Γουριώτισσα Αιτωλοακαρνανίας
οικισμός της Ελλάδας
Συντεταγμένες: 38°36′57.35″N 21°13′18.66″E / 38.6159306°N 21.2218500°E
Η Γουργιώτισσα[1][2] ή Γουριώτισσα[3] είναι οικισμός της Στερεάς Ελλάδας στην Περιφερειακή Ενότητα Αιτωλοακαρνανίας.
| Γουριώτισσα | |
|---|---|
| Διοίκηση | |
| Χώρα | Ελλάδα |
| Περιφέρεια | Δυτικής Ελλάδας |
| Περιφερειακή Ενότητα | Αιτωλοακαρνανίας |
| Δήμος | Αγρινίου, Δημοτική Κοινότητα Γουριωτίσσης Αιτωλοακαρνανίας |
| Δημοτική Ενότητα | Στράτου |
| Γεωγραφία | |
| Γεωγραφικό διαμέρισμα | Στερεάς Ελλάδας |
| Νομός | Αιτωλοακαρνανίας |
| Υψόμετρο | 100 |
| Πληθυσμός | |
| Μόνιμος | 297 |
| Έτος απογραφής | 2021 |
| Πληροφορίες | |
| Ταχ. κώδικας | 301 00 |
Γενικά στοιχεία Επεξεργασία
Η Γουριώτισσα βρίσκεται δυτικά του ποταμού Αχελώου στο τέλος του κάμπου του Αγρινίου, κοντά και νότια στην λίμνη Οζερού[3] σε υψόμετρο 100 μέτρα[4]. Το χωριό απέχει περίπου 21 χλμ. δυτικά από το Αγρίνιο και σύμφωνα με το πρόγραμμα Καλλικράτη και την τροποποίησή του Κλεισθένης Ι αποτελεί κοινότητα[5] η οποία υπάγεται στη Δημοτική Ενότητα Στράτου του Δήμου Αγρινίου ενώ με την απογραφή του 2011 έχει 395 κατοίκους[6].
Παλιότερα ονομάζονταν Γαλιτσά.
- Η Γουριώτισσα πριν την Επανάσταση του 1821 δεν αναφέρεται με αυτό το όνομα. Σαν Γουριώτισσα αναφέρεται από την έλευση του Γεωργίου Α΄.
- Το 1828 είχε 630 κατοίκους.
- Το 1879 αναφέρεται ως Γαλιτσά ή Γουριώτισσα με 376 κατοίκους.
- Από το 1879 μέχρι το 1912 ανήκει στο Δήμο Αστακού.
- Το 1940 είχε 681 κατοίκους.
- Το 1945 αναφέρεται με την ονομασία Γαλιτσά.
- Από το 1912 αποτελεί αυτόνομη κοινότητα.[2]
- Το 1951 είχε 800 κατοίκους και το 1971 είχε 894 κατοίκους.
Βιβλιογραφία Επεξεργασία
- Αγώνες και Νεκροί του Ελληνικού Στρατού 1940–1945, έκδοση Δ.Ι.Σ.
- Γ. Μ., "Περί Γκαραγκούνιδων", Πανδώρα (1861).
- Γαζέτας Χρ.-Μπαρμπαρούσης Γ.Σ., "Γουριώτισσα: το χωριό του δάσους", η βελανιδιά, τευχ. 2 (Οκτ.-Δεκ. 2003).
- Κολιόπουλος Γιάννης, Ληστές, Αθήνα 1974.
- Κολιόπουλος Γιάννης, Ληστές: η κεντρική Ελλάδα στα μέσα του 19ου αιώνα, Αθήνα 1979.
- Οικοτουριστικός οδηγός Βελανιδοδάσους Ξηρομέρου, Αθήνα 2003.
- Παπατρέχας Γερ., "Εθνικά και Ανθρωπωνυμικά Ξηρομέρου", τομ Α΄, ΕΕΣΜ (1969-70).
- Στεργίου Δ.Σ., Παλαιομάνινα, Αθήνα 1988.
- Στεργίου Δ.Σ., Τα βλάχικα έθιμα της Παλαιομάνινας, Αθήνα 2001.
Εξωτερικοί σύνδεσμοι Επεξεργασία
Παραπομπές Επεξεργασία
- ↑ Εγκυκλοπαίδεια Νέα Δομή. 9. Αθήνα: Τεγόπουλος - Μανιατέας. 1996. σελ. 156.
- ↑ 2,0 2,1 «ΕΕΤΑΑ-Διοικητικές Μεταβολές των Οικισμών». www.eetaa.gr. Ανακτήθηκε στις 26 Μαρτίου 2024.
- ↑ 3,0 3,1 Εγκυκλοπαίδεια Πάπυρος Λαρούς Μπριτάννικα. 19. Εκδοτικός Οργανισμός Πάπυρος. 1996. σελ. 161.
- ↑ «ΓΟΥΡΙΩΤΙΣΣΑ (Χωριό) ΑΜΦΙΛΟΧΙΑ - Greek Travel Pages». www.gtp.gr. Ανακτήθηκε στις 26 Μαρτίου 2024.
- ↑ «Νόμος 4555/2018 - ΦΕΚ 133/Α/19-7-2018 ( Άρθρα 1 - 151) (Πρόγραμμα ΚΛΕΙΣΘΕΝΗΣ) (Κωδικοποιημένος)». e-nomothesia.gr | Τράπεζα Πληροφοριών Νομοθεσίας. 19 Ιουλίου 2018. Ανακτήθηκε στις 26 Μαρτίου 2024.
- ↑ ΦΕΚ αποτελεσμάτων ΜΟΝΙΜΟΥ πληθυσμού απογραφής 2011», σελ. 10712 (σελ. 238 του pdf)