Βικιπαίδεια

Διχοτόμηση της Κορέας

ιστορικό γεγονός

Για αιώνες πριν το 1945, η Κορέα ήταν ενιαία πολιτική οντότητα. Η σύγχρονη διχοτόμηση της Κορέας έχει τις ρίζες της στην περίοδο της αποικιακής κυριαρχίας της Ιαπωνίας στην Κορέα (1910-1945). Κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, οι Σύμμαχοι που πολεμούσαν εναντίον της Ιαπωνίας εξέτασαν το ζήτημα του μέλλοντός της μετά την παράδοση της Ιαπωνίας. Υπήρξε συναίνεση ότι η Κορέα θα απελευθερωθεί από την Ιαπωνία, αλλά θα τεθεί υπό διεθνή επιτροπεία έως ότου οι Κορεάτες θεωρηθούν έτοιμοι για αυτοδιοίκηση. Πέρα από αυτήν τη μάλλον ασαφή συμφωνία, πολλά για το μέλλον της Κορέας αφέθηκαν αβέβαια[1]. Αφού η Σοβιετική Ένωση κήρυξε τον πόλεμο στην Ιαπωνία, η Σοβιετική Ένωση κατέλαβε το βόρειο τμήμα της Κορέας και οι Ηνωμένες Πολιτείες το νότιο.

Η θέση της Αποστρατικοποιημένης Ζώνης της Κορέας (με μπλε), η οποία περιβάλλεται από τη Στρατιωτική Γραμμή Οριοθέτησης (σε πορτοκαλί χρώμα)
Η Κορεατική Χερσόνησος χωριζόταν κατά μήκος του 38ου βόρειου παραλλήλου από το 1945 έως το 1950. Από το 1953 έως σήμερα, η Στρατιωτική Γραμμή Οριοθέτησης είναι το σύνορο των δύο Κορεών.

Προς το τέλος του Πολέμου, οι ΗΠΑ πρότειναν να χωριστεί η κορεατική χερσόνησος σε δύο ζώνες κατοχής (Αμερικανική και Σοβιετική). Οι Ντην Ρασκ και Τσαρλς Μπόουνστηλ πρότειναν τον 38ο παράλληλο ως διαχωριστική γραμμή των ζωνών κατοχής των δύο υπερδυνάμεων, καθώς έτσι η Σεούλ παρέμενε υπό τον έλεγχο των ΗΠΑ. Προς έκπληξή τους, οι Σοβιετικοί αποδέχτηκαν την πρόταση και συμφώνησαν να χωρίσουν την Κορέα[2]. Η αρχική ιδέα πίσω από αυτήν τη διάσπαση της Κορέας σε δύο ζώνες κατοχής ήταν ότι επρόκειτο μόνο για προσωρινή ρύθμιση έως ότου μπορέσει να εφαρμοστεί η αρχική συμφωνία για τη δημιουργία ενός ενιαίου κορεατικού κράτους σε ολόκληρη τη χερσόνησο. Στη συνέχεια, η Διάσκεψη των Υπουργών Εξωτερικών στη Μόσχα το Δεκέμβριο του 1945 κατέληξε σε συμφωνία για μεταβατική επιτροπεία της Κορέας, διάρκειας έως πέντε ετών. Ωστόσο, με την έναρξη του Ψυχρού Πολέμου και λόγω άλλων παραγόντων, τόσο διεθνών όσο και εγχώριων, συμπεριλαμβανομένης της αντίθεσης της ίδιας της Κορέας στην προτεινόμενη λύση, οι αμερικανοσοβιετικές διαπραγματεύσεις απέτυχαν, ακυρώνοντας έτσι το μόνο υπάρχον στην ουσία πλαίσιο για τη δημιουργία ανεξάρτητου και ενιαίου κορεατικού κράτους[1].

Έτσι, το κορεατικό ζήτημα παραπέμφθηκε στα Ηνωμένα Έθνη. Το 1948, μετά την αποτυχία του ΟΗΕ να προτείνει ένα πλαίσιο λύσης αποδεκτό από τη Σοβιετική Ένωση, διεξήχθησαν εκλογές υπό την εποπτεία του ΟΗΕ μόνο στον αμερικανοκρατούμενο νότο. Ο Σίνγκμαν Ρι, υποστηριζόμενος από τους Αμερικάνους, κέρδισε τις εκλογές, ενώ ο Κιμ Ιλ-σονγκ διορίστηκε ηγέτης της κατεχόμενης από τη Σοβιετική Ένωση Βόρειας Κορέας. Αυτό οδήγησε στην ίδρυση της Δημοκρατίας της Κορέας στη Νότια Κορέα στις 15 Αυγούστου 1948, ακολουθούμενη αμέσως από την ίδρυση της Λαϊκής Δημοκρατίας της Κορέας στη Βόρεια Κορέα στις 9 Σεπτεμβρίου 1948. Οι Ηνωμένες Πολιτείες στήριζαν τον νότο και οι Σοβιετικοί τον βορρά, ενώ οι δύο κορεατικές κυβερνήσεις προέβαλαν αξιώσεις κυριαρχίας στο έδαφος ολόκληρης της κορεατικής χερσονήσου.

Το 1950, μετά από χρόνια διακορεατικών εχθροπραξιών, η Βόρεια Κορέα εισέβαλε στη Νότια Κορέα σε μια προσπάθεια να ενώσει την κορεατική χερσόνησο υπό τον κομμουνισμό. Έτσι ξέσπασε ο Πόλεμος της Κορέας, ο οποίος διήρκεσε από το 1950 έως το 1953, κατέληξε σε αδιέξοδο και άφησε τη χερσόνησο χωρισμένη σε δύο κράτη με Αποστρατικοποιημένη Ζώνη, ως σήμερα.

Στις 27 Απριλίου 2018, κατά τη διάρκεια της Διακορεατικής Συνόδου Κορυφής υιοθετήθηκε η Διακήρυξη του Πάνμουντσομ για την Ειρήνη, Ευημερία και Επανένωση της Κορεατικής Χερσονήσου, από τους προέδρους των δύο κρατών, Κιμ Γιονγκ-ουν και Μουν Τζε-ιν. Αργότερα το ίδιο χρόνο, μετά τη Διακορεατική Σύνοδο Κορυφής του Σεπτεμβρίου, πάρθηκαν διάφορα μέτρα με στόχο την επανένωση κατά μήκος του συνόρου των δύο Κορεών, όπως η κατάργηση φυλακίων φρουρών και η δημιουργία πράσινων ζωνών για την αποτροπή συγκρούσεων. Στις 12 Δεκεμβρίου 2018 στρατιώτες από τις δύο Κορέες πέρασαν στην αντίθετη πλευρά της Στρατιωτικής Γραμμής Οριοθέτησης για πρώτη φορά στην ιστορία[3][4]

Ιστορική αναδρομή Επεξεργασία

Ιαπωνική κατοχή (1910-1945) Επεξεργασία

Κύριο λήμμα: Ιαπωνική κυριαρχία στην Κορέα

Όταν έληξε ο Ρωσο-Ιαπωνικός πόλεμος το 1905, η Κορέα έγινε προτεκτοράτο της Ιαπωνίας και προσαρτήθηκε σε αυτήν το 1910. Ο Κορεάτης αυτοκράτορας Γκογιόνγκ απομακρύνθηκε. Τις επόμενες δεκαετίες εμφανίστηκαν διάφορες εθνικιστικές και ριζοσπαστικές ομάδες, οι οποίες αγωνίστηκαν για ανεξαρτησία. Έχοντας όμως διαφορετικές προοπτικές και προσεγγίσεις, οι ομάδες αυτές απέτυχαν να ενωθούν σε ένα εθνικό κίνημα ανεξαρτησίας[5][6]. Ομοίως, η εξόριστη στην Κίνα προσωρινή κυβέρνηση της Κορέας απέτυχε να αποκτήσει ευρεία αναγνώριση[6].

Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος Επεξεργασία

Κύριο λήμμα: Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος

Στη Διάσκεψη του Καΐρου τον Νοέμβριο του 1943, στα μέσα του Δεύτερου Παγκόσμιου Πολέμου, ο Φραγκλίνος Ρούσβελτ, ο Ουίνστον Τσόρτσιλ και ο Τσιανγκ Κάι Σεκ συμφώνησαν ότι η Ιαπωνία θα πρέπει να χάσει όλα τα εδάφη που είχε κατακτήσει με βία. Στο τέλος της διάσκεψης, οι τρεις δυνάμεις δήλωσαν ότι «έχοντας επίγνωση της υποδούλωσης του λαού της Κορέας (...) αποφάσισαν ότι εν ευθέτω χρόνω η Κορέα θα γίνει ελεύθερη και ανεξάρτητη[7][8]». Ο Ρούσβελτ προέκρινε την ιδέα ενός είδους επιτροπείας της Κορέας, αλλά η πρότασή του δεν έτυχε στήριξης από τις άλλες δυνάμεις. Ο Ρούσβελτ έθεσε ξανά την ιδέα στον Στάλιν στις Διασκέψεις της Τεχεράνης, τον Νοέμβριο του 1943, και της Γιάλτας, τον Φεβρουάριο του 1945. Ο Στάλιν δεν διαφώνησε, αλλά υποστήριξε μια σύντομη περίοδο επιτροπείας[6][9].

 
Ο Λιου Γουν-χιουνγκ μιλάει στην Επιτροπή για την προετοιμασία της Κορεατικής Ανεξαρτησίας στη Σεούλ, 16 Αυγούστου 1945

Στις Διασκέψεις αυτές, ο Στάλιν υποσχέθηκε να βοηθήσει τους Συμμάχους στον Πόλεμο του Ειρηνικού δύο με τρεις μήνες μετά τη νίκη στην Ευρώπη. Στις 8 Αυγούστου 1945, δύο ημέρες μετά την πτώση της πρώτης ατομικής βόμβας στη Χιροσίμα, αλλά πριν πέσει η δεύτερη στο Ναγκασάκι, η ΕΣΣΔ κήρυξε τον πόλεμο στην Ιαπωνία[10]. Καθώς ξεκίνησε ο πόλεμος, ο αρχηγός των Σοβιετικών Δυνάμεων στην Άπω Ανατολή, στρατάρχης Αλεξάντρ Βασιλιέφσκι, κάλεσε τους Κορεάτες να ξεσηκωθούν εναντίον της Ιαπωνίας, λέγοντας «μια σημαία ελευθερίας και ανεξαρτησίας κυματίζει στη Σεούλ[11]».

Τα σοβιετικά στρατεύματα προέλασαν γρήγορα, και η κυβέρνηση των ΗΠΑ ανησύχησε ότι θα κατελάμβαναν ολόκληρη τη χερσόνησο. Στις 10 Αυγούστου 1945 ανατέθηκε σε δύο νέους αξιωματικούς, τον Ντην Ρασκ και τον Τσαρλς Μπόουνστηλ, να καθορίσουν μια αμερικανική ζώνη κατοχής. Δουλεύοντας σε ασφυκτικά σύντομες προθεσμίες και εντελώς απροετοίμαστοι, χρησιμοποίησαν έναν χάρτη του National Geographic για να αποφασίσουν τον ορισμό του 38ου παράλληλου ως διαχωριστική γραμμή. Τον επέλεξαν επειδή χώριζε τη χώρα περίπου στο μισό, αλλά και γιατί θα έθετε την πρωτεύουσα Σεούλ υπό αμερικανικό έλεγχο. Δεν ζητήθηκε η γνώμη εμπειρογνωμόνων για την Κορέα. Οι δύο άντρες δεν γνώριζαν ότι σαράντα χρόνια πριν, η Ιαπωνία και η προ-επαναστατική Ρωσία είχαν συζητήσει να μοιραστούν την Κορέα κατά μήκος του ίδιου παραλλήλου. Ο Ρασκ είπε αργότερα ότι αν το γνώριζε, «σχεδόν σίγουρα» θα επέλεγε μια διαφορετική γραμμή[12][13]. Η διχοτόμησε έθεσε δεκαέξι εκατομμύρια Κορεάτες στην αμερικανική ζώνη και εννέα εκατομμύρια στη σοβιετική[14]. Ο Ρασκ παρατήρησε, «παρόλο που βρισκόταν πιο βόρεια από ό,τι θα μπορούσε ρεαλιστικά να καλυφθεί από αμερικανικές δυνάμεις σε περίπτωση σοβιετικής διαφωνίας (...) θεωρήσαμε σημαντικό να συμπεριλάβουμε την πρωτεύουσα της Κορέας στον τομέα ευθύνης των αμερικανικών στρατευμάτων». Σημείωσε επίσης ότι «αντιμετώπιζαν έλλειψη άμεσα διαθέσιμων αμερικανικών δυνάμεων, καθώς και τους παράγοντες του χρόνου και του χώρου, οι οποίοι θα καθιστούσαν δύσκολη την επέκταση πολύ βόρεια, πριν μπορέσουν να εισέλθουν σοβιετικά στρατεύματα[15]». Προς έκπληξη των Αμερικανών, η Σοβιετική Ένωση δέχτηκε αμέσως τη διαίρεση[11][16]. Η συμφωνία ενσωματώθηκε στη Συνθήκη παράδοσης της Ιαπωνίας (εγκρίθηκε στις 17 Αυγούστου 1945)[16].

 
Νοτιοκορεάτες διαδηλώνουν κατά της επιτροπείας των Συμμάχων, Δεκέμβριος 1945

Σοβιετικές δυνάμεις έκαναν αμφίβια απόβαση στην Κορέα έως τις 14 Αυγούστου και κατέλαβαν γρήγορα τα βορειοανατολικά της χώρας, φτάνοντας στις 16 Αυγούστου στην πόλη Γονσάν[17]. Στις 24 Αυγούστου, ο Κόκκινος Στρατός έφτασε στην Πιονγιάνγκ, τη δεύτερη μεγαλύτερη πόλη της χώρας[16].

Ο στρατηγός Νομπουγιούκι Άμπε, ο τελευταίος Ιάπωνας Κυβερνήτης της Κορέας, είχε πραγματοποιήσει από τις αρχές Αυγούστου 1945 επαφές με έναν αριθμό Κορεατών με επιρροή, προκειμένου να προετοιμάσει την παράδοση της εξουσίας. Ολόκληρο τον Αύγουστο, οι Κορεάτες οργάνωναν παραρτήματα της «Επιτροπής για την προετοιμασία της Κορεατικής Ανεξαρτησίας» (CPKI), με επικεφαλής τον Λιου Γουν-χιουνγκ, πολιτικό της Αριστεράς. Στις 6 Σεπτεμβρίου 1945 πραγματοποιήθηκε στη Σεούλ συνέδριο εκπροσώπων που ίδρυσε τη βραχύβια Λαϊκή Δημοκρατία της Κορέας[18][19]. Στο πνεύμα της συναίνεσης, ο συντηρητικός γηραιός πολιτικός Σίνγκμαν Ρι, ο οποίος ζούσε στην εξορία στις ΗΠΑ, διορίστηκε Πρόεδρος[20].

Μετά τον Πόλεμο Επεξεργασία

Διχοτόμηση (από 2 Σεπτεμβρίου 1945) Επεξεργασία

 
Υποδοχή του Κόκκινου Στρατού στην Πιονγιάνγκ, 14 Οκτωβρίου 1945

Σοβιετική κατοχή της βόρειας Κορέας Επεξεργασία

Όταν τα σοβιετικά στρατεύματα μπήκαν στην Πιονγιάνγκ, βρήκαν μια τοπική Επιτροπή Προετοιμασίας της Κορεατικής Ανεξαρτησίας που λειτουργούσε υπό την ηγεσία του βετεράνου εθνικιστή Χο Μαν-Σικ[21]. Ο Σοβιετικός Στρατός επέτρεψε τη λειτουργία αυτών των «Λαϊκών Επιτροπών» (φιλικών προς τη Σοβιετική Ένωση). Τον Σεπτέμβριο του 1945, η σοβιετική διοίκηση εξέδωσε το δικό της νόμισμα, το «γουόν του κόκκινου στρατού[11]». Το 1946, ο συνταγματάρχης Τερέντι Στύκοφ ανέλαβε τη διοίκηση και άρχισε να πιέζει τη σοβιετική κυβέρνηση για κονδύλια για τη στήριξη της προβληματικής οικονομίας[11]. Τον Φεβρουάριο του 1946 δημιουργήθηκε μια προσωρινή κυβέρνηση με το όνομα «Προσωρινή Λαϊκή Επιτροπή» υπό τον [Κιμ Ιλ-σονγκ, ο οποίος είχε περάσει τα τελευταία χρόνια σε πολεμική εκπαίδευση με σοβιετικά στρατεύματα στη Μαντζουρία. Συγκρούσεις και διαμάχες εξουσίας ακολούθησαν τα ανώτατα επίπεδα διακυβέρνησης στην Πιονγιάνγκ, καθώς διάφοροι φιλοδοξούσαν να αποκτήσουν θέσεις εξουσίας στη νέα κυβέρνηση. Τον Μάρτιο του 1946, η προσωρινή κυβέρνηση θέσπισε ένα εκτεταμένο πρόγραμμα αγροτικής μεταρρύθμισης: γη που ανήκε σε Ιάπωνες και συνεργάτες τους γαιοκτήμονες διαιρέθηκε και ανακατανεμήθηκε σε φτωχούς αγρότες[22]. Οργανώνοντας πολλούς φτωχούς πολίτες και εργάτες της γης στο πλαίσιο λαϊκών επιτροπών, μια εθνική μαζική εκστρατεία έσπασε τον έλεγχο των παλαιών τάξεων. Οι ιδιοκτήτες επιτράπηκε να διατηρούν μόνο την ίδια ποσότητα γης με τους φτωχούς πολίτες που νοίκιαζαν κάποτε τη γη τους, κάνοντας έτσι μια πολύ πιο ισότιμη κατανομή γης. Η αγροτική μεταρρύθμιση της Βόρειας Κορέας επιτεύχθηκε με λιγότερο βίαιο τρόπο από ό,τι στην Κίνα ή στο Βιετνάμ. Επίσημες αμερικανικές πηγές δήλωναν: «οι πρώην γαιοκτήμονες απομακρύνθηκαν ως πολιτική δύναμη χωρίς αιματοχυσία, αλλά δόθηκε εξαιρετική μέριμνα για να αποκλειστεί η επιστροφή τους στην εξουσία[23]». Οι αγρότες ανταποκρίθηκαν θετικά. Πολλοί συνεργάτες, πρώην γαιοκτήμονες και χριστιανοί κατέφυγαν στο νότο, όπου μερικοί από αυτούς έλαβαν και θέσεις στη νέα κυβέρνηση της Νότιας Κορέας. Σύμφωνα με τη στρατιωτική κυβέρνηση των ΗΠΑ, 400.000 Βόρειοκορεάτες κατέφυγαν στο νότο ως πρόσφυγες[24].

Οι βασικές βιομηχανίες εθνικοποιήθηκαν. Η οικονομική κατάσταση ήταν σχεδόν τόσο δύσκολη στο βορρά όσο και στο νότο, καθώς οι Ιάπωνες είχαν συγκεντρώσει τη γεωργία και τον τομέα υπηρεσιών στο νότο και τη βαριά βιομηχανία στο βορρά.

Οι σοβιετικές δυνάμεις αναχώρησαν το 1948[25].

 
Ιάπωνες παραδίδουν τη διακυβέρνηση στον Αμερικανικό Στρατό στη Σεούλ, 9 Σεπτεμβρίου 1945

Αμερικανική κατοχή της νότιας Κορέας Επεξεργασία

Με την αμερικανική κυβέρνηση να φοβάται τη σοβιετική επέκταση και τις ιαπωνικές αρχές στην Κορέα να προειδοποιούν για κενό εξουσίας, η ημερομηνία απόβασης της αμερικανικής δύναμης κατοχής επισπεύστηκε τρεις φορές[6]. Στις 7 Σεπτεμβρίου 1945, ο στρατηγός Ντάγκλας ΜακΆρθουρ ανακοίνωσε ότι ο υπολοχαγός Τζον Χοτζ θα διαχειριζόταν τις κορεατικές υποθέσεις, ο οποίος και αφίχθη με τα στρατεύματά του στο Ίντσον την επόμενη ημέρα. Ο ΜακΆρθουρ, ως Ανώτατος Διοικητής των Συμμαχικών Δυνάμεων κατέληξε να είναι υπεύθυνος για τη Νότια Κορέα το διάστημα 1945-48 λόγω της έλλειψης σαφών οδηγιών ή πρωτοβουλίας από την Ουάσινγκτον, χωρίς να έχει κάποιο σχέδιο ή κατευθυντήρια γραμμή από το Αρχηγείο Ενόπλων Δυνάμεων ή το Στέιτ Ντιπάρτμεντ για τη διακυβέρνσηη της περιοχής. Κατά τη διάρκεια της κατοχής, ο Χοτζ αναφερόταν απευθείας στον ΜακΆρθουρ και στο Γενικό Αρχηγείο στο Τόκιο, όχι στην Ουάσιγκτον. Η τριετής περίοδος κατοχής της Κορέας από τον αμερικανικό στρατό ήταν χαοτική και ταραχώδης σε σύγκριση με την πολύ πιο ειρηνική και σταθερή κατοχή των ΗΠΑ στην Ιαπωνία από το 1945 ως το 1952. Ο Χοτζ και το 24ο Σώμα που διοικούσε είχαν εκπαιδευτεί για μάχη, όχι για διπλωματία και διαπραγματεύσεις με τις διάφορες πολιτικές ομάδες (πρώην Ιάπωνες συνεργάτες, φιλοσοβιετικούς κομμουνιστές, αντι-σοβιετικοί κομμουνιστές, δεξιές ομάδες, κορεάτες εθνικιστές) που εμφανίστηκαν στη μετα-αποικιακή νότια Κορέα. Στα τέλη του 1945 δεν υπήρχε καν κάποιος Αμερικανός στο στρατό ή το Στέιτ Ντιπάρτμεντ στην Άπω Ανατολή που να μιλάει κορεάτικα, με αποτέλεσμα οι ντόπιοι να αστειεύονται για το ότι οι Κορεάτες μεταφραστές στην ουσία κυβερνούσαν τη Νότια Κορέα[26][27]. Η Προσωρινή Κυβέρνηση της Κορέας, η οποία έδρευε στην Κίνα, έστειλε στον Χοτζ αντιπροσωπεία με τρεις διερμηνείς, αλλά αυτός αρνήθηκε να συναντηθεί μαζί τους[28]. Ομοίως, ο Χοτζ αρνήθηκε να αναγνωρίσει τη νεοσύστατη Λαϊκή Δημοκρατία της Κορέας και τις Λαϊκές Επιτροπές της, και τις έθεσε εκτός νόμου στις 12 Δεκεμβρίου[29].

Τον Σεπτέμβριο του 1946, χιλιάδες εργάτες και αγρότες ξεσηκώθηκαν εναντίον της στρατιωτικής κυβέρνησης. Η εξέγερση κατεστάλη γρήγορα και απέτυχε να αποτρέψει τις προγραμματισμένες εκλογές του Οκτωβρίου για προσωρινή νομοθετική συνέλευση της Νότιας Κορέας.

Ο ένθερμος αντικομμουνιστής Σίνγκμαν Ρι, ο οποίος ήταν ο πρώτος πρόεδρος της προσωρινής κυβέρνησης και αργότερα εργάστηκε ως λομπίστας υπέρ της Κορέας στις ΗΠΑ, έγινε ο πιο εξέχων πολιτικός στον Νότο. Ο Ρι πίεσε την αμερικανική κυβέρνηση να εγκαταλείψει τις διαπραγματεύσεις περί επιτροπείας και να δημιουργήσει μια ανεξάρτητη Δημοκρατία της Κορέας στο νότο[30]. Στις 19 Ιουλίου 1947, ο Λιου Γουν-Χιουνγκ, ο τελευταίος κορυφαίος πολιτικός που επέμενε στον διάλογο αριστεράς-δεξιάς, δολοφονήθηκε από έναν 19χρονο άντρα ονόματι Χαν Τσιγκέουν, πρόσφυγα από τη Βόρεια Κορέα και ενεργό μέλος δεξιάς εθνικιστικής ομάδας[31].

Η κυβέρνηση κατοχής και, στη συνέχεια, η νεοσύστατη κυβέρνηση της Νότιας Κορέας διεξήγαγαν μια σειρά στρατιωτικών επιχειρήσεων εναντίον αριστερών ανταρτών. Κατά τη διάρκεια των επόμενων ετών, σκοτώθηκαν μεταξύ 30.000[32] και 100.000 ανθρώπων. Τα περισσότερα θύματα συνέβησαν στην εξέγερση του Τζέτζου[33].

 
Διαδήλωση στη Νότια Κορέα υπέρ της Κοινής Αμερικανο-σοβιετικής Επιτροπής, 1946

Κοινή Αμερικανο-σοβιετική Επιτροπή Επεξεργασία

Τον Δεκέμβριο του 1945, στη Διάσκεψη της Μόσχας, οι Σύμμαχοι συμφώνησαν ότι η Σοβιετική Ένωση, οι ΗΠΑ, η Δημοκρατία της Κίνας και η Βρετανία θα συμμετάσχουν σε μια διεθνή επιτροπεία επί της Κορέας για έως και πέντε χρόνια πριν την πλήρη ανεξαρτησία της. Πολλοί Κορεάτες ζητούσαν άμεση ανεξαρτησία. Ωστόσο, το Κορεατικό Κομμουνιστικό Κόμμα, το οποίο ήταν πλήρως ευθυγραμμισμένο με το Σοβιετικό, υποστήριξε το σχέδιο επιτροπείας[34][35]. Σύμφωνα με τον δημοσιογράφο Φιοντόρ Τερτίτσκι, αρχειακό υλικό του 1945 δείχνει ότι η σοβιετική κυβέρνηση δεν είχε σχέδια για μόνιμη διαίρεση[20].

Μια Μικτή Αμερικανο-σοβιετική Επιτροπή συνήλθε το 1946 και το 1947 για να επεξεργαστεί σχέδιο για μια ενιαία διακυβέρνηση της χώρας, αλλά απέτυχε να σημειώσει πρόοδο λόγω του αυξανόμενου ανταγωνισμού του Ψυχρού Πολέμου και της αντίθεσης της κορεατικής αντιπολίτευσης στην επιτροπεία[36]. Το 1946, η Σοβιετική Ένωση πρότεινε τον Λιου Γουν-Χιουνγκ ως ηγέτη μιας ενιαίας Κορέας, αλλά η πρόταση απορρίφθηκε από τις ΗΠΑ[20]. Στο μεταξύ, ο διαχωρισμός μεταξύ των δύο ζωνών εμβαθύνθηκε. Η διαφορά στις πολιτικές των κατοχικών δυνάμεων οδήγησε σε πόλωση και ανταλλαγές πληθυσμού μεταξύ Βορρά και Νότου[37]. Τον Μάιο του 1946 απαγορεύτηκε να διασχίσει κανείς τον 38ο παράλληλο χωρίς άδεια[38]. Στην τελική συνεδρίαση της Μικτής Επιτροπής τον Σεπτέμβριο του 1947, ο σοβιετικός αντιπρόσωπος Τερέντι Στύκοφ πρότεινε να αποσυρθούν τα σοβιετικά και τα αμερικανικά στρατεύματα και να δώσουν στον Κορεατικό λαό τη δυνατότητα να σχηματίσει δική του κυβέρνηση, πράγμα που απορρίφθηκε από τις ΗΠΑ[39].

 
Γενικές εκλογές στη Νότια Κορέα, 10 Μαΐου 1948

Μεσολάβηση του ΟΗΕ και σχηματισμός χωριστών κυβερνήσεων Επεξεργασία

Μετά την αποτυχία της Μικτής Επιτροπής να σημειώσει πρόοδο, οι ΗΠΑ έφεραν το θλεμα ενώπιον των Ηνωμένων Εθνών τον Σεπτέμβριο του 1947. Η Σοβιετική Ένωση αντιτάχθηκε στην εμπλοκή των Ηνωμένων Εθνών[40]. Ο ΟΗΕ με το ψήφισμα της 14ης Νοεμβρίου 1947 δήλωσε ότι θα πρέπει να διεξαχθούν ελεύθερες εκλογές, να αποσυρθούν τα ξένα στρατεύματα και να δημιουργηθεί επιτροπή του ΟΗΕ για την Κορέα (UNTCOK). Η Σοβιετική Ένωση μποϊκοτάρησε την ψηφοφορία και δεν θεώρησε το ψήφισμα δεσμευτικό, υποστηρίζοντας ότι ο ΟΗΕ δεν θα μπορούσε να εγγυηθεί δίκαιες εκλογές. Ελλείψει σοβιετικής συνεργασίας, αποφασίστηκε η διεξαγωγή εκλογών υπό τον έλεγχο του ΟΗΕ μόνο στο νότο[41][42]. Αυτό ήταν αντίθετο με την έκθεση του προέδρου της Επιτροπής, ΚΠΣ Μένον, ο οποίος είχε αντιταχθεί σε ξεχωριστές εκλογές[43]. Ορισμένοι εκπρόσωποι της UNTCOK θεώρησαν ότι οι συνθήκες στο νότο έδιναν αθέμιτο πλεονέκτημα στους δεξιούς υποψηφίους, αλλά παρακάμφθηκαν[6].

Η απόφαση να διεξαχθούν ξεχωριστές εκλογές δεν ήταν δημοφιλής σε πολλούς Κορεάτες, οι οποίοι σωστά την είδαν ως προάγγελο μιας μόνιμης διαίρεσης της χώρας. Τον Φεβρουάριο του 1948 ξέσπασαν γενικές απεργίες σε ένδειξη διαμαρτυρίας κατά της απόφασης[38]. Τον Απρίλιο, οι κάτοικοι του νησιού Τζέτζου ξεσηκώθηκαν ενάντια στην επικείμενη διαίρεση της χώρας και στρατεύματα της Νότιας Κορέας στάλθηκαν για να καταστείλουν την εξέγερση. Δεκάδες χιλιάδες νησιώτες σκοτώθηκαν και, κατά μία εκτίμηση, το 70% των χωριών κάηκε από τον στρατό[44]. Η εξέγερση αναζωπυρώθηκε με το ξέσπασμα του Κορεατικού Πολέμου[45].

Τον Απρίλιο του 1948 συνήλθε στην Πιονγιάνγκ ένα συνέδριο οργανώσεων από το Βορρά και το Νότο. Οι πολιτικοί του Νότου Κιμ Κου και Κιμ Κιου-Σικ παρακολούθησαν το συνέδριο και μποϊκοτάρισαν τις εκλογές στο νότο, όπως και άλλοι πολιτικοί και κόμματα[6][46]. Το συνέδριο ζήτησε ενιαία κυβέρνηση και απόσυρση των ξένων στρατευμάτων[47]. Ο Σίνγκμαν Ρι και ο στρατηγός Χοτζ καταδίκασαν το συνέδριο και τις αποφάσεις του[47]. Ο Κιμ Κου δολοφονήθηκε τον επόμενο χρόνο[48].

 
Ο στρατηγός ΜακΆρθουρ παραδίδει την εξουσία στον Πρόεδρο Ρι, 15 Αυγούστου 1948

Στις 10 Μαΐου 1948 διεξήχθησαν γενικές εκλογές στον Νότο, εν μέσω εκτεταμένης βίας και εκφοβισμού, καθώς και μποϊκοτάζ από τους αντιπάλους του Σίνγκμαν Ρι[49]. Στις 15 Αυγούστου, η «Δημοκρατία της Κορέας» ανέλαβε επίσημα την εξουσία από τον αμερικανικό στρατό, με τον Σίνγκμαν Ρι ως πρώτο πρόεδρο. Στο Βορρά, η «Λαϊκή Δημοκρατία της Κορέας» ανακηρύχθηκε στις 9 Σεπτεμβρίου, με πρωθυπουργό τον Κιμ Ιλ-σονγκ.

Στις 12 Δεκεμβρίου 1948, η Γενική Συνέλευση των Ηνωμένων Εθνών αποδέχθηκε την έκθεση του UNTCOK και κήρυξε τη Δημοκρατία της Κορέας ως τη «μόνη νόμιμη κυβέρνηση στην Κορέα»[50]. Ωστόσο, κανένα από τα μέλη της UNTCOK δεν θεώρησε ότι οι εκλογές είχαν δημιουργήσει ένα νόμιμο εθνικό κοινοβούλιο. Η αυστραλιανή κυβέρνηση, η οποία είχε έναν εκπρόσωπο στην επιτροπή, δήλωσε ότι «δεν ήταν ικανοποιημένη» με τις εκλογές[49].

Η αναταραχή συνεχίστηκε στο Νότο. Τον Οκτώβριο του 1948 ξέσπασε η εξέγερση Γεοσού-Σουντσεόν, κατά την οποία ορισμένες στρατιωτικές μονάδες καταδίκασαν την καταστολή της εξέγερσης του Τζέτζου και επαναστάτησαν εναντίον της κυβέρνησης[51]. Το 1949, η κυβέρνηση Ρι ίδρυσε την Ένωση Μπόντο για να παρακολουθεί τους πολιτικούς της αντιπάλους. Η πλειοψηφία των μελών της Ένωσης ήταν απλοί αγρότες και πολίτες που αναγκάστηκαν να γίνουν μέλη[52]. Τα εγγεγραμμένα μέλη ή οι οικογένειές τους εκτελέστηκαν στην αρχή του Πολέμου της Κορέας. Στις 24 Δεκεμβρίου 1949, ο στρατός της Νότιας Κορέας δολοφόνησε πολίτες του Μουνγκγεόνγκ που ήταν ύποπτοι οι ίδιοι ή η οικογένειά τους ως κομμουνιστές και επέρριψαν τις ευθύνες στους κομμουνιστές[53].

Πόλεμος της Κορέας Επεξεργασία

Κύριο λήμμα: Πόλεμος της Κορέας

Η διχοτόμηση της Κορέας, μετά από περισσότερο από μια χιλιετία ενοποίησης, θεωρήθηκε αμφιλεγόμενη και προσωρινή και από τα δύο καθεστώτα. Από το 1948 έως την έναρξη του εμφυλίου πολέμου στις 25 Ιουνίου 1950, οι ένοπλες δυνάμεις κάθε πλευράς ενεπλάκησαν σε μια σειρά αιματηρών συγκρούσεων κατά μήκος των συνόρων. Το 1950 οι συγκρούσεις αυτές κλιμακώθηκαν δραματικά όταν οι δυνάμεις της Βόρειας Κορέας εισέβαλαν στη Νότια Κορέα, πυροδοτώντας τον Πόλεμο της Κορέας. Τα Ηνωμένα Έθνη παρενέβησαν για την προστασία του Νότου, στέλνοντας μια αμερικανική δύναμη. Αφού κατέλαβε το νότο, η Λαϊκή Δημοκρατία της Κορέας προσπάθησε να ενώσει την Κορέα υπό το καθεστώς της, ξεκινώντας την εθνικοποίηση της βιομηχανίας, τη μεταρρύθμιση της γης και την αποκατάσταση των Λαϊκών Επιτροπών[54].

 
Αμερικανός στρατιώτης στον 38ο παράλληλο

Ενώ η παρέμβαση του ΟΗΕ είχε ως στόχο την αποκατάσταση των συνόρων στον 38ο παράλληλο, ο Σίνγκμαν Ρι υποστήριξε ότι η επίθεση του Βορρά είχε εξαλείψει το όριο. Ομοίως, ο αρχηγός του ΟΗΕ, στρατηγός Ντάγκλας ΜακΆρθουρ δήλωσε ότι σκοπεύει να ενώσει την Κορέα, όχι απλώς να οδηγήσει τις δυνάμεις της Βόρειας Κορέας πίσω από τα σύνορα[55]. Ωστόσο, ο Βορράς είχε ήδη καταλάβει το 90% του Νότου μέχρι την αντεπίθεση των δυνάμεων των ΗΠΑ. Καθώς οι δυνάμεις της Βόρειας Κορέας εκδιώχθηκαν από το νότο, οι δυνάμεις της Νότιας Κορέας διέσχισαν τον 38ο παράλληλο την 1η Οκτωβρίου, και αμερικανικές και άλλες δυνάμεις του ΟΗΕ ακολούθησαν μια εβδομάδα αργότερα. Αυτό συνέβη παρά τις προειδοποιήσεις της Λαϊκής Δημοκρατίας της Κίνας ότι θα παρέμβει εάν τα αμερικανικά στρατεύματα διασχίσουν τον παράλληλο[56]. Καθώς κατέλαβε το Βορρά, η Δημοκρατία της Κορέας, με τη σειρά της, προσπάθησε να ενώσει τη χώρα υπό το καθεστώς της, με την Κορεατική Εθνική Αστυνομία να επιβάλλει πολιτική κατήχηση[6]. Καθώς οι δυνάμεις υπό την ηγεσία των ΗΠΑ ωθούσαν προς τα βόρεια, η Κίνα εξαπέλυσε μια αντεπίθεση που τους οδήγησε πίσω στο νότο.

Το 1951, το μέτωπο σταθεροποιήθηκε κοντά στον 38ο παράλληλο και και οι δύο πλευρές άρχισαν να εξετάζουν μια ανακωχή. Ο Σίνγκμαν Ρι, ωστόσο, ζητούσε να συνεχιστεί ο πόλεμος μέχρις ότου η Κορέα ενοποιηθεί υπό την ηγεσία του[57]. Η κομμουνιστική πλευρά υποστήριζε μια ανακωχή με σύνορο τον 38ο παράλληλο, αλλά τα Ηνωμένα Έθνη υποστήριζαν μια γραμμή με βάση τα εδάφη που κατέχει κάθε πλευρά[58]. Η θέση του ΟΗΕ, η οποία διατυπώθηκε από τους Αμερικανούς, ήταν αντίθετη στη συναίνεση που οδηγούσε στις διαπραγματεύσεις[59]. Αρχικά, οι Αμερικανοί πρότειναν μια γραμμή που περνούσε από την Πιονγιάνγκ, πολύ βόρεια της γραμμής του μετώπου[60]. Οι Κινέζοι και οι Βορειοκορεάτες τελικά συμφώνησαν σε ένα σύνορο με βάση τη στρατιωτική γραμμή και όχι τον 38ο παράλληλο, αλλά αυτή η διαφωνία οδήγησε σε μια κουραστική διαπραγματευτική διαδικασία[61].

 
Η διχοτόμηση της Κορέας είναι εμφανής από το διάστημα, με πολύ περισσότερο φως στο Νότο παρά στον Βορρά (2016)

Ανακωχή Επεξεργασία

Η Συνθήκη Ανακωχής της Κορέας υπογράφηκε μετά από τρία χρόνια πολέμου. Οι δύο πλευρές συμφώνησαν να δημιουργήσουν μια προστατευτική ζώνη πλάτους 4 χιλιομέτρων μεταξύ των κρατών, γνωστή ως Κορεατική Αποστρατικοποιημένη Ζώνη (DMZ). Αυτό το νέο σύνορο, το οποίο αντικατοπτρίζει το έδαφος που κατείχε κάθε πλευρά στο τέλος του πολέμου, διέσχισε τον 38ο παράλληλο διαγώνια. Ο Ρι αρνήθηκε να δεχτεί την ανακωχή και συνέχισε να ζητά τη διά της βίας επανένωση της χώρας[62]. Παρά τις προσπάθειες και των δύο πλευρών για επανένωση της χώρας, ο Πόλεμος διαιώνισε τη διαίρεση της Κορέας και οδήγησε σε μια μόνιμη συμμαχία μεταξύ της Νότιας Κορέας και των ΗΠΑ, καθώς και μόνιμη στρατιωτική παρουσία των ΗΠΑ στο Νότο[63].

 
Κιμ Γιονγκ Ουν και Μουν Τζε-ιν δίνουν τα χέρια στην αποστρατιωτικοποιημένη ζώνη (2018)

Σύμφωνα με τους όρους της ανακωχής, το 1954 πραγματοποιήθηκε διάσκεψη στη Γενεύη για το κορεατικό ζήτημα. Παρά τις προσπάθειες πολλών από τα εμπλεκόμενα κράτη, η διάσκεψη τελείωσε χωρίς απόφαση για ενιαία Κορέα.

Η Συνθήκη Ανακωχής ίδρυσε επίσης μια Επιτροπή Εποπτείας Ουδέτερων Εθνών (NNSC), στην οποία ανατέθηκε η παρακολούθηση της ανακωχής. Από το 1953, τα μέλη των ένοπλων δυνάμεων της Ελβετίας[64] και της Σουηδίας[65] είναι μέλη του NNSC που σταθμεύουν κοντά στην Αποστρατιωτικοποιημένη Ζώνη. Η Πολωνία και η Τσεχοσλοβακία ήταν τα ουδέτερα έθνη που επέλεξε η Βόρεια Κορέα, αλλά κατόπιν τις απομάκρυνε, όταν αυτές οι χώρες υιοθέτησαν τον καπιταλισμό[66].

Από τον Πόλεμο της Κορέας ως σήμερα Επεξεργασία

Από τον πόλεμο, η Κορέα παρέμεινε διχασμένη κατά μήκος της Αποστρατιωτικοποιημένης Ζώνης. Ο Βορράς και ο Νότος έχουν παραμείνει σε κατάσταση σύγκρουσης, με τα καθεστώτα τους να ισχυρίζονται ότι είναι η νόμιμη κυβέρνηση ολόκληρης της χώρας. Οι σποραδικές διαπραγματεύσεις απέτυχαν να οδηγήσουν σε διαρκή πρόοδο προς την επανένωση[67].

Στις 27 Απριλίου 2018 ο ηγέτης της Βόρειας Κορέας Κιμ Γιονγκ Ουν και της Νότιας Μουν Τζε-ιν συναντήθηκαν στην αποστρατικοποιημένη ζώνη. Η Διακήρυξη του Πάνμουντσομ που υπέγραψαν οι δύο ηγέτες ζητάει τον τερματισμό των μακροχρόνιων στρατιωτικών συνοριακών επεισοδίων και την επανένωση της Κορέας[68]. Την 1η Νοεμβρίου 2018 δημιουργήθηκαν ζώνες ασφαλείας σε όλο την Αποστρατιωτικοποιημένη Ζώνη, προκειμένου να εξασφαλιστεί το τέλος των εχθροπραξιών σε ξηρά, θάλασσα και αέρα[69][70].

Παραπομπές Επεξεργασία

  1. ↑ 1,0 1,1 Lee, Jongsoo (2006). The Partition of Korea After World War II: A Global History. New York: Palgrave Macmillan. ISBN 978-1-4039-6982-8. 
  2. ↑ Fry, Michael (5 Αυγούστου 2013). «National Geographic, Korea, and the 38th Parallel» (στα Αγγλικά). National Geographic. Ανακτήθηκε στις 15 Μαΐου 2021. 
  3. ↑ «Troops cross North-South Korea Demilitarized Zone in peace for 1st time ever». Cbsnews.com. Ανακτήθηκε στις 30 Δεκεμβρίου 2018. 
  4. ↑ «North and South Korean soldiers enter each other's territory». The Economic Times. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 16 Δεκεμβρίου 2018. Ανακτήθηκε στις 30 Δεκεμβρίου 2018. 
  5. ↑ Buzo, Adrian (2002). The Making of Modern Korea. London: Routledge. σελίδες 31–37. ISBN 978-0-415-23749-9. 
  6. ↑ 6,0 6,1 6,2 6,3 6,4 6,5 6,6 Cumings, Bruce (2005). Korea's Place in the Sun: A Modern History. New York: W. W. Norton & Company. ISBN 978-0-393-32702-1. 
  7. ↑ «Cairo Communique, December 1, 1943». Japan National Diet Library. 1 Δεκεμβρίου 1943. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 6 Δεκεμβρίου 2010. https://web.archive.org/web/20101206020831/http://www.ndl.go.jp/constitution/e/shiryo/01/002_46/002_46tx.html. Ανακτήθηκε στις 10 Νοεμβρίου 2012. 
  8. ↑ Savada, Andrea Matles; Shaw, William, επιμ.. (1990), «World War II and Korea», South Korea: A Country Study, GPO, Washington, DC: Library of Congress, http://countrystudies.us/south-korea/8.htm, ανακτήθηκε στις 2006-05-16 
  9. ↑ Stueck, William W. (2002), Rethinking the Korean War: A New Diplomatic and Strategic History, Princeton, NJ: Princeton University Press, ISBN 978-0-691-11847-5 
  10. ↑ Walker, J Samuel (1997). Prompt and Utter Destruction: Truman and the Use of Atomic Bombs Against Japan . Chapel Hill: The University of North Carolina Press. σελ. 82. ISBN 978-0-8078-2361-3. 
  11. ↑ 11,0 11,1 11,2 11,3 Tertitskiy, Fyodo r (6 Νοεμβρίου 2018). «How Kim Il Sung became North Korea’s Great Leader». NK News. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 15 Νοεμβρίου 2018. https://web.archive.org/web/20181115195059/https://www.nknews.org/2018/11/how-kim-il-sung-became-north-koreas-great-leader. Ανακτήθηκε στις 15 Νοεμβρίου 2018. 
  12. ↑ Oberdorfer, Don· Carlin, Robert (2014). The Two Koreas: A Contemporary History. Basic Books. σελ. 5. ISBN 9780465031238. 
  13. ↑ Seth, Michael J. (16 Οκτωβρίου 2010). A History of Korea: From Antiquity to the Present. Rowman & Littlefield Publishers (δημοσιεύτηκε 2010). σελ. 306. ISBN 9780742567177. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 1 Ιανουαρίου 2016. Ανακτήθηκε στις 16 Νοεμβρίου 2015. 
  14. ↑ Buzo, Adrian (2002). The Making of Modern Korea. London: Routledge. σελ. 53. ISBN 978-0-415-23749-9. 
  15. ↑ Goulden, Joseph C (1983). Korea: the Untold Story of the War. New York: McGraw-Hill. σελ. 17. ISBN 978-0070235809. 
  16. ↑ 16,0 16,1 16,2 Hyung Gu Lynn (2007). Bipolar Orders: The Two Koreas since 1989. Zed Books. σελ. 18. 
  17. ↑ Seth, Michael J. (2010). A Concise History of Modern Korea: From the Late Nineteenth Century to the Present. Hawaìi studies on Korea. Rowman & Littlefield. σελ. 86. ISBN 9780742567139. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 19 Μαΐου 2016. Ανακτήθηκε στις 16 Νοεμβρίου 2015. 
  18. ↑ Buzo, Adrian (2002). The Making of Modern Korea. London: Routledge. σελίδες 53–57. ISBN 978-0-415-23749-9. 
  19. ↑ Robinson, Michael E (2007). Korea's Twentieth-Century Odyssey . Honolulu: University of Hawaii Press. σελίδες 105–106. ISBN 978-0-8248-3174-5. 
  20. ↑ 20,0 20,1 20,2 Tertitskiy, Fyodor (8 Αυγούστου 2018). «Why Soviet plans for Austria-style unification in Korea did not become a reality». NK News. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 15 Νοεμβρίου 2018. https://web.archive.org/web/20181115195117/https://www.nknews.org/2018/08/why-russian-plans-for-austria-style-unification-in-korea-did-not-become-a-reality. Ανακτήθηκε στις 15 Νοεμβρίου 2018. 
  21. ↑ Buzo, Adrian (2002). The Making of Modern Korea. London: Routledge. σελίδες 54–55. ISBN 978-0-415-23749-9. 
  22. ↑ Robinson, Michael E (2007). Korea's Twentieth-Century Odyssey . Honolulu: University of Hawaii Press. σελ. 106. ISBN 978-0-8248-3174-5. 
  23. ↑ Cumings, Bruce (1981). The Origins of the Korean War: Liberation and the Emergence of Separate Regimes, 1945–1947. Princeton University Press. ISBN 0-691-09383-0. 
  24. ↑ Millet, Allan R. (2005). The War for Korea: 1945–1950. σελ. 59. 
  25. ↑ Gbosoe, Gbingba T. (Σεπτεμβρίου 2006). Modernization of Japan. iUniverse (δημοσιεύτηκε 2006). σελ. 212. ISBN 9780595411900. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 28 Απριλίου 2016. Ανακτήθηκε στις 6 Οκτωβρίου 2015. Although Soviet occupation forces were withdrawn on December 10, 1948, [...] the Soviets had maintained ties with the Democratic People's Republic of Korea [...] 
  26. ↑ https://history.army.mil/books/wwii/MacArthur%20Reports/MacArthur%20V1%20Sup/ch3.htm . Ανακτήθηκε 26 Μαρτίου 2021
  27. ↑ https://history.army.mil/books/pd-c-02.htm . Ανακτήθηκε 26 Μαρτίου 2021
  28. ↑ Hart-Landsberg, Martin (1998). Korea: Division, Reunification, & U.S. Foreign Policy . Monthly Review Press. σελίδες 71–77. 
  29. ↑ Buzo, Adrian (2002). The Making of Modern Korea. London: Routledge. σελ. 57. ISBN 978-0-415-23749-9. 
  30. ↑ Stueck, William W. (2002). Rethinking the Korean War: A New Diplomatic and Strategic History . Princeton, NJ: Princeton University Press. σελίδες 49, 55–57. ISBN 978-0-691-11847-5. 
  31. ↑ Buzo, Adrian (2002). The Making of Modern Korea. London: Routledge. σελ. 65. ISBN 978-0-415-23749-9. 
  32. ↑ Millet, Arthur (2005). The War for Korea, 1945–1950. 
  33. ↑ Halliday, Jon· Cumings, Bruce (1988). Korea: The Unknown War. Viking Press. ISBN 0-670-81903-4. 
  34. ↑ Buzo, Adrian (2002). The Making of Modern Korea. London: Routledge. σελ. 59. ISBN 978-0-415-23749-9. 
  35. ↑ Bluth, Christoph (2008). Korea. Cambridge: Polity Press. σελ. 12. ISBN 978-07456-3357-2. 
  36. ↑ Buzo, Adrian (2002). The Making of Modern Korea. London: Routledge. σελίδες 59–60, 65. ISBN 978-0-415-23749-9. 
  37. ↑ Robinson, Michael E (2007). Korea's Twentieth-Century Odyssey . Honolulu: University of Hawaii Press. σελίδες 108–109. ISBN 978-0-8248-3174-5. 
  38. ↑ 38,0 38,1 Hyung Gu Lynn (2007). Bipolar Orders: The Two Koreas since 1989. Zed Books. σελ. 20. 
  39. ↑ Pembroke, Michael (2018). Korea: Where the American Century Began. Melbourne: Hardie Grant. σελ. 43. ISBN 978-1-74379-393-0. 
  40. ↑ Lone, Stewart· McCormack, Gavan (1993). Korea since 1850. Melbourne: Longman Cheshire. σελίδες 100–101. 
  41. ↑ Buzo, Adrian (2002). The Making of Modern Korea. London: Routledge. σελ. 66. ISBN 978-0-415-23749-9. 
  42. ↑ Jager, Sheila Miyoshi (2013). Brothers at War – The Unending Conflict in Korea. London: Profile Books. σελ. 47. ISBN 978-1-84668-067-0. 
  43. ↑ Pembroke, Michael (2018). Korea: Where the American Century Began. Melbourne: Hardie Grant. σελ. 45. ISBN 978-1-74379-393-0. 
  44. ↑ «Ghosts of Cheju». Newsweek. 2000-06-19. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 2011-06-15. https://web.archive.org/web/20110615112530/http://www.newsweek.com/2000/06/18/ghosts-of-cheju.html. Ανακτήθηκε στις 2012-09-02. 
  45. ↑ Robinson, Michael E (2007). Korea's Twentieth-Century Odyssey . Honolulu: University of Hawaii Press. σελίδες 112. ISBN 978-0-8248-3174-5. 
  46. ↑ Jager, Sheila Miyoshi (2013). Brothers at War – The Unending Conflict in Korea. London: Profile Books. σελίδες 47–48. ISBN 978-1-84668-067-0. 
  47. ↑ 47,0 47,1 Pembroke, Michael (2018). Korea: Where the American Century Began. Melbourne: Hardie Grant. σελ. 46. ISBN 978-1-74379-393-0. 
  48. ↑ Jager, Sheila Miyoshi (2013). Brothers at War – The Unending Conflict in Korea. London: Profile Books. σελίδες 48, 496. ISBN 978-1-84668-067-0. 
  49. ↑ 49,0 49,1 Pembroke, Michael (2018). Korea: Where the American Century Began. Melbourne: Hardie Grant. σελ. 47. ISBN 978-1-74379-393-0. 
  50. ↑ Buzo, Adrian (2002). The Making of Modern Korea. London: Routledge. σελ. 67. ISBN 978-0-415-23749-9. 
  51. ↑ «439 civilians confirmed dead in Yeosu-Suncheon Uprising of 1948 New report by the Truth Commission places blame on Syngman Rhee and the Defense Ministry, advises government apology». The Hankyoreh. 8 Ιανουαρίου 2009. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 11 Μαΐου 2011. Ανακτήθηκε στις 2 Σεπτεμβρίου 2012. 
  52. ↑ «Gov’t Killed 3,400 Civilians During War». The Korea Times. 2 Μαρτίου 2009. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 4 October 2012. https://web.archive.org/web/20121004181846/http://www.koreatimes.co.kr/www/news/nation/2009/03/117_40555.html. Ανακτήθηκε στις 19 Οκτωβρίου 2014. 
  53. ↑ (στα ko)OhmyNews. 2009-02-17. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 2011-05-03. https://web.archive.org/web/20110503211146/http://www.ohmynews.com/NWS_Web/view/at_pg.aspx?CNTN_CD=A0001070694. Ανακτήθηκε στις 2012-09-02. 
  54. ↑ Lone, Stewart· McCormack, Gavan (1993). Korea since 1850. Melbourne: Longman Cheshire. σελ. 112. 
  55. ↑ Stueck, William W. (2002). Rethinking the Korean War: A New Diplomatic and Strategic History . Princeton, NJ: Princeton University Press. σελίδες 87–88. ISBN 978-0-691-11847-5. 
  56. ↑ Stueck, William W. (2002). Rethinking the Korean War: A New Diplomatic and Strategic History . Princeton, NJ: Princeton University Press. σελ. 89. ISBN 978-0-691-11847-5. 
  57. ↑ Stueck, William W. (2002). Rethinking the Korean War: A New Diplomatic and Strategic History . Princeton, NJ: Princeton University Press. σελ. 141. ISBN 978-0-691-11847-5. 
  58. ↑ Stueck, William W. (2002). Rethinking the Korean War: A New Diplomatic and Strategic History . Princeton, NJ: Princeton University Press. σελίδες 139, 180. ISBN 978-0-691-11847-5. 
  59. ↑ Pembroke, Michael (2018). Korea: Where the American Century Began. Hardie Grant Books. σελίδες 187–188. 
  60. ↑ Pembroke, Michael (2018). Korea: Where the American Century Began. Hardie Grant Books. σελ. 188. 
  61. ↑ Pembroke, Michael (2018). Korea: Where the American Century Began. Hardie Grant Books. σελίδες 188–189. 
  62. ↑ Stueck, William W. (2002). Rethinking the Korean War: A New Diplomatic and Strategic History . Princeton, NJ: Princeton University Press. σελίδες 189–193. ISBN 978-0-691-11847-5. 
  63. ↑ Stueck, William W. (2002). Rethinking the Korean War: A New Diplomatic and Strategic History . Princeton, NJ: Princeton University Press. σελίδες 188–189. ISBN 978-0-691-11847-5. 
  64. ↑ «NNSC in Korea» (PDF). Ελβετικός Στρατός. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο (PDF) στις 29 Αυγούστου 2011. 
  65. ↑ «Korea». Σουηδικές Ένοπλε Δυνάμεις. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 25 Αυγούστου 2010. 
  66. ↑ Winchester, Simon (2015). Pacific: The Ocean of the Future. William Collins. σελ. 185. 
  67. ↑ Feffer, John (9 Ιουνίου 2005). «Korea's slow-motion reunification». Boston Globe. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 23 Αυγούστου 2007. https://web.archive.org/web/20070823170140/http://www.boston.com/news/globe/editorial_opinion/oped/articles/2005/06/09/koreas_slow_motion_reunification/. Ανακτήθηκε στις 2007-08-13. 
  68. ↑ Taylor, Adam (27 Απριλίου 2018). «The full text of North and South Korea's agreement, annotated». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 12 Ιουνίου 2018. Ανακτήθηκε στις 16 Μαΐου 2018 – μέσω www.washingtonpost.com. 
  69. ↑ 이치동 (1 Νοεμβρίου 2018). «Koreas halt all 'hostile' military acts near border». Yonhap News Agency. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 20 Φεβρουαρίου 2019. Ανακτήθηκε στις 28 Φεβρουαρίου 2019. 
  70. ↑ «Two Koreas end military drills, begin operation of no-fly zone near MDL: MND - NK News - North Korea News». 31 Οκτωβρίου 2018. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 1 Μαρτίου 2019. Ανακτήθηκε στις 28 Φεβρουαρίου 2019. 

Περαιτέρω ανάγνωση Επεξεργασία

  • Fields, David. Foreign Friends: Syngman Rhee, American Exceptionalism, and the Division of Korea. University Press of Kentucky, 2019, 264 pages, (ISBN 978-0813177199) (Αγγλικά)
  • Hoare, James· Daniels, Gordon (Φεβρουαρίου 2004). «The Korean Armistice North and South: The Low-Key Victory [Hoare]; The British Press and the Korean Armistice: Antecedents, Opinions and Prognostications [Daniels]». The Korean Armistice of 1953 and its Consequences: Part I (PDF) (Discussion Paper No. IS/04/467 έκδοση). London: The Suntory Centre (London School of Economics).  (Αγγλικά)
  • Lee, Jongsoo. The Partition of Korea After World War II: A Global History. Palgrave Macmillan, 2006, 220 pages, (ISBN 978-1-4039-6982-8) (Αγγλικά)
  • Oberdorfer, Don. The Two Koreas : A Contemporary History. Addison-Wesley, 1997, 472 pages, (ISBN 0-201-40927-5) (Αγγλικά)
Ανακτήθηκε από "https://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Διχοτόμηση_της_Κορέας&oldid=10356959"