Βικιπαίδεια

Αναρχισμός στην Ελλάδα

Ο αναρχισμός στην Ελλάδα σχηματίστηκε ως πολιτικό κίνημα τον 19ο αιώνα, επηρεασμένος σε μεγάλο βαθμό από τον σύγχρονο ευρωπαϊκό κλασικό αναρχισμό.

Αρχαία Ελλάδα Επεξεργασία

 
Στο έργο του «Πολιτεία», ο Ζήνων οραματιζόταν μια πολιτεία όπου ότι δεν θα έπρεπε να κτίζονται ιερά στους θεούς γιατί είναι άχρηστα. Τον θεό πρέπει να τον έχουμε μόνο «ἐν νῷ», μέσα στον νου μας, και όχι σε υλικά κατασκευάσματα. Δεν θα έπρεπε επίσης να υπάρχουν ούτε δικαστήρια, αφού στην πολιτεία των σοφών δεν θα υπάρχει πρόβλημα αδικίας, γιατί δεν θα υπάρχουν νομίσματα αφού θα υπάρχει κοινοκτημοσύνη και οι κάτοικοι δεν θα κατοικούν σε χωριστές πόλεις κράτη αλλά σε μια πολιτεία, όπου όλοι θα είναι συνδημότες και συμπολίτες.[1]

Με την εμφάνιση της προσωκρατικής σκέψης, η ορθολογική έρευνα κατά την κλασική και ελληνιστική περίοδο, αμφισβήτησε τις παραδοσιακές πεποιθήσεις, τη θρησκεία και την ίδια την εξουσία. Ο σκεπτικισμός του Σωκράτη προς το κράτος και η παθιασμένη υποστήριξή του στην ηθική ελευθερία του ατόμου ήταν μεταξύ των πρώτων περιείχε τα σπέρματα μιας αναρχικής φιλοσοφίας.[2] Η συμβολή των Κυνικών στον φιλοσοφικό αναρχισμό ήταν η διάκριση και η έμφαση στην διαφορά μεταξύ των νόμων του ανθρώπου και του νόμου της φύσης, απορρίπτοντας έντονα τους πρώτους.[3] Και οι Στωικοί ακολούθησαν τον ίδιο φιλοσοφικό δρόμο, μεταξύ των οποίων ο ξεχώρισε ο Ζήνων ο Κιτιεύς, του οποίου η «Πολιτεία», προκάλεσε τον θαυμασμό του διάσημου αναρχικού του 19ου αιώνα, Πιοτρ Κροπότκιν[3]

Οθωμανική περίοδος Επεξεργασία

Σύμφωνα με ορισμένους ακαδημαϊκούς, λίγο πριν και μετά το τέλος της οθωμανικής κυριαρχίας στην Ελλάδα, οι κοινωνικοοικονομικές σχέσεις της ελληνικής υπαίθρου αντικατοπτρίζουν τα χαρακτηριστικά του μπακουνικού κολεκτιβισμού (αποκέντρωση και αυτονομία) δημιουργώντας ένα μελλοντικό κοινό για τις αναρχικές ιδέες.[4] Συζητώντας το δεύτερο μισό του 19ου αιώνα, μια πηγή υποστήριξε ότι το επίπεδο της αναρχικής δραστηριότητας στην Οθωμανική Αυτοκρατορία ήταν συγκρίσιμο με αυτό στην Ευρώπη.[5] Μερικοί από τους Έλληνες αναρχικούς γεννήθηκαν στην Οθωμανική Αυτοκρατορία, για παράδειγμα ο Εμμανουήλ Δαούδογλου ήταν από την Σμύρνη.[6]

Σύμφωνα με μια μελέτη για τον αναρχισμό στα τέλη της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας από τον Axel Corlu, οι Έλληνες αναρχικοί ήταν σημαντικά λιγότεροι από τους Τούρκους, Αρμένιους ή τους Βούλγαρους ομολόγους τους στην Οθωμανική Αυτοκρατορία στα τέλη του 19ου αιώνα. Ο Corlu προτείνει ότι οι Έλληνες αναρχικοί επικεντρώθηκαν κυρίως στην επιρροή γεγονότων, αγώνων και δομών στο ελληνικό κράτος παρά στην Οθωμανική Αυτοκρατορία.[6]

Πρώιμος αναρχισμός Επεξεργασία

 
Βουλγαρική καρτ ποστάλ που απεικονίζει τη σύλληψη των ζωντανών μελών του Gemidzhii, στη Θεσσαλονίκη, Απρίλιος 1903

Ο πρώιμος αναρχισμός στην Ελλάδα ανέρχεται στα μέσα του 19ου αιώνα και διήρκεσε μέχρι τον Β 'Παγκόσμιο Πόλεμο.[7] Αυτή η περίοδος χαρακτηρίζεται από συνεργασία με άλλους σοσιαλιστές, καθώς η πρώιμη ελληνική σοσιαλιστική σκέψη κυριαρχούνταν από τον αναρχισμό.[8] Οι πιο σημαντικοί αναρχικοί συγγραφείς στα ελληνικά τότε ήταν οι Μπακούνιν, ο Αντρέα Κόστα, ο Κροπότκιν και ο Ζαν Γκραβ.[8] Για σύγκριση, ο Μαρξ και ο Ένγκελς δεν μεταφράστηκαν στα ελληνικά μέχρι το 1893.[9] Άτομα που είχαν δεσμούς με την Ιταλία και τους Ιταλούς μετανάστες εισήγαγαν τον αναρχισμό στην ελληνική ηπειρωτική χώρα με τα νησιά του Ιονίου ως μεσαίο σημείο. Πολλοί από τους αναρχικούς διανοούμενους προέρχονταν από τις ανώτερες τάξεις. Η λαϊκή υποστήριξη αποκτήθηκε μέσω της αντίθεσης στη φορολογία και την κρίση της σταφίδας. Ο Τζουζέπε Ματσίνι ήταν μια επιρροή σε ολόκληρο το ελληνικό σοσιαλιστικό κίνημα αυτήν την περίοδο, και ορισμένοι αναρχικοί συνδύασαν τον αναρχισμό με τον αλυτρωτισμό.  Η συμμετοχή των γυναικών ήταν περιορισμένη. Ο αναρχισμός άνθισε ιδιαίτερα στη Δυτική Πελοπόννησο. Η γεωγραφική εγγύτητα με την Ιταλία εξηγεί γιατί το λιμάνι της Πάτρας είδε την πρώτη οργανωμένη αναρχική ομάδα.[10] Η Πάτρα είχε οργανώσει χώρους συνάντησης, έναν βιώσιμο τοπικό τύπο και εκδοτική δραστηριότητα.[11]

Διάφορα άτομα εμπνεύστηκαν από την επέκταση του ευρωπαϊκού κλασικού αναρχισμού. Η πρώτη αναρχική δημοσίευση στην Ελλάδα εμφανίστηκε τον Σεπτέμβριο του 1861, στην καθημερινή εφημερίδα Φως, τεύχος 334. Στο κύριο άρθρο της εφημερίδας, με τίτλο «Αναρχία», μέρος Α, ένας ανώνυμος συγγραφέας χρησιμοποίησε κλασική αντιαυταρχική ρητορική.[12]

Η πρώτη ελληνική οργανωμένη αναρχική ομάδα ήταν ο Δημοκρατικός Σύλλογος Πατρών. Ιδρύθηκε το 1876 και συνεργάστηκε με την αντιαυταρχική Ομοσπονδία Jura της Πρώτης Διεθνούς,[7][12] ο Δημοκρατικός Σύλλογος βοήθησε στη δημιουργία ενός ομοσπονδιακού δικτύου παρόμοιων ελληνικών ομάδων. Δημοσίευσαν επίσης την πρώτη αναρχική εφημερίδα στην Ελλάδα, την Ελληνική Δημοκρατία.[13] Στη δήλωση αρχών του, ο Δημοκρατικός Σύλλογος ισχυρίστηκε ότι «η φτώχεια και η άγνοια είναι τα μεγαλύτερα τραύματα του λαού» και υποστήριξε την απελευθέρωση των Ελλήνων από την Οθωμανική Αυτοκρατορία.[14] Ο Εμμανουήλ Δαούδογλου και ο Ιταλός Αμίλκαρε Τσιπριάνι συμμετείχαν στην ίδρυση του συλλόγου, έχοντας προηγουμένως συμμετάσχει με άλλους αναρχικούς στην εξέγερση της Αθήνας το 1862, αν και οι λεπτομέρειες της ζωής του Δαούδογλου δεν επαληθεύτηκαν.[15]

Το 1876 ιδρύθηκε στη Σύρο ένας αναρχικός σύλλογος εργασίας. Έπαιξε καθοριστικό ρόλο στις απεργίες βυρσοδεψείων και ναυπηγείων του 1879.[16]

Ο Πύργος, μια πόλη της Πελοποννήσου κοντά στην Πάτρα, ήταν ένα άλλο μέρος όπου οι αναρχικές ιδέες άνθισαν μαζί με άλλα σοσιαλιστικά ρεύματα. Ο αγώνας ενάντια στους τοκογλύφους και τη βαριά φορολογία από το κράτος τροφοδότησε την αναρχική σκέψη μεταξύ των μικρών παραγωγών σταφίδων στην Πελοπόννησο που ήταν το σπίτι διαφόρων αναρχικών ομάδων στα τέλη του 19ου αιώνα. Το Νέον Φως ήταν μια εβδομαδιαία εφημερίδα της Δυτικής Πελοποννήσου που εξέφρασε αναρχικές ιδέες (τοπικές και διεθνείς). Δημοσιεύθηκε για πρώτη φορά τον Οκτώβριο του 1898 από τον δικηγόρο Βασίλειο Θεοδωρίδη. Στόχος του ήταν να ενοποιήσει τους ανατρεπτικούς ανθρώπους της Δυτικής Πελοποννήσου για να αντιμετωπίσουν το κοινωνικό πρόβλημα. Η εφημερίδα περιείχε άρθρα του Δρακούλη, μεταφράσεις των έργων του Παύλου Αργυριάδη, δημοσιεύσεις κειμένων που εμφανίστηκαν για πρώτη φορά σε αθηναϊκά περιοδικά και ειδήσεις για το ελληνικό και το διεθνές εργατικό κίνημα. Περιείχε επίσης παροιμίες των Πατέρων της Ορθόδοξης Εκκλησίας και του Σαρλ Φουριέ, καθώς και μεταφράσεις κειμένων από τους Μπακούνιν, Κροπότκιν και Ζιράρ. [14] Ο εκδότης του Νέον Φως ήταν ο δημοσιογράφος Δήμος Παπαθανασίου. Σε ένα άρθρο του 1861 στο Νέον Φως, με τίτλο «Η αναρχία ως το μεγαλύτερο καλό», ισχυρίστηκε ότι οι κρατικές αρχές ζουν εις βάρος των ανθρώπων.[14]

Οι αναρχικές ομάδες της Πελοποννήσου ήταν οι ισχυρότερες στην Ελλάδα μέχρι τις αρχές του 20ου αιώνα. Είχαν μια ζωντανή προπαγάνδα στις πόλεις και στα περίχωρά τους, σε αντίθεση με τους «αυταρχικούς» σοσιαλιστές που ενδιαφερόταν περισσότερο για την κοινοβουλευτική πολιτική. Ενθάρρυναν την αποχή στις εκλογές του 1899 και κινητοποιήθηκαν ενάντια στους τοκογλύφους και τη φορολογία στο όνομα των παραγωγών σταφίδας. Δεν ζήτησαν την υποστήριξη του κράτους για την αντιμετώπιση της κρίσης σταφίδας, αλλά καταδίκασαν τους κρατικούς μηχανισμούς καταπίεσης.[14]

Ο Zestful σοσιαλιστής Σταύρος Καλλέργης διαφωνούσε στο Ο σοσιαλιστής (μια εφημερίδα που επιμελήθηκε) ότι ο σοσιαλισμός είναι ο δρόμος προς τον Αναρχισμό. Ο σοσιαλιστής διοχετευόταν τη σύγχρονη σοσιαλιστική σκέψη της Ευρώπης, από τις μετριοπαθείς σοσιαλιστικές έως τις αναρχικές απόψεις, κατά τη διάρκεια του 1890.[14]

Οι διώξεις εναντίον των αναρχικών εντάθηκαν το καλοκαίρι του 1894. Η δολοφονία του Σαντί Καρνό από έναν αναρχικό οδήγησε σε μπαράζ επιθέσεων εναντίον των αναρχικών από τον Τύπο, και ειδικότερα από τον Άστι, το επίσημο όργανο του κόμματος του Χαρίλαου Τρικούπη. Πολλοί αναρχικοί και σοσιαλιστές τέθηκαν σε δίκη και αυτό οδήγησε άλλους είτε να εγκαταλείψουν τη χώρα είτε να μετεγκατασταθούν σε απομονωμένα μέρη της Ελλάδας. Παρομοίως, πολλές ριζοσπαστικές δημοσιεύσεις έκλεισαν και η κύρια δραστηριότητα μειώθηκε.[17]

Το 1896 στην Πάτρα, ο Δημήτριος Ματσάλης, κατασκευαστής σανδαλιών, δολοφόνησε τον Διονύσιο Φραγκόπουλο, έναν έμπορο σταφίδας και τραπεζίτη και τραυμάτησε τον Ανδρέα Κολλά. Δηλώνει ότι «ενήργησα μόνος μου. Με τη δολοφονία δεν στόχευα σε ανθρώπους, αλλά το κεφάλαιο. Είμαι αναρχικός και ως αναρχικός είμαι υπέρ της βίας.» Αυτοκτόνησε στη φυλακή. Η δολοφονία του Φρακόπουλου ενίσχυσε αναμφισβήτητα τη διάβρωση των συλλογικών ταυτοτήτων καθώς συνεχίστηκαν οι διώξεις.[18][19]

Οι διωγμένοι αναρχικοί και οι αναρχοσυνδικαλιστές έφυγαν από την Πάτρα τα τελευταία χρόνια του 19ου αιώνα. Η δίωξη ξεκίνησε αμέσως μετά το Διεθνές Συνέδριο της Ρώμης για την Κοινωνική Άμυνα κατά των Αναρχικών, με αποτέλεσμα πολλούς αναρχοσυνδικαλιστές να μετακομίσουν στην Αθήνα για να ιδρύσουν τον «Αναρχικός Εργατικός Σύνδεσμος». Συμμετείχαν στο διεθνές αναρχικό συνέδριο που πραγματοποιήθηκε στο Παρίσι το 1900.[14] Το «Επί τα πρόσω» ήταν μια άλλη ομάδα αναρχικών διανοουμένων που υποστήριζαν δημόσια τον αναρχισμό στην Πελοπόννησο που τελικά κατέληξε στην Αθήνα πριν διαλυθεί.[14]

Όπως και στην υπόλοιπη Ευρώπη εκείνη την εποχή, η προπαγάνδα της πράξης χρησιμοποιήθηκε από τους Βαρκάρηδες της Θεσσαλονίκης, μια ομάδα βουλγάρων αναρχικών που εδρεύαν στη Θεσσαλονίκη (τότε μέρος της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας ),[16][10][20] και ο Αλέξανδρος Σχινάς, ο οποίος δολοφόνησε τον Βασιλιά Γεώργιο τον Α' το 1913 για λόγους είτε αναρχικής πεποίθησης είτε ψυχικής ασθένειας.[21] Το 1916, ο αναρχοσυνδικαλιστής Κωνσταντίνος Σπέρας ήταν οργανωτής της απεργίας των ανθρακωρύχων της Σερίφου.[7]

Η ορμή του ελληνικού αναρχικού κινήματος υποχώρησε στη δεκαετία του 1920 καθώς, μεταξύ πολλών παραγόντων, η ελληνική εργατική τάξη στράφηκε στη μαρξιστική ιδεολογία και το Κομμουνιστικό Κόμμα της Ελλάδας, γνωστό για την εχθρότητα του απέναντι στους αναρχικούς.[22] Αντανακλώντας την ελληνική επιθυμία για ένα ισχυρό κράτος, ο αναρχισμός εξαλείφθηκε τη δεκαετία του 1930 και του 1940, μεταξύ του καθεστώτος Μεταξά, της κατοχής του Άξονα στην Ελλάδα και του ελληνικού εμφυλίου πολέμου.[23] Σε καιρούς αλλαγής κυβέρνησης, οι Έλληνες βασίστηκαν στην τοπική αυτοδιοίκηση για αντίσταση και ασφάλεια.[24]

Όσον αφορά τις εξελίξεις εκτός της γεωγραφικής Ελλάδας, οι Έλληνες στην περιοχή της Μαριούπολης σχημάτισαν αμυντικές μονάδες ως αντίδραση στα γεγονότα της Οκτωβριανής Επανάστασης, ενώνοντας τον Μαύρο Στρατό, αλλά μερικοί απομακρύνθηκαν μετά τις αρχές της δεκαετίας του 1920. Πράγματι, «το είκοσι τοις εκατό των μαχνοβιστικών δυνάμεων ήταν ελληνικές και ... σύμφωνα με τον ιστορικό του μαχνοβικού κινήματος Πιοτρ Αρσινόφ ορισμένοι από τους καλύτερους διοικητές των Μαχνοβιτών ήταν Έλληνες».[25]

Σημαντική προσωπικότητα είναι ο Πλωτίνος Ροδοκανάκης, που γεννήθηκε το 1828. Η γενέτειρά του αμφισβητείται, ορισμένοι συγγραφείς αναφέρουν την Αθήνα, άλλοι αναφέρουν άλλες ευρωπαϊκές πρωτεύουσες.[26] Ωστόσο, θεωρείται μια από τις πιο σημαντικές προσωπικότητες στη μεξικανική σοσιαλιστική σκέψη.[27]

Η εξέγερση του Πολυτεχνείου και το κίνημα της υποκουλτούρας Επεξεργασία

Η νέα φάση του ελληνικού αναρχικού κινήματος ξεκίνησε κατά τη διάρκεια της ελληνικής στρατιωτικής χούντας του 1967-1974. Σε αυτήν την περίοδο, ο ελληνικός αναρχισμός αποκόπηκε από την αναρχοσυνδικαλιστική του προέλευση και οργανώθηκε γύρω από μικρές ομάδες άμεσης δράσης. Οι μαθητές έπαιξαν σημαντικό ρόλο σε αυτή τη νέα φάση.[16] Οι μαθητές που επέστρεψαν από το Παρίσι, όπου είχαν συμμετάσχει στις εκδηλώσεις του Μαΐου 1968 και ήρθαν σε επαφή με τις αριστερές και αναρχικές ιδέες, άρχισαν να διαδίδουν αυτές τις ιδέες στους ριζοσπαστικούς νέους. Το 1972, δημοσιεύτηκε στην Αθήνα το Γκυ Ντεμπόρ Η κοινωνία του Θεάματος, μαζί με άλλα κείμενα Καταστασιακων. Ακολούθησαν ο Θεός και το Κράτος του Μιχαήλ Μπακούνιν και ο Νόμος και εξουσία του Πιοτρ Κροπότκιν. Το 1971 ιδρύθηκε η «Διεθνής Βιβλιοθήκη», μια εκδοτική και πολιτική ομάδα. Ο Χρήστος Κωνσταντινίδης ήταν ένας από τους ιδρυτές και συνέβαλαν μεταφραστές όπως ο Άγης Στίνας. Το βιβλιοπωλείο «Black Rose» πραγματοποίησε αυτές τις εκδόσεις του «Διεθνής Βιβλιοθήκη».[28]

Το ενδιαφέρον για τον αναρχισμό διογκώθηκε με το κίνημα κατά της χούντας και η εξέγερση του Πολυτεχνείου της Αθήνας το 1973 αποτέλεσε σημείο ανάφλεξης για την αντιπολίτευση της χούντας.[16] Η ομάδα που ξεκίνησε την εξέγερση του Πολυτεχνείου περιελάμβανε μια μειονότητα αναρχικών και αριστερών. Ο συντονιστής της αναρχικής ομάδας ήταν ο Χρήστος Κωνσταντινίδης.[29] Οι αναρχικοί χαρακτηρίστηκαν ως προκλητικοί από την Κομμουνιστική Νεολαία της Ελλάδας καθώς εξέφραζαν συνθήματα που δεν σχετίζονται άμεσα με τις απαιτήσεις του φοιτητή (δηλαδή ζητούσαν σεξουαλική ελευθερία, κοινωνική επανάσταση και κατάργηση του Κράτους). Ο συντονισμός με το γαλλικό κίνημα του 1968 ήταν σαφής.[30] Ορισμένοι διαδηλωτές χρησιμοποίησαν επίσης συνθήματα με αναρχικούς τόνους, όπως «Down with Authority» και «People Revolt».[16] Η εξέγερση εορτάζεται ετησίως με μια πολυήμερη πορεία, οι αναρχικοί συχνά χρησιμοποιούν την ευκαιρία για να καταγγείλουν το πολιτικό καθεστώς της ημέρας. Οι πορείες τελειώνουν παραδοσιακά με αψιμαχίες μεταξύ αναρχικών και αστυνομικών στα Εξάρχεια. Οι ετήσιες διαμαρτυρίες προωθούν μια υποκουλτούρα που βλέπει την αντίσταση της εξουσίας ως καθήκον κάποιου,[31] οποία έχει χαρακτηριστεί από ορισμένους ως τελετουργική.

Στις 4 Μαΐου 1976, πραγματοποιήθηκε η πρώτη αυτόνομη αναρχική πορεία στα Προπύλαια. Ο στόχος ήταν να εκφράσει πολιτικά και ειρηνικά μηνύματα, ενώ η χώρα αντιμετώπιζε σοβαρά ζητήματα με τη γειτονική της χώρα, την Τουρκία. Μερικά μεγάλα συνθήματα της διαδήλωσης ήταν «Οι Τούρκοι εργάτες είναι αδέλφια μας» και «Το Αιγαίο πέλαγος ανήκει στα ψάρια του».

Ο ελληνικός αναρχισμός παρέμεινε μια μικρή υποκουλτούρα μετά την πτώση της χούντας, αλλά εξελίχθηκε σε ένα κίνημα μετά από ταραχές το 1981.[32]  Τον Δεκέμβριο του 1979, πραγματοποιήθηκαν διαμαρτυρίες καθώς η κυβέρνηση του Κωνσταντίνου Καραμανλή ψήφισε τη νομοθετική πράξη αρ. 815, το οποίο είχε ως στόχο τη μείωση των περιόδων πανεπιστημιακών εξετάσεων και τον καθορισμό χρονικού ορίου για την περίοδο σπουδών.[33] Το πανεπιστημιακό κίνημα κατοχής του 1979-1981 υποκινήθηκε σε μεγάλο βαθμό από αναρχικές και αριστερές ομάδες. Κοντά στο Πολυτεχνείο, η φοιτητική γειτονιά των Εξάρχειας έγινε «ελεύθερη ζώνη», όπου ήταν υπεύθυνοι αριστεροί, Αναρχικοί, χίπις και άλλοι.[34] Μέσα στα τέλη του 20ού αιώνα, οι Έλληνες ριζοσπαστικοί αριστεροί αναφέρθηκαν στην αιτία τους με διάφορα μοντέρνα ονόματα (αυτόνομα, αντι-εξουσίαστες, εναλλακτικοί), ενώ η αστυνομία και το κοινό γενικά χαρακτήρισαν όλους τους επαναστατικούς αριστερούς ως «αναρχικούς».[35]

Στις 17 Νοεμβρίου 1980, πραγματοποιήθηκε μια μεγάλη διαδήλωση φοιτητών για τον εορτασμό της κατάργησης της ελληνικής χούντας. Έγιναν σοβαροί αγώνες στο δρόμο και σκοτώθηκαν δύο διαδηλωτές.[36] Το 1981, όταν το ΠΑΣΟΚ (Πανελλήνιο Σοσιαλιστικό Κίνημα) ήρθε στην εξουσία, υπήρξε μια παρακμή της επιπλέον κοινοβουλευτικής αριστεράς. Μια μεγάλη στιγμή για το αναρχικό κίνημα που βοήθησε στην απόδειξη της αυτοπεποίθησης ήταν η αναρχική επίδειξη στο ξενοδοχείο «Caravel» που φιλοξένησε μια ακροδεξιά διάσκεψη (μεταξύ των συμμετεχόντων ήταν ο Ζαν-Μαρί Λε Πεν της Γαλλικής Δράσης).[10][36] Η συνάντηση διακόπηκε και στη συνέχεια ήταν προφανές στους διανοούμενους της ελληνικής αριστεράς ότι οι τακτικές αντιπαράθεσης και οι συγκρούσεις στο δρόμο είχαν γίνει σήμα κατατεθέν ενός νέου μεγάλου κοινωνικού κινήματος.[37]

Διαδηλώσεις και συγκρούσεις μεταξύ αναρχικών και αστυνομικών έλαβαν χώρα σχεδόν καθημερινά στην Αθήνα μεταξύ 1985 και 1986.[38] Η αντιπαράθεση μεταξύ της αστυνομίας και των αναρχικών κλιμακώθηκε κατά τη διάρκεια της επετειακής εξέγερσης του Πολυτεχνικού το 1985 όταν μια ομάδα αναρχικών έβαλε φωτιά σε αστυνομικό όχημα. Ένας από τους αστυνομικούς των ταραχών, ο Αθανάσιος Μελίστας, πυροβόλησε έναν 15χρονο αναρχικό, τον Μιχάλη Καλτεζά, στο πίσω μέρος του κεφαλιού, τον σκότωσε αμέσως και πυροδότησε μεγάλες ταραχές στην Αθήνα και τη Θεσσαλονίκη και την κατάληψη του Τμήματος Χημείας του Πανεπιστημίου Αθηνών. Οι αστυνομικές δυνάμεις μπήκαν στο πανεπιστήμιο το επόμενο πρωί αφού έλαβαν άδεια από την Επιτροπή του Πανεπιστημίου Ασύλου, της οποίας ο πρόεδρος ήταν ο πρύτανης Μιχάλης Σταθόπουλος. Υπήρξε μια βαριά χρήση ψεκασμού δακρυγόνων και μια βάναυση σύλληψη 37 ατόμων. Το αναρχικό κίνημα πραγματοποίησε διαδηλώσεις με χιλιάδες συμμετέχοντες στην Αθήνα. Σε αντίποινα εναντίον του Melistas, Ο Επαναστατικός Οργανισμός 17 Νοέμβρη σκότωσε τον Νικόλαο Γεωργακόπουλο και τραυμάτισε δεκατέσσερις άλλους αξιωματικούς των ΜΑΤ σε βομβιστική επίθεση λεωφορείων του 1985.[39][40]

Οι αναρχικές προτάσεις έρχονταν σε αντίθεση με τη νομικιστική προσέγγιση του Ελληνικού Κομμουνιστικού Κόμματος που εκείνη την εποχή απολάμβανε κοινοβουλευτική συμμετοχή,[10][36] με τα Εξάρχεια να θεωρούνται όλο και περισσότερο ότι έγιναν απαγορευμένη ζώνη για την αστυνομία, καθώς οι συγκρούσεις έγιναν μόνο με θέαμα των αξιωματικών.[41]

Τα εναλλακτικά μέσα μαζικής ενημέρωσης και οι πανκ κουλτούρες πολλαπλασίασαν την αναρχική σκέψη μεταξύ των Ελλήνων νέων στη δεκαετία του 1980 και του 1990. Αυτά τα συλλογικά μέσα ενημέρωσης διέδωσαν μηνύματα κατά του νεοφιλελευθερισμού, του αντιδραστικού λαϊκισμού, της φιλελεύθερης δημοκρατίας και του κράτους.[42] Στα τέλη της δεκαετίας του 1980, ο αναρχισμός στράφηκε προς ένα ευρύτερο φάσμα θεμάτων: ανισότητες μεταξύ των φύλων, πατριαρχία, ρατσισμός έναντι των μεταναστών και καταστολή εθνικών μειονοτήτων (σλαβική και τουρκική). Αναρχικές καταλήψεις εμφανίστηκαν σε αυτήν την εποχή, μεταξύ των οποίων οι Βίλλα Αμαλία και Βίλα Λέλα Καραγιάννη ήταν οι πιο εξέχοντες.[43]

Σύγχρονη Επεξεργασία

Η κατάρρευση της ΕΣΣΔ είχε σημαντικό αντίκτυπο όχι μόνο στον αναρχισμό αλλά και στην Ελλάδα. Ο ελληνικός αναρχισμός έφτασε στο αποκορύφωμα της δραστηριότητας μεταξύ 1989 και 1995, ενισχυμένος από μια απογοήτευση με την ελληνική γενική πολιτική.[16] Η ατζέντα της κυβέρνησης Μητσοτάκη το 1990-93 περιελάμβανε μια προσπάθεια επιβολής των νεοφιλελεύθερων πολιτικών. Η δεκαετία του 1990 ήταν η εποχή που το αντι-αυταρχικό κίνημα έγινε πιο εμφανές και είχε ενεργό συμμετοχή μεταξύ των φοιτητικών ταραχών ενάντια σε κυβερνητικά σχέδια για την ιδιωτικοποίηση του εκπαιδευτικού τομέα. [44] Οι πιο δημοφιλείς δημοσιεύσεις της εποχής ήταν το The Void Network και το The Children of the Gallery.[10]

Στη νέα χιλιετία, με τον καπιταλισμό και τον νεοφιλελευθερισμό να θεωρείται ότι προχωρά σε όλο τον κόσμο, οι Έλληνες αναρχικοί συμμετείχαν στο κίνημα κατά της παγκοσμιοποίησης.[10] Νέες συλλογικότητες, όπως η της Αντιεξουσιαστική Κίνηση στα Εξάρχεια και η σχετική εφημερίδα της, Βαβυλωνία, έγιναν δημοφιλείς στους επαναστατικούς νέους.[45] Το Athens Indymedia και η Antieksousiastiki kinisi δημιουργήθηκαν το 2001 και το 2003 αντίστοιχα.[46]

Στις 6 Δεκεμβρίου 2008, ο θανατηφόρος πυροβολισμός του 15χρονου Αλεξάνδρου Γρηγορόπουλου από αστυνομικό στην περιοχή των Εξάρχειων στην Αθήνα, προκάλεσε μια άμεση κοινωνική αναταραχή, γνωστή τώρα ως ελληνικές ταραχές του 2008. Οι σημαντικές επιπτώσεις που ακολούθησαν ήταν οι πιο έντονες στην Ελλάδα από το 1974, όταν τελείωσε η στρατιωτική δικτατορία.[47] Μέσα σε σύντομο χρονικό διάστημα, οι αναρχικοί, οι αριστεροί και οι συμπατριώτες εξεγέρθηκαν και επιτέθηκαν σε τράπεζες, αστυνομικά οχήματα και κυβερνητικές υπηρεσίες στην περιοχή. Ήταν η πρώτη φορά που αυτές οι ομάδες επέδειξαν τόσο σχολαστική πειθαρχία, ιεραρχία και συντονισμό. Το γεγονός ότι η δολοφονία του Αλεξάνδρου συνέβη στην περιοχή των Εξάρχειων ήταν μείζονος συμβολικής σημασίας, καθώς η παρουσία της αστυνομίας στην περιοχή θεωρήθηκε ως εισβολή σε ένα «έδαφος που καταλαμβάνεται από το ανταγωνιστικό κίνημα» και θεωρήθηκε από ορισμένους ως επίθεση κατά αναρχικό κίνημα.[48]

Η ελληνική κυβέρνηση της εποχής (πρωθυπουργός, Κωνσταντίνος Α. Καραμανλής) επέλεξε να έχει μια «αμυντική» προσέγγιση για τα γεγονότα που έλαβαν χώρα. Ο στόχος ήταν να αποφευχθούν περαιτέρω αστικές αναταραχές και περιπτώσεις πιθανής βίας. Άλλα πολιτικά κόμματα προσπάθησαν να εκμεταλλευτούν την κατάσταση και οργάνωσαν εννέα διαδηλώσεις σε τρεις ημέρες.[49]

Το κτίριο του κοινοβουλίου πολιορκήθηκε για εβδομάδες από τα θυμωμένα πλήθη. Για ένα μήνα, μεγάλες διαδηλώσεις έλαβαν χώρα σε πολλές μεγάλες ελληνικές πόλεις, με πολλές από αυτές να οδηγήσουν σε σύγκρουση με την αστυνομία και εμπρηστικές επιθέσεις σε κυβερνητικά κτίρια, καταστήματα και τράπεζες.[50] Σε πολλές περιπτώσεις κατά τη διάρκεια των επιθέσεων, η βία κατά της αστυνομίας είχε ως αποτέλεσμα πυροβολισμούς ή και σοβαρούς τραυματισμούς αξιωματικών.[51]

Μια αναρχική μορφή Ιλλεγκαλισμου επανεμφανίστηκε κατά τη διάρκεια της εξέγερσης όταν αναρχικοί απαλλοτριώσαν τρόφιμα από καταστήματα για διανομή σε άτομα που τα έχουν ανάγκη.[52] Η εξέγερση που πραγματοποιήθηκε το 2008 τροφοδοτήθηκε από την επικρατούσα οικονομική ανασφάλεια. Οι αναρχικές ομάδες οργάνωσαν και συμμετείχαν σε διαμαρτυρίες ενάντια στα μέτρα λιτότητας που εφάρμοσε η κυβέρνηση για την επίλυση της ελληνικής οικονομικής κρίσης του 2010, η οποία προκλήθηκε από την κρίση του ελληνικού δημόσιου χρέους του 2010. Ορισμένες αναρχικές ομάδες και δίκτυα, σε συνδυασμό με ακτιβιστές που συνδέονται με αναρχικές και ελευθεριακές ιδέες, κατά την έναρξη της κρίσης, διαφοροποιήθηκαν από τη βία, συμμετέχοντας σε δραστηριότητες αυτοοργάνωσης.[53] Αυθόρμητα δίκτυα μαθητών και άλλων ριζοσπαστών σχηματίστηκαν και ακολούθησαν μια αναρχική προσέγγιση λειτουργίας. Η επιρροή του παραδοσιακού μαρξισμού ήταν ελάχιστη.[32] Αυτό που επίσης απεικονίστηκε από τις ταραχές του Δεκεμβρίου 2008 είναι η αδυναμία τακτικής εξέγερσης να κερδίσει την λαϊκή υποστήριξη.[54]

Το Athens Indymedia, ένας ανοιχτός εκδοτικός, αντι-αυταρχικός ιστότοπος που προσέλκυσε σημαντικό ακροατήριο κατά τη διάρκεια της εξέγερσης του 2008, παράλληλα την επέκταση των αναρχικών χορωδιών στην ελληνική κοινωνία.[55]

Τον Μάιο του 2010, σημειώθηκε ένα σημαντικό κύμα διαμαρτυρίας όταν το ελληνικό κοινοβούλιο ψήφισε το πρώτο του μνημόνιο λιτότητας. Κατά τη διάρκεια της διαμαρτυρίας, μια βόμβα βενζίνης πυροβολήθηκε στην Marfin Bank στην οδό Σταδίου και προκάλεσε το θάνατο τριών υπαλλήλων της τράπεζας.[56] Μετά από αυτό το τραγικό γεγονός, σημειώθηκε μια σημαντική πτώση στην παρουσία και τη συχνότητα των διαμαρτυριών και το πιο σημαντικό ήταν η «ιδεολογική νομιμότητα»[57] και η αναρχική ορμή μειώθηκε.[58] Υπάρχουν αρκετές αναρχικές ομάδες που έχουν συμφωνήσει, διαφωνήσει η καταδικάσει τη χρήση βίας ως πρακτική στην Marfin και σε άλλες τέτοιες περιπτώσεις.[59]

Το 2013, υπήρξαν αρκετές διαμαρτυρίες όταν ο αναρχικός Νίκος Ρωμανός συνελήφθη για ληστεία τραπεζών και η αστυνομία άλλαξε ψηφιακά την κούπα του για να καλύψει αρκετές μώλωπες που προκλήθηκαν κατά τη σύλληψή του. Η Διεθνής Αμνηστία το περιέγραψε ως «κουλτούρα κακοποίησης και ατιμωρησίας στην ελληνική αστυνομία».[60]

Τα πρώτα χρόνια της δεκαετίας του 2010 είδαν την άνοδο της Χρυσής Αυγής, ένα νεοφασιστικό κόμμα που στοχεύε τους μετανάστες και κατάφερε να αποκτήσει έλεγχο στη γειτονιά του Αγίου Παντελεήμονα στην Κεντρική Αθήνα. Η αντιπαλότητα μεταξύ των αναρχικών και της ακροδεξιάς ήταν βαθιά.

Από το 2013 αναρχικές ομάδες που έχουν αναλάβει την ευθύνη για πρόσφατες βίαιες επιθέσεις περιλαμβάνουν τους Εραστές της Ανομίας, την άγρια ελευθερία και τους υποκινητές της κοινωνικής έκρηξης, τις συμμορίες συνείδησης, τον Lonely Wolf, το ανέγγιχτο κύτταρο εκδίκησης και πιο πρόσφατα το Untamed Desires.[61]

Το 2017, η Ελλάδα ήταν μια από τις μόνες τρεις χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης (μαζί με την Ιταλία και την Ισπανία) που φαίνεται να αντιμετωπίζουν την αναρχική τρομοκρατία.[62]

Λίστα ομάδων και περιοχών Επεξεργασία

 
Αντι-αυταρχική πορεία το 2003

Ομάδες Επεξεργασία

Καταλήψεις και άλλα μέρη Επεξεργασία

  • Εξάρχεια
  • K-Vox, πρώην κινηματογράφος που βρίσκεται στην πλατεία Εξάρχεια.
  • Λέλα Καραγιάννη, ιστορικό κέντρο στην Αθήνα που πήρε το όνομά της από τη Λέλα Καραγιάννη[67]
  • Νοσότρος, Αναρχικός κοινωνικός χώρος στην Αθήνα, το σπίτι της συλλογής Αντιεξουσιαστικής κίνησης
  • Βίλα Αμαλία, η αναρχική κατάληψη που χρησιμοποιείται για πολιτιστικές εκδηλώσεις, τώρα εκδιώχθηκαν
  • Κοινότητα Κατειλημμένων Προσφυγικών
  • Ελεύθερος Κοινωνικός Χώρος Σχολείο, αναρχική κατάληψη στην Θεσσαλονίκη[68]
  • Φάμπρικα Υφανέτ[69]

Εκδόσεις Επεξεργασία

  • Διαδρομή ελευθερίας
  • Βαβυλωνία, εφημερίδα συνδεδεμένη με την Αντιεξουσιαστική Κίνηση[45]
  • Rocinante, αναρχοσυνδικαλιστική έκδοση.
  • Απατρις, αναρχική εφημερίδα[70]

Ραδιοφωνικοί σταθμοί Επεξεργασία

  • Ραδιοζώνες Ανατρεπτικής Έκφρασης[71]
  • Ελεύθερο Κοινωνικό Ραδιόφωνο 1431ΑΜ[72]

Παραπομπές Επεξεργασία

  1. ↑ http://www.polignosi.com/cgibin/hweb?-A=8961&-V=limmata
  2. ↑ Marshall 1993, σελ. 67.
  3. ↑ 3,0 3,1 Marshall 1993.
  4. ↑ Alexandrakis 2010, σελ. 74.
  5. ↑ Corlu 2016, σελ. 554.
  6. ↑ 6,0 6,1 Corlu 2016, σελ. 567.
  7. ↑ 7,0 7,1 7,2 Vradis & Dalakoglou 2009, σελ. 1.
  8. ↑ 8,0 8,1 Noutsos 1995, σελ. 104.
  9. ↑ Noutsos 1995, σελ. 105.
  10. ↑ 10,0 10,1 10,2 10,3 10,4 10,5 Apoifis 2014.
  11. ↑ Noutsos 1995, σελ. 53.
  12. ↑ 12,0 12,1 Apoifis 2014, σελ. 87.
  13. ↑ Apoifis 2014, σελ. 88.
  14. ↑ 14,0 14,1 14,2 14,3 14,4 14,5 14,6 Noutsos 1995.
  15. ↑ Moskoff 1985.
  16. ↑ 16,0 16,1 16,2 16,3 16,4 16,5 Vradis & Dalakoglou 2009.
  17. ↑ Καρπόζηλος, Κωστής (2013). Αρχείο Σταύρου Καλλέργη − Ψηφίδες από τον σχεδιασμό της σοσιαλιστικής πολιτείας. Athens: Εκδόσεις του Μουσείου Μπενάκη. σελίδες 35–37. 
  18. ↑ Μούλιας, Χρήστος (2000). Το λιμάνι της σταφίδας. Patra. σελ. 164. 
  19. ↑ Τριανταφύλλου, Κώστας (1995). Ιστορικό λεξικό των Πατρών. σελ. 2197. 
  20. ↑ Megas 1994.
  21. ↑ Σφάλμα αναφοράς: Σφάλμα παραπομπής: Λανθασμένο <ref>. Δεν υπάρχει κείμενο για τις παραπομπές με όνομα Schinas motive inconclusive.
  22. ↑ Alexandrakis 2010, σελ. 76.
  23. ↑ Alexandrakis 2010, σελ. 76–77.
  24. ↑ Alexandrakis 2010, σελ. 77.
  25. ↑ Chop 2008.
  26. ↑ Reviewed Work: Rhodakanaty y la Formación del Pensamiento Socialista en México (Rhodakanaty and the Shaping of Socialist Thought in Mexico) by Carlos Illades Review by: Dale Beecher Journal of Mormon History Vol. 31, No. 1 (Spring 2005), pp. 186-190 Published by: University of Illinois Press; Mormon History Association https://www.jstor.org/stable/23289258 Σφάλμα στο πρότυπο webarchive: Ελέγξτε την τιμή |url=. Empty.
  27. ↑ Beecher, Dale (2005). «Reviewed work: Rhodakanaty y la Formación del Pensamiento Socialista en México (Rhodakanaty and the Shaping of Socialist Thought in Mexico), Carlos Illades». Journal of Mormon History 31 (1): 186–190. 
  28. ↑ Apoifis 2014, σελ. 110.
  29. ↑ Maravelidi, Iwanna-Maria. Μιχάλης Πρωτοψάλτης (συνέντευξη 2002). aftoleksi.gr/. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 30 Σεπτεμβρίου 2020. Ανακτήθηκε στις 20 Ιουνίου 2020. 
  30. ↑ Kornetis 2013, σελ. 260.
  31. ↑ Andronikidou & Kovras 2012, σελ. 713.
  32. ↑ 32,0 32,1 van der Steen 2014.
  33. ↑ Rizas, Sotiris (2018). Κωνσταντίνος Καραμανλής: Η Ελλάδα απο τον εμφύλιο στη μεταπολίτευση. ΜΕΤΑΙΧΜΙΟ. ISBN 9786180311952. 
  34. ↑ Apoifis 2014, σελ. 113.
  35. ↑ Kiesling 2014.
  36. ↑ 36,0 36,1 36,2 van der Steen 2014, σελ. 72.
  37. ↑ Boukalas, Pandelis; Xydakis, Nikos (29 December 1984). «The Brief Night of Anarchy Or: Fascism-Antifascism, the Conditions and Limits». Dekapenthimeros Politis. 
  38. ↑ van der Steen 2014, σελ. 75.
  39. ↑ ΤοΒΗΜΑ Team. «Η δολοφονία Καλτεζά ανήμερα της επετείου του Πολυτεχνείου πριν 34 χρόνια». tovima.gr. TO BHMA. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 12 Ιουνίου 2020. Ανακτήθηκε στις 12 Ιουνίου 2020. 
  40. ↑ Nivolianitis, Mihalis. «Από τον Μελίστα στον Κορκονέα». tanea.gr. TA NEA. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 31 Ιουλίου 2019. Ανακτήθηκε στις 12 Ιουνίου 2020. 
  41. ↑ van der Steen 2014, σελ. 73.
  42. ↑ Siapera & Theodosiadis 2017, σελ. 508.
  43. ↑ van der Steen 2014, σελ. 76.
  44. ↑ Vradis & Dalakoglou 2009, σελ. 2.
  45. ↑ 45,0 45,1 Apoifis 2014, σελ. 126.
  46. ↑ van der Steen 2014, σελ. 80.
  47. ↑ Mavrogordatos, George Th. (2009). «Greece». European Journal of Political Research 48 (7–8): 968–972. doi:10.1111/j.1475-6765.2009.01859.x. 
  48. ↑ Makrygianni, V.; Tsavdaroglou, H. (2011). «Urban planning and revolt: a spatial analysis of the December 2008 uprising in Athens». Revolt and Crisis in Greece: 29–57. https://www.academia.edu/8143642. Ανακτήθηκε στις 20 June 2020. 
  49. ↑ Zeri, Persa. «The Return of Street Politics?». Essays on the December Riots in Greece: 70. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 15 July 2020. https://web.archive.org/web/20200715120739/http://www.lse.ac.uk/Hellenic-Observatory/Assets/Documents/Publications/Books/2013-2008/Greek-Riots.pdf. Ανακτήθηκε στις 15 July 2020. 
  50. ↑ Pautz, Hartwig; Komninou, Margarita (2013). «Reacting to 'Austerity Politics': The Tactic of Collective Expropriation in Greece». Social Movement Studies 12 (1): 103–110. doi:10.1080/14742837.2012.704180. 
  51. ↑ Vasilaki 2017, σελ. 153.
  52. ↑ Williams 2018, σελ. 9.
  53. ↑ Siapera & Theodosiadis 2017.
  54. ↑ van der Steen 2014, σελ. 86.
  55. ↑ Siapera & Theodosiadis 2017, σελ. 509.
  56. ↑ Della Porta, Donatella· Mattoni, Alice (2014). Spreading protest: social movements in times of crisis. ECPR Press. σελ. 127. ISBN 9781910259207. 
  57. ↑ Vasilaki 2017, σελ. 159.
  58. ↑ van der Steen 2014, σελ. 87.
  59. ↑ Charalampous, Dimitris. «Καταδίκη αναρχικών του εγκλήματος της Marfin». tovima.gr. TO VIMA. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 15 Ιουλίου 2020. Ανακτήθηκε στις 21 Ιουνίου 2020. 
  60. ↑ Trenchard, Tommy. «Inside Greece's resurgent anarchist movement». Aljazeera. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 23 May 2020. https://web.archive.org/web/20200523214328/https://www.aljazeera.com/indepth/features/2015/11/anarchy-future-greece-151122113214286.html. Ανακτήθηκε στις 22 June 2020. 
  61. ↑ Maltezou, Renee; Babington, Deepa. «Special Report: Inside Greece's violent new anarchist groups». Reuters. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 19 May 2020. https://web.archive.org/web/20200519220709/https://www.reuters.com/article/us-greece-anarchists-specialreport/special-report-inside-greeces-violent-new-anarchist-groups-idUSBRE97D0AK20130814. Ανακτήθηκε στις 20 May 2020. 
  62. ↑ Souliotis, Giannis. Πρωτιά Ελλάδας στην αναρχική τρομοκρατία. kathimerini.gr. KATHIMERINI. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 23 Ιουνίου 2020. Ανακτήθηκε στις 21 Ιουνίου 2020. 
  63. ↑ «athens.indymedia.org». 
  64. ↑ https://athens.indymedia.org/post/1616040/
  65. ↑ https://thewannabewonk.substack.com/p/organizing-anarchy-communique-calls?r=ioxhx&utm_campaign=post&utm_medium=web
  66. ↑ https://prasinoieleutheriakoi.wordpress.com/
  67. ↑ «Κατάληψη Λέλας Καραγιάννη - Lelas Karagianni 37, Athens Greece | radar.squat.net». radar.squat.net. Ανακτήθηκε στις 22 Μαΐου 2021. 
  68. ↑ https://sxoleio12.wordpress.com/
  69. ↑ https://yfanet.espivblogs.net/
  70. ↑ «ΑΠΑΤΡΙΣ Εφημερίδα Δρόμου». ΑΠΑΤΡΙΣ Εφημερίδα Δρόμου. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 16 Δεκεμβρίου 2020. Ανακτήθηκε στις 9 Δεκεμβρίου 2020. 
  71. ↑ «• Ραδιοζώνες Ανατρεπτικής Έκφρασης 93.8FM • radiozones.org». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 23 Δεκεμβρίου 2020. Ανακτήθηκε στις 9 Δεκεμβρίου 2020. 
  72. ↑ «ελεύθερο κοινωνικό ραδιόφωνο 1431AM». ελεύθερο κοινωνικό ραδιόφωνο 1431AM. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 7 Δεκεμβρίου 2020. Ανακτήθηκε στις 9 Δεκεμβρίου 2020. 

Πηγές Επεξεργασία

Περαιτέρω ανάγνωση Επεξεργασία

Ανακτήθηκε από "https://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Αναρχισμός_στην_Ελλάδα&oldid=9967032"