Βουβός κινηματογράφος
Ο όρος βουβός κινηματογράφος χρησιμοποιείται για να περιγράψει τις ταινίες που δεν είχαν συγχρονισμένο ηχογραφημένο ήχο και πιο συγκεκριμένα δεν είχαν ηχητικούς διαλόγους. Στις βουβές ταινίες οι διάλογοι γίνονται μέσω παντομίμας και κάρτες τίτλων-διαλόγων. Η ιδέα συνδυασμού κινούμενων εικόνων με ήχο είναι παλιά όσο και ο κινηματογράφος, αλλά λόγω τεχνικών δυσκολιών ο συγχρονισμός διαλόγων έγινε πρακτικός μόλις στα τέλη της δεκαετίας του 1920.
Η οπτική ποιότητα των βουβών ταινιών (ειδικά αυτών που δημιουργήθηκαν μετά το 1920) ήταν συχνά πολύ καλή. Όμως υπάρχει η εσφαλμένη αντίληψη ότι αυτές οι ταινίες είναι πρωτόγονες με τα σύγχρονα δεδομένα. Αυτή η αντίληψη υπάρχει λόγω του ότι συχνά οι βουβές ταινίες παίζονται σε λάθος ταχύτητα και λόγω της φθοράς της ταινίας με το πέρασμα του χρόνου.
Ο όρος βουβή ταινία δημιουργήθηκε για να διακρίνει αναδρομικά κάτι από μεταγενέστερες εξελίξεις. Οι πρώιμες ταινίες ήχου, ξεκινώντας με τον Τραγουδιστή της Τζαζ (The Jazz Singer) το 1927, αναφέρονταν ποικιλοτρόπως ως «ηχητικές ταινίες» ή «ομιλούμενες ταινίες» . Η ιδέα του συνδυασμού κινηματογραφικών ταινιών με ηχογραφημένο ήχο είναι παλαιότερη από την ταινία (προτάθηκε σχεδόν αμέσως μετά την εισαγωγή του φωνογράφου από τον Έντισον το 1877) και ορισμένα πρώιμα πειράματα έκαναν τον προβολέα να προσαρμόσει χειροκίνητα τον ρυθμό του καρέ για να ταιριάζει στον ήχο,[1] αλλά επειδή από τις τεχνικές προκλήσεις που εμπλέκονταν, η εισαγωγή του συγχρονισμένου διαλόγου έγινε πρακτική μόνο στα τέλη της δεκαετίας του 1920 με την τελειότητα του ενισχυτή ήχου και την έλευση του συστήματος Vitaphone.[2] Μέσα σε μια δεκαετία, η ευρεία παραγωγή βουβών ταινιών για λαϊκή ψυχαγωγία είχε σταματήσει και η βιομηχανία είχε μετακινηθεί πλήρως στην εποχή του ήχου, στην οποία οι ταινίες συνοδεύονταν από συγχρονισμένες ηχογραφήσεις προφορικού διαλόγου, μουσικής και ηχητικών εφέ. Ωστόσο ο όρος «βουβή ταινία» είναι κάτι σαν λανθασμένος, καθώς αυτές οι ταινίες σχεδόν πάντα συνοδεύονταν από ζωντανούς ήχους. Κατά τη διάρκεια της βουβής εποχής που υπήρχε από τα μέσα της δεκαετίας του 1890 έως τα τέλη της δεκαετίας του 1920, ένας πιανίστας ή ακόμα, σε μεγάλες πόλεις, μια μικρή ορχήστρα - έπαιζε συχνά μουσική για να συνοδεύσει τις ταινίες. Οι πιανίστες και οι οργανοπαίκτες έπαιζαν είτε από μουσικές συνθέσεις είτε από αυτοσχεδιασμό. Μερικές φορές ένα άτομο διηγούταν ακόμη και τις κάρτες μεταξύ των τίτλων για το κοινό. Αν και την εποχή εκείνη δεν υπήρχε η τεχνολογία για τον συγχρονισμό του ήχου με την ταινία, η μουσική θεωρούνταν ουσιαστικό μέρος της εμπειρίας προβολής. Επομένως η «βουβή ταινία» χρησιμοποιείται συνήθως ως ιστορικός όρος για να περιγράψει μια εποχή του κινηματογράφου πριν από την εφεύρεση του συγχρονισμένου ήχου, αλλά ισχύει επίσης και για ταινίες της εποχής του ήχου όπως Τα Φώτα της Πόλης (City Lights) και οι Μοντέρνοι Καιροί (Modern Times), οι οποίες συνοδεύονται από ένα σάουντρακ μουσικής στη θέση του διαλόγου.
Οι περισσότερες πρώιμες κινηματογραφικές ταινίες θεωρούνται χαμένες λόγω της φυσικής τους αποσύνθεσης, επειδή το φιλμ νιτρικών που χρησιμοποιήθηκε εκείνη την εποχή ήταν εξαιρετικά ασταθές και εύφλεκτο. Επιπλέον, πολλές ταινίες καταστράφηκαν σκόπιμα επειδή είχαν αμελητέα εναπομείνασα άμεση οικονομική αξία εκείνη την εποχή. Συχνά έχει υποστηριχθεί ότι περίπου το 75% των βουβών ταινιών που παράγονται στις ΗΠΑ έχουν χαθεί, αν και αυτές οι εκτιμήσεις μπορεί να είναι ανακριβείς λόγω έλλειψης αριθμητικών δεδομένων.[3]
1894 - 1929 Επεξεργασία
Μεσότιτλοι Επεξεργασία
Καθώς οι ταινίες μεγάλωναν σε διάρκεια, αντικαταστάθηκε ο διερμηνέας που βρισκόταν στη προβολή και που εξηγούσε σημεία της ταινίας. Επειδή οι βουβές ταινίες δεν είχαν συγχρονισμένο ήχο για διαλόγους, τίτλοι εμφανίζονταν σε σημεία της ταινίας για να διηγηθούν σημεία της ιστορίας, να εμφανίσουν διαλόγους ή μερικές φορές να σχολιάσουν τη δράση για το κοινό.
Ζωντανή μουσική και ήχος Επεξεργασία
Στην αρχή οι ταινίες συνοδεύονταν από ζωντανή μουσική. Από τότε η μουσική αναγνωρίστηκε σαν βασικό στοιχείο στις ταινίες, καθώς συνέβαλε στην ατμόσφαιρα, δίνοντας στο κοινό συναισθηματικά στοιχεία.
Τεχνικές ηθοποιίας Επεξεργασία
Οι ηθοποιοί βουβών ταινιών έδιναν μεγάλη έμφαση στη γλώσσα του σώματος και στις εκφράσεις του προσώπου τους, έτσι ώστε το κοινό να καταλάβει καλύτερα τι αισθανόταν ο/η ηθοποιός.
Ταχύτητα προβολής Επεξεργασία
Μέχρι τη διεθνή καθιέρωση της προβολής στις 24 εικόνες το δευτερόλεπτο το 1929 για τις ταινίες με ήχο, οι βουβές ταινίες γυριζόταν σε διάφορες ταχύτητες από 12 ως 26 εικόνες το δευτερόλεπτο.[4]
Παραπομπές Επεξεργασία
- ↑ Torres-Pruñonosa, Jose; Plaza-Navas, Miquel-Angel; Brown, Silas (2022). «Jehovah's Witnesses' adoption of digitally-mediated services during Covid-19 pandemic». Cogent Social Sciences 8 (1). doi:. «synchronised sound in the silent-movie era (accomplished by playing a gramophone while manually adjusting the projector's frame rate for lip synchronisation)».
- ↑ «Silent Films». JSTOR. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 26 Μαΐου 2019. Ανακτήθηκε στις 29 Οκτωβρίου 2019.
- ↑ Slide 2000, σελ. 5.
- ↑ Kevin Brownlow, Silent Films: What Was the Right Speed? Αρχειοθετήθηκε 2011-07-24 στο Wayback Machine. (1980). A very slow example is The Birth of a Nation which has some sequences which call for 12 frames per second.
 |
Αυτό το λήμμα σχετικά με τον κινηματογράφο χρειάζεται επέκταση. Μπορείτε να βοηθήσετε την Βικιπαίδεια επεκτείνοντάς το. |