Γριμοάλδος των Λομβαρδών
Ο Γριμοάλδος, γερμ. (περί το 610 - 671) ήταν Δούκας του Μπενεβέντο τον 7ο αιώνα (647 - 662) και κατόπιν Βασιλεύς των Λομβαρδών (662 - 671).[4] Ο Γειμοάλδος ήταν ο μικρότερος γιος του Δουκός Γισούλφου Β΄ του Φρίουλι με την Βαυαρή πριγκίπισσα Ρομίλδα του Φρίουλι την κόρη του Γαριβάλδου Α΄ της Βαυαρίας. Την εποχή που οι Άβαροι επιτέθηκαν στην Ιταλία (651) ο στρατός του πατέρα του υστερούσε σημαντικά με αποτέλεσμα να γνωρίσει την συντριβή. Ο Γισούλφος Β΄ έπεσε στην μάχη, ο Γριμοάλδος και ο αδελφός του Ραδοάλδος του Μπενεβέντο δραπέτευσαν, τους υποδέχθηκε ο συγγενής τους Αρέχις Α΄ του Μπενεβέντο και τους υιοθέτησε.[5] Την διετία 641 - 642 ο Γριμοάλδος και ο αδελφός του διετέλεσαν αντιβασιλείς επί του Άιουλφ Α΄ του Μπενεβέντο, γιου και διαδόχου του Αρέχις Α΄.[6] Ο Άιουλφ Α΄ σκοτώθηκε την εποχή που επιτέθηκαν Σλάβοι επιδρομείς (642), τον διαδέχθηκε ο Ραδοάλδος σαν Δούκας του Μπενεβέντο και αυτόν με την σειρά του ο ίδιος ο Γριμοάλδος (647).[7] Την εποχή που διετέλεσε δούκας του Μπενεβέντο ο Γριμοάλδος υπερασπίστηκε με επιτυχία την μονή του Σαίντ Άντζελο στο όρος Γκαργκάνο η οποία δεχόταμ λεηλασίες από Έλληνες επιδρομείς με αφετηρία την Νάπολη. Ο βασιλιάς των Λομβαρδών Αριπέρτος Α΄ πέθανε (661) και τον διαδέχθηκαν οι γιοι του : Περκτάριτος με έδρα το Μιλάνο και Γοδεπέρτος με έδρα την Παβία.
| Γριμοάλδος των Λομβαρδών | |
|---|---|
 | |
| Γενικές πληροφορίες | |
| Γέννηση | 610 (περίπου) Τσιβιντάλε του Φρίουλι |
| Θάνατος | 671[1] Παβία |
| Τόπος ταφής | Παβία |
| Εκπαίδευση και γλώσσες | |
| Ομιλούμενες γλώσσες | Lombardic |
| Πληροφορίες ασχολίας | |
| Ιδιότητα | μονάρχης |
| Οικογένεια | |
| Σύζυγος | Θεοδότη[2] |
| Τέκνα | Γαριβάλδος[3] Ρομουάλδος Α΄ του Μπενεβέντο[3] Gisa von Benevent[3] |
| Γονείς | Γισούλφος Β΄ του Φρίουλι και Ρομίλδα του Φρίουλι |
| Αδέλφια | Ραδοάλδος του Μπενεβέντο Κάκκος του Φρίουλι Τάσσο του Φρίουλι |
| Οικογένεια | Οίκος των Γκαουζιδών |
Βασιλεία Επεξεργασία
Την επόμενη χρονιά οι δύο αδελφοί συγκρούστηκαν (662) και ο Γοδεπέρτος έστειλε τον Δούκα του Τορίνο Γαριβάλδο να πείσει τον Γριμοάλδο να τον υποστηρίξει στον αγώνα του εναντίον του Περκτάριτου. Με τις συμβουλές του Γαριβάλδου ο Γριμοάλδος δολοφόνησε τον Γοδεπέρτο και εξανάγκασε τον Περκτάριτο να δραπετεύσει.[8] Ο Γαριβάλδος δολοφονήθηκε κατόπιν και ο ίδιος από έναν συνοδό του Γοδεπέρτου. Ο Γριμοάλδος έστειλε κατόπιν την σύζυγο και τον γιο του Περκτάριτου στο Μπενεβέντο και ανακηρύχθηκε βασιλιάς των Λομβαρδών αφού παντρεύτηκε την αδελφή του Γοδεπέρτου Θεοδότη για να νομιμοποιήσει τα δικαιώματα του με την Βαυαρική δυναστεία της Θεοδελίνδης. Στην θέση του Δούκα του Μπενεβέντο ανακηρύχθηκε ο μεγαλύτερος γιος του Γριμοάλδου Ρομουάλδος Α΄ του Μπενεβέντο. Οι ικανότητες του στην μάχη ήταν τεράστιες, ηγήθηκε προσωπικά τον στρατό του στην "μάχη του Μπενεβέντο" εναντίον του Βυζαντινού αυτοκράτορα Κώνστα του Γενειοφόρου.[9] Ο Γριμοάλδος κατέλαβε τον Τάραντα και το Μπρίντιζι, η Βυζαντινή επιρροή εξασθένησε σημαντικά όταν εξεγέρθηκε ο Αρμένιος διοικητής της Σικελίας Μιζίζιος. Ο Γριμοάλδος κατέκτησε το Φορλί και κατέστρεψε το Οντέρζο στο οποίο είχαν δολοφονηθεί οι δύο αδελφοί του Τάσσο του Φρίουλι και Κάκκο του Φρίουλι. Η κατάληψη του Φορλί την ημέρα του Πάσχα έφερε μεγάλη εχθρότητα ανάμεσα σε Ορθόδοξους και παγανιστές Λομβαρδούς, πολλοί χριστιανοί σφαγιάστηκαν στην διάρκεια των εορτών.[10]
Την εποχή που βρισκόταν στην Νότια Ιταλία σε πόλεμο με την Βυζαντινή αυτοκρατορία διόρισε αντιβασιλιά του βορρά τον Λούπους του Φριούλι. Ο Λούπους σύντομα διεκδίκησε όλη την εξουσία και εξεγέρθηκε, οι δυνάμεις του ωστόσο γνώρισαν με την βοήθεια των Άβαρων την συντριβή, ο ίδιος σκοτώθηκε.[11] Στην συνέχεια νίκησε και σκότωσε και τον γιο του Λούπους μαζί με τους Σλάβους συμμάχους του. Οι Φράγκοι επιτέθηκαν την εποχή που ο Χλωτάριος Γ΄ ήταν ακόμα νήπιο, τους νίκησε και αυτούς εξασφαλίζοντας την αυτονομία των δουκάτων του Φριούλι και του Σπολέτο.[12] Στον θρησκευτικό τομέα παρέμεινε Αρειανιστής, αρνήθηκε να δεχτεί την Καθολική θρησκεία παρά το γεγονός ότι την είχε ασπαστεί η σύζυγος του. Δέχτηκε ωστόσο τον Άγιο Μιχαήλ ως προστάτη του έθνους των Λομβαρδών παραμερίζοντας τον πανάρχαιο Όντιν, του έκτισε και να ναό στην θέση του παρεκκλησίου των Λομβαρδικών ανακτόρων της Παβίας. Πέθανε (671) μετά από συνθήκη που έκλεισε με τους Φράγκους, τάφηκε στην Βασιλική του Αγίου Αμβροσίου της Παβίας. Τον διαδέχθηκε ο γιος του Γαριβάλδος αλλά κυβέρνησε μόνο τρεις μήνες αφού οι οπαδοί του εξόριστου Περκτάριτου απαίτησαν την επαναφορά του στον θρόνο.[13] Ο Γριμοάλδος έμεινε διάσημος για την φιλανθρωπία, την γενναιότητα του αλλά και την σκληρότητα που έδειχνε στον πόλεμο. Ο άλλος του γιος Ρομουάλδος Α΄ του Μπενεβέντο αποχώρησε από το Μπενεβέντο και απομακρύνθηκε από όλες τις εξουσίες.
Παραπομπές Επεξεργασία
- ↑ p67225.htm#i672249.
- ↑ p67225.htm#i672249. Ανακτήθηκε στις 7 Αυγούστου 2020.
- ↑ 3,0 3,1 3,2 Darryl Roger Lundy: (Αγγλικά) The Peerage.
- ↑ Chris Wickham, Early Medieval Italy: Central Power and Local Society, 400–1000 (London: Macmillan, 1981), 224–25
- ↑ https://books.google.gr/books?id=U40-AAAAYAAJ&dq=Godepert&pg=PA243&redir_esc=y#v=onepage&q=Godepert&f=false
- ↑ Andrea Bedina, "Grimoaldo, re dei Longobardi", Dizionario Biografico degli Italiani, 59 (Rome: Istituto dell'Enciclopedia Italiana, 2003)
- ↑ Andrea Bedina, "Grimoaldo, re dei Longobardi", Dizionario Biografico degli Italiani, 59 (Rome: Istituto dell'Enciclopedia Italiana, 2003)
- ↑ The Cambridge Medieval History, Volume 2, (Henry Melvill Gwatkin, James Pounder Whitney, eds.) Macmillan, 1913, σ. 204
- ↑ https://books.google.gr/books?id=wuEtAAAAIAAJ&dq=Grimoald,+King+of+the+Lombards&pg=PA802&redir_esc=y#v=onepage&q=Grimoald%2C%20King%20of%20the%20Lombards&f=false
- ↑ Oman, Charles. The Dark Ages: 476-918, Rivingtons, 1914, σ. 274
- ↑ https://books.google.gr/books?id=wuEtAAAAIAAJ&dq=Grimoald,+King+of+the+Lombards&pg=PA802&redir_esc=y#v=onepage&q=Grimoald%2C%20King%20of%20the%20Lombards&f=false
- ↑ Oman, Charles. The Dark Ages: 476-918, Rivingtons, 1914, σ. 274
- ↑ Oman, Charles. The Dark Ages: 476-918, Rivingtons, 1914, σ. 274
Πηγές Επεξεργασία
- Gwatkin, H. M., Whitney, J. P. (ed) The Cambridge Medieval History: Volume II—The Rise of the Saracens and the Foundations of the Western Empire. Cambridge University Press, 1926.
- Oman, Charles. The Dark Ages 476-918. London, 1914.