γενικού Επιτελείου από όπου εξήλθε το 1889. Από το 1903 ως το 1906 υπηρέτησε ως διευθυντής της Στρατιωτικής Σχολής Νοβοτσερκάσσκ και από το 1906 ως το 1910 ήταν Αναπληρωτής Αρχηγός Επιτελείου του Στρατού του Ντον.

Κατά τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, διετέλεσε αρχικά διοικητής της 12ης Μεραρχίας Ιππικού του Ρωσικού Αυτοκρατορικού Στρατού, όμως το 1915 τραυματίστηκε κατά τη διάρκεια μάχης και ακολούθως αιχμαλωτίστηκε από τον αυστροουγγρικό στρατό. Το επόμενο έτος απελευθερώθηκε και επανήλθε στην ενεργό δράση αναλαμβάνοντας τη διοίκηση της 8ης Στρατιάς του Νοτιοδυτικού Μετώπου[4].

Στο μεσοδιάστημα των δύο επαναστάσεων Επεξεργασία

Ο Καλέντιν δεν αναγνώρισε τη Φεβρουαριανή επανάσταση 1917 και απομακρύνθηκε από τη θέση του λόγω της άρνησής του να εκτελέσει τις εντολές της Προσωρινής Κυβέρνησης που αποσκοπούσαν στον εκδημοκρατισμό των ενόπλων δυνάμεων. Στις 17 Ιουνίου 1917 εξελέγη[4] αταμάνος των Κοζάκων του Ντον Χοστ από την ίδια την κοινότητα και μετά από επιμονή του Μιτροφάν Μπογκαγιέφσκι, έγινε επικεφαλής του νεοσύστατου Κοζάκικου “Κυβερνητικού Στρατού”, που συστάθηκε για πρώτη φορά από το 1709. Τον Αύγουστο του 1917, στη Μόσχα, ο Καλέντιν εμφανίστηκε με το πρόγραμμά του καταστολής του επαναστατικού κινήματος.

Στις 29 Αυγούστου, οι τοπικές αρχές του Νοβοτσερκάσσκ αποφάσισαν να ζητήσουν από τον Αλέξανδρο Κερένσκι να απαλλάξει τον Καλέντιν του αξιώματός του και να τον συλλάβει για διάδοση προπαγάνδας υπέρ του στρατηγού Λαβρ Κορνίλοφ μέσα στις τάξεις των Κοζάκων της περιοχής του Ντον. Στις 31 Αυγούστου, ο εισαγγελέας του Δικαστηρίου του Νοβοτσερκάσσκ έλαβε ένα τηλεγράφημα από τον Κερένσκι, που έλεγε ότι ο Καλέντιν είχε επίσημα απαλλαγεί του αξιώματός του και θα έπρεπε να συλληφθεί αμέσως και να δικαστεί για υποκίνηση στάσης.

Η διοίκηση του Κόζακ Χοστ αποφάσισε να ακούσει τι είχε να πει ο Καλέντιν, πρώτα, και μετά να τον στείλει στο Μογκίλεβ για να δώσει εξηγήσεις στην έδρα του Ανωτάτου Αρχιστρατήγου, όπως είχε ζητήσει ο Κερένσκι. Στις 6 Σεπτεμβρίου, ο Καλέντιν προσπάθησε να προφυλάξει τον Κορνίλοφ από τις επιθέσεις της διοίκησης του Στρατού των Κοζάκων.

Εμπλοκή στον Ρωσικό Εμφύλιο Επεξεργασία

Στις 25 Οκτωβρίου, με το ξέσπασμα της Οκτωβριανής Επανάστασης, ο Καλέντιν δήλωσε ο στρατός των Κοζάκων θα αναλάμβανε τον πλήρη έλεγχο στην περιοχή του Ντον έως ότου αποκαθίστατο πλήρως η εξουσία της Προσωρινής Κυβέρνησης στη Ρωσία.

Αυτή η δήλωση του Καλέντιν σηματοδότησε την ντε φάκτο απόσπαση των Κοζάκων του Ντον από την κεντρική εξουσία που επικυρώθηκε στις 20 Νοεμβρίου με την ανακήρυξη[5] της ανεξαρτησίας της περιοχής του Ντον, καθώς και την έναρξη της Καλεντιντσίνα, ενός κινήματος κατά των μπολσεβίκων με επικεφαλής τον Καλέντιν[6]. Την κίνηση του Καλέντιν μιμήθηκαν το αμέσως επόμενο διάστημα και οι αταμάνοι των Κοζάκων του ποταμού Ουσούρι και του Αρινμπούρκ[7].

Στις 15 Δεκεμβρίου ο στρατός του Καλέντιν, έχοντας τη βοήθεια και άλλων Λευκών σχηματισμών, κατέλαβε το Ροστόφ επί του Ντον, ενώ την ίδια χρονική περίοδο υποστηριζόταν από την Ουκρανική Λαϊκή Δημοκρατία, η κυβέρνηση της οποίας επιζητώντας και η ίδια τη δημιουργία ενός ανεξάρτητου κράτους, παρείχε διευκολύνσεις στον Κοζάκο στρατηγό[8]. Παράλληλα, υπήρξαν και από την πλευρά του προέδρου τον ΗΠΑ, Γούντροου Ουίλσον, σκέψεις για οικονομική ενίσχυση του Καλέντιν, οι οποίες όμως γρήγορα εγκαταλείφθηκαν[9].

Στη συνέχεια, μέσα σε διάστημα μερικών εβδομάδων, η αμαχητί απόσυρση των Κοζάκων από το Ροστόφ και η επακόλουθη οπισθοχώρηση που έμεινε γνωστή ως Παγωμένη Πορεία έφεραν σε απελπιστική θέση τον Καλέντιν. Ο ίδιος, αντιλαμβανόμενος την αδυναμία του να αποτρέψει την προέλαση του στρατού των μπολσεβίκων[4], παραιτήθηκε την 11η Φεβρουαρίου του 1918 (29 Ιανουαρίου σύμφωνα με το π.η.) από το αξίωμά του και την ίδια μέρα έδωσε τέλος στη ζωή του αυτοπυροβολούμενος.

Τιμές και βραβεύσεις Επεξεργασία

  • Παράσημο Αγίας Άννης, 3ης τάξεως (1897)
  • Παράσημο Αγίου Στανισλαύου, 2ας τάξεως (1902)
  • Παράσημο Αγίου Γεωργίου, 4ης τάξεως για τη μάχη στον ποταμό κοντά στο χωριό Χνίλα Λίπα, 12 Οκτωβρίου 1914.
  • Παράσημο Αγίου Γεωργίου, 3ης τάξεως για τη μάχη του Κάλους, 12 Σεπτεμβρίου 1915.
  • Ξίφος Αγίου Γεωργίου.

Παραπομπές Επεξεργασία

  1. (Αγγλικά) SNAC. w6031j6j. Ανακτήθηκε στις 9  Οκτωβρίου 2017.
  2. Εθνική Βιβλιοθήκη της Γερμανίας: (Γερμανικά, Αγγλικά) Gemeinsame Normdatei. Ανακτήθηκε στις 1  Ιανουαρίου 2015.
  3. Ανακτήθηκε στις 9  Δεκεμβρίου 2021.
  4. 4,0 4,1 4,2 Σύγχρονος Εγκυκλοπαιδεία Ελευθερουδάκη. 13ος (πέμπτη έκδοση). Αθήναι: Εγκυκλοπαιδικαί Εκδόσεις Ν. Νίκας και ΣΙΑ Ε.Ε. 1964. σελ. 99. 
  5. Bookchin, Murray (2004). The Third Revolution. Popular Movements in the Revolutionary Era. 3. London/New York: A&C Black. σελ. 281. 
  6. Καρρ, Ε. Χ. (1982). Ιστορία της Σοβιετικής Ένωσης. 1917 - 1923. 1. Αθήνα. σελ. 156. 
  7. Καρρ (1982). 1. σελ. 391.
  8. Καρρ (1982). 1. σελ. 354, 392.
  9. Richard, Carl J. (2013). When the United States Invaded Russia. Woodrow Wilson's Siberian Disaster. Rowman & Littlefield. σελ. 32. 

Βιβλιογραφία Επεξεργασία

  • Καρρ, Ε. Χ. (1982). Ιστορία της Σοβιετικής Ένωσης. 1917 - 1923. τόμος 1ος. Αθήνα.
  • Σύγχρονος Εγκυκλοπαιδεία Ελευθερουδάκη. τόμος 13ος (πέμπτη έκδοση). Αθήναι: Εγκυκλοπαιδικαί Εκδόσεις Ν. Νίκας και ΣΙΑ Ε.Ε. 1964.
  • Bookchin, Murray (2004). The Third Revolution. Popular Movements in the Revolutionary Era. vol. 3. London/New York: A&C Black.
  • Richard, Carl J. (2013). When the United States Invaded Russia. Woodrow Wilson's Siberian Disaster. Rowman & Littlefield.

Πηγές Επεξεργασία

Εξωτερικοί σύνδεσμοι Επεξεργασία

  • Golovin, Nikolai (7 Σεπτεμβρίου 2012). «Kaledin, Alexei». 1922 Encyclopædia Britannica (12th ed.). Ανακτήθηκε στις 17 Απριλίου 2016.