Αντόνιο Γκαντίν
Ο Αντόνιο Γκαντίν (ιταλ: Antonio Gandin, Αβετζάνο, 13 Μάιος 1891 - Κεφαλλονιά, 24 Σεπτεμβρίου 1943) ήταν Ιταλός στρατηγός. Κατά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο διετέλεσε διοικητής της μεραρχία Άκουι που έδρευε στο Αργοστόλι της Κεφαλλονιάς. Εκτελέστηκε τον Σεπτέμβριο του 1943 από τις γερμανικές δυνάμεις.
| Αντόνιο Γκαντίν | |
|---|---|
 | |
| Γενικές πληροφορίες | |
| Γέννηση | 13 Μαΐου 1891 Αβετζάνο |
| Θάνατος | 24 Σεπτεμβρίου 1943 Κεφαλονιά |
| Χώρα πολιτογράφησης | Βασίλειο της Ιταλίας |
| Εκπαίδευση και γλώσσες | |
| Σπουδές | Πανεπιστήμιο του Τορίνο |
| Πληροφορίες ασχολίας | |
| Ιδιότητα | αξιωματικός |
| Περίοδος ακμής | 1910 |
| Στρατιωτική σταδιοδρομία | |
| Βαθμός/στρατός | στρατηγός/βασιλικός ιταλικός στρατός |
| Πόλεμοι/μάχες | Α΄ Παγκόσμιος Πόλεμος και Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος |
| Αξιώματα και βραβεύσεις | |
| Βραβεύσεις | στρατιωτικό μετάλλιο αξίας |
 Σχετικά πολυμέσα | |
Βιογραφία Επεξεργασία
Σταδιοδρομία Επεξεργασία
Ο Γκαντίν γεννήθηκε το 1891 στο Αβετζάνο της κεντρικής Ιταλίας. Σπούδασε αρχικά λογοτεχνία και στη συνέχεια εισήχθη στη στρατιωτική ακαδημίας της Μοντένα από όπου εξήλθε με το βαθμό του ανθυπολοχαγού ΠΖ. Συμμετείχε στον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο και αργότερα υπηρέτησε στο επιτελείο της ιταλικής Ανωτέρας Στρατιωτικής Διοίκησης καθώς και στο υπουργείο Πολέμου. Το 1926 ανέλαβε τμηματάρχης της Υπηρεσίας Στρατιωτικών Πληροφοριών ενώ από το 1932 δίδασκε στη Στρατιωτική Ακαδημία.Το 1935 προήχθη σε συνταγματάρχη αναλαμβάνοντας παράλληλα για δύο χρόνια τη διοίκηση της 40ής μεραρχίας Πεζικού. Στη συνέχεια επέστρεψε στο επιτελείο της Ανωτέρας Στρατιωτικής Διοίκησης όντας υπεύθυνος της γραμματείας του στρατάρχη Πιέτρο Μπαντόλιο[1].
Το 1940, κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, προήχθη στο βαθμό του ταξίαρχου και ορίστηκε επικεφαλής του τμήματος επιχειρήσεων της ανωτέρας διοικήσεως του στρατηγού Ούγκο Καβαλλέρο. Υπό αυτή την ιδιότητα επισκέφτηκε αρκετά πεδία μαχών και ανέπτυξε επαφές με υψηλά γερμανικά στρατιωτικά κλιμάκια[1]. Επιπλέον ήταν καλός γνώστης της γερμανικής γλώσσας και διέθετε φιλικές σχέσεις με μια σειρά ανώτατων Γερμανών στρατιωτικών όπως οι Άλφρεντ Γιοντλ, Βίλχελμ Κάιτελ και Έννο φον Ρίντελεν ενώ χαρακτηριζόταν ως γερμανόφιλος. Κατά τα τέλη του 1942 προήχθη σε στρατηγό μεραρχίας και τον Ιούνιο του 1943 αντικατέστησε τον Ερνέστο Κιμινέλλο στη διοίκηση της Μεραρχίας Άκουι που έδρευε ως κατοχική δύναμη στο Αργοστόλι της Κεφαλλονιάς[2].
Η ιταλική συνθηκολόγηση και ο αφοπλισμός της μεραρχίας Άκουι Επεξεργασία
Μετά τη συνθηκολόγηση της Ιταλίας με τους Συμμάχους την 9η Σεπτεμβρίου του 1943, ο στρατηγός Γκαντίν έλαβε εντολές από την XI ιταλική Στρατιά περί παράδοσης του οπλισμού της μεραρχίας του στις γερμανικές δυνάμεις. Παρά το γεγονός πως οι διαπραγματεύσεις με τη γερμανική πλευρά ξεκίνησαν άμεσα και παρά το ότι ο ίδιος - αφού εξέτασε κατά τη διάρκεια πολεμικού συμβουλίου όλες τις επιλογές - έκλινε προς την ειρηνική παράδοση του οπλισμού, ακολούθησε παρελκυστική τακτική που πήγαζε τόσο από την αναποφασιστικότητά του όσο και από σήμα της Ανωτέρας Διοίκησης που τον καλούσε τις ιταλικές δυνάμεις των Επτανήσων να αντισταθούν[3] σε απόπειρα αφοπλισμού από γερμανικής πλευράς. Συν τοις άλλοις ο Γκαντίν θεωρούσε απαράδεκτη την επικείμενη παράδοση του οπλισμού μπροστά στους κατοίκους της ιταλικής πόλης του Αργοστολίου[4]. Παρόλο που τελικά στις 12 Σεπτεμβρίου ο Γκαντίν διέταξε την παράδοση του οπλισμού της μεραρχίας εξασφαλίζοντας τη μεταφορά των στρατιωτών στην Ιταλία[5] μέχρι το βράδυ της ίδιας μέρας είχε χάσει τον έλεγχο του στρατεύματος καθώς η πλειοψηφία των βαθμοφόρων και των στρατιωτών, υπό το βάρος των συγκρούσεων του ιταλικού στρατού με γερμανικές μονάδες στην Κέρκυρα και τη Λευκάδα, τάχθηκε ενάντια στον αφοπλισμό. Ταυτόχρονα, με πρωτοβουλία αντιφασιστών αξιωματικών δόθηκε οπλισμός στις αντάρτικες ομάδες του ΕΑΜ/ΕΛΑΣ και αποφυλακίστηκαν όλοι οι κρατούμενοι των φυλακών. Το ίδιο βράδυ ο Ιταλός στρατηγός παραλίγο να σκοτωθεί όταν το αυτοκίνητό του δέχτηκε πυρά από στρατιώτες του[6].
Στις 13 Σεπτεμβρίου ξεκίνησαν οι εχθροπραξίες μεταξύ της Άκουι και των γερμανικών δυνάμεων. Από την πλευρά του ο Γκαντίν απέρριψε πρόταση των Γερμανών και του Μουσολίνι περί μετάβασής του στη Γερμανία με σκοπό τη συγκρότηση στρατεύματος υπό τις διαταγές του Άξονα, παραμένοντας στην Κεφαλλονιά ενώ στις συνομιλίες που είχε με τον στρατηγό Χούμπερτ Λαντς και τον αντισυνταγματάρχη Μπάργκε συνέχισε την παρελκυστική τακτική. Συγκεκριμένα, παρόλο που την ίδια μέρα συμφώνησε με τον Μπάργκε τους όρους παράδοσης του ιταλικού οπλισμού για τις 14 Σεπτεμβρίου, πραγματοποίησε ταυτόχρονα άτυπη δημοσκόπηση μεταξύ των ανδρών του σχετικά με τον αφοπλισμό και την ανάληψη δράσης υπέρ ή κατά των γερμανικών δυνάμεων, με την πλειοψηφία των στρατιωτών να προτιμάει την αντίσταση κατά των Γερμανών[7].
Μετά από αυτές τις εξελίξεις ο Γκαντίν ξεκίνησε τις προετοιμασίες για τη σύγκρουση και στις 15 του μήνα απάντησε στους Γερμανούς πως ο αφοπλισμός δεν θα γινόταν πράξη λόγω της άρνησης των στρατιωτών να υπακούσουν στη συγκεκριμένη εντολή του, απαίτησε αναμφισβήτητες εγγυήσεις, τόνισε τη διάθεση της μεραρχίας να προβάλει αντίσταση παρά να υποστεί ταπεινωτικό αφοπλισμό και τέλος, δήλωνε με λύπη του τη διακοπή των διαπραγματεύσεων καλώντας τις γερμανικές δυνάμεις να σταματήσουν την προώθησή τους στην Κεφαλλονιά για την αποφυγή συγκρούσεων[8]. Από την πλευρά τους, οι Γερμανοί επιτελείς, εν αναμονή της απάντησης του Γκαντίν στο ύστατο τελεσίγραφο τους, είχαν ήδη αποφασίσει την επίθεση εναντίον των ιταλικών θέσεων το μεσημέρι της 15ης Σεπτεμβρίου[9].
Η σύγκρουση Επεξεργασία
Αν και κατά την πρώτη μέρα των μαχών οι άνδρες της Άκουι απέκρουσαν τη γερμανική επίθεση προξενώντας σημαντικές απώλειες στον εχθρό, ο Γκαντίν απέτυχε να εκμεταλλευτεί την ευνοϊκή για τις δυνάμεις του κατάσταση. Συγκεκριμένα δίστασε να περάσει στην αντεπίθεση εναντίον των γερμανικών θέσεων σε Καρδακάτα και Παλική εμμένοντας στην αμυντική γραμμή γύρω από το Αργοστόλι και απέρριψε πρόταση του ΕΑΜ για την κατάταξη 400 Ελλήνων εθελοντών στην Άκουι[10]. Στις 17 του μήνα προσπάθησε ανεπιτυχώς να περικυκλώσει γερμανικές μονάδες στην περιοχή του χωριού Αγκώνας[11]. Τις επόμενες μέρες οι γερμανικές δυνάμεις εξουδετέρωσαν κάθε αντίσταση προχωρώντας ταυτόχρονα σε μαζικές εκτελέσεις Ιταλών αιχμαλώτων. Υπό το βάρος της κατάστασης ο Γκαντίν παραδόθηκε λίγο πριν το μεσημέρι της 22ας Σεπτεμβρίου υψώνοντας λευκή σημαία στο σταθμό διοίκησής του που βρισκόταν στις Κεραμειές[12].
Η εκτέλεση Επεξεργασία
Στη συνέχεια ο Γκαντίν και το επιτελείο του μεταφέρθηκαν ως αιχμάλωτοι στο Αργοστόλι όπου περιορίστηκαν στο κτίριο της πρώην διοίκησης Ναυτικού[12].Το πρωί της 24ης Σεπτεμβρίου μεταφέρθηκε σε τοποθεσία έξω από το Αργοστόλι όπου και εκτελέστηκε μαζί με περίπου είκοσι αξιωματικούς του. Σύμφωνα με μαρτυρίες Γερμανών αξιωματικών που παραβρέθηκαν στις εκτελέσεις, ο Γκαντίν αρνήθηκε να του δέσουν τα μάτια ενώ τα τελευταία του λόγια ήταν επευφημίες υπέρ του βασιλιά Βίκτορα Εμμανουήλ και της Ιταλίας. Στη συνέχεια τόσο το δικό του πτώμα όσο και εκείνα των υπόλοιπων θυμάτων πετάχτηκαν σε λάκκο[13]. Εκτός από τον Γκαντίν υπολογίζεται πως έχασαν τη ζωή τους στην Κεφαλλονιά κατά τον Σεπτέμβριο του 1943 χιλιάδες Ιταλοί στρατιώτες, με τους περισσότερους να σκοτώνονται μαζικά, μετά από σχετική διαταγή του Αδόλφου Χίτλερ[14], παρά το γεγονός πως ήταν αιχμάλωτοι πολέμου.
Τιμές Επεξεργασία
Κατά τη διάρκεια της σταδιοδρομίας του, ο Γκαντίν τιμήθηκε με πληθώρα ιταλικών στρατιωτικών παρασήμων, μεταλλίων και τίτλων όπως το Χάλκινο μετάλλιο (1911), ο Πολεμικός Σταυρός (1915 και 1918), το Αργυρό μετάλλιο (1918), ο τίτλος του ιππότη της Στρατιωτικής Τάξης της Σαβοΐας (1940) και το Αργυρό μετάλλιο Στρατιωτικής Αξίας (1943) ενώ μετά θάνατον τιμήθηκε με το Χρυσό μετάλλιο Στρατιωτικής Αξίας. Παράλληλα είχε τιμηθεί και από το γερμανικό κράτος με τον Σιδηρούν Σταυρό Πρώτης Τάξεως για τη συνεισφορά του στην ομαλή συνεργασία μεταξύ του ιταλικού και του γερμανικού επιτελείου στρατού[15].
Παραπομπές Επεξεργασία
- ↑ 1,0 1,1 Χέρμαν Φρανκ Μάγερ, Αιματοβαμμένο Εντελβάις. Η 1η Ορεινή Ταξιαρχία, το 22ο Ορεινό Σώμα Στρατού και η εγκληματική δράση τους στην Ελλάδα, 1943 - 1944, Βιβλιοπωλείον της Εστίας, Αθήνα 2009, τόμος Α΄, σελ. 425.
- ↑ Μάγερ, 2009, τόμος Α΄, σελ. 424 - 426.
- ↑ Charles T. O'Reilly, Forgotten Battles: Italy's War of Liberation, 1943-1945, 2001, σελ. 100.
- ↑ Μάγερ, 2009, τόμος Α΄, σελ. 428 - 431.
- ↑ Αποστολάτος, Γεράσιμος (21 Σεπτεμβρίου 2003). «Η σφαγή της μεραρχίας Acqui στην Κεφαλονιά». kathimerini.gr. Η Καθημερινή. Ανακτήθηκε στις 8 Αυγούστου 2016.
- ↑ Μάγερ, 2009, τόμος Α΄, σελ. 434 - 438.
- ↑ Μάγερ, 2009, τόμος Α΄, σελ. 450 - 456.
- ↑ Μάγερ, 2009, τόμος Α΄, σελ. 459 - 460.
- ↑ Μάγερ, 2009, τόμος Α΄, σελ. 462.
- ↑ Μάγερ, 2009, τόμος Α΄, σελ. 467.
- ↑ Μάγερ, 2009, τόμος Α΄, σελ. 490 - 491.
- ↑ 12,0 12,1 Μάγερ, 2009, τόμος Α΄, σελ. 528 - 529.
- ↑ Μάγερ, 2009, τόμος Α΄, σελ. 541 - 544.
- ↑ Μάγερ, 2009, τόμος Α΄, σελ. 479 - 480, 533.
- ↑ Μάγερ, 2009, τόμος Α΄, σελ. 425 - 426.
Εξωτερικοί σύνδεσμοι Επεξεργασία
Πολυμέσα σχετικά με το θέμα Antonio Gandin στο Wikimedia Commons