Βαρούνα
Ο Βαρούνα είναι μία από τις μεγαλύτερες θεότητες του Βεδικού Πανθέου. Θεωρείται ο σημαντικότερος θεός των Ασούρα ή Αντίτια. Είναι ο κυβερνήτης του Ουράνιου βασιλείου, "Βασιλεύς και Θεός", των θαλασσών και των ωκεανών, υπέρτατος φύλακας της ηθικής τάξης (νόμου) του σύμπαντος κόσμου, παντογνώστης και μέγας κριτής των ανθρωπίνων πράξεων. Συνήθως εμφανίζεται να κρατάει δίχτυ και να ιππεύει το θαλάσσιο τέρας, τη Μακάρα.
Στοιχεία Επεξεργασία
Το όνομα του Βαρούνα αναφέρεται σε χεττιτικό διπλωματικό έγγραφο του 1380 π.Χ., το οποίο διασώθηκε σε αντίγραφα γραμμένα στην ακκαδική γλώσσα που ανευρέθηκαν το 1906 στα ερείπια της αρχαίας Χαττούσα, στο σημερινό Μπογάζκιοϊ της Τουρκίας. Σε αυτό το έγγραφο, το οποίο συντάχτηκε από τα βασίλεια των Χετταίων και των Μιταννί, λαμβάνονται από τους συμβαλλόμενους βασιλιάδες όρκοι σε μια σειρά από ινδοάριους θεούς στους οποίους συγκατελέγεται σε περίοπτη θέση ο Βαρούνα[1].
Σύμφωνα με τη μυθολογία των Ινδοαρίων, ο Βαρούνα ήταν, μαζί με τον Μίτρα, ο σπουδαιότερος από τους οκτώ γιους της θεάς Αντίτι, τους λεγόμενους Ασούρα ή Αντίτια. Αναφέρεται ως βασιλιάς και κυρίαρχος του σύμπαντος που εποπτεύει τα πάντα από την ουράνια κατοικία του καθώς και ως προστάτης (από κοινού με τον Μίτρα) της Ρίτα, δηλαδή της παγκόσμιας τάξης. Ως αυστηρός κριτής και άγρυπνος φύλακας των ηθικών νόμων είναι υπεύθυνος για την τιμωρία των αμαρτωλών και τη λύτρωση των μετανοούντων. Πηγή της κυριαρχίας του είναι η μυστική δύναμη της γνώσης[2]. Σύζυγός του ήταν η Βαρούνι (γνωστή επίσης και ως Μαδά ή Σουρά), θεά των ποτών που προέρχονταν από ζύμωση[3].
Στον μεταγενέστερο ινδουισμό η θέση του υποβαθμίζεται και ο ίδιος αναφέρεται με διάφορες ιδιότητες όπως θεός των υδάτων και φύλακας της Δύσης, αλλά και ως θεός του σκότους, ενώ αργότερα εξαφανίζεται[4][3].
Ο Βαρούνα αντιπαρατάσσεται με τον θεό Ποσειδώνα στην Ελληνική Μυθολογία, καθώς και με τον θεό Μίθρα με τον οποίο διαχειρίζεται την ημέρα ως ηλιακή θεότητα επίσης.
Δείτε επίσης Επεξεργασία
- 20000 Βαρούνα ουράνιο σώμα.
Παραπομπές Επεξεργασία
- ↑ Ζιάκας, Γρηγόριος Δ. (2008). Ζιάκα, Αγγελική Γρ., επιμ. Θρησκείες και πολιτισμοί της Ασίας. Ινδοϊσμός, Ταοϊσμός, Κομφουκισμός, Βουδισμός, Θιβέτ και Ιαπωνία (β΄ έκδοση). Αθήνα: Εκδόσεις Κορνηλία Σφακιανάκη. σελ. 87.
- ↑ Ζιάκας (2008). σελ. 147 - 149, 161.
- ↑ 3,0 3,1 Σύγχρονος Εγκυκλοπαιδεία Ελευθερουδάκη. 14ος (Έκδοσις πέμπτη, εκσυγχρονισμένη δια συμπληρώματος κατά τόμον έκδοση). Αθήναι: Εγκυκλοπαιδικαί Εκδόσεις Ν. Νίκας και ΣΙΑ Ε.Ε. 1964 [1928]. σελ. 957.
- ↑ Ζιάκας (2008). σελ. 161, 168.
Βιβλιογραφία Επεξεργασία
- Ζιάκας, Γρηγόριος Δ. (2008). Ζιάκα, Αγγελική Γρ., επιμ. Θρησκείες και πολιτισμοί της Ασίας. Ινδοϊσμός, Ταοϊσμός, Κομφουκισμός, Βουδισμός, Θιβέτ και Ιαπωνία (β΄ έκδοση). Αθήνα: Εκδόσεις Κορνηλία Σφακιανάκη.