Βάλτερ Φουνκ
Ο Βάλτερ Φουνκ (18 Αυγούστου 1890 - 31 Μαΐου 1960) ήταν Γερμανός οικονομολόγος και Ναζί αξιωματούχος, που υπηρέτησε ως Υπουργός Οικονομικών Υποθέσεων του Ράιχ από το 1938 έως το 1945 και δικάστηκε και καταδικάστηκε ως μεγάλος εγκληματίας πολέμου από το Διεθνές Στρατιωτικό Δικαστήριο στη Νυρεμβέργη. Καταδικάστηκε σε ισόβια κάθειρξη και παρέμεινε φυλακισμένος, έως ότου αφέθηκε ελεύθερος για λόγους υγείας το 1957. Πέθανε τρία χρόνια αργότερα.
| Βάλτερ Φουνκ | |
|---|---|
 | |
| Υπουργός Οικονομικών του Ράιχ | |
| Περίοδος 5 Φεβρουαρίου 1938 – 8 Μαΐου 1945 | |
| Πρόεδρος της Τράπεζας του Ράιχ | |
| Περίοδος 19 Ιανουαρίου 1939 – 8 Μαΐου 1945 | |
| Επικεφαλής Τύπου του Ράιχ και Υπουργός Δημόσιου Διαφωτισμού και Προπαγάνδας | |
| Περίοδος 13 Μαρτίου 1933 – 26 Νοεμβρίου 1937 | |
| Προσωπικά στοιχεία | |
| Γέννηση | 18 Αυγούστου 1890, Ντανζκέμεν, Ανατολική Πρωσία, Γερμανική Αυτοκρατορία |
| Θάνατος | 31 Μαΐου 1960 (69 ετών) Ντίσελντορφ, Δυτική Γερμανία |
| Πολιτικό κόμμα | Ναζιστικό Κόμμα |
| Σπουδές | Πανεπιστήμιο της Λειψίας Πανεπιστήμιο Χούμπολτ[1] |
| Επάγγελμα | Οικονομολόγος |
| Βραβεύσεις | Χρυσή καρφίτσα του Ναζιστικού Κόμματος |
| Υπογραφή |  |
 Σχετικά πολυμέσα | |
Πρώτα χρόνια Επεξεργασία
Ο Φουνκ γεννήθηκε σε μια εμπορική οικογένεια το 1890 στο Ντανζκέμεν (σημερινή πόλη Σοσνόφκα στη ρωσική περιφέρεια του Καλίνινγκραντ) στην Ανατολική Πρωσία. Ήταν ο μόνος από τους κατηγορούμενους της Νυρεμβέργης, που γεννήθηκε στα πρώην ανατολικά εδάφη της Γερμανίας. Ήταν γιος του Βάλτερ Φουνκ του πρεσβύτερου και της Σόφι, το γένος Ούρμπσατ.
Σπούδασε νομικά, οικονομικά και φιλοσοφία στο Πανεπιστήμιο Χούμπολτ του Βερολίνου και στο Πανεπιστήμιο της Λειψίας . Στον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο, έγινε μέλος του πεζικού, αλλά τραυματίστηκε και στη συνέχεια απολύθηκε ως ιατρικά ακατάλληλος για θητεία το 1916. Μετά το τέλος του πολέμου, εργάστηκε ως δημοσιογράφος και το 1924 έγινε συντάκτης της κεντροδεξιάς οικονομικής εφημερίδας Berliner Börsenzeitung. Το 1920, παντρεύτηκε τη Λουίζ Σμιτ-Ζίμπεν.
Πολιτική ζωή Επεξεργασία
Ο Φουνκ, ο οποίος ήταν εθνικιστής και αντι-μαρξιστής, παραιτήθηκε από την εφημερίδα το καλοκαίρι του 1931 και προσχώρησε στο Ναζιστικό Κόμμα, πλησιάζοντας τον Γκρέγκορ Στράσερ, ο οποίος οργάνωσε την πρώτη του συνάντηση με τον Αδόλφο Χίτλερ. Εν μέρει εξαιτίας του ενδιαφέροντός του για την οικονομική πολιτική, εξελέγη μέλος του Ράιχσταγκ τον Ιούλιο του 1932 και μέσα στο κόμμα αναδείχθηκε πρόεδρος της Επιτροπής Οικονομικής Πολιτικής τον Δεκέμβριο του 1932, μια θέση που δεν κατείχε για πολύ. Μετά την άνοδο του Ναζιστικού Κόμματος στην εξουσία, παραιτήθηκε από τη θέση του στο Ράιχσταγκ και έγινε Διευθυντής Τύπου του Τρίτου Ράιχ, μια θέση που περιελάμβανε λογοκρισία για οτιδήποτε κρίθηκε κρίσιμο για τις ναζιστικές πολιτικές. Το αφεντικό του ήταν ο Γιόζεφ Γκαίμπελς.
Σταδιοδρομία στο Τρίτο Ράιχ Επεξεργασία
Τον Μάρτιο του 1933, ο Φουνκ διορίστηκε Υπουργός στο Υπουργείο Δημόσιου Διαφωτισμού και Προπαγάνδας[2]. Το καλοκαίρι του 1936, όταν ο Χίτλερ ανέθεσε στον Άλμπερτ Σπέερ την ανοικοδόμηση του κεντρικού Βερολίνου, ο Φουνκ πρότεινε τον νέο του τίτλο «Γενικός Επιθεωρητής Κτιρίων για την Ανακαίνιση της Ομοσπονδιακής Πρωτεύουσας»[3]. Το 1938, ο Φουνκ έγινε επικεφαλής πληρεξούσιος για τα οικονομικά, καθώς και ο υπουργός Οικονομίας του Ράιχ αντικαθιστώντας τον Χιάλμαρ Σαχτ, ο οποίος είχε παραιτηθεί στις 26 Νοεμβρίου 1937. Ο Σαχτ είχε εμπλακεί σε μάχη εξουσίας με τον Χέρμαν Γκέρινγκ. [4]
Μεταξύ Απριλίου 1938 - Μαρτίου 1939, ο Φουνκ ήταν επίσης διευθυντής της πολυεθνικής Τράπεζας Διεθνών Διακανονισμών με έδρα την Ελβετία[5] και τον Ιανουάριο του 1939, ο Χίτλερ τον διόρισε Πρόεδρο της Τράπεζας του Ράιχ. Ο Φουνκ κατέγραψε ότι το 1938 το γερμανικό κράτος είχε κατασχέσει εβραϊκή περιουσία αξίας δύο εκατομμυρίων μαρκών, χρησιμοποιώντας διατάγματα από τον Χίτλερ και άλλους κορυφαίους Ναζί για να αναγκάσει τους Γερμανούς Εβραίους να αφήσουν την περιουσία και τα περιουσιακά τους στοιχεία στο Κράτος, εάν μετανάστευαν.
Ο Φουνκ ήταν παρών σε πάρα πολλές σημαντικές συναντήσεις, συμπεριλαμβανομένων εκείνων που πραγματοποιήθηκαν στη Μεγάλη Αίθουσα του [ακόμα υπάρχοντος] Υπουργείου Αεροπορίας στις 13 Φεβρουαρίου 1942 υπό την προεδρία του Έρχαρντ Μιλχ σχετικά με το Τετραετές Σχέδιο, το οποίο αγκάλιασε ολόκληρη την οικονομία. Ήταν παρόντα 30 κρίσιμα άτομα. Ο Φουνκ κάθισε στα δεξιά του Μιλχ, κατόπιν αιτήματός του. Μετά από πολλή συζήτηση, ο Άλμπερτ Βέγκλερ είπε: "Πρέπει να υπάρχει ένας άνθρωπος ικανός να λαμβάνει αποφάσεις. Η βιομηχανία δεν ενδιαφερόταν ποιος θα είναι". Μετά από περαιτέρω συζήτηση, ο Φουνκ σηκώθηκε και όρισε τον Μιλχ ως αυτόν τον άνθρωπο. Ο Σπέερ ψιθύρισε στον Μιλχ ότι δεν ήταν καλή ιδέα και ο Μιλχ αρνήθηκε. Πέντε ημέρες αργότερα, ο Χίτλερ ανέθεσε το ρόλο στον Σπέερ. Καθώς αυτός και ο Φουνκ περπατούσαν με τον Χίτλερ πίσω στο διαμέρισμά του, ο Φουνκ υποσχέθηκε στον Σπέερ ότι θα θέσει τα πάντα στη διάθεσή του και θα κάνει ό, τι μπορούσε για να τον βοηθήσει. Ο Σπέερ αναφέρει ότι ο Φουνκ "τήρησε την υπόσχεση, με μικρές εξαιρέσεις". [6]
Ο Φουνκ διορίστηκε στο Κεντρικό Συμβούλιο Προγραμματισμού τον Σεπτέμβριο του 1943 και στη συνέχεια προσχώρησε στους Ρόμπερτ Λάι, Σπέερ και Γκέμπελς στον αγώνα ενάντια στην επιρροή του Μάρτιν Μπόρμαν στον Χίτλερ[7]. Ο Φουνκ και ο Μιλχ ήταν και πάλι μαζί για το πάρτι γενεθλίων του Γκαίρινγκ στις 12 Ιανουαρίου 1944. [8]
Νυρεμβέργη Επεξεργασία
_(14342874343).jpg)
Ο Φουνκ δικάστηκε με άλλους Ναζί ηγέτες στις δίκες της Νυρεμβέργης. Κατηγορήθηκε από τους Συμμάχους εισαγγελείς ότι συμμετείχε στενά στην κατάσχεση και διάθεση της περιουσίας των Γερμανών Εβραίων από το κράτος και σε συνωμοσία για διάπραξη εγκλημάτων κατά της ειρήνης, σχεδιασμό, έναρξη και διεξαγωγή πολέμων επίθεσης, εγκλήματα πολέμου και εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας.
Υποστήριξε ότι, παρά τους τίτλους εργασίας του, είχε πολύ μικρή εξουσία στο καθεστώς. Ωστόσο, παραδέχτηκε ότι υπέγραψε τους νόμους, που καθιστούσαν "γερμανική" την εβραϊκή περιουσία και από αυτή την άποψη ισχυρίστηκε ότι είναι "ηθικά ένοχος". Στις δίκες της Νυρεμβέργης, ο Αμερικανός Γενικός Εισαγγελέας Ρόμπερτ Τζάκσον χαρακτήρισε τον Φουνκ ως "Τραπεζίτη των Χρυσών Δοντιών", αναφερόμενος στην πρακτική της εξαγωγής χρυσών δοντιών από τα θύματα των ναζιστικών στρατοπέδων συγκέντρωσης και την προώθηση των δοντιών στην Τράπεζα του Ράιχ για να τα λιώσουν για χρυσό. Πολλά άλλα χρυσά αντικείμενα έχουν κλαπεί από τα θύματα, όπως κοσμήματα, γυαλιά και δαχτυλίδια. Άλλα αντικείμενα που έχουν κλαπεί από τα θύματα περιλαμβάνουν ρούχα, έπιπλα, έργα τέχνης και πίνακες ζωγραφικής τους, καθώς και κάθε πλούτο σε αποθέματα, μετοχές και εταιρείες.
Τέτοια επιχειρηματικά περιουσιακά στοιχεία αρπάχθηκαν, όταν συχνά μεγάλες και κερδοφόρες επιχειρήσεις να πωλούνται σε λιγότερο από την πραγματική τους αξία. Τα χρηματικά έσοδα από δημοπρασίες περιουσιακών στοιχείων, όπως έπιπλα, μεταβιβάστηκαν στην Τράπεζα του Ράιχ για χρήση από το ναζιστικό κράτος ή τους Ες-Ες. Ακόμα και τα μαλλιά των θυμάτων ελήφθησαν ξυρίζοντάς τους είτε λίγο πριν είτε αμέσως μετά τη δολοφονία τους.
Ο Φουνκ ήταν σαφώς ταραγμένος κατά τη διάρκεια της διαδικασίας και έκλαιγε κατά την παρουσίαση αποδεικτικών στοιχείων, όπως οι δολοφονίες που πραγματοποιήθηκαν στα στρατόπεδα συγκέντρωσης των Ναζί, και χρειαζόταν υπνωτικά χάπια τη νύχτα. Ο Χιάλμαρ Σαχτ αναφέρει ότι αυτός, ο Φουνκ και ο Φραντς φον Πάπεν δημιούργησαν έναν στενό κύκλο στη Νυρεμβέργη. Ένιωσε ότι ο Φουνκ δεν μπορούσε να κατανοήσει τη σοβαρή φύση των καθηκόντων, που είχε αναλάβει. Ο Σαχτ πίστευε ότι υπήρχαν πολλά ζητήματα, για τα οποία ο Φουνκ δεν είχε καμία απολύτως γνώση και ότι είχε κακή απόδοση ως μάρτυρας[9]. Ωστόσο, ο Άλμπερτ Σπέερ έδωσε μια διαφορετική εκδοχή των γεγονότων. Είπε ότι, όταν ήρθε σε πρώτη επαφή με τον Φουνκ στη Νυρεμβέργη, "φαινόταν εξαιρετικά φθαρμένος και υποβαθμισμένος". Αλλά "ο Φουνκ αιτιολόγησε επιδέξια και με τρόπο που μου προκάλεσε οίκτο" ως μάρτυρας[10].
Εν τω μεταξύ, ο Γκέρινγκ χαρακτήρισε τον Φουνκ ως "ασήμαντο δευτερεύον στέλεχος", αλλά αποδεικτικά στοιχεία και η βιογραφία του κατά τον πόλεμο "Walther Funk, A Life for the Economy" χρησιμοποιήθηκαν εναντίον του κατά τη διάρκεια της δίκης, οδηγώντας στην καταδίκη του για τις κατηγορίες 2, 3 και 4 του κατηγορητηρίου με ποινή ισόβιας κάθειρξης.
Ο Φουνκ κρατήθηκε στη φυλακή Σπάνταου μαζί με άλλους ανώτερους Ναζί. Απελευθερώθηκε στις 16 Μαΐου 1957 λόγω κακής υγείας. Πραγματοποίησε μια τελευταία κλήση στους Ρούντολφ Ες, Άλμπερτ Σπέερ και Μπάλντουρ φον Σίραχ, πριν φύγει από τη φυλακή. [11]
Πέθανε τρία χρόνια αργότερα στο Ντίσελντορφ από διαβήτη .
Κουλτούρα Επεξεργασία
Ο Σαχτ, ο οποίος γνώριζε καλά τον Φουνκ, είπε ότι ήταν «πρώτης τάξεως γνώστης της μουσικής, του οποίου οι προσωπικές προτιμήσεις στη ζωή ήταν χαρακτηριστικά καλλιτεχνικές και λογοτεχνικές». Σε ένα δείπνο, όταν καθόταν δίπλα στον Φουνκ, η ορχήστρα έπαιξε μια μελωδία του Φραντς Λέχαρ. Ο Φουνκ παρατήρησε: "Α! Λέχαρ...Ο Φύρερ λατρεύει ιδιαίτερα τη μουσική του". Ο Σαχτ απάντησε χαριτολογώντας: "Κρίμα που ο Λέχαρ είναι παντρεμένος με Εβραία", στο οποίο ο Φουνκ απάντησε αμέσως: "Αυτό είναι κάτι που ο Φύρερ δεν πρέπει να μάθει σε καμία περίπτωση! [12]". Ο Σπέερ αναφέρει πώς έπαιξε ο Χίτλερ ένα δίσκο με μουσική του Λιστ και είπε ότι "θα είναι το νικητήριο εμβατήριό μας για τη ρωσική εκστρατεία. Ο Φουνκ το επέλεξε!"[13].
Δείτε επίσης Επεξεργασία
Παραπομπές Επεξεργασία
- ↑ Ανακτήθηκε στις 8 Ιουλίου 2019.
- ↑ Memoirs by Franz von Papen, London, 1952, p. 312.
- ↑ Inside the Third Reich by Albert Speer, London, 1970, p. 76.
- ↑ My First Seventy-Six Years, by Hjalmar Schacht, London 1955, p. 377. Online
- ↑ Bank of International Settlements, "Ninth Annual Report: 1 April 1938 – 31 March 1939" pp. 135–37
- ↑ Speer, 1970, pp. 200–02.
- ↑ Speer, 1970, p. 263.
- ↑ Speer, 1970, p. 322.
- ↑ Schacht, 1955, pp. 455–56.
- ↑ Speer, 1970, pp. 508, 515.
- ↑ Bird, Eugene (1974). The Loneliest Man in the World. London: Secker & Warburg. σελ. 121. ISBN 0436042908.
- ↑ Schacht, 1955, pp. 340–41, 456.
- ↑ Speer, 1970, p. 180.
Εξωτερικοί σύνδεσμοι Επεξεργασία
- Funk - Φάκελος εγκλημάτων πολέμου
- Holocaust Encyclopedia - Walther Funk
- Holocaust Education & Archive Research Team - Walther Funk
- Nuremberg Trial Judgements: Walther Funk
- «Η ενωμένη Ευρώπη του Γ' Ράιχ». Η Εφημερίδα των Συντακτών. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 13 Ιουνίου 2021. Ανακτήθηκε στις 19 Σεπτεμβρίου 2020.