Γουίδων του Ωτβίλ
Ο Γουίδων του Ωτβίλ (γαλλικά: Gui de Hauteville, ιταλικά: Guido d'Altavilla), (γεννήθηκε περίπου το 1060/1065 - πέθανε στις 8 Ιουλίου 1108), ήταν Νορμανδός Δούκας του Αμάλφι , μέλος της οικογένειας των Ωτβίλ.
| Γουίδων του Ωτβίλ | |
|---|---|
| Γενικές πληροφορίες | |
| Γέννηση | Δεκαετία του 1060 (περίπου) |
| Θάνατος | 8 Ιουλίου 1108 |
| Χώρα πολιτογράφησης | Κομητεία της Απουλίας και της Καλαβρίας |
| Πληροφορίες ασχολίας | |
| Ιδιότητα | στρατιωτικός Δούκας του Αμάλφι |
| Οικογένεια | |
| Γονείς | Ροβέρτος Γυισκάρδος[1] και Σικελγκάιτα[1] |
| Αδέλφια | Βοημούνδος Α΄ της Αντιόχειας Ρογήρος Α΄ της Απουλίας Έμμα των Ωτβίλ |
| Συγγενείς | Βοημούνδος Β΄ της Αντιόχειας (ανιψιός), Γουλιέλμος Β΄ της Απουλίας (ανιψιός), Ρογήρος Β΄ της Σικελίας (ξάδελφος) και Ρογήρος Α΄ της Σικελίας (θείος) |
| Οικογένεια | Οίκος του Ωτβίλ |
Ήταν ο δεύτερος γιος του Ροβέρτου Γυισκάρδου, Δούκα της Απουλίας, της Καλαβρίας και της Σικελίας, και της πριγκίπισσας Λομβαρδίας Συκελγαίτης του Σαλέρνο.
Ακόμα παιδί ή και έφηβος, ονομάζεται από τον πατέρα του Δούκας της Αμάλφι, την οποία κατέλαβαν οι Νορμανδοί το 1073. Όμως οι κάτοικοι της πόλης δεν δέχτηκαν ποτέ τον Νορμανδικό ζυγό και ο Γκουίντο φαίνεται να πέρασε λίγο χρόνο στην πόλη. Σε δύο περιπτώσεις, οι Αμαλφιτάνοι εξεγέρθηκαν και εκλέγουν το δικό τους δούκα: Γισούλφος[2], το 1081, μετά Μαρίνος Σεβαστός το 1092, ο οποίος λαμβάνει την υποστήριξη της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας[3].
Λίγα είναι γνωστά για τη ζωή του στην Ιταλία και φαίνεται ότι, όπως και ο μικρότερος αδερφός του Ροβέρτος, παραμένει στη σκιά του μεγαλύτερου αδελφού του Ρογήρου, του διορισμένου διαδόχου του πατέρα τους και του αδελφού του Βοημούνδου.
Το 1084-1085, συμμετείχε με τους αδελφούς του στην εκστρατεία στα Βαλκάνια κατά της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας. Ο Γυισκάρδος τον στέλνει ειδικότερα με τον Ρογήρο για να καταλάβει την πόλη της Αυλώνας. Σύμφωνα με την Άννα Κομνηνή, ο Βυζαντινός αυτοκράτορας Αλέξιος Α΄ Κομνηνός προσπάθησε να τον αποσπάσει από τα συμφέροντα του πατέρα του προσφέροντάς του έναν πλεονεκτικό γάμο, τεράστιο πλούτο και τα πιο σημαντικά αξιώματα της Αυτοκρατορίας. Ο Γκουίντο δεν απέρριψε εντελώς αυτές τις προσφορές αν και οι διαπραγματεύσεις παρέμειναν αναποτελεσματικές και κρατήθηκαν πολύ μυστικές[4]. Μερικοί ιστορικοί πιστεύουν ότι η πρόταση του αυτοκράτορα πραγματοποιήθηκε, όχι κατά τη διάρκεια αυτής της αποστολής, αλλά κατά τη διάρκεια της εκστρατείας που οδήγησε το 1107-1108 ο Βοημούνδος εναντίον του Δυρράχιου'[5]. Ακόμα σύμφωνα με την Άννα Κομνηνή, σχεδόν αιχμαλωτίστηκε από τους Ενετούς που μόλις νίκησαν τον Νορμανδικό στρατό, το 1085, κοντά στο Βουθρωτό στη σημερινή Αλβανία.
Κατά τη διάρκεια της Πρώτης Σταυροφορίας, ο Γκουίντο βρισκόταν ήδη στο Βυζάντιο[6], στην υπηρεσία του αυτοκράτορα Αλέξιου Α΄ Κομνηνού, είχε το αξίωμα του σεβαστού, πιθανώς λίγο πριν το 1087[7].
Κατά τη διάρκεια της εκστρατείας που ηγήθηκε στα Βαλκάνια το 1107-1108 ο Βοημούνδος εναντίον της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας, ο Γκουίντο πιθανώς τον πρόδωσε κατά τη διάρκεια της πολιορκίας του Δυρράχιου. Σύμφωνα με τον ανώνυμο συγγραφέα της Ιστορίας των Γάλλων, ο Γκουίντο αρρώστησε και κάλεσε τον αδελφό του και τον παρακάλεσε να τον συγχωρήσει για τα λάθη που είχε διαπράξει απέναντί του. Ερωτηθείς από τον Βοημούνδο για αυτά τα λάθη, του εξομολογήθηκε ότι ο αυτοκράτορας του είχε υποσχεθεί την κόρη του με το Δυρράχιο και άλλα δώρα και ότι αυτός, με τη συμβουλή του, κινούσε τους πολίτες της πολιορκημένης πόλης να υπερασπιστούν την πόλη, έτσι καθυστέρησε την κατάληψη ή παράδοση της.
Σύμφωνα με τη νεκρολογία του καθεδρικού ναού του Σαλέρνο, ο Γκουίντο πέθανε στις 8 Ιουλίου 1108.
Παραπομπές Επεξεργασία
- ↑ 1,0 1,1 1,2 1,3 Darryl Roger Lundy: (Αγγλικά) The Peerage.
- ↑ Philip Grierson, Lucia Travaini, Medieval European Coinage : Vol. 14 (South Italy, Sicily, Sardinia : With a Catalogue of the Coins in the Fitzwilliam Museum, Cambridge, Vol. 14, Part. 3), Cambridge University Press, 1998
- ↑ Giovanni Cherubini, Idomeneo Barbadoro, Storia della società italiana, Vol. 5, Teti, 1984
- ↑ Anne Comnène, Alexiade, L. VI, Chap. IV.
- ↑ Ralph B. Yewdale, Bohemond I, Prince of Antioch, Princeton, 1917.
- ↑ Richard Philip Abels, Bernard Bachrach, The Normans and Their Adversaries at War : Essays in Memory of C. Warren Hollister, p. 93. Boydell & Brewer, 2001.
- ↑ The Chanson D'Antioche : An Old-French Account of the First Crusade, Ashgate Publishing, Ltd., 2011. P. 55.
Πηγές Επεξεργασία
- Raoul de Caen, Faits et gestes du prince Tancrède pendant l'expédition de Jérusalem.
- Robert le Moine, Histoire de la première croisade.
- Anonyme, Fragment de l'histoire des Français, de l'avènement de Hugues Capet à la mort de Philippe Ι.
- Anne Comnène, Alexiade.
- Ordéric Vital, Histoire de Normandie.
- Albert d'Aix, Histoire des faits et gestes dans les régions d'outre-mer.
- Guillaume de Tyr, Histoire d'Outremer.
Βιβλιογραφία Επεξεργασία
- Ferdinand Chalandon, Histoire de la domination normande en Italie et en Sicile, t. I, Paris, 1907.
- John Julius Norwich, The Normans in the South, 1016-1130, Longman : London, 1967.