Στην Αρχαία ελληνική μυθολογία και στην Ρωμαϊκή μυθολογία ο Γλαύκος (το όνομα του μεταφράζεται ως "γκριζωπό μπλε") ήταν γιος και διάδοχος του ιδρυτή της Εφύρας Σίσυφου, οι μύθοι τον συνδέουν με τον βίαιο θάνατο του σε Ιππασία. Ήταν βασιλιάς της Κορίνθου, ο Αισχύλος τον χρησιμοποιεί στην τραγωδία του "Γλαύκος στις Πότνιαι", τμήματα της διασώζουν οι Πάπυροι της Οξυρρύγχου.[3][4][5] Η μητέρα του Μερόπη ήταν κόρη του Άτλαντα, η μοναδική από τις Πλειάδες που παντρεύτηκε θνητό.[6][7][8] Ο Σίσυφος προσπάθησε να τακτοποιήσει τον γάμο του με την Μεταμόρφωση Μήστρα, κόρη του Ερυσίχθονα αλλά παρά τα μεγάλα δώρα ο γάμος δεν έγινε λόγω της απαγωγής της σε ένα νησί από τον Ποσειδώνα.[9][10] Ο Γλαύκος παντρεύτηκε τελικά την Ευρυμήδη.[11][12] Ο Δίας του δήλωσε ότι δεν θα κάνει παιδί λόγω της ασέβειας που έδειξε στην Αφροδίτη (μυθολογία). Ο γιος που απέκτησε με την Ευρυμήδη Βελλεροφόντης ακούγεται ότι είχε πραγματικό πατέρα τον Ποσειδώνα.[13][14][15] Στην Ιλιάδα ωστόσο ο Όμηρος καταγράφει τον Βελλεροφόντη σαν γιο του Γλαύκου.[16] Ο Ποσειδώνας σχετίζεται με τα άλογα και ο Βελλεροφόντης οδηγούσε το διάσημο άλογο Πήγασο. Με την σύζυγο του ο Γλαύκος απέκτησε τον Αλκιμένη (Δηλιάδην ή Πειρήνα) που σκοτώθηκε σε ατύχημα από τον διάσημο αδελφό του.[17] Ο Γλαύκος διαδέχθηκε τον πατέρα του Σίσυφο στον θρόνο της Εφύρας, την πόλη που έγινε γνωστή τα νεότερα χρόνια σαν Κόρινθος.

Γλαύκος του Σισύφου
Πληροφορίες ασχολίας
Οικογένεια
ΣύζυγοςΕυρυνόμη
ΤέκναΑλκιμένης
Βελλεροφόντης[1][2]
Δηλιάδης
Χρυσάωρ
ΓονείςΣίσυφος[1] και Μερόπη[1]
Αξιώματα και βραβεύσεις
Αξίωμαβασιλιάς της Κορίνθου

Ο Γλαύκος του Ιππολόχου που αναφέρεται στην Ιλιάδα είναι απόγονος του μέσω του γιου του Βελλεροφόντη που μετανάστευσε στην Λυκία.[18] Ο Γλαύκος πήρε μέρος στις επιθανάτιες τελετές και αθλητικούς αγώνες που διοργάνωσε στη μνήμη του Πελία ο γιος του Άκαστος, στους οποίους έλαβαν μέρος οι άριστοι από τους Έλληνες ήρωες της εποχής που συμμετείχαν στην Αργοναυτική εκστρατεία, τα περίφημα «Άθλα επί Πελία», τον νίκησε ο Ιόλαος.[19] Ένα θραύσμα από την τραγωδία του Αισχύλου δείχνει ότι πέθανε σε ατύχημα με το άλογο του, το πιθανότερο πέθανε στην αρματοδρομία.[20] Ο Παυσανίας γράφει ότι ο Ταράξιππος λατρευόταν στα Ίσθμια με την μορφή του Γλαύκου επειδή σκοτώθηκε με τα άλογα του στην διάρκεια ταφικών αγώνων.[21] Κατά μία εκδοχή τον κατασπάραξαν οι φοράδα του, που είχαν τρελαθεί πίνοντας από το νερό μιας μαγικής βρύσης. Μια παράδοση προσθέτει ότι ο θάνατός του οφειλόταν στην οργή της θεάς Αφροδίτης, επειδή ο Γλαύκος, για να κάνει τις φοράδες του γρηγορότερες, τις εμπόδιζε να ζευγαρώσουν, πράγμα που θύμωσε τη θεά του έρωτα. Σύμφωνα με άλλη εκδοχή ο Γλαύκος ήπιε κάποτε από μια βρύση που το νερό της βοηθούσε να γίνει αθάνατος όποιος το έπινε, αλλά κανένας δεν πίστευε στη μετατροπή του Γλαύκου σε αθάνατο. Για να πείσει τους ανθρώπους, ο Γλαύκος έπεσε στη θάλασσα, με αποτέλεσμα να μεταμορφωθεί σε θαλάσσια θεότητα. Κάθε θαλασσινός που τον αντίκρυζε πέθαινε αμέσως. Βλ. και Γλαύκος ο Ανθηδόνιος.

Παραπομπές Επεξεργασία

  1. 1,0 1,1 1,2 1,3 1,4 «Glaucus» (Ρωσικά)
  2. «Bellerophontes» (Ρωσικά)
  3. Gilbert Murray, The Eumenides of Aeschylus (Oxford University Press, 1925), σ. 15
  4. A.F. Garvie, Aeschylus: Persae (Oxford University Press, 2009), σ. xliii
  5. H.D. Broadhead, The Persae of Aeschylus (Cambridge University Press, 1960), σ. lviii
  6. Asclepiades 12F1
  7. Όμηρος, Ιλιάδα, σσ. 154-155
  8. Βιβλιοθήκη Απολλοδώρου, 1.9.3
  9. Hesiod, Ehoiai frg. 43a 2–83; cf. West (1985a, σ. 64)
  10. Hard, Robin (2004). The Routledge Handbook of Greek Mythology. New York: Taylor & Francis Group. σσ. 433, 663
  11. Βιβλιοθήκη Απολλοδώρου, 1.9.3
  12. Hyginus, Fabulae 157
  13. Hard, Robin (2004). The Routledge Handbook of Greek Mythology. New York: Taylor & Francis Group. σσ. 433, 663
  14. Hesiod, frg. 43a 2–83
  15. Πίνδαρος, "Ολυμπιακές Ωδαί 13", 66-69
  16. Όμηρος, Ιλιάδα, 6.154
  17. Βιβλιοθήκη Απολλοδώρου, 1.9.3
  18. Lowell Edmunds, Approaches to Greek Myth (Johns Hopkins University Press, 1990), σ. 13
  19. Garvie, Aeschylus: Persae, σ. xliv
  20. Garvie, Aeschylus: Persae, σ. xliv
  21. Pausanias, Graeciae Descriptio 6.20.10–19, as noted by Stephen G. Miller, Arete: Greek Sports from Ancient Sources (University of California Press, 2004), σ. 56

Πηγές Επεξεργασία

  • Emmy Patsi-Garin: Επίτομο λεξικό Ελληνικής Μυθολογίας, εκδ. οίκος «Χάρη Πάτση», Αθήνα 1969
  • Gaius Julius Hyginus, Fabulae from The Myths of Hyginus translated and edited by Mary Grant. University of Kansas Publications in Humanistic Studies. Online version at the Topos Text Project.
  • Hesiod, Catalogue of Women from Homeric Hymns, Epic Cycle, Homerica translated by Evelyn-White, H G. Loeb Classical Library Volume 57. London: William Heinemann, 1914. Online version at theio.com
  • Homer, The Iliad with an English Translation by A.T. Murray, Ph.D. in two volumes. Cambridge, MA., Harvard University Press; London, William Heinemann, Ltd. 1924. Online version at the Perseus Digital Library.
  • Homer, Homeri Opera in five volumes. Oxford, Oxford University Press. 1920. Greek text available at the Perseus Digital Library.
  • Maurus Servius Honoratus, In Vergilii carmina comentarii. Servii Grammatici qui feruntur in Vergilii carmina commentarii; recensuerunt Georgius Thilo et Hermannus Hagen. Georgius Thilo. *Leipzig. B. G. Teubner. 1881. Online version at the Perseus Digital Library.
  • Pausanias, Description of Greece with an English Translation by W.H.S. Jones, Litt.D., and H.A. Ormerod, M.A., in 4 Volumes. Cambridge, MA, Harvard University Press; London, William Heinemann Ltd. 1918.
  • Pausanias, Graeciae Descriptio. 3 vols. Leipzig, Teubner. 1903. Greek text available at the Perseus Digital Library.
  • Pindar, Odes translated by Diane Arnson Svarlien. 1990. Online version at the Perseus Digital Library.
  • Pindar, The Odes of Pindar including the Principal Fragments with an Introduction and an English Translation by Sir John Sandys, Litt.D., FBA. Cambridge, MA., Harvard University Press; London, William Heinemann Ltd. 1937. Greek text available at the Perseus Digital Library.
  • Pliny the Elder, The Natural History. John Bostock, M.D., F.R.S. H.T. Riley, Esq., B.A. London. Taylor and Francis, Red Lion Court, Fleet Street. 1855. Online version at the Perseus Digital Library.
  • Pliny the Elder, Naturalis Historia. Karl Friedrich Theodor Mayhoff. Lipsiae. Teubner. 1906. Latin text available at the Perseus Digital Library.
  • Pseudo-Apollodorus, The Library with an English Translation by Sir James George Frazer, F.B.A., F.R.S. in 2 Volumes, Cambridge, MA, Harvard University Press; London, William Heinemann Ltd. 1921.
  • Publius Vergilius Maro, Aeneid. Theodore C. Williams. trans. Boston. Houghton Mifflin Co. 1910. Online version at the Perseus Digital Library.
  • Publius Vergilius Maro, Bucolics, Aeneid, and Georgics. J. B. Greenough. Boston. Ginn & Co. 1900. Latin text available at the Perseus Digital Library.
  • Publius Vergilius Maro, Bucolics, Aeneid, and Georgics of Vergil. J. B. Greenough. Boston. Ginn & Co. 1900. Online version at the Perseus Digital Library.