Βιτόρια Αλεότι
Η Βιττόρια Αλεόττι (Vittoria Aleotti, Φερράρα γύρω στα 1575 - έως 1620) ήταν Ιταλίδα συνθέτρια, τσεμπαλίστρια και χριστιανή μοναχή.
| Βιτόρια Αλεότι | |
|---|---|
| Όνομα στη μητρική γλώσσα | Vittoria Aleotti (Ιταλικά) |
| Γέννηση | 1575[1][2][3] Φερράρα |
| Θάνατος | Δεκαετία του 1640[4] |
| Χώρα πολιτογράφησης | Παπικά Κράτη |
| Ιδιότητα | τραγουδοποιός, τσεμπαλίστας, μοναχός, οργανίστας, συνθέτης[5] και διευθυντής ορχήστρας |
| Γονείς | Τζοβάν Μπαττίστα Αλεόττι |
| Κίνημα | Αναγέννηση |
| Όργανα | κλαβίχορδο |
| Καλλιτεχνικά ρεύματα | Αναγέννηση |
 Σχετικά πολυμέσα | |
Βιογραφία Επεξεργασία
Η Βιτόρια ξεκίνησε ως παιδί («τεσσάρων με πέντε χρονών») τη μελέτη της μουσικής, παρακολουθώντας τα μαθήματα του πρεσβύτερου δασκάλου Alessandro Milleville και αργότερα του Ercole Pasquini, οι οποίοι δίδαξαν τη μεγαλύτερη αδελφή της. Ο πατέρας της, ο αρχιτέκτονας της Φερράρα Giovan Battista Aleotti, υποστηρίζει ότι σπούδασε τουλάχιστον δύο χρόνια, μέχρι που ο δάσκαλός της συμβούλευσε να συνεχίσει μουσικές σπουδές στο μοναστήρι Σαν Βίτο της Φερράρα, φημισμένο για την άριστη μουσική του. Η Βιττόρια μπήκε στη μονή στην ηλικία των 14 ετών, και ο πατέρας της έλαβε για εκείνη από τον Battista Guarini κάποια μαδριγάλια προς μελοποίηση ,που αργότερα έδωσε στον κόμη του Ζαφώ. O Κόμης τα εκτύπωσε στη Βενετία το 1593 στον εκδότη Giacomo Vincenti με τον τίτλο Ghirlanda de madrigali a quatro voci και τα αφιέρωσε στον Ippolito Bentivoglio.
Εκτός από το ενετική έκδοση, με το όνομα Vittoria, ακόμη και ένα μαδριγάλιο με πέντε φωνές (Οι χλωμές βιολέτες), εκτυπώθηκε στον Κήπο Μουσικών της Φερράρα το 1591, μια μουσική συλλογή από διάφορους συγγραφείς, συμπεριλαμβανομένων των Alessandro Milleville και Ercole Pasquini.
Μερικοί μελετητές έχουν κάνει την υπόθεση ότι η Ραφαέλα Αλεότι, που πιστεύεται ότι είναι η μεγαλύτερη αδελφή της, ήταν όντως το ίδιο πρόσωπο (το οποίο άλλαξε το όνομα κατόπιν εντολής), δεδομένου ότι ούτε στο μοναστήρι του Σαν Βιτό, ή αλλού, υπάρχουν έγγραφα που σχετίζονται με τη Βιτόρια, ενώ η Ραφαέλα ήταν ηγουμένη του μοναστηριού, και είχε μεγάλη φήμη ως οργανίστας και "γνώστης της μουσικής"[6]. Επίσης, η διαθήκη του πατέρα της, που γράφτηκε το 1631, απευθύνεται στη Ραφαέλα και όχι στη Βιττόρια, ωστόσο, δεν υπάρχουν πειστικά αποδεικτικά στοιχεία που να επιβεβαιώνουν αυτή την υπόθεση. Η αφιέρωση στην επιγραφή, η Γιρλάντα του 1593, γραμμένη από τον Giovan Battista Aleotti, είναι η πιο έγκυρη , αν και ασαφής πηγή, από την οποία προέρχονται πληροφορίες σχετικά με την μουσικό. Μεταξύ άλλων, ο ίδιος δηλώνει ότι από τις πέντε κόρες του, η μεγαλύτερη είχε κλίση προς τη θρησκευτική ζωή και σπούδασε μουσική, και ότι η Βιτόρια έμαθε από τα μαθήματα που δόθηκαν στη πρώτη. Δυστυχώς, ο Battista δεν λέει το όνομα της μεγαλύτερης κόρης του, αλλά τα λόγια του υποστηρίζουν την διάκριση δύο ξεχωριστών αδελφών. (βλ. μεταγραφή και αντίγραφο στην υποσημείωση ).
Σημειώσεις Επεξεργασία
- ↑ Εθνική Βιβλιοθήκη της Γαλλίας: (Γαλλικά) καθιερωμένοι όροι της Εθνικής Βιβλιοθήκης της Γαλλίας. data
.bnf .fr /ark: /12148 /cb15124166m. Ανακτήθηκε στις 10 Οκτωβρίου 2015. - ↑ (Αγγλικά) CERL Thesaurus. Consortium of European Research Libraries. cnp01391410.
- ↑ «OPAC SBN» (Ιταλικά) CFIV147453. Ανακτήθηκε στις 8 Φεβρουαρίου 2023.
- ↑ Εθνική Βιβλιοθήκη της Γαλλίας: (Γαλλικά) καθιερωμένοι όροι της Εθνικής Βιβλιοθήκης της Γαλλίας. data
.bnf .fr /ark: /12148 /cb15124166m. Ανακτήθηκε στις 10 Οκτωβρίου 2015. - ↑ Classical Archives. 76026. Ανακτήθηκε στις 5 Απριλίου 2022.
- ↑ Marco Antonio Guarini, Compendio Historico, Vittorio Μπαλντίνι, Φεράρα, το 1621, σελ. 376.
Βιβλιογραφία Επεξεργασία
- Vittoria Aleotti στο Εγκυκλοπαιδικό Λεξικό της Καθολικής Μουσικής και Μουσικών, ISBN 88-02-03930-5
- Σουζάν Γ. Κιούζικ: «Vittoria Aleotti», Grove Music Online, εκδ. L. Macy (πρόσβαση 15 Φεβρουαρίου 2006), grovemusic.comΑρχειοθετήθηκε 2008-05-16 στο Wayback Machine.