Βικιπαίδεια

Γοδεφρείδος του Μπουγιόν

Ο Γοδεφρείδος του Μπουγιόν (Godefroy de Bouillon, 1058 - 18 Ιουλίου 1100) από τον Οίκο της Φλάνδρας ήταν Φράγκος ευγενής και αρχηγός της Α΄ Σταυροφορίας. Ήταν ο δεύτερος γιος του Ευστάθιου Β΄ της Βουλώνης (1096 - 1100) και της Ίδας της Λωρραίνης. Η μητέρα του ήταν κόρη τού δούκα της Κάτω Λωρραίνης Γοδεφρείδου Γ΄ του Γενειοφόρου και της συζύγου του Ντόντα.[9] Ο Γοδεφρείδος αρχικά ήταν κύριος του Μπουιγιόν απ' όπου πήρε το επώνυμο του (1076), κατόπιν έγινε (ως Γοδεφρείδος Ε΄) δούκας της Κάτω Λωρραίνης, χάρη στα δικαιώματα της μητέρας του (1087). Μετά την πτώση των Ιεροσολύμων έγινε ο πρώτος κυβερνήτης της πόλης (1099), αλλά από ταπεινότητα δεν πήρε τον τίτλο του βασιλιά, με τον ισχυρισμό ότι μονάχα ο Ιησούς Χριστός είναι ο αληθινός βασιλιάς της πόλης. Ο Γοδεφρείδος πήρε μόνο τον τίτλο του "Προστάτη του Παναγίου Τάφου"· έμεινε γνωστός ιστορικά ως "Βαρόνος του Παναγίου Τάφου" και "Σταυροφόρος βασιλιάς".

Γοδεφρείδος του Μπουγιόν
Γενικές πληροφορίες
Όνομα στη
μητρική γλώσσα		Godefroi de Bouillon (Γαλλικά)
Γέννηση1060[1][2][3]
Μπουλόν-συρ-Μερ
Θάνατος18  Ιουλίου 1100[4][5]
Ιερουσαλήμ
Αιτία θανάτουπεσών σε μάχη
Τόπος ταφήςΝαός της Αναστάσεως
Χώρα πολιτογράφησηςΒασίλειο της Ιερουσαλήμ
Αγία Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία
ΘρησκείαΡωμαιοκαθολική Εκκλησία
Εκπαίδευση και γλώσσες
Μητρική γλώσσαΓαλλικά
Ομιλούμενες γλώσσεςλατινική γλώσσα[6]
Πληροφορίες ασχολίας
Ιδιότηταμονάρχης
συγγραφέας[6]
Οικογένεια
ΓονείςΕυστάθιος Β΄ της Βουλώνης[7][8] και Ίδα της Λωρραίνης[7]
ΑδέλφιαIda of Boulogne
Ευστάθιος Γ΄ της Βουλώνης
Βαλδουίνος Α΄ της Ιερουσαλήμ
ΣυγγενείςΓοδεφρείδος Δ΄ της Κάτω Λωρραίνης (θείος)
ΟικογένειαΟίκος της Βουλώνης
Στρατιωτική σταδιοδρομία
Πόλεμοι/μάχεςΈριδα της Περιβολής και Α΄ Σταυροφορία
Αξιώματα και βραβεύσεις
ΑξίωμαΥπερασπιστής του Παναγίου Τάφου (1099–1100)
Θυρεός
Commons page Σχετικά πολυμέσα
δεδομένα

Δούκας της Κάτω Λωρραίνης Επεξεργασία

Ο τόπος γέννησης του ήταν η Βουλώνη/Μπουιγιόν στην Βαλλωνική Βραβάντη (στο σημερινό Βέλγιο).[10] Ο Γοδεφρείδος, σαν δεύτερος γιος, είχε ελάχιστες ελπίδες να λάβει εδάφη και τίτλους, έτσι προορισμός του ήταν η προσφορά υπηρεσιών σε μεγάλους γαιοκτήμονες. Ο θείος του όμως Γοδεφρείδος Δ΄ της Κάτω Λωρραίνης πέθανε άτεκνος και τον όρισε διάδοχο. Η Κάτω Λοθαριγγία αποτελούσε ένα δουκάτο εξαιρετικής σημασίας, επειδή βρισκόταν ανάμεσα στο Βασίλειο της Γαλλίας και τα Γερμανικά εδάφη· είχε τόσο μεγάλη σημασία για το Βασίλειο της Γερμανίας, που ο μελλοντικός Ερρίκος Δ΄ το κατάσχεσε για χάρη του γιου του (1076). Ο Ερρίκος Δ΄ επέτρεψε στον Γοδεφρείδο να διατηρήσει την Μπουιγιόν και την Αμβέρσα για να τον ευχαριστήσει για την πίστη του. Ο Γοδεφρείδος του Μπουιγιόν στάθηκε πιστός στον Ερρίκο Δ΄ και τον υποστήριξε, όταν ο Πάπας Γρηγόριος Ζ΄ συγκρούστηκε μαζί του στην "Επίδειξη διαμάχης". Πολέμησε σε πολλές μάχες εναντίον τού μεγάλου εχθρού τού βασιλιά, τού Ροβέρτου της Σουαβίας και στην Ιταλική χερσόνησο, όταν ο βασιλιάς απομάκρυνε τον πάπα από την Ρώμη.

Ο Γοδεφρείδος έδειξε μεγάλη σειρά από πολεμικές ικανότητες στους εχθρούς του, διαδέχθηκε τον θείο του (1076) και προσπάθησε αμέσως να αποκτήσει τον πλήρη έλεγχο στα εδάφη που του επέτρεψε να έχει ο βασιλιάς. Οι διεκδικήσεις του βρήκαν σοβαρή αντίδραση από έναν συνασπισμό, που συμμετείχαν η χήρα του θείου του Ματθίλδη της Κανόσα και ο Αλβέρτος Γ΄ του Ναμύρ υπό την ηγεσία του Θεοδώριχου επισκόπου του Βερντέν· συμμετείχαν και μικρότεροι ευγενείς, όπως ο Βάλεραν Α΄ του Λίμπουργκ και ο Άρνολντ του Σινύ. Οι εχθροί του προσπάθησαν να πάρουν από τον Γοδεφρείδο τα εδάφη και να μοιράσουν τα λάφυρα, αλλά οι αδελφοί του Ευστάθιος Γ΄ της Βουλώνης και Βαλδουίνος Α΄ της Ιερουσαλήμ ήρθαν να τον βοηθήσουν. Ο Γοδεφρείδος, χάρη στην βοήθεια του βασιλιά Ερρίκου Δ΄, κέρδισε το δουκάτο της Κάτω Λωρραίνης, αλλά αυτό είχε μικρή σημασία για τον ίδιο εν' όψει της Α΄ Σταυροφορίας.

Α΄ Σταυροφορία Επεξεργασία

Ο Πάπας Ουρβανός Β΄ κήρυξε Σταυροφορία (1095) για να ελευθερώσει την Ιερουσαλήμ από το Ισλάμ και να βοηθήσει τη Ρωμανία, που βρισκόταν υπό Μουσουλμανική απειλή. Ο Γοδεφρείδος πούλησε όλα τα εδάφη του στον επίσκοπο της Λιέγης και στον επίσκοπο του Βερντέν και με τα χρήματα συγκέντρωσε στρατό με χιλιάδες ιππότες· αναχώρησε για τους Αγίους Τόπους με τον μεγαλύτερο αδελφό του Ευστάθιο και τον μικρότερο Βαλδουίνο, που δεν είχε επίσης κτήματα στην Ευρώπη. Ο Ραϋμόνδος Δ΄ της Τουλούζης συγκέντρωσε έναν άλλο, μεγαλύτερο στρατό και επειδή ήταν 55 ετών ζήτησε -λόγω ηλικίας- την ηγεσία. Ο παπικός απεσταλμένος Αντχεμάρ ταξίδευσε μαζί του. Ο ισχυρός Νορμανδός ευγενής από την νότια Ιταλία Βοημούνδος Α΄ πρίγκιπας τού Τάραντα ενώθηκε μαζί τους, έχοντας έναν τρίτο στρατό και ακολούθησε ένας τέταρτος, που τον διηύθυνε ο Ροβέρτος Β΄ της Φλάνδρας.

Οι τέσσερις στρατοί ταξίδευσαν ξεχωριστά, άλλοι μέσω της ηπειρωτικής Ευρώπης από την Ουγγαρία και άλλοι απέπλευσαν στην Αδριατική θάλασσα μέσω της νότιας Ιταλίας. Ο Ουρβανός Β΄ προσκάλεσε στην Σταυροφορία όλους τους πιστούς Καθολικούς και όλους τους Χριστιανούς με αντισημιτικά αισθήματα. Η Σταυροφορία ξεκίνησε στις αρχές του καλοκαιριού του 1096, όταν ενώθηκαν πολλοί χωρικοί και ευτελείς ευγενείς, που εκδίωξαν τους Ιουδαίους με μεγάλες σφαγές στη Ρηνανία. Ο Γοδεφρείδος και τα αδέλφια του ξεκίνησαν τον Αύγουστο του 1096 από την Λωρραίνη με έναν τεράστιο στρατό, που εκτιμάται στις 40.000, ακολουθώντας τον "δρόμο του Καρλομάγνου" όπως συνήθιζε να λέει ο Ουρβανός Β΄. Ένα Εβραϊκό κείμενο, 50 χρόνια μετά τα γεγονότα, λέει για τον δούκα:

"Εκείνο τον καιρό τα οστά του δούκα Γοδεφρείδου είχαν γίνει σκόνη από την σκληρότητά του. Τα κίνητρα του ήταν τρομερά εκδικητικά στους Εβραίους, που τους θεωρούσε υπεύθυνους για το αίμα που έχυσε ο Εσταυρωμένος, γι'αυτό φανάτισε τον στρατό του να καταστρέψει ολοσχερώς οτιδήποτε το Εβραϊκό προς τιμή του Θεανθρώπου".[11]

Όταν ο αρχηγός της Εβραϊκής κοινότητας στο Μάιντς έμαθε τις προθέσεις του Γοδεφρείδου, ζήτησε προστασία από τον Ερρίκο Δ΄ και τότε ο βασιλιάς με διάταγμα απαγόρευσε οτιδήποτε θα έκανε κακό στους Ιουδαίους. Τα Χρονικά ισχυρίζονται, ότι ο Γοδεφρείδος δεν είχε δείξει μέχρι τότε μίσος στους Ιουδαίους· η κατάσταση έληξε θετικά, επειδή οι Ιουδαίοι στο Μάιντς και την Κολωνία τον δωροδόκησαν με 500 ασημένια νομίσματα και "εκείνος τους υποσχέθηκε ειρήνη".[12][13][14]

Άφιξη στην Κωνσταντινούπολη Επεξεργασία

 
Γοδεφρείδος του Μπουιγιόν - έργο του Giacomo Jaquerio γύρω στο 1420.

Μετά από μερικές δυσκολίες στην Ουγγαρία, οι Σταυροφόροι έφτασαν στην Κωνσταντινούπολη, όπου τους δέχτηκε ο Αυτοκράτορας Αλέξιος Α΄ Κομνηνός. Αυτός είχε σοβαρά προβλήματα από τις επιθέσεις των Τούρκων, που είχαν εξορμήσει από την Κεντρική Ασία και την Περσία. Ο στρατός τού Γοδεφρείδου ήταν ο δεύτερος που έφτασε στην Κωνσταντινούπολη· είχε προηγηθεί ο Ούγος του Βερμαντουά και ακολούθησαν οι υπόλοιποι. Ο Αλέξιος Α΄ συγκέντρωσε σύντομα 4000 - 8000 ιππότες και 25000 με 50000 πεζούς, αλλά ο Γοδεφρείδος και ο Αυτοκράτορας είχαν διαφορετικούς στόχους. Ο Αλέξιος Α΄ ήθελε να ελευθερώσει πρώτα όλες τις πρώην Ρωμαϊκές περιοχές από τους Τούρκους, ενώ ο Γοδεφρείδος ήθελε άμεσα να κατακτήσει τους Αγίους Τόπους και να τοποθετήσει χριστιανική διοίκηση. Ο Αλέξιος το αναγνώρισε και τους ανάγκασε να πάρουν όρκο πίστης στον ίδιο, με βασικό όρο να παραδώσουν στον ίδιο τα εδάφη που θα κατακτούσαν· οι Σταυροφόροι το δέχτηκαν.

Την άνοιξη του 1097 οι Σταυροφόροι ήταν έτοιμοι να ξεκινήσουν τη μάχη. Η πρώτη σημαντική νίκη ήταν η άλωση της Νίκαιας, πολύ κοντά στην Κωνσταντινούπολη, το οποίο είχαν αλώσει οι Σελτζούκοι από το 1085. Ο Γοδεφρείδος και οι ιππότες του είχαν δευτερεύοντα ρόλο στην πολιορκία, με τον Βοημούνδο να έχει τις μεγαλύτερες δραστηριότητες. Όμως οι Σταυροφόροι είδαν αιφνίδια τη Ρωμαϊκή σημαία να κυματίζει στα τείχη της πόλης: ο Αλέξιος Α΄ είχε κάνει μυστική συμφωνία με τους Σελτζούκους να παραδώσουν την πόλη. Η άσχημη στάση του Ρωμαίου Αυτοκράτορα στους Σταυροφόρους στην πολιορκία της Νίκαιας ήταν το πρώτο βήμα για τις σχέσεις μίσους, που θα ακολουθήσουν αργότερα ανάμεσα στην Ανατολική και τη Δυτική Εκκλησία.

Άλωση της Αντιόχειας Επεξεργασία

Ο Γοδεφρείδος συνέχισε να παίζει δευτερεύοντα, αλλά σημαντικό ρόλο στις μάχες των Σταυροφόρων εναντίον των Μουσουλμάνων, μέχρι που έφτασαν στην Ιερουσαλήμ (1099). Στην διαδρομή βοήθησε τη φρουρά στη μάχη του Δορυλαίου, η οποία είχε δεχτεί σκληρή επίθεση από τον Κιλίτζ Αρσλάν Α΄. Ο Γοδεφρείδος και οι υπόλοιποι Σταυροφόροι νίκησαν τους Σελτζούκους και λεηλάτησαν το στρατόπεδό τους. Αμέσως μετά τη μάχη πολλές πηγές καταγράφουν ότι ο Γοδεφρείδος τραυματίστηκε σοβαρά, όταν δέχτηκε επίθεση από μια αρκούδα.[15] Ο Γοδεφρείδος συμμετείχε στην πολιορκία της Αντιόχειας (1098), η οποία έπεσε τον Ιούλιο, μετά από πολλούς μήνες με τεράστιες απώλειες. Οι Σταυροφόροι στην πολιορκία της Αντιόχειας λύγισαν: πολλοί εγκατέλειψαν την μάχη και επέστρεψαν στην πατρίδα τους. Ο Αλέξιος Α΄, μετά την άσχημη στάση που κράτησε στη Νίκαια, δεν βοήθησε σημαντικά τους Σταυροφόρους στις υπόλοιπες επιχειρήσεις, γι'αυτό εκείνοι αποφάσισαν να παραβιάσουν τον όρκο τους και να μην τού παραδώσουν τις κατακτημένες περιοχές. Ο Βοημούνδος διεκδίκησε πρώτος τον τίτλο του πρίγκιπα της Αντιόχειας. Την τελευταία στιγμή έφτασε από την Μοσούλη μια Ισλαμική δύναμη με αρχηγό τον Κερμπογκά για να βοηθήσει τους Μουσουλμάνους, αλλά οι Σταυροφόροι τους νίκησαν εύκολα.

Άλωση των Ιεροσολύμων Επεξεργασία

 
Ανδριάντας του Γοδεφρείδου του Μπουιγιόν - 16ος αιώνας, Ίνσμπρουκ

Μετά την μεγάλη νίκη οι Σταυροφόροι διασπάστηκαν· ο επίσκοπος του Λε Πουί πέθανε στην Αντιόχεια, ο Βοημούνδος παρέμεινε να διοικήσει το πριγκιπάτο του, ενώ ο μικρότερος αδελφός τού Γοδεφρείδου, ο Βαλδουίνος, προχώρησε βόρεια και ίδρυσε την Κομητεία της Έδεσσας. Οι περισσότεροι Σταυροφόροι προχώρησαν νότια στην Ιερουσαλήμ. Τότε ο ισχυρότερος Σταυροφόρος, ο Ραϋμόνδος Δ΄ κόμης της Τουλούζης πήρε και άλλους ευγενείς στην υπηρεσία του, όπως τον Ταγκρέδο και συνέχισε την επέλαση. Μετά πολλούς μήνες αναμονής, οι Σταυροφόροι προχώρησαν για την Ιερουσαλήμ και ο Γοδεφρείδος ενώθηκε μαζί τους· αυτοί συνάντησαν νέους εχθρούς, αφού οι Σελτζούκοι ήταν κύριοι των εδαφών. Ο χριστιανικός στρατός αναγκάστηκε να προχωρήσει σε διαπραγματεύσεις με το Χαλιφάτο των Φατιμιδών, που είχαν έδρα στο Κάιρο και είχαν στην κατοχή τους από τον Αύγουστο του 1098 την Ιερουσαλήμ.

Οι Σταυροφόροι πολέμησαν μαζί τους στην τελική φάση για την κατάληψη της Ιερουσαλήμ. Ο θρύλος του Γοδεφρείδου του Μπουιγιόν δημιουργήθηκε, όταν έφτασαν οι Σταυροφόροι στα Ιεροσόλυμα· ο στρατός έφτασε τον Ιούνιο του 1099 και άρχισε να κτίζει έναν ξύλινο πύργο, με στόχο να ξεπεράσει σε ύψος τα τείχη της πόλης. Στην τελική επίθεση (15 Ιουλίου 1099), ο Γοδεφρείδος ήταν ο πρώτος που έριξε τα τείχη και μπήκε στην πόλη. Η Άλωση των Ιεροσολύμων ήταν το ευτυχές τέλος των Σταυροφόρων: ύστερα από τρία χρόνια μεγάλης ταλαιπωρίας, είχαν καταλάβει το μεγαλύτερο τμήμα των Αγίων Τόπων μαζί με τα Ιεροσόλυμα και είχαν στην κατοχή τους τον Πανάγιο Τάφο, τον άδειο τάφο του Ιησού. Ο Γοδεφρείδος μετά την Α΄ Σταυροφορία ίδρυσε νοσοκομείο στο Μουριστάν. Όταν τα Ιεροσόλυμα έγιναν χριστιανικά, οι Σταυροφόροι αποφάσισαν να τοποθετήσουν κυβέρνηση. Σε Συμβούλιο (22 Ιουλίου 1099) ο Ραϋμόνδος Δ΄ της Τουλούζης αρνήθηκε το στέμμα και ο Γοδεφρείδος αποφάσισε να γίνει κυβερνήτης.

Προστάτης του Παναγίου Τάφου Επεξεργασία

Ο Γοδεφρείδος αρνήθηκε το στέμμα της πόλης, με τον ισχυρισμό ότι "είναι ντροπή ο πραγματικός βασιλιάς της πόλης, ο Ιησούς Χριστός, να φορούσε ακάνθινο στεφάνι και εγώ χρυσό στέμμα".[16] Ο επίσημος τίτλος του ήταν "Προστάτης του Παναγίου Τάφου", αλλά προτίμησε τον τίτλο του κόμη όπως στην ιδιαίτερη πατρίδα του· μονάχα ένας χρονικογράφος, ο Ροβέρτος ο Μοναχός, τον καταγράφει ως "βασιλιά".[17] Το σύντομο διάστημα που κυβέρνησε, υπερασπίστηκε τον Αύγουστο το βασίλειο της Ιερουσαλήμ από τους Φατιμίδες της Αιγύπτου στη μάχη της Ασκαλώνος· επίσης βρήκε επιπλέον αντίσταση από τον Δαγοβέρτο της Πίζας, που υποστήριξε τον Ταγκρέδο. Οι Λατίνοι παρά λίγο να κατακτήσουν την Ασκαλώνα, αλλά η πόλη παρέμεινε Μουσουλμανική και στάθηκε πρόβλημα στο νέο βασίλειο για πολλά χρόνια. Από το 1100 ο Γοδεφρείδος δεν μπόρεσε να κάνει νέες κατακτήσεις, αλλά η εντυπωσιακή του νίκη (1099) τον βοήθησε να έχει την Άκρα (πόλη), την Ασκελόν, την Απολλωνία-Αρσούφ, την Γιάφα και την Καισάρεια υποτελείς του.

Η διαμάχη του με τον επίσκοπο Δαγοβέρτο συνεχίστηκε· οι αιτίες της σύγκρουσης δεν έχουν διευκρινιστεί. Ο Δαγοβέρτος τον πίεζε να δώσει την Ιερουσαλήμ στον πάπα, αλλά η πληροφορία δεν είναι σαφής και την αναφέρει μονάχα ο Γουλιέλμος της Τύρου. Ο Αλβέρτος του Άαχεν και ο Ραλφ της Καέν αναφέρουν ότι, τόσο ο Δαγοβέρτος, όσο και ο σύμμαχός του Ταγκρέδος είχαν πάρει όρκο να δεχτούν κάποιον από τη στενή συγγενική του οικογένεια ως διάδοχο, αλλά αργότερα ο Δαγοβέρτος έσπασε τον όρκο του. Μετά τον θάνατο τού Γοδεφρείδου και κάτω από την ισχυρή πίεση των οπαδών του υπό την ηγεσία του Γουόρνερ του Γκρέζ, ο Δαγοβέρτος υπέκυψε και δέχτηκε να στέψει τον μικρό αδελφό του Γοδεφρείδου, τον Βαλδουίνο, ως Λατίνο βασιλιά της Ιερουσαλήμ (25 Δεκεμβρίου 1100).

Το τέλος Επεξεργασία

 
Ανδριάντας του Γοδεφρείδου του Μπουιγιόν στις Βρυξέλλες.

Οι πληροφορίες για τον θάνατο του Γοδεφρείδου είναι αμφιλεγόμενες· σύμφωνα με τον Άραβα χρονικογράφο Ίμπν-αλ-Κουασινί "στην πολιορκία της Άκρας ο Γοδεφρείδος χτυπήθηκε από ένα βέλος και έπεσε νεκρός". Η πληροφορία του Άραβα ιστορικού δεν εμφανίζεται πουθενά αλλού· οι χριστιανοί ιστορικοί Αλβέρτος του Αιξ και Έκκεχαρντ της Άουρα γράφουν ότι πέθανε από αρρώστια στην Καισάρεια τον Ιούνιο του 1100. Πολλοί πιστεύουν ότι τον δηλητηρίασε ο εμίρης της Καισάρειας, αλλά δεν έχει ούτε αυτό ιστορική βάση. Ο Γουλιέλμος της Τύρου δεν γράφει τίποτε για το θέμα· άλλη πληροφορία λέει ότι πέθανε τρώγοντας ένα δηλητηριασμένο μήλο. Πάντως σε οποιαδήποτε περίπτωση πέθανε στα Ιεροσόλυμα από ασθένεια. Ο Γοδεφρείδος της Μπουιγιόν δεν είχε νυμφευτεί ποτέ και δεν είχε αποκτήσει παιδί.[18]. Ο χρονικογράφος του 12ου αιώνα Γουλιέλμος της Τύρου περιγράφει πως "ήταν υψηλός, λίγο περισσότερο από το κανονικό, είχε γερούς ώμους και στερεά χείλη, τα μαλλιά του και η γενειάδα του ήταν ξανθιά".

Θρύλοι Επεξεργασία

Το γεγονός ότι ο Γοδεφρείδος του Μπουιγιόν ήταν ο πρώτος κυβερνήτης της Ιερουσαλήμ προκάλεσε μεγάλες μεταλλάξεις της βιογραφίας του σε μετέπειτα συγγραφείς. Πολλοί ιστορικοί τον παρουσιάζουν σαν τον πραγματικό αρχηγό της Α΄ Σταυροφορίας, τον βασιλιά και νομοθέτη του βασιλείου της Ιερουσαλήμ, ενώ στην πραγματικότητα ήταν ένας από τους πολλούς αρχηγούς υπό την ηγεσία του Ραϋμόνδου Δ΄ κόμη της Τουλούζης. Ο μικρότερος αδελφός του Βαλδουίνος ορκίστηκε βασιλιάς ως Βαλδουίνος Α΄ της Ιερουσαλήμ και κατάφερε ό,τι δεν μπόρεσε ο Γοδεφρείδος. Ο ρόλος του Γοδεφρείδου στην Σταυροφορία περιγράφεται από τον Αλβέρτο του Αιξ και εμφανίζεται σε αμέτρητα Γαλλικά μυθιστορήματα, που συνδέονται με τον "Σταυροφορικό κύκλο", ως πρωταγωνιστής. Ο κύκλος συνδέει τους προγόνους του με τον "Ιππότη του Κύκνου" και έγινε διάσημος στην όπερα του Ρίχαρντ Βάγκνερ Λόενγκριν.[19]

Ο Γοδεφρείδος ήταν από τον 12ο αιώνα, σύμφωνα με τον Γουλιέλμο της Τύρου, μεγάλος θρύλος στους Σταυροφόρους και παρουσιάζεται με υπερφυσικά χαρακτηριστικά. Ένας θρύλος στην Κιλικία περιγράφει ότι πάλεψε με μία αρκούδα και τη νίκησε με τα χέρια του· σύμφωνα με έναν άλλο θρύλο αποκεφάλισε μία καμήλα με ένα χτύπημα του ξίφους του. Τον 19ο αι. εγκαινιάστηκε ένα έφιππο άγαλμα του Γοδεφρείδου του Μπουιγιόν στην κεντρική πλατεία των Βρυξελλών από τον γλύπτη Ευγένιο Σιμόνις (24 Αυγούστου 1848). Ο Γοδεφρείδος ήταν ένας από τους πρωταγωνιστές στις ιστορίες με το "Άγιο αίμα και το Άγιο δισκοπότηρο" όπως αναφέρονται στον Κώδικα Ντα Βίντσι.

Λογοτεχνία Επεξεργασία

 
Ο Γοδεφρείδος του Μπουιγιόν γίνεται κύριος της πόλης. Από το έργο του Γουλιέλμου της Τύρου Ιστορία της Ουτρεμέρ - Βρετανική Βιβλιοθήκη
  • Το πνεύμα του Γοδεφρείδου παρουσιάζεται στην Θεία Κωμωδία του Δάντη μαζί με τον Ρολάνδο και τους υπόλοιπους πολεμιστές της φωτιάς.
  • Στο έργο του Πιερ Ντεσρέι "Γενεαλογία του Γοδεφρείδου της Μπουιγιόν", που ολοκληρώθηκε το 1499, παρουσιάζεται αναλυτική ιστορία των Σταυροφοριών από τη γέννηση τού προγόνου τού Γοδεφρείδου, τού Ιππότη των Κύκνων, μέχρι την άνοδο στον θρόνο τού Φιλίππου Δ΄ του Ωραίου. Οι έξι εκδόσεις διατηρήθηκαν από τον 16ο αιώνα και δημοσιοποιήθηκαν την περίοδο (1504 - 1580).[20][21]
  • Ο Γοδεφρείδος τού Μπουιγιόν εμφανίζεται σαν κεντρικός ήρωας στο έργο τού Τορκουάτο Τάσσο "Η παράδοση της Ιερουσαλήμ".
  • Ένα Ισπανικό ποίημα με τίτλο "η κατάκτηση της Ιερουσαλήμ από τον Γοδεφρείδο της Μπουιγιόν" γράφτηκε στα μέσα της δεκαετίας του 1580, τυπώθηκε το 1586 και ανακαλύφθηκε στα τέλη της δεκαετίας του 1580 από τον Στέφανο Αράτα. Έχει γίνει αποδεκτό ότι το έγραψε ο Μιγκέλ ντε Θερβάντες με στοιχεία από το έργο του Τάσσο. Παρουσιάζει τον Γοδεφρείδο σαν τον ιδανικό χριστιανό βασιλιά και τον παραλληλίζει με τον Φίλιππο Β΄ της Ισπανίας.
  • Ο Γοδεφρείδος του Μπουιγιόν απεικονίζεται σαν "Γκοφρέντο" στην όπερα του Γκέοργκ Φρήντριχ Χαίντελ "Ρινάλντο" (1711).
  • Η Μάργκαρετ Ανν Χούμπαρντ στο έργο της "Μπλέ Γκονφαλόν" περιγράφει το ταξίδι του Γοδεφρείδου στους Αγίους Τόπους με τους άντρες του σύμφωνα με περιγραφή τού συνοδού του Μπένετ.
  • Ο Γοδεφρείδος εμφανίζεται στο έργο του Τομ Τόζερ "Προστάτης των Αγίων Τόπων".
  • Ο Γοδεφρείδος εμφανίζεται σατυρικά στο έργο του Μαρκ Τουαίην "Οι μακρινοί αθώοι" (1869).

Παραπομπές Επεξεργασία

  1. ↑ 1,0 1,1 Εθνική Βιβλιοθήκη της Γερμανίας: (Γερμανικά) Gemeinsame Normdatei. Ανακτήθηκε στις 9  Απριλίου 2014.
  2. ↑ 2,0 2,1 CONOR.SI. 192316003. Ανακτήθηκε στις 9  Οκτωβρίου 2017.
  3. ↑ 3,0 3,1 Catalogue of the Library of the Pontifical University of Saint Thomas Aquinas. 194822.
  4. ↑ (Γαλλικά, Γερμανικά, Αγγλικά, Φινλανδικά, Ιταλικά, Ολλανδικά, Νορβηγική γλώσσα, Πορτογαλικά, Σουηδικά, Ισπανικά) Geneanet.
  5. ↑ Leo van de Pas: (Αγγλικά) Genealogics. 2003.
  6. ↑ 6,0 6,1 (Ιταλικά) Mirabile: Digital Archives for Medieval Culture. SISMEL – Edizioni del Galluzzo.
  7. ↑ 7,0 7,1 7,2 7,3 Darryl Roger Lundy: (Αγγλικά) The Peerage.
  8. ↑ 8,0 8,1 Ralph of Caen: «The Gesta Tancredi of Ralph of Caen» (Αγγλικά) Ashgate Publishing Ltd. 2005. σελ. 36. ISBN-13 978-0-7546-3710-3.
  9. ↑ Butler, Alban; Burns, Paul (2000). Butler's Lives of the Saints. Continuum International Publishing Group. p. 93.
  10. ↑ L. Bréhier, "Godfrey of Bouillon" in The Catholic Encyclopedia (1909), citing Haigneré, Mémoires lus à la Sorbonne, Paris, 1868, 213
  11. ↑ Simon John (23 November 2017). Godfrey of Bouillon: Duke of Lower Lotharingia, Ruler of Latin Jerusalem, c.1060-1100
  12. ↑ Simon John (23 November 2017). Godfrey of Bouillon: Duke of Lower Lotharingia, Ruler of Latin Jerusalem, c.1060-1100
  13. ↑ Norman Golb (4 May 1998). The Jews in Medieval Normandy: A Social and Intellectual History
  14. ↑ Shlomo Eidelberg (1996). The Jews and the Crusaders: The Hebrew Chronicles of the First and Second Crusades
  15. ↑ Natasha Hodgson 'Lions, Tigers and Bears: encounters with wild animals and bestial imagery in the context of crusading to the Latin East' Viator (2013)
  16. ↑ Whitworth Porter (2013). A History of the Knights of Malta. Cambridge Library Collection - European History. Cambridge University Press. p. 18.
  17. ↑ Jonathan Riley-Smith, "The Title of Godfrey of Bouillon", Bulletin of the Institute of Historical Research 52 (1979), 83–86; Alan V. Murray, "The Title of Godfrey of Bouillon as Ruler of Jerusalem", Collegium Medievale 3 (1990), 163–78; and John France, "The Election and Title of Godfrey de Bouillon", Canadian Journal of History, 18:3 (1983), 321–29.
  18. ↑ Marjorie Chibnall (Select Documents of the English Lands of the Abbey of Bec, Camden (3rd Ser.) 73 (1951) pp. 25-26) followed earlier writers in suggesting that since the names Godfrey and Geoffrey shared a common origin, Godfrey is identical to the Geoffrey of Boulogne who appears in English records, marrying Beatrice, daughter of Geoffrey de Mandeville and that he left behind in England a son, William de Boulogne (adult by 1106, died c. 1169). However, Alan Murray analyzed the argument in detail and concluded that contemporary documents clearly distinguish between the two names, and as there is no evidence for their identity and traditions of the Crusade indicate Godfrey was unmarried and childless, the two must be considered to have been distinct. Geoffrey, the English landholder, was apparently an illegitimate brother of Godfrey, the Crusader. Murray, Alan, The Crusader Kingdom of Jerusalem: A Dynastic History 1099-1125 (Unit for Prosopographical Research, Linacre College, Oxford, 2000) pp. 155-165.
  19. ↑ Holböck, Ferdinand (2002). Married Saints and Blesseds. Michael J. Miller, translator. Ignatius Press. p. 147.
  20. ↑ Weill, Isabelle; Suard, François. "Genealogie de Godefroi de Buillon de Pierre Desrey"
  21. ↑ Pierre Desrey; Vincent de Beauvais (1511), La genealogie avecques les gestes et nobles faitz darmes du trespreux et renommé prince Godeffroy de Boulion et de ses chevaleureux frères Baudouin et Eustace

Πηγές Επεξεργασία

  • Godfrey of Bouillon, Encyyclopadeia Britannica (11th Edition), Volume XII, Cambridge at the University Press, Cambridge, 1910, pg. 172-173
  • Andressohn, John Carl. The Ancestry and Life of Godfrey of Bouillon. Indiana University Publications, Social Science Series 5. 1947.
  • "Godfrey of Bouillon". New Advent Catholic Encyclopedia. Retrieved 2007-04-29.
  • "Godfrey of Bouillon". Internet Medieval Sourcebook: The Crusaders at Constantinople: Collected Accounts. Retrieved 2014-05-18.
  • Holböck, Ferdinand (2002). Married Saints and Blesseds. Michael J. Miller, translator. Ignatius Press. p. 147. ISBN 0-89870-843-5.
  • Murray, Alan V., "The Army of Godfrey of Bouillon, 1096–1099: Structure and Dynamics of a Contingent on the First Crusade" (PDF)
  • Albert of Aix (fl. 1100), Historia Ierosolimitana, ed. and tr. Susan B. Edgington, Albert of Aachen: Historia Ierosolimitana, History of the Journey to Jerusalem. Oxford: Oxford Medieval Texts, 2007. The principal source for Godfrey's march to Jerusalem.
  • Gesta Francorum, ed. and tr. Rosalind Hill, Gesta Francorum et aliorum Hierosolimitanorum. Oxford, 1967.
  • Ralph of Caen, Gesta Tancredi, ed. Bernard S. Bachrach and David S. Bachrach, The Gesta Tancredi of Ralph of Caen: A History of the Normans on the First Crusade. Ashgate Publishing, 2005.
  • Fulcher of Chartres, Chronicle, ed. Harold S. Fink and tr. Francis Rita Ryan, Fulcher of Chartres, A History of the Expedition to Jerusalem, 1095-1127. Knoxville: Univ. of Tennessy Press, 1969.
  • Raymond of Aguilers, Historia Francorum qui ceperunt Iherusalem, tr. John Hugh Hill and Laurita L. Hill. Philadelphia: American Philosophical Society, 1968.
  • Ekkehard of Aura (d. 1126), tr. W. Pflüger, Die Chronik des Ekkehard von Aura. Leipzig, 1893.
  • William of Tyre (d. 1186), Historia, ed. R. B. C. Huygens, Willemi Tyrensis Archiepiscopi Chronicon. Corpus Christianorum Continuatio Medievalis 38. Turnholt: Brepols, 1986; tr. E. A. Babcock and A. C. Krey, William of Tyre, A History of Deeds Done Beyond the Sea. Columbia University Press, 1943.
  • Zimmern Chronicle, 16th-century chronicle which includes some legendary material.
Γοδεφρείδος του Μπουγιόν
Γέννηση: 1058 Θάνατος: 18 Ιουλίου 1100
Βασιλικοί τίτλοι
Προκάτοχος
Κατάκτηση της Ιερουσαλήμ στην Α΄ Σταυροφορία 		Προστάτης του Παναγίου Τάφου
 
1099 - 1100 		Διάδοχος
Βαλδουίνος Α΄ της Ιερουσαλήμ
Ως Βασιλεύς της Ιερουσαλήμ
Προκάτοχος
Κορράδος Β΄ της Ιταλίας 		Δούκας της Κάτω Λωρραίνης
 
1087-1100 		Διάδοχος
Ερρίκος
Ανακτήθηκε από "https://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Γοδεφρείδος_του_Μπουγιόν&oldid=10450370"