Βάλτερ Μπάαντε

Γερμανός αστρονόμος

Ο Βίλελμ Χάινριχ Βάλτερ Μπάαντε (Wilhelm Heinrich Walter Baade, 24 Μαρτίου 189325 Ιουνίου 1960) ήταν Γερμανός αστρονόμος που εργάσθηκε στις ΗΠΑ από το 1931 ως το 1959. Γεννήθηκε στο Πρόισις Όλντενντορφ της Βόρειας Ρηνανίας-Βεστφαλίας και σπούδασε μαθηματικά, φυσική, γεωφυσική και αστρονομία στα Πανεπιστήμια του Μύνστερ και του Γκέτινγκεν. Στη συνέχεια, εργάσθηκε για μερικά χρόνια στο Αστεροσκοπείο του Αμβούργου.

Βάλτερ Μπάαντε
Όνομα στη
μητρική γλώσσα
Walter Baade (Γερμανικά)
Γέννηση24  Μαρτίου 1893[1][2][3]
Σρέτινγκχαουσεν[2]
Θάνατος25  Ιουνίου 1960[1][2][3]
Γκέτινγκεν[4]
ΥπηκοότηταΓερμανία
ΣπουδέςΠανεπιστήμιο του Γκέτινγκεν και Πανεπιστήμιο του Μύνστερ
ΣύζυγοςJohanna Bohlmann
ΒραβεύσειςHenry Norris Russell Lectureship (1958), Χρυσό Μετάλλιο της Βασιλικής Αστρονομικής Εταιρείας (1954) και Μετάλλιο Μπρους (1955)
Επιστημονική σταδιοδρομία
Ερευνητικός τομέαςαστρονομία και αστροφυσική
Ιδιότητααστρονόμος και αστροφυσικός
Φοιτητές τουΧάλτον Αρπ και Άλαν Σάντατζ

Το έργο του Επεξεργασία

Ο Μπάαντε εκμεταλλεύθηκε τη συσκότιση για πολεμικούς λόγους της πόλεως του Λος Άντζελες κατά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, που μείωνε τη φωτορύπανση στο Αστεροσκοπείο του όρους Γουίλσον, για να διακρίνει μεμονωμένους αστέρες στην κεντρική περιοχή του Μέγα Γαλαξία της Ανδρομέδας για πρώτη φορά, κάτι που τον οδήγησε στο να ορίσει δύο ξεχωριστούς «αστρικούς πληθυσμούς» (Πληθυσμός I και Πληθυσμός II). Οι ίδιες παρατηρήσεις με το μεγαλύτερο τηλεσκόπιο του κόσμου εκείνη την εποχή τον οδήγησαν στη διαπίστωση ότι υπάρχουν δύο είδη μεταβλητών αστέρων του τύπου των κηφείδων. Αυτή η ανακάλυψη είχε ως αποτέλεσμα την επανεκτίμηση των διαστάσεων του γνωστού Σύμπαντος, στο διπλάσιο αυτών που είχε υπολογίσει ο Έντγουιν Χαμπλ το 1929.[5][6][7] Ο Μπάαντε δημοσιοποίησε το εύρημά του στη συνάντηση της Διεθνούς Αστρονομικής Ενώσεως στη Ρώμη το 1952, όπου προκάλεσε μεγάλη εντύπωση.

Από κοινού με τον Φριτς Τσβίκι, ο Μπάαντε ταυτοποίησε τους υπερκαινοφανείς αστέρες ως μία νέα κατηγορία αστρονομικών σωμάτων.[8] Οι δυο τους προέβλεψαν επίσης την ύπαρξη των αστέρων νετρονίων και ότι οι υπερκαινοφανείς θα μπορούσαν να δημιουργήσουν τέτοιους αστέρες.

Μεταπολεμικά, ο Μπάαντε εργάσθηκε στο Αστεροσκοπείο του Πάλομαρ. Αρχίζοντας το 1952, ο Μπάαντε και ο Ρούντολφ Μινκόφσκι ταυτοποίησαν τα ορατά αντίστοιχα αρκετών ραδιοπηγών,[9] μεταξύ των οποίων η Κύκνος A.

Επίσης, ο Μπάαντε είχε ανακαλύψει 10 αστεροειδείς, ανάμεσα στους οποίους και τους σημαντικούς 944 Ιδαλγός και 1566 Ίκαρος. Απεβίωσε στο Γκέτινγκεν της Γερμανίας. Μαθητές του υπηρξαν οι Άλαν Σάντατζ και Χάλτον Αρπ.

Τιμητικές διακρίσεις Επεξεργασία

Ονομάσθηκαν προς τιμή του Επεξεργασία

Παραπομπές Επεξεργασία

  1. 1,0 1,1 Εθνική Βιβλιοθήκη της Γαλλίας: (Γαλλικά) καθιερωμένοι όροι της Εθνικής Βιβλιοθήκης της Γαλλίας. data.bnf.fr/ark:/12148/cb13173287c. Ανακτήθηκε στις 10  Οκτωβρίου 2015.
  2. 2,0 2,1 2,2 «Walter Baade Papers: Finding Aid». The Huntington Library, Art Museum, and Botanical Gardens.
  3. 3,0 3,1 «Walter Baade». Biografisch Portaal. 99927947.
  4. «Baade, Wilhelm Heinrich Walter» (Αγγλικά) Springer Science+Business Media. 2007. σελ. 73.
  5. Baade, W. (1944): «The resolution of Messier 32, NGC 205, and the central region of the Andromeda nebula». Ap.J., τόμος 100, σσ. 137-146
  6. Baade, W. (1956): «The period-luminosity relation of the Cepheids». PASP τόμος 68, σσ. 5-16
  7. Allen, Nick. «Section 2: The Great Debate and the Great Mistake: Shapley, Hubble, Baade». The Cepheid Distance Scale: A History. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 10 Δεκεμβρίου 2007. Ανακτήθηκε στις 19 Νοεμβρίου 2011. 
  8. W. Baade, F. Zwicky, 1934: «On Super-Novae». Proceedings of the National Academy of Sciences of the United States of America, σσ. 254-259.
  9. Baade, W., Minkowski, R., 1954: «Identification of the Radio Sources in Cassiopeia, Cygnus A, and Puppis A», Astrophysical Journal, τόμος 119, σσ. 206-214 (Ιανουάριος 1954) ADS: 1954ApJ...119..206B

Βιβλιογραφία Επεξεργασία

  • Dieke, Sally H. (1970). «Baade, Wilhelm Heinrich Walter». Dictionary of Scientific Biography. 1. Νέα Υόρκη: Charles Scribner's Sons, σσ. 352–354. ISBN 0-684-10114-9. 

Εξωτερικοί σύνδεσμοι Επεξεργασία

Νεκρολογίες Επεξεργασία