Η αρχαία ελληνική τέχνη, με τη στενότερη έννοια, είναι η τέχνη της Ελλάδας, των νησιών του Αιγαίου, της Μικράς Ασίας και των ελληνόφωνων περιοχών στη Κάτω Ιταλία και στη Σικελία κατά την αρχαιότητα. Σε παγκόσμιο επίπεδο, η κρητική-μυκηναϊκή τέχνη θεωρείται επίσης ως ελληνική τέχνη. Οι πήλινες πλάκες σε Γραμμική Β είναι γραμμένες στα μυκηναϊκά ελληνικά και αποτελούν ένα από τα παλαιότερα δείγματα τέχνης του ελλαδικού χώρου.

Ηρακλής και Αθηνά, Αμφορέας Ζωγράφος του Ανδοκίδη, π. 520/510 π.Χ.
Ο ελληνιστικός Βωμός της Περγάμου:Ο Νηρέας και στη μέση η γυναίκα του, η Δωρίδα, που έχει πιάσει από τα μαλλιά έναν Γίγαντα και στα δεξιά ο Τιτάνας Ωκεανός
Άδης απαγάγει την Περσεφόνη,Τοιχογραφία του 4ου αιώνα π.Χ. στον μικρό μακεδονικό βασιλικό τάφο στη Βεργίνα

Η αρχαία ελληνική τέχνη καλύπτει ακόμη την αρχιτεκτονική και τη γλυπτική, τη ζωγραφική αγγείων και την αγγειοπλαστική. Έργα ζωγραφικής από αρχαίους Έλληνες βρίσκουμε κυρίως από το 100 π.Χ. και την ύστερη Αρχαιότητα.

Στις τέχνες του θεάματος, η αρχαία Ελλάδα διακρίνεται κυρίως για τα είδη της τραγωδίας και της κωμωδίας.

Στην ελληνιστική περίοδο, η ελληνική τέχνη επηρεάζει μεγάλο μέρος του γνωστού κόσμου, από την Νουβία μέχρι την Κριμαία και από το Παντζάμπ μέχρι τη Σικελία. Στο τέλος της αρχαιότητας, η ελληνική τέχνη συγχωνεύτηκε με τη χριστιανική τέχνη και τις ανατολικές επιρροές για τη δημιουργία της βυζαντινής τέχνης.

Βιβλιογραφία Επεξεργασία