Γιόνας Μπασαναβίτσιους
Ο Γιόνας Μπασαναβίτσιους ( pronunciation pronunciation , πολωνικά: Jan Basanowicz ; 23 Νοεμβρίου 1851 – 16 Φεβρουαρίου 1927) ήταν ακτιβιστής και υποστηρικτής της Λιθουανικής Εθνικής Αναγέννησης. Συμμετείχε σε κάθε σημαντικό γεγονός που οδήγησε στο ανεξάρτητο λιθουανικό κράτος και του απονέμεται συχνά ο άτυπος τιμητικός τίτλος του «Πατριάρχη του Έθνους» (λιθουανικά: tautos patriarchas) για τις συνεισφορές του.
| Γιόνας Μπασαναβίτσιους | |
|---|---|
.jpg) | |
| Γενικές πληροφορίες | |
| Προφορά | |
| Γέννηση | 23 Νοεμβρίου 1851[1][2][3] Ožkabaliai |
| Θάνατος | 16 Φεβρουαρίου 1927[1][4][5] Βίλνιους[6] |
| Τόπος ταφής | Κοιμητήριο Ράσος (54°40′9″ s. š., 25°18′10″ v. d.) |
| Εθνικότητα | Λιθουανοί[7] |
| Χώρα πολιτογράφησης | Ρωσική Αυτοκρατορία Πριγκιπάτο της Βουλγαρίας Δεύτερη Πολωνική Δημοκρατία |
| Εκπαίδευση και γλώσσες | |
| Ομιλούμενες γλώσσες | Ρωσικά Λιθουανικά[8] |
| Εκπαίδευση | διδακτορικό δίπλωμα |
| Σπουδές | Πρώτη Ιατρική Σχολή Μόσχας Σετσένοφ Κρατικό Πανεπιστήμιο της Μόσχας Marijampolė Gymnasium |
| Πληροφορίες ασχολίας | |
| Ιδιότητα | γλωσσολόγος ιστορικός συγγραφέας δημοσιογράφος πολιτικός ιατρός λαογράφος εθνογράφος[9] |
| Εργοδότης | Aušra[10] |
| Οικογένεια | |
| Αδέλφια | Vincas Basanavičius |
| Αξιώματα και βραβεύσεις | |
| Βραβεύσεις | Doctor Honoris Causa at the Vytautas Magnus University |
| Υπογραφή | |
 | |
 Σχετικά πολυμέσα | |
Γεννημένος σε οικογένεια αγροτών, ο Μπασαναβίτσιους επρόκειτο να γίνει ιερέας, αλλά αντ' αυτού επέλεξε να σπουδάσει ιατρική στην Ιατρική Ακαδημία της Μόσχας. Εργάστηκε ως γιατρός από το 1880 έως το 1905 στο Πριγκιπάτο της Βουλγαρίας. Παρά τη μεγάλη απόσταση, αφιέρωσε σημαντική προσπάθεια στο λιθουανικό πολιτιστικό έργο. Ίδρυσε την πρώτη λιθουανική εφημερίδα Aušra (1883), συνεισέφερε άρθρα για τη Λιθουανία στον Τύπο, συνέλεξε δείγματα λιθουανικής λαογραφίας (τραγούδια, παραμύθια, θρύλους, αινίγματα κ.λπ.) και τα δημοσίευσε. Ασχολήθηκε επίσης με την τοπική βουλγαρική πολιτική. Επέστρεψε στη Λιθουανία το 1905 και αμέσως εντάχθηκε στην πολιτιστική ζωή της Λιθουανίας. Έγινε πρόεδρος της οργανωτικής επιτροπής του Μεγάλου Σέιμας του 1905 του Βίλνιους. Το 1907, ίδρυσε τη Λιθουανική Επιστημονική Εταιρεία, μια επιστημονική εταιρεία αφιερωμένη στη Λιθουανική ιστορία, εθνογραφία και γλωσσολογία. Ο Μπασαναβίτσιους έγινε πρόεδρος της εταιρείας και αφιέρωσε το υπόλοιπο της ζωής του στις υποθέσεις της. Το 1917, εξελέγη από τη Διάσκεψη του Βίλνιους στο Συμβούλιο της Λιθουανίας. Προήδρευσε της συνόδου του συμβουλίου, που υιοθέτησε την Πράξη της Ανεξαρτησίας της Λιθουανίας στις 16 Φεβρουαρίου 1918 και ήταν ο πρώτος, που την υπέγραψε. Στον απόηχο του Α' Παγκοσμίου Πολέμου, το Βίλνιους άλλαξε χέρια και καθεστώτα πολλές φορές, αλλά ο Μπασαναβίτσιους αρνήθηκε να φύγει προστατεύοντας τα μουσεία, τις βιβλιοθήκες, τα αρχεία της πόλης και συνεχίζοντας τη δια βίου έρευνά του για πολιτιστικά θέματα της Λιθουανίας. Μετά την Ανταρσία του Ζελιγκόφσκι τον Οκτώβριο του 1920, το Βίλνιους έγινε μέρος της Πολωνίας και οι δραστηριότητες της Λιθουανίας λογοκρίθηκαν και περιορίστηκαν. Η συνεχιζόμενη παρουσία του Μπασαναβίτσιους στην πόλη έγινε σύμβολο των λιθουανικών αξιώσεων στην σκληρά αμφισβητούμενη περιοχή του Βίλνιους. Όταν πέθανε το 1927, η λιθουανική κυβέρνηση κήρυξε πενθήμερο πένθος.
Νεανικά χρόνια και εκπαίδευση Επεξεργασία
Ο Μπασαναβίτσιους γεννήθηκε στο χωριό Οζκαμπαλιάι (Ožkabaliai) ( πολωνικά: Oszkobole) στο Κυβερνείο Augustów του Κογκρέσου της Πολωνίας, ένα κράτος-υποτελή της Ρωσικής Αυτοκρατορίας, σε μια οικογένεια Λιθουανών αγροτών. Ο μικρότερος αδελφός του Βίνκας γεννήθηκε το 1861. Άλλα παιδιά πέθαναν στην παιδική ηλικία. Οι επιπλοκές του τοκετού ώθησαν τους γονείς του, ευσεβείς Καθολικούς, να προσευχηθούν και να υποσχεθούν ότι θα εκπαιδεύσουν το πρωτότοκο τους να γίνει ιερέας. Τηρώντας την υπόσχεση, οι γονείς στήριξαν έναν δάσκαλο του χωριού για παιδιά της περιοχής. Εκεί ο Μπασαναβίτσιους έμαθε βασική ανάγνωση, γραφή και αριθμητική, καθώς και υπηρέτηση του βωμού. Παρακολούθησε περαιτέρω ένα δημοτικό σχολείο στο Λουκσιάι (Lukšiai). Εκείνη την περίοδο τα πολωνικά θεωρούνταν η πιο διάσημη γλώσσα των ευγενών και των καλά μορφωμένων ανθρώπων. Τα ρωσικά χρησιμοποιούνταν στην κρατική διοίκηση, ενώ τα λιθουανικά χρησιμοποιούνταν στους αγρότες. Μετά την εξέγερση του 1863, οι τσαρικές αρχές εφάρμοσαν διάφορες πολιτικές ρωσικοποίησης σε μια προσπάθεια να μειώσουν την επιρροή της πολωνικής γλώσσας και πολιτισμού. Μία από αυτές τις πολιτικές επέτρεψε στον Μπασαναβίτσιους να παρακολουθήσει το Γυμνάσιο Μαριγιάμπολε (Marijampolė) . Πριν από την εξέγερση, ένας γιος ενός Λιθουανού δύσκολα περίμενε να γίνει δεκτός σε ένα σχολείο που εξυπηρετούσε τους πολωνούς ευγενείς. Ο Μπασαναβίτσιους απέτυχε στις πρώτες του εισαγωγικές εξετάσεις το 1865, αλλά πέτυχε ένα χρόνο αργότερα.
Ο Μπασαναβίτσιους ανέπτυξε εκτίμηση για τη λιθουανική γλώσσα, τον πολιτισμό και την ιστορία από τα τοπικά οχυρά λόφων και τους γονείς του, οι οποίοι παρείχαν έναν στοργικό θησαυρό από τοπικά τραγούδια, θρύλους, ιστορίες. Αυτή η εκτίμηση μεγάλωσε και βάθυνε στο γυμνάσιο όπου ο Μπασαναβίτσιους γνώρισε κλασικούς συγγραφείς της ιστορίας της Λιθουανίας (Μάτσεϊ Στριικόφσκι, Αλεξάντερ Γκουανίνι , Γιαν Ντουούγκος, Μάρτσιν Κρόμερ), μελέτησε λιθουανικά λαϊκά τραγούδια, διάβασε κλασικά ποιήματα Οι Εποχές των Κριστιγιόνας Ντονελάιτις, Κόνραντ Βάλενροντ από τον Άνταμ Μιτσκιέβιτς, Margier του Βουαντισουάβ Σιροκόμλα και ιστορική μυθοπλασία του Γιούζεφ Ιγκνάτσι Κρασέφσκι. Το 1883, έγραψε στο Aušra:
Αλλά ποιος, ρωτάμε, συνέθεσε όλα αυτά τα τραγούδια για το παρελθόν της Λιθουανίας, που έκανε διάσημο το όνομα της πολωνικής ποίησης στην Ευρώπη; Η απάντηση είναι σύντομη: Λιθουανοί! Οι Άνταμ Μιτσκιέβιτς, Λούντβικ Κοντράτοβιτς, Γιούζεφ Ιγκνάτσι Κρασέφσκι, T. Τεοφίλ Λεναρταβίτσιους, Κότκις (Τσόντζκο), Αντίντσιους (Οντίνιετς), Ασνίκις και πολλοί άλλοι μικρότεροι βάρδοι είχαν λιθουανικά επώνυμα, είναι Λιθουανοί, προέρχονται από τη Λιθουανία και οι Λιθουανοί με το αίμα τους είναι Λιθουανοί. Αν έγραψαν για το παρελθόν της αγαπημένης τους Λιθουανίας σε μια μη λιθουανική γλώσσα, φταίει η πολωνική επιρροή στις λιθουανικές υποθέσεις. [11]
Απομακρύνθηκε από τη θρησκεία αφού διάβασε ένα κριτικό δοκίμιο της Ζωής του Ιησού του Ερνέστου Ρενάν. Μετά την αποφοίτησή του το 1873, κατάφερε να πείσει τους γονείς του να του επιτρέψουν να φοιτήσει στο Πανεπιστήμιο της Μόσχας και να μην τον στείλουν στο Σεμινάριο Ιερέων Σεϊνί.
Ο Μπασαναβίτσιους ταξίδεψε στη Μόσχα πρώτα, για να σπουδάσει ιστορία και φιλολογία, αλλά μετά από δύο εξάμηνα μεταγράφηκε στην Ιατρική Ακαδημία της Μόσχας. Και πάλι, επωφελήθηκε από τις πολιτικές ρωσικοποίησης μετά την εξέγερση. Έλαβε μία από τις δέκα υποτροφίες (360 ρούβλια ετησίως) που δημιουργήθηκαν για Λιθουανούς φοιτητές από το Κογκρέσο της Πολωνίας. Συμπλήρωσε επίσης το εισόδημά του παρακολουθώντας ιδιωτικά φροντιστήρια, αλλά οι συνθήκες διαβίωσης ήταν σκληρές και αυτό είχε μόνιμη επίδραση στην υγεία του. Ο Μπασαναβίτσιους συμμετείχε ενεργά στις φοιτητικές υποθέσεις, παρακολουθούσε τις εξελίξεις στη Λιθουανία και συνέχισε τις σπουδές του για τη λιθουανική κληρονομιά. Συλλέγοντας δεδομένα από την Ρωσική Κρατική Βιβλιοθήκη (Rumyantsev) και τις πανεπιστημιακές βιβλιοθήκες, ήλπιζε να γράψει μια μελέτη για τον Μεγάλο Δούκα Κεστούτις. Τα καλοκαίρια του τα περνούσε συνήθως στη Λιθουανία συλλέγοντας δημοτικά τραγούδια, παραμύθια, αινίγματα.
Ιατρική σταδιοδρομία στη Βουλγαρία Επεξεργασία
Μετά την αποφοίτησή του την άνοιξη του 1879, ο Μπασαναβίτσιους ταξίδεψε πίσω στη Λιθουανία και είχε μερικούς ασθενείς στο Οζκαμπαλιάι , Βιλκαβίσκις και Αλεξώτας. Επέστρεψε στη Μόσχα τον Οκτώβριο του 1879 ελπίζοντας να ιδρύσει το ιδιωτικό του ιατρείο, αλλά σύντομα δέχτηκε μια προσοδοφόρα πρόταση από το Πριγκιπάτο της Βουλγαρίας να γίνει επικεφαλής ενός νοσοκομείου στη Λομ Παλάνκα, μια πόλη περίπου 8.000 κατοίκων. Μετά την άφιξή του στα τέλη Ιανουαρίου 1880, βρήκε ένα ερειπωμένο νοσοκομείο, που βρισκόταν σε ένα πρώην ξενοδοχείο και πήρε δυναμικά μέτρα για την κατασκευή ενός νέου κτηρίου, τη δημιουργία υπηρεσιών εξωτερικών ασθενών και την καταπολέμηση της αντίληψης ότι το νοσοκομείο ήταν ένα μέρος, για να πεθάνεις αντί για να γίνεις καλά. Το 1880, το νοσοκομείο είχε 522 εσωτερικούς ασθενείς και 1.144 εξωτερικούς ασθενείς σε σύγκριση με μόλις 19 ασθενείς το 1879. Η θέση ήταν καλά αμοιβόμενη, τα έξοδα ήταν χαμηλά, έτσι ήταν σε θέση να αποπληρώσει γρήγορα τα χρέη και να συσσωρεύσει οικονομίες. Ο Μπασαναβίτσιους έγραψε επίσης άρθρα ιατρικής έρευνας, φιλελεύθερα πολιτικά άρθρα, που υποστηρίζουν τον Βούλγαρο πολιτικό Πέτκο Καραβέλοφ και πολιτιστικά άρθρα για τον πρωσικό λιθουανικό τύπο, συμπεριλαμβανομένων των Tilžės Keleivis και Lietuwißka Ceitunga, και το ακαδημαϊκό περιοδικό Mitteilungen der Litauischen literarischen Gesellschaft. Ωστόσο, αυτές οι εκδόσεις ήταν υπερβολικά υπό γερμανικό έλεγχο και δεν ικανοποιούσαν τις αυξανόμενες ανάγκες των Λιθουανών ακτιβιστών. Ο Μπασαναβίτσιους σκέφτηκε να ιδρύσει μια αληθινά λιθουανική εφημερίδα.
Μετά τη δολοφονία του Τσάρου Αλέξανδρου Β' της Ρωσίας τον Μάρτιο του 1881, ο Βούλγαρος πρίγκιπας Αλέξανδρος του Μπάττενμπεργκ επιχείρησε να πατάξει τους φιλελεύθερους πολιτικούς. Φοβούμενος διώξεις, ο Μπασαναβίτσιους εγκατέλειψε τη Βουλγαρία τον Μάιο του 1882. Ταξίδεψε για αρκετούς μήνες, επισκέφθηκε το Βελιγράδι, τη Βιέννη, τη Λιθουανία, πριν εγκατασταθεί στην Πράγα τον Δεκέμβριο του 1882. Εκεί οργάνωσε την έκδοση της Aušra, της πρώτης λιθουανικής εφημερίδας. Το πρώτο τεύχος εμφανίστηκε τον Μάρτιο του 1883 και αναφέρεται συχνά ως η αρχή της Λιθουανικής Εθνικής Αναγέννησης. Ο Μπασαναβίτσιους διηύθυνε τις εκδοτικές πολιτικές, ενώ ο Γιούργκις Μίκσας χειριζόταν την εκτύπωση στο Ράγκνιτ της Ανατολικής Πρωσίας. Τότε η εφημερίδα θα μεταφερόταν λαθραία στη Λιθουανία, καθώς η δημοσίευση στη λιθουανική γλώσσα ήταν παράνομη στη Ρωσική Αυτοκρατορία. Ο Μπασαναβίτσιους έχασε σύντομα τον εκδοτικό έλεγχο του Aušra από τον Γιόνας Σλιούπας. Η εμπλοκή του σε μια παράνομη δημοσίευση εμπόδισε τον Μπασαναβίτσιους να επιστρέψει στη Λιθουανία μέχρι το 1905.
.jpg)
Στην Πράγα, ο Μπασαναβίτσιους γνώρισε την Γκαμπριέλα Ελεονόρα Μολ, μια Γερμανίδα από τη Βοημία, και παντρεύτηκαν τον Μάιο του 1884. Αμέσως μετά το γάμο, το ζευγάρι μετακόμισε στη Βουλγαρία, όπου η πολιτική κατάσταση είχε βελτιωθεί. Ο Μπασαναβίτσιους βρήκε για πρώτη φορά μια θέση στην Έλενα, αλλά κατάφερε να επιστρέψει στη Λομ Παλάνκα το 1885. Η ζωή εκεί σημαδεύτηκε από μια σειρά από κακουχίες. Ο Σερβοβουλγαρικός πόλεμος έφερε ένα κύμα θυμάτων πολέμου στο νοσοκομείο και μια επιδημία τύφου. Ο Μπασαναβίτσιους αρρώστησε βαριά με πνευμονία και τύφο τον Φεβρουάριο του 1886. Τον Αύγουστο του 1887, επέζησε από μια απόπειρα δολοφονίας, αλλά μια σφαίρα παρέμεινε κολλημένη κάτω από την αριστερή του ωμοπλάτη για το υπόλοιπο της ζωής του και προκάλεσε διάφορα προβλήματα υγείας. Ο επιτιθέμενός του, Αλεξάντερ Μανοΐλοφ, εξέτισε ποινή δέκα ετών, αλλά ποτέ δεν εξήγησε πλήρως το σκεπτικό του. Στις 16 Φεβρουαρίου 1889, η Μολ πέθανε από φυματίωση που προφανώς κόλλησε από την ετοιμοθάνατη μητέρα της ενώ ήταν ακόμα στην Πράγα. Ο θάνατος της συζύγου του έφερε τον Μπασαναβίτσιους σε κατάθλιψη και μελαγχολία για σχεδόν ένα χρόνο.
Το 1891, ο Μπασαναβίτσιους απέκτησε τη βουλγαρική υπηκοότητα [12] και προήχθη στη Βάρνα, μια πόλη 25.000 κατοίκων, το 1892, αλλά τα προβλήματα υγείας του εντάθηκαν. Έπασχε από αρρυθμία, νευρασθένεια, νευραλγία, παραισθησία. Αυτό τον ώθησε να παραιτηθεί από τη δημόσια θέση το 1893 και να περιορίσει τη δουλειά του στο ιδιωτικό του ιατρείο και στις επισκέψεις του στο παλάτι στον Φερδινάνδο Α' της Βουλγαρίας. Όταν ο Νικόλαος Β' της Ρωσίας έγινε ο νέος Τσάρος το 1894, ο Μπασαναβίτσιους ζήτησε να του επιτραπεί να επιστρέψει στη Λιθουανία αλλά απορρίφθηκε. Ο Μπασαναβίτσιους ταξίδεψε στην Αυστρία αρκετές φορές αναζητώντας θεραπείες για τις ασθένειές του. Το 1900 υπέστη εγκεφαλικό και ταξίδεψε στη Βιέννη, όπου έκανε μια ακτινογραφία που έδειξε πού ήταν η σφαίρα του δολοφόνου κάτω από τα οστά. Οι γιατροί αρνήθηκαν να χειρουργήσουν, για να το εξαγάγουν.
Παρά τις ασθένειές του, ο Μπασαναβίτσιους συνέχισε να εργάζεται τόσο σε ιατρικές όσο και σε εθνογραφικές σπουδές και μάλιστα ασχολήθηκε με την πολιτική. Το 1898 εξελέγη στη Βουλγαρική Λογοτεχνική Εταιρεία. Ταξίδεψε στην Ανατολική Πρωσία, όπου έκανε εκστρατεία για λογαριασμό τεσσάρων Πρώσων Λιθουανών υποψηφίων στο Γερμανικό Ράιχσταγκ στις εκλογές του 1898 (εκλέχθηκε ο Γιόνας Σμαλάκις). Εντάχθηκε επίσης στο Δημοκρατικό Κόμμα και εξελέγη στο Δημοτικό Συμβούλιο της Βάρνας από το 1899 έως το 1903. Συμμετείχε επίσης στα συνέδρια του κόμματος και βοήθησε στην ανάπτυξη του κομματικού προγράμματος για την υγεία. Ωστόσο, το πάθος του παρέμεινε με τη λιθουανική γλώσσα και κουλτούρα. Παρά τη μεγάλη απόσταση, συνέλεξε λιθουανικά παραμύθια και τραγούδια και τα δημοσίευσε το 1898-1905 σε λιθουανικά αμερικανικά έντυπα στις Ηνωμένες Πολιτείες. Προσωπικά θεωρούσε ότι το σημαντικότερο έργο του ήταν η δια βίου διατριβή ότι οι Λιθουανοί κατάγονταν από Θράκες και Φρύγες και ως εκ τούτου συνδέονταν στενά με τους Βούλγαρους. Η διατριβή δεν έγινε αποδεκτή από άλλους μελετητές.
Επιστροφή στη Λιθουανία Επεξεργασία
Μεγάλη Σέιμας του Βίλνιους Επεξεργασία
Η Ρωσία έχασε τον Ρωσο-Ιαπωνικό Πόλεμο και βυθίστηκε στην Επανάσταση του 1905 . Στη Λιθουανία, η απαγόρευση του Τύπου άρθηκε. Ο Μπασαναβίτσιους, μετά από χρόνια υπηρεσίας, δικαιούταν να λάβει βουλγαρική σύνταξη και θεώρησε ότι ήταν καλή στιγμή για να επιστρέψει στη Λιθουανία, παρόλο που δεν είχε άδεια να επιστρέψει. Έφυγε από τη Βουλγαρία τον Μάιο του 1905 και έφτασε στο Βίλνιους τον Αύγουστο. Αμέσως εντάχθηκε στις δραστηριότητες Λιθουανών ακτιβιστών και προώθησε την ιδέα μιας λιθουανικής συνέλευσης που θα γινόταν το Μεγάλο Σέιμας του Βίλνιους. [12] Με τη βοήθεια του προσωπικού του Vilniaus žinios, δημιουργήθηκε μια δεκαπενταμελής οργανωτική επιτροπή και ο Μπασαναβίτσιους έγινε ο πρόεδρός της. Τον Νοέμβριο του 1905, στο όνομα της οργανωτικής επιτροπής ο Μπασαναβίτσιους έγραψε ένα αμφιλεγόμενο υπόμνημα προς τον Σεργκέι Βίττε, Πρωθυπουργό της Ρωσικής Αυτοκρατορίας, το οποίο απαιτούσε αυτονομία για τη Λιθουανία στη Ρωσική Αυτοκρατορία.
Πάνω από 2.000 συμμετέχοντες συγκεντρώθηκαν στις 4–5 Δεκεμβρίου 1905 στο Βίλνιους για το Μεγάλο Σέιμας του Βίλνιους. Πρόεδρός του εξελέγη ο Μπασαναβίτσιους. Μετά από δυνατές, παθιασμένες και έντονες συζητήσεις, το Σέιμας υιοθέτησε ένα ψήφισμα τεσσάρων παραγράφων το οποίο ανακήρυξε την τσαρική κυβέρνηση ως τον πιο επικίνδυνο εχθρό της Λιθουανίας και απαιτούσε αυτονομία για τη Λιθουανία. Το ψήφισμα καλούσε επίσης για παθητική και ειρηνική αντίσταση στις τσαρικές αρχές, όπως μη πληρωμή φόρων, οργάνωση απεργιών, μποϊκοτάρισμα ορισμένων προϊόντων κ.λπ. Η αυτονομία δεν επιτεύχθηκε και οι τσαρικές αρχές αποκατέστησαν σύντομα τον έλεγχό τους, αλλά έθεσε τις βάσεις για την ίδρυση της ανεξάρτητης λιθουανικής δημοκρατίας το 1918. Χρησιμοποιώντας την ενέργεια που παράγεται από το Σέιμας, ο Μπασαναβίτσιους ίδρυσε το Λιθουανικό Εθνικό Δημοκρατικό Κόμμα ( λιθουανικά: Tautiškoji lietuvių demokratų partija), το πρώτο εθνικιστικό κόμμα στη Λιθουανία αλλά δεν κέρδισε μεγαλύτερη προβολή.
Καθώς οι τσαρικές αρχές άρχισαν να ερευνούν το Σέιμας και να ανακρίνουν τους διοργανωτές του, ο Μπασαναβίτσιους αποφάσισε να φύγει από το Βίλνιους και ταξίδεψε στην Αγία Πετρούπολη. Εκεί πλησίασε τον Πάβελ Μιλιουκόφ, ηγέτη του Συνταγματικού Δημοκρατικού Κόμματος, αλλά βρήκε ελάχιστη υποστήριξη για την υπόθεση της Λιθουανίας. Όταν επέστρεψε τον Ιανουάριο του 1906, τον περίμενε η αστυνομία και σκέφτηκε να φύγει από τη χώρα, αλλά το βουλγαρικό του διαβατήριο είχε λήξει. Οι αρχές τον ανέκριναν, αλλά δεν φυλακίστηκε. Κατάφερε να ανανεώσει το διαβατήριό του και μάλιστα να πάρει άδεια διαμονής ενός έτους στη Ρωσία. Παρά τις ασθένειες και τα επαναλαμβανόμενα προβλήματα υγείας του, ο Μπασαναβίτσιους συμμετείχε ολόψυχα στις προεκλογικές εκστρατείες στη νεοσύστατη Κρατική Δούμα της Ρωσικής Αυτοκρατορίας, έγραψε εκτενώς για τον λιθουανικό τύπο, έκανε εκστρατεία για τη χρήση της λιθουανικής γλώσσας σε καθολικές εκκλησίες, συνέχισε την εθνογραφική του έρευνα περνώντας από διάφορα αρχεία και βιβλιοθήκες. Το ζήτημα της γλώσσας στις εκκλησίες ήταν ιδιαίτερα σημαντικό για τον Μπασαναβίτσιους. Όταν οι ρωσικές αρχές απέλασαν τον Έντουαρντ φον ντερ Ροπ, Επίσκοπο του Βίλνιους, από το Βίλνιους, ο Μπασαναβίτσιους προσπάθησε να οργανώσει μια αντιπροσωπεία στον Πάπα Πίο Ι' για να πείσει τον Πάπα να αντικαταστήσει τον Ροπ με έναν Λιθουανό επίσκοπο. Αυτό έφερε τον Μπασαναβίτσιους σε έντονη σύγκρουση με τον Πολωνό κλήρο. Ο Μπασαναβίτσιους προήδρευσε μιας επιτροπής, που διοργάνωσε την πρώτη έκθεση λιθουανικής τέχνης, η οποία πραγματοποιήθηκε τον Ιανουάριο του 1907 στο παλάτι Βιλέισις.
Λιθουανική Επιστημονική Εταιρεία Επεξεργασία
Στις 7 Απριλίου 1907, ο Μπασαναβίτσιους, ο οποίος σκέφτηκε να ιδρύσει μια κοινωνία λόγιων από τη δεκαετία του 1880, άνοιξε επίσημα τη Λιθουανική Επιστημονική Εταιρεία αφιερωμένη στις μελέτες της λιθουανικής ιστορίας και γλώσσας. Εξελέγη πρόεδρος της κοινωνίας και η κοινωνία έγινε το επίκεντρο της ζωής του. Ο Μπασαναβίτσιους συμμετείχε σε τέτοιο βαθμό που η κοινωνία ήταν ουσιαστικά πανομοιότυπη με το πρόσωπό του. Η εταιρεία εξέδωσε το επιστημονικό περιοδικό Lietuvių tauta (Το λιθουανικό έθνος) το οποίο επιμελήθηκε ο Μπασαναβίτσιους. Η εταιρεία δημιούργησε επίσης βιβλιοθήκη, αρχείο και μουσείο. Η κοινωνία δεν έγινε ευπρόσδεκτη από τις τσαρικές αρχές, που παρακολουθούσαν και περιόριζαν τις δραστηριότητές της. Ο Μπασαναβίτσιους έκανε εκστρατεία για την Εθνική Βουλή, ένα επίσημο αρχηγείο της κοινωνίας. Η κοινωνία συγκέντρωσε αρκετά κεφάλαια, για να αγοράσει ένα οικόπεδο, αλλά όχι αρκετά για την κατασκευή του σπιτιού. Η κοινωνία και ο Μπασαναβίτσιους επικρίθηκαν από νεότερους μελετητές ως πολύ ντεμοντέ, ενώ χριστιανοί κληρικοί της επιτέθηκαν, επειδή ήταν πολύ κοσμικοί, αλλά καθιέρωσαν νέα πρότυπα και επίπεδα ποιότητας της λιθουανικής υποτροφίας.
Η κοινωνία οργάνωσε εκθέσεις, δύο πιο σημαντικές ήταν το 1908 για την 25η επέτειο της Aušra και το 1914 για τη 10η επέτειο από το τέλος της λιθουανικής απαγόρευσης του Τύπου. Η κοινωνία ήθελε να εκδώσει λιθουανικά σχολικά βιβλία, αλλά δεν μπορούσε να βρει ικανούς συγγραφείς για τα βιβλία. Σχεδίαζε επίσης να δημοσιεύσει μια λιθουανική εγκυκλοπαίδεια, αλλά οι εκδοτικές διαμάχες και οι οικονομικές δυσκολίες εκτροχιάστηκαν το έργο. Η εταιρεία δημιούργησε μια τετραμελή επιτροπή (μέλη ήταν ο Γιόνας Γιαμπλόνσκις, ο Καζίμιερας Μπουγκά, ο Γιουόζας Μπαλτσικόνις και ο Γιούργκις Σλαπέλις) που είχε ως αποστολή την τυποποίηση της λιθουανικής γλώσσας. Μετά από μεγάλες συζητήσεις, ο Γιαμπλόνσκις αναδείχθηκε ως ο κορυφαίος γλωσσολόγος και το βιβλίο του για τη λιθουανική σύνταξη εκδόθηκε από την κοινωνία το 1911. Η κοινωνία έκανε ενεργά εκστρατεία ενάντια στα σχέδια της πόλης για την κατασκευή ενός πύργου νερού στο λόφο Γκεντίμινας και περαιτέρω ζημιές στο ιστορικό Άνω Κάστρο του Βίλνιους. Ο Μπασαναβίτσιους ταξίδεψε προσωπικά στην Αγία Πετρούπολη για να υποβάλει αναφορά για το θέμα.
Κατά την ετήσια συνεδρίασή της τον Ιούνιο του 1913, η εταιρεία αποφάσισε να στείλει μια αντιπροσωπεία στις Ηνωμένες Πολιτείες κυρίως για τη συγκέντρωση κεφαλαίων για το Εθνικό Σώμα. Αποφασίστηκε να πάει ο Μπασαναβίτσιους και να τον συνόδευε ο Μαρτύνας Ύτσας. [13] Ο Μπασαναβίτσιους δίστασε, επικαλούμενος τα προβλήματα υγείας του, αλλά συμφώνησε. [14] Επισκέφτηκαν λιθουανικές αμερικανικές κοινότητες στην Ανατολική Ακτή (Νέα Υόρκη, Ιλλινόις, Πενσυλβάνια και αλλού). Αποθαρρύνθηκαν από τους χαλαρούς τρόπους των Λιθουανών, τις εσωτερικές διαμάχες μεταξύ των τοπικών κοινοτήτων και τις επιθέσεις των σοσιαλιστών (για παράδειγμα, ο Βίνκας Μιτσκεβίτσιους-Καπσούκας έγραψε στον λιθουανό-αμερικανικό σοσιαλιστικό Τύπο προτρέποντας να μποϊκοτάρουν την προσπάθεια δωρεών). [15] Ο Μπασαναβίτσιους δυσανασχετούσε βαθύτατα με τέτοιες επιθέσεις, καθώς η πίστη κάποιου στο έθνος του υπερέβαινε κατά πολύ την πίστη κάποιου στην τάξη ή τις πολιτικές του απόψεις. [16] Συνολικά, επισκέφτηκαν 84 λιθουανικές κοινότητες σε 120 ημέρες και συγκέντρωσαν 23.799 $ από περίπου 6.000 δωρητές. [17] Τα χρήματα δεν ήταν αρκετά, για να χτιστεί το Εθνικό Σπίτι και χάθηκε σε μια ρωσική τράπεζα κατά τη διάρκεια του Α' Παγκοσμίου Πολέμου [18]
Το εξαντλητικό πρόγραμμα ταξιδιών επιδείνωσε περαιτέρω την ευάλωτη υγεία του Μπασαναβίτσιους. Οι παρατηρητές συμφώνησαν ότι έγινε πολύ πιο παθητικός, περισσότερο παρατηρητής παρά ενεργός συμμετέχων. Ο ίδιος ο Μπασαναβίτσιους αναγνώρισε ότι είχε πρόβλημα να μιλήσει, να θυμηθεί πράγματα, ήταν γενικά πιο αδύναμος. [19] Συνέχισε να συμμετέχει σε διάφορες επιτροπές και οργανώσεις, αλλά δεν θα γινόταν αυτόματα πρόεδρος. Φαινόταν ότι η συμμετοχή του ήταν προς τιμήν των προηγούμενων υπηρεσιών του και όχι ως προσδοκία μελλοντικών επιτευγμάτων. [20]
Πρώτος Παγκόσμιος Πόλεμος Επεξεργασία
Στο ξέσπασμα του Α' Παγκοσμίου Πολέμου, ο Μπασαναβίτσιους υποβαλλόταν σε θεραπεία ουροδόχου κύστης στο Βερολίνο και έσπευσε στο Βίλνιους πριν κλείσουν τα σύνορα. Πέρασε τον πόλεμο στο Βίλνιους προσπαθώντας να διατηρήσει και να προστατεύσει τις εκμεταλλεύσεις της Λιθουανικής Επιστημονικής Εταιρείας και να οργανώσει προσπάθειες ανακούφισης προσφύγων μέσω της Λιθουανικής Εταιρείας για την Αρωγή των Πασχόντων από τον πόλεμο. Τον Σεπτέμβριο του 1915, οι Γερμανοί κατέλαβαν το Βίλνιους. Πολλοί Λιθουανοί εκκενώθηκαν βαθύτερα στη Ρωσία, αλλά ο Μπασαναβίτσιους παρέμεινε στην πόλη. Αρχικά, οι αξιωματούχοι του Ober Ost περιόρισαν τις λιθουανικές δραστηριότητες και απαγόρευσαν τον τύπο τους, αλλά έγιναν πιο επιεικείς καθώς προχωρούσε ο πόλεμος. Ο Μπασαναβίτσιους ασχολήθηκε με το πολιτιστικό έργο. Για παράδειγμα, απέκτησε νέες εγκαταστάσεις για τη βιβλιοθήκη της Λιθουανικής Επιστημονικής Εταιρείας το καλοκαίρι του 1917 και υπερασπίστηκε Λιθουανούς ιερείς, που μίλησαν ενάντια στις πολιτικές δραστηριότητες του Kazimierz Mikołaj Michalkiewicz, διαχειριστή της Επισκοπής Βίλνιους. [21]
Οι Γερμανοί ίδρυσαν το μαριονέτα Βασίλειο της Πολωνίας και ο Μπασαναβίτσιους συνυπέγραψε πολλά μνημόνια σε Γερμανούς αξιωματούχους που τους ενημέρωναν για τις φιλοδοξίες της Λιθουανίας. Συμμετείχε στη Διάσκεψη του Βίλνιους και εξελέγη στο 20μελές Συμβούλιο της Λιθουανίας, αλλά ο ρόλος του ήταν πιο τιμητικός και τελετουργικός. Ευχαρίστησε επίσημα τους Γερμανούς αξιωματούχους που επέτρεψαν τη διάσκεψη και έστειλε επιστολή στον Πάπα Βενέδικτο ΙΕ', αλλά δεν ήταν ένας από τους ενεργούς αξιωματούχους των εργασιών. [22] Στις 11 Δεκεμβρίου 1917, το συμβούλιο υιοθέτησε μια πράξη, που ζήτησε ο Γερμανός Καγκελάριος Γκέοργκ φον Χέρτλινγκ και που ζητούσε «έναν σταθερό και διαρκή δεσμό συμμαχίας» με τη Γερμανία. [23] Τέτοιες παραχωρήσεις προς τους Γερμανούς δημιούργησαν ρήγμα στο συμβούλιο και τέσσερα μέλη – ο Μύκολας Μπιρζίσκα, ο Στάπονας Καίρις, ο Στανίσουαφ Ναρουτόβιτς και ο Γιόνας Βιλέισις – παραιτήθηκαν από το συμβούλιο σε ένδειξη διαμαρτυρίας. [24] Ο Πρόεδρος Αντάνας Σμετόνα, ο οποίος υποστήριξε τον νόμο της 11ης Δεκεμβρίου, παραιτήθηκε προσωρινά και ο Μπασαναβίτσιους προήδρευσε της συνόδου, που υιοθέτησε την Πράξη της Ανεξαρτησίας της Λιθουανίας στις 16 Φεβρουαρίου 1918. [24] Ήταν ο πρώτος που υπέγραψε τον νόμο. [22]
Μετέπειτα ζωή Επεξεργασία
Από τον Ιανουάριο του 1919 έως τον Οκτώβριο του 1920, το Βίλνιους άλλαξε χέρια και πολιτικά καθεστώτα αρκετές φορές, αλλά ο Μπασαναβίτσιους ασχολήθηκε ελάχιστα με την πολιτική αναταραχή και επικεντρώθηκε στο πολιτιστικό έργο. Εργάστηκε με το κομμουνιστικό καθεστώς της βραχύβιας Σοβιετικής Σοσιαλιστικής Δημοκρατίας της Λιθουανίας, ιδιαίτερα με τον Επίτροπο Παιδείας Βακλόβας Μπιρζίσκα, για να εξασφαλίσει χρήματα για τις επισκευές του ιστορικού μουσείου. [25] Μετά την κατάληψη της πόλης από τους Πολωνούς τον Απρίλιο του 1919, Πολωνοί αξιωματούχοι παρενόχλησαν Λιθουανούς ακτιβιστές, κατέσχεσαν τα χρήματα που προέβαλαν οι Σοβιετικοί για το μουσείο, έκαναν έφοδο στις εγκαταστάσεις της Λιθουανικής Επιστημονικής Εταιρείας για αναζήτηση όπλων κ.λπ. Ο Μπασαναβίτσιους οργάνωσε διαλέξεις, βοήθησε με σχολεία της Λιθουανίας και συνέχισε την πολιτιστική του έρευνα. [26] Ισορροπώντας μεταξύ των συμφερόντων της Λιθουανίας και της Πολωνίας, αρνήθηκε να συμμετάσχει στα εγκαίνια του Πανεπιστημίου Stefan Batory. [27] Στις αρχές του 1920, χρειάστηκε για άλλη μια φορά να μετεγκαταστήσει τη Λιθουανική Επιστημονική Εταιρεία καθώς οι εγκαταστάσεις που παραχωρήθηκαν από τις γερμανικές αρχές επιστράφηκαν σε προηγούμενους ιδιοκτήτες. [28]
Τον Μάιο του 1920, ο Μπασαναβίτσιους μαζί με τους Μύκολας Μπιρζίσκα, Κριστούπας Τσιμπίρας, και ο Τεοφίλιους Γιουοντβάλκις ταξίδεψε στο Κάουνας, για να παρευρεθεί στα εγκαίνια της Συντακτικής Συνέλευσης της Λιθουανίας. [28] Ο Μπασαναβίτσιους έγινε δεκτός ως επίτιμος προσκεκλημένος και συναντήθηκε με πολλούς αξιωματούχους και παλιούς φίλους. Επισκέφτηκε επίσης το Οζκαμπαλιάι πριν επιστρέψει στο Βίλνιους στις αρχές Ιουνίου. [29] Ένα μήνα αργότερα, τον Ιούλιο του 1920, η πόλη κατελήφθη από τη Σοβιετική Ένωση και μεταβιβάστηκε στους Λιθουανούς σύμφωνα με τη Σοβιετική-Λιθουανική Συνθήκη Ειρήνης. Αλλά η Πολωνία ανακατέλαβε την πόλη τον Οκτώβριο του 1920 κατά τη διάρκεια της ανταρσίας του Ζελιγκόφσκι. [30] Οι πολωνικές αρχές περιόρισαν τη συμμετοχή στη Λιθουανική Επιστημονική Εταιρεία μόνο στους κατοίκους της Πολωνίας. [31] Η πολωνική λογοκρισία και οι περιορισμοί προκάλεσαν μεγάλη ανησυχία στον Μπασαναβίτσιους που φοβόταν ότι θα μπορούσε να συλληφθεί. [32] Η άρνησή του να εγκαταλείψει την πόλη έγινε ζωντανό σύμβολο των λιθουανικών αξιώσεων στην πόλη. [33] Τον Ιούλιο–Νοέμβριο του 1924, ο Μπασαναβίτσιους επισκέφτηκε ξανά τη Λιθουανία και έγινε δεκτός ως ήρωας. [34] Στις 23 Νοεμβρίου, πραγματοποιήθηκε στο Κάουνας μια ημερήσια γιορτή με ειδική λειτουργία, συναυλίες και διαλέξεις για τα 75α γενέθλιά του. [35]
Ο Μπασαναβίτσιους έπεσε στο σπίτι του στις 5 Φεβρουαρίου 1927. Αρνήθηκε να πάει σε νοσοκομείο μέχρι να ολοκληρώσει ορισμένη συγγραφή. Στο νοσοκομείο διαγνώστηκε με λοιμώξεις της ουροδόχου κύστης και των πνευμόνων, που το σώμα του δεν μπορούσε να αντιμετωπίσει. [36] Στις 16 Φεβρουαρίου 1927, την 9η επέτειο της ανεξαρτησίας της Λιθουανίας, συζήτησε θέματα της Λιθουανικής Επιστημονικής Εταιρείας και εξέφρασε την επιθυμία να παραστεί στους εορτασμούς της ανεξαρτησίας. [37] Πέθανε εκείνη την ημέρα στις 6:50 το απόγευμα. Η λιθουανική κυβέρνηση κήρυξε πενθήμερο πένθος και έστειλε 12μελή αντιπροσωπεία στην κηδεία του. Κηδεύτηκε στο Κοιμητήριο Ράσου στις 21 Φεβρουαρίου. [36]
Κληρονομιά Επεξεργασία
Ένας δρόμος στη Βάρνα της Βουλγαρίας ονομάστηκε Οδός Δρ. Μπασάνοβιτς ( βουλγαρικά: ул. Д-р Иван Басанович) προς τιμήν του. Μια αναμνηστική πλάκα στην οδό Παναγιουρίστε στη Βάρνα, σηματοδοτεί την τοποθεσία της πρώην κατοικίας Μπασαναβίτσιους. [38] Μια αναμνηστική πλακέτα αποκαλύφθηκε στην Anglická 15, Vinohrady, Πράγα τον Δεκέμβριο του 2013. [39]
Ο Μπασαναβίτσιους συνέλεξε λιθουανική λαογραφία, όπως τραγούδια, παραμύθια και αινίγματα, και δημοσίευσε 14 βιβλία κατά τη διάρκεια της ζωής του. Το 1993–2004, οι λαογράφοι Λεονάρντας Σάουκα και Κόστας Αλεξίνας οργάνωσαν περίπου 7.000 λαογραφικά έργα που συγκέντρωσε ο Μπασαναβίτσιους και τα δημοσίευσαν στη 15- τόμη Λαογραφική Βιβλιοθήκη Γιόνας Μπασαναβίτσιους. [40]
Παραπομπές Επεξεργασία
Βιβλιογραφία
- Breslavskienė, Laimutė (16 Φεβρουαρίου 2012). «Kuo unikalūs neseniai aptikti J. Basanavičiaus dokumentai?» (στα Λιθουανικά). Bernardinai.lt. Ανακτήθηκε στις 11 Ιουνίου 2017.
- Eidintas, Alfonsas· Žalys, Vytautas (1999). Tuskenis, Edvardas, επιμ. Lithuania in European Politics: The Years of the First Republic, 1918–1940 (Paperback έκδοση). New York: St. Martin's Press. ISBN 0-312-22458-3.
- Lietuvos žinios (16 Δεκεμβρίου 2013). «Prahoje atidengta atminimo lenta Jonui Basanavičiui» (στα Λιθουανικά). Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 16 Νοεμβρίου 2017. Ανακτήθηκε στις 15 Νοεμβρίου 2017.
- «Adomas Mickevičius» (στα Lithuanian). Adomas Mickevičius. https://lituapedija.net/w/index.php?title=Vaizdas%3ALE18.djvu&page=348.
- Senn, Alfred Erich (1980). Jonas Basanavičius, the Patriarch of the Lithuanian National Renaissance. Newtonville, Mass.: Oriental Research Partners. ISBN 0-89250-251-7.
- Šlapelytė-Sirutienė, Gražutė (May 1977). «Daktaras Jonas Basanavičius Lietuvos sostinėje» (στα lt). Aidai 5: 193–198. ISSN 0002-208X. http://aidai.eu/index.php?option=com_content&task=view&id=2072&Itemid=198.
- Šlekonytė, Jūratė (2010). «Foreword». The Digital Library of Lithuanian Folklore by Jonas Basanavičius. Institute of Lithuanian Literature and Folklore. Ανακτήθηκε στις 11 Ιουνίου 2017.
- Vasiliauskienė, Rūta (12 Οκτωβρίου 2011). «Dr. J. Basanavičiaus jubiliejus minimas ir Bulgarijoje» (στα Λιθουανικά). Santaka, Vilkaviškio krašto laikraštis. Ανακτήθηκε στις 15 Νοεμβρίου 2017.
- Imperial Moscow University: 1755-1917: encyclopedic dictionary. Moscow: Russian political encyclopedia (ROSSPEN). 2010. σελίδες 55–56. ISBN 978-5-8243-1429-8.