Εδαφικός σχηματισμός της Ελλάδας

Τα σύνορα της Ελλάδος σχεδιάστηκαν για πρώτη φορά από το Πρωτόκολλο του Λονδίνου στις 22 Μαρτίου 1829 και έως την απελευθέρωση των Δωδεκανήσων μεταβλήθηκαν εννέα φορές και οι εδαφικές με τις επτά από αυτές είναι επέκταση. Σήμερα, η Ελλάδα αποτελείται από 132.049 km², κατατάσσοντάς την ενενηκοστή έβδομη παγκοσμίως, το 0,8669% είναι ύδατα. Επιπλέον, η μεθόριός της είναι 1.228 km και 14.800 km η συνολική ακτογραμμή.

Ιστορικό

Αρχικά σύνορα

Η Διάσκεψη του Πόρου το 1828, αμέσως μετά τη Ναυμαχία του Ναυαρίνου, είχε το πρωταρχικό καθήκον να χαράξει τα μελλοντικά σύνορα του ελληνικού κράτους. Ο Ιωάννης Καποδίστριας παρουσίασε δύο σενάρια για τα χερσαία σύνορα:

• Η Γραμμή Αμβρακικού-Παγασητικού και 3,5 χιλιόμετρα βορείως του Αμβρακικού

Η γραμμή Αλιάκμονας– Μέτσοβο – Ιόνιο

Σύμφωνα με το Πρωτόκολλο του Λονδίνου (1829), τα χερσαία σύνορα καθορίζονται στη Γραμμή Αμβρακικού-Παγασητικού. Οι Βρετανοί αντέδρασαν εντόνως λόγω του ενδιαφέροντός τους να κρατήσουν την χώρα μακριά από το βρετανικό προτεκτοράτο των Ιονίων Νήσων. Το επόμενο πρωτόκολλο του Λονδίνου , ωστόσο, καθόρισε τα σύνορα στη γραμμή Γραμμή Αχελώου-Σπερχειού.

Η Συνθήκη της Κωνσταντινούπολης , επέκτεινε τα σύνορα στη Γραμμή Αμβρακικού-Παγασητικού

Μεταγενέστερα

• 2 Μαΐου 1864 (Συνθήκη του Λονδίνου): Ένωση των Επτανήσων με την Ελλάδα
• 2 Ιουλίου 1881 (Συμφωνία Κωνσταντινούπολης ): Προσάρτηση της Θεσσαλίας (εκτός Ελασσόνος) και του Νομού Άρτης
• 4 Δεκεμβρίου 1897 (Συνθήκη της Κωνσταντινούπολης): Μετά τον Ελληνοτουρκικό πόλεμο του 1897, πραγματοποιήθηκαν μικρές εδαφικές αλλαγές στην ελληνο-οθωμανική μεθοριακή γραμμή υπέρ των Οθωμανών. Η Κρήτη γίνεται αυτόνομο κράτος με τον Πρίγκιπα Γεώργιο ως ύπατο Αρμοστή.
• 30 Μαΐου 1913 (Συνθήκη του Λονδίνου): Μετά τον Πρώτο Βαλκανικό Πόλεμο, η Ελλάδα εξασφαλίζει μεγάλο μέρος της Μακεδονίας και της Ηπείρου, καθώς και την Κρήτη. Το καθεστώς της Βορείου Ηπείρου και των νησιών του ανατολικού Αιγαίου πελάγους, που απελευθερώνονται από τον ελληνικό στρατό, παραμένουν απροσδιόριστα. Τα οφέλη της Ελλάδας αναγνωρίζονται από την Οθωμανική Αυτοκρατορία στη Συνθήκη των Αθηνών στις 14 Νοεμβρίου 1913.
• 1 Ιουνίου 1913 (Ελληνοσερβική Συνθήκη Ειρήνης, Φιλίας και Αμοιβαίας Συνεργασίας): οριοθέτηση των ελληνοσερβικών συνόρων (τώρα σύνορα μεταξύ Ελλάδος και Βόρειας Μακεδονίας).
• 10 Αυγούστου 1913 (Συνθήκη Βουκουρεστίου): Μετά τον Δεύτερο Βαλκανικό Πόλεμο, η Ελλάδα εξασφαλίζει την ανατολική Μακεδονία από τη Βουλγαρία, μέχρι την Καβάλα.
• 17 Δεκεμβρίου 1913 (Συνθήκη της Φλωρεντίας (1913)): Οι Μεγάλες Δυνάμεις δίδουν τη Βόρειο Ήπειρο στην Αλβανία και διατάσσουν την αποχώρηση των ελληνικών στρατευμάτων.
• 13 Φεβρουαρίου 1914 (Πρωτόκολλο της Φλωρεντίας) Οι Μεγάλες Δυνάμεις εκχωρούν στην Ελλάδα τα νησιά του ανατολικού Αιγαίου (εκτός από τα Ιταλοκρατούμενα Δωδεκάνησα). Η Ίμβρος, η Τένεδος και το Καστελλόριζο δίδονται στην Οθωμανική Αυτοκρατορία.
• 27 Νοεμβρίου 1919 (Συνθήκη του Νεϊγύ): Η Δυτική Θράκη, Βουλγαρική μέχρι τότε, προσαρτάται από την Ελλάδα.
• 10 Αυγούστου 1920 (Συνθήκη των Σεβρών): Η Ανατολική Θράκη μέχρι την Τσατάλτζα προσαρτάται από την Ελλάδα. Η Ζώνη της Σμύρνης τίθεται υπό ελληνικό έλεγχο για πέντε χρόνια, μετά θα διεξαγόταν δημοψήφισμα για τη μελλοντική της μοίρα.
• 24 Ιουλίου 1923 (Συνθήκη της Λωζάνης): Μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή, η Συνθήκη των Σεβρών ακυρώνεται. Η Ανατολική Θράκη και η Σμύρνη δίδονται στην Τουρκία, καθώς και το Τρίγωνο του Καραγάτς αντί για αποζημιώσεις. Συμφωνείται επίσης η ανταλλαγή πληθυσμών.
• 10 Φεβρουαρίου 1947 (Συνθήκη των Παρισίων): Τα Δωδεκάνησα δίδονται στην Ελλάδα.