Εθνικός Όμιλος Φιλάθλων Πειραιώς-Φαλήρου (υδατοσφαίριση)

Αυτό το λήμμα αφορά τα τμήματα υδατοσφαίρισης του Εθνικού. Για τον ευρύτερο σύλλογο, δείτε: Εθνικός Ο.Φ.Π.Φ..

Εθνικός Όμιλος Φιλάθλων Πειραιώς Φαλήρου Τμήμα Υδατοσφαίρισης
Πληροφορίες
Έτος ίδρυσης	21 Νοεμβρίου 1923
Προσωνύμιο	Αυτοκράτορας
Έδρα	Εθνικό Κολυμβητήριο Πειραιά «Π. Καπαγέρωφ» (Παπαστράτειο) Πειραιάς
Πρόεδρος	Ιωάννης Πατλάκας
Προπονητής	Άνδρες: Φάνης Κουντουδιός (Από Δεκέμβριο 2013) Γυναίκες: Στέφανος Λέανδρος
Κατηγορία	Άνδρες: Α1 (90 συμ.) Γυναίκες: Α1 (37 συμ.)
Τίτλοι	Άνδρες: 38 Πρωταθλήματα Ελλάδος 12 Κύπελλα Ελλάδος 11 Πρωταθλήματα Κέντρου ΕΚΟΦ 1 Πρωτάθλημα Ελλάδος Α2 Γυναίκες 2 Κύπελλα Ευρώπης / ΛΕΝ Τρόφι 3 Πρωταθλήματα Ελλάδος

Το τμήμα υδατοσφαίρισης του Εθνικού Ο.Φ.Π.Φ., σωματείου ιδρυθέν το 1923, είναι από τα πρώτα του συλλόγου και το πιο πετυχημένο με 67 τίτλους (62 το ανδρικό τμήμα, 5 το γυναικείο τμήμα) εκ των οποίων 2 Ευρωπαϊκοί.

Τμήματα του Εθνικού Πειραιώς
Ποδόσφαιρο (Ανδρών)	Πόλο (Ανδρών)	Πόλο (Γυναικών)
Μπάσκετ (Ανδρών)	Βόλεϊ	Κολύμβηση
Ρυθμική Γυμναστική	Τρίαθλο

Υδατοσφαίριση ανδρών

Σύντομο ιστορικό

Επετειακό σήμα Εθνικού για τα 100 χρόνια ζωής του σωματείου

Το ανδρικό τμήμα έχει κατακτήσει το Πρωτάθλημα Υδατοσφαίρισης ανδρών 38 φορές (αριθμός ρεκόρ από το 1957) και το Κύπελλο Ελλάδος 12 φορές (εκ των οποίων 8 συνεχόμενα, αριθμός ρεκόρ), έχοντας επιτύχει νταμπλ τίτλων 9 φορές. Ο Εθνικός κατέχει το ρεκόρ συνεχόμενων πρωταθλημάτων με 18 και το δεύτερο μεγαλύτερο με 14, το ρεκόρ αήττητων πρωταθλημάτων με 29 (τα 11 συνεχόμενα αποτελούν ρεκόρ) το ρεκόρ πρωταθλημάτων μόνο με νίκες (19), το ρεκόρ συνεχόμενων πρωταθλημάτων μόνο με νίκες (10), το ρεκόρ ετών ως πολυνίκης του πρωταθλήματος με 71 έτη μέχρι σήμερα (τα 68 συνεχόμενα έτη (1957–2024) αποτελούν ρεκόρ), το ρεκόρ των 9 αήττητων νταμπλ και των 8 συνεχόμενων αήττητων νταμπλ . Ο Εθνικός κατέχει και το ρεκόρ συνεχόμενων ημερολογιακών ετών χωρίς ήττα. Συγκεκριμένα από την ήττα του από τον Ολυμπιακό τον Σεπτέμβριο του 1951, η επόμενη ήττα του ήρθε ξανά από τον συμπολίτη ΟΣΦΠ, 13 χρόνια παρά έναν μήνα μετά, τον Αύγουστο του 1964. Αξιοσημείωτο είναι το γεγονός ότι το Κύπελλο Ελλάδος διεκόπη το 1958 και επανεκκίνησε το 1984. Τα ρεκόρ αυτά του έχουν προσδώσει τον τίτλο του «Αυτοκράτορα». Σε ευρωπαϊκό επίπεδο, ο Εθνικός ήταν η πρώτη ελληνική ομάδα που μετείχε στους «8» και τους «4» του κυπέλλου πρωταθλητριών. Το 1966 έφτασε στην ημιτελική φάση (οκτώ ομάδες σε δύο ομίλους των τεσσάρων) ενώ το 1980, αγωνίστηκε στην τελική φάση (όμιλος τεσσάρων ομάδων) του Κυπέλλου Πρωταθλητριών. Επίσης, πέραν του 1966, μετρά άλλες οκτώ συμμετοχές στους «8» της διοργάνωσης. Το γυναικείο τμήμα μετρά 2 Κύπελλα Ευρώπης το 2010 και το 2022, 2 χαμένους τελικούς ευρωπαϊκού σούπερ καπ και 3 Πρωταθλήματα Ελλάδος.

Πρωταθλητής στο πόλο το 1926

Μεγαλύτερη προσωπικότητα στην ιστορία αποτελεί ο υδατοσφαιριστής, προπονητής και μετέπειτα πρόεδρος του Ομίλου, ο “Πατριάρχης της Ελληνικής Υδατοσφαίρισης”, Ανδρέας Γαρύφαλλος. Άλλες σημαντικές προσωπικότητες έχουν υπάρξει οι: Κούλης Ιωσηφίδης, Γιάννης Θυμαράς, Νώντας Σαμαρτζίδης, Σωτήρης Σταθάκης, Γιάννης Καραλόγος, Θωμάς Καραλόγος, Δημήτρης Κουγεβετόπουλος, Πέτρος Καλφαμανώλης, Γιάννης Γαρύφαλλος, Παναγιώτης Χατζηκυριακάκης, Πέτρος Χατζηκυριακάκης, Δημήτρης Κώνστας, Αντώνης Αρώνης, Μάρκελλος Σιταρένιος, Μανώλης Πατλάκας, Αντώνης Βλοντάκης, Θοδωρής Καλακώνας, Μάριος Χατζηκυριακάκης, Μανώλης Μυλωνάκης, Νίκος Τσάγκας, Νάσος Κοντός, Ανάργυρος Κεχαγιάς, Νίκος Ηλιόπουλος, Βαγγέλης Πάτρας, Φίλιππος Καϊάφας, Νίκος Αρμενάκης, Θοδωρής Μουστακαρίας, Σάκης Κεχαγιάς, Ηλίας Μαχαίρας, Τάσος Τσικάρης, Χρήστος Αφρουδάκης, , Δημήτρης Μάζης, Μάκης Βολτυράκης, Πέτερ Ρούσοραν, Λίνο Ρεπέτο, Λάζλο Σάροσι, Άλφιο Φλόρες, Γιώργος Μορφέσης κ.α.

Το τμήμα υδατοσφαίρισης του Εθνικού είναι το μοναδικό τμήμα υδατοσφαίρισης ενώ μαζί με τα τμήματα ποδοσφαίρου του Ολυμπιακού, του Παναθηναϊκού και της Α.Ε.Κ., αποτελούν τα μοναδικά τμήματα ομαδικών αθλημάτων που έχουν κατακτήσει (από τη δεκαετία του '30) σε κάθε δεκαετία τουλάχιστον από έναν τίτλο πρωταθλήματος Ελλάδος, κυπέλλου Ελλάδος ή κυπέλλου Ευρώπης.

Προπολεμική περίοδος (1925–1940)

Το πρώτο πρωτάθλημα του συλλόγου κατακτήθηκε το 1926 υπό τον ΣΕΓΑΣ με τον Εθνικό να το κατακτά αήττητος με τέσσερις νίκες σε ισάριθμα ματς κόντρα στον Ν.Ο. Καστέλλας, Ηρακλή Θεσσαλονίκης, Άρη Θεσσαλονίκης και Πανιώνιο Σμύρνης.

Το 1927 στις 31/07, ο Εθνικός ηττάται στον τελικό από τον Ολυμπιακό με 3–2 σε έναν αγώνα που έκανε ένσταση για εκπρόθεσμο γκολ του αντιπάλου του που οδήγησε στην παράταση του αγώνα. Ο διαιτητής ακύρωσε την αναμέτρηση καθώς οι χρονομέτρες είχαν προσπαθήσει να τον ενημερώσουν για το τέλος του αγώνα (μάλιστα τότε το σκορ ήταν 2–1 υπέρ του Εθνικού). Ορίζεται επαναληπτικός αγώνας για τις 03/08 αλλά δεν διεξάγεται ποτέ. Μετά από μέρες και συνεδριάσεις του αθλητικού τμήματος του ΣΕΓΑΣ με τις δύο ομάδες, ορίζεται να γίνει επαναληπτικός αγώνας στις 16/08. Τελικά ούτε ο αγώνας αυτός θα πραγματοποιηθεί αφού ο Ολυμπιακός εμμένει στην άποψη του πως κέρδισε τον αγώνα άρα πρέπει να ανακηρυχθεί πρωταθλητής ενώ η πλευρά του Εθνικού εφόσον δεν της δίνεται ο τίτλος μιας και θεωρεί ότι ο αγώνας είχε λήξει πριν ισοφαρίσει ο Ολυμπιακός, δέχτηκε να παίξει αγώνα μπαράζ. Στις 16/08 πραγματοποιείται συμβούλιο, όπου το Δ.Σ. του ΣΕΓΑΣ ακυρώνοντας την απόφαση του διαιτητή για ακύρωση του αγώνα στις 31/07, 3–2, ανακηρύσσει χωρίς αγώνα μπαράζ πρωταθλητή τον Ολυμπιακό στηριζόμενη στον αρχικό αγώνα.

Το πρώτο πρωτάθλημα μετά την ίδρυση της Κ.Ο.Ε. ήρθε το 1931 με τον Εθνικό να το κατακτά και πάλι αήττητος νικώντας στον τελικό τον τότε τρεις συνεχόμενες φορές πρωταθλητή Άρη με 1–0. Η ομάδα του 1931 αποτελούνταν από τους Πετρούτσο, Δέδε, Περδίκη, Μαυρογεώργο, Μακρή, Στεφόπουλο, Χατζηγεωργίου. Κορυφαίος παίκτης της ομάδας υπήρξε ο Πετρούτσος, από τους κορυφαίους προπολεμικούς κολυμβητές μαζί με τον Ζωγράφο του Άρη και τον Προβατόπουλο του Ολυμπιακού. Ο Εθνικός στην πορεία του προς τον τελικό κέρδισε τον Π.Α.Ο.Κ. (6–0), τον Ηρακλή Θεσ. (3–1) και την Πάτρα στον ημιτελικό (3–0).

Το 1932, ο Εθνικός δεν θα μπορέσει να υπερασπιστεί τον τίτλο του αφού η ομοσπονδία θα αποβάλλει τον Εθνικό και τον Ολυμπιακό από το πρωτάθλημα λόγω μεγάλων επεισοδίων στο μεταξύ τους αγώνα.

Το 1933 και το 1934 θα χάσει τον τίτλο στον τελικό από τον Ολυμπιακό (4–2 και τις δύο χρονιές) ενώ το 1935 δεν θα μετάσχει στους αγώνες στη Μυτιλήνη λόγω τιμωρίας του από την ΕΚΟΦ για την μη διεξαγωγή του μπαράζ με τον Ολυμπιακό για το τελικό εισιτήριο.

Το 1936 και το 1938 θα χάσει από τον Ολυμπιακό και θα αποκλειστεί από τη συνέχεια (τότε το πρωτάθλημα ήταν νοκ άουτ).

Το 1937 θα βγει ξανά δεύτερος χάνοντας 3–2 με ανατροπή στον τελικό από τον Ν.Ο.Π. Ο Εθνικός προηγούνταν στο ημίχρονο με 1-0.

Το 1940 θα ηττηθεί από τον Κ.Ο. Πειραιά (1–0) στον πρώτο αγώνα και θα αποκλειστεί.

Τα έτη 1945 και 1946 θα καταταγεί τρίτος. Το μεν 1945 θα αποκλειστεί έπειτα από την ήττα του (4–1) από τον Ολυμπιακό ενώ το 1946 θα χάσει με 4–2 από τον Ολυμπιακό και 3–2 από τη πρωταθλήτρια Πάτρα.

Τρίτο πρωτάθλημα, εποχή Ανδρέα Γαρύφαλλου και δυναστεία (1948–1990)

Εποχή Ανδρέα Γαρύφαλλου, 13 χρόνια χωρίς ήττα στην Ελλάδα και συμμετοχή στις «8 καλύτερες ομάδες της Ευρώπης» (1947–1968)

Το τρίτο πρωτάθλημα ήρθε 17 χρόνια μετά το δεύτερο, το 1948, με τον Εθνικό να το κατακτά αήττητος (νίκες επί ΝΟΠ (5–0), Άρη (1–0), ΟΣΦΠ (5–1), ΝΑΟ Κέρκυρας (5–0), ΝΟ Χαλκίδας (7–2) και ισοπαλία κόντρα στον ΝΟ Μυτιλήνης, 2–2). Προπονητής της ομάδας ήταν ο Τάκης Σακελλαρίου ο οποίος έπαιξε ένα μοντέρνο και γρήγορο πόλο σε αντίθεση με τους Ολυμπιακό και Ν.Ο. Πατρών που έπαιζαν ένα πιο σκληρό και στατικό πόλο.

Το 1949, ο Εθνικός θα χάσει το πρωτάθλημα εξαιτίας μιας ισοπαλίας με το Παλαιό Φάληρο και της ήττας του από τον ΟΣΦΠ με 3–1 σε έναν αγώνα όπου έπαιξε χωρίς το μεγάλο όπλο του, τον Ανδρέα Γαρύφαλλο λόγω τραυματισμού.

Το 1950 θα χάσει από Πάτρα και Ολυμπιακό τερματίζοντας τρίτος.

Το 1951 θα χάσει τον τίτλο εξαιτίας της ήττας του από τον Ολυμπιακό με 2–1 ενώ το 1952 βρέθηκε πολύ κοντά στον τίτλο αλλά η νίκη του ΟΣΦΠ με 3–2 επί του ΝΟΠ σε συνδυασμό με την ισοπαλία του Εθνικού με τους Πατρινούς (2–2) και την «αυτοκτονία» του Εθνικού στον αγώνα με τον συντοπίτη του (3–3) ενώ προηγούνταν στο ημίχρονο με 2–0, θα οδηγήσει τον τίτλο στους «ερυθρόλευκους».

Την επόμενη περίοδο ο Εθνικός θα κατακτήσει αήττητος το πρωτάθλημα για πρώτη φορά μετά από 5 χρόνια, πετυχαίνοντας 4 νίκες και 1 ισοπαλία σε 5 παιχνίδια (3–3 με το Π. Φάληρο, νίκη επί της Μυτιλήνης, νίκη 10–1 επί του Αχιλλέα Πατρών, 10–3 επί του Άρη και 5–1 επί του ΟΣΦΠ στις 18/9/1953 μπροστά σε κοινό 5.000 θεατών στο ολυμπιακό κολυμβητήριο του Ζαππείου).

Το 1953 ξεκίνησε η κυριαρχία του Εθνικού, μία από τις μεγαλύτερες αν όχι η μεγαλύτερη στα ομαδικά αθλήματα. Έχει το απόλυτο σερί πρωταθλημάτων από το 1953 ως το 1970 (18 συνεχόμενα και εκ των οποίων 16 αήττητα) και το δεύτερο μεγαλύτερο από το 1972 ως το 1985 (14 συνεχόμενα εκ των οποίων 9 αήττητα), ρεκόρ εντυπωσιακά και ακατάρριπτα μέχρι σήμερα. Από το 1953 μέχρι και το 1963, ο Εθνικός κατέκτησε 11 συνεχόμενα αήττητα πρωταθλήματα, ένα ρεκόρ που δεν έχει συμβεί σε άλλο άθλημα. Την περίοδο 1953 έως 1958 κατέκτησε έξι συνεχόμενα κύπελλα προτού διακοπεί ο θεσμός.

Την ίδια περίοδο πέτυχε έξι από τα οκτώ σερί αήττητα νταμπλ, γεγονός που αποτελεί ρεκόρ μέχρι σήμερα. Στους τρεις από τους έξι τελικούς κέρδισε τον ΟΣΦΠ ενώ στους άλλους κέρδισε τον Άρη, τον ΝΟΠ ενώ στον έναν υπήρξε τελική φάση με όμιλο τεσσάρων ομάδων. Οι τελικοί του 1953 και του 1957 κόντρα στον ΟΣΦΠ κρίθηκαν στην παράταση ενώ το 1954 ο Εθνικός τον κέρδισε με το αναπάντεχο 12–0 παρόλο που ήταν κουρασμένος παίζοντας ημιτελικό σε αντίθεση με τον αντίπαλό του. Επίσης η δυναμικότητα των δύο ομάδων δεν δικαιολογούσε τόσο μεγάλη νίκη για το πόλο της εποχής (τότε η χρονική διάρκεια των αγώνων ήταν δύο δεκάλεπτα ημίχρονα). Ο τελικός του 1953 έχει μείνει στην ιστορία καθώς στη νίκη του Εθνικού με 5–4 επί του αιώνιου αντιπάλου του, ο Γαρύφαλλος είχε πετύχει και τα πέντε γκολ σε έναν τελικό που τελείωσε μετά από τρεις παρατάσεις και συνολικά 38 αγωνιστικά λεπτά. Το 1955 σε έναν τελικό όπου υπήρξαν επεισόδια μεταξύ παικτών, ο Άρης, που τότε ήταν ομάδα β' κατηγορίας, αποχώρησε έπειτα από 2 λεπτά με τον Εθνικό να κατακτά το κύπελλο με σκορ 1–0, το 1956 επικράτησε ισάριθμες νίκες σε όμιλο τελικής φάσης που μετείχαν οι Πάτρα (4–3), Π. Φάληρο (6–3) και Άρης (6–1) ενώ στο τελευταίο κύπελλο πριν τη διακοπή του θεσμού, νικά στον τελικό τον Ν.Ο. Πατρών με 5–2.

Κατά τη δεκαετία του '50 ξεκίνησε ένα μεγάλο αήττητο σερί σε αγώνες πρωταθλήματος, που κράτησε για 13 ολόκληρα χρόνια, κάτι που αποτελεί ρεκόρ μέχρι σήμερα. Συγκεκριμένα, μετά την ήττα του με 2–1 από τον Ολυμπιακό στις 21 Σεπτεμβρίου του 1951, ηττήθηκε ξανά από τον ίδιο αντίπαλο στις 7 Αυγούστου του 1964 με 5–4. Ενδιάμεσα παρέμεινε αήττητος σε 75 αγώνες, όπου κέρδισε τους 71 ενώ 4 έληξαν ισόπαλοι. Η τελευταία ισοπαλία σημειώθηκε σε αγώνα με το Παλαιό Φάληρο στις 19 Σεπτεμβρίου του 1953. Ύστερα από αυτόν τον αγώνα ξεκίνησε κι ένα νικηφόρο σερί, που κράτησε για 11 χρόνια και 64 αγώνες πρωταθλήματος μέχρι την ήττα του 1964. Μάλιστα μαζί με τους αγώνες κυπέλλου από το 1953 έως και το 1958 το σερί των αήττητων αγώνων φτάνει σε σύνολο 95 αγώνων (91 νίκες, 4 ισοπαλίες).

Οι 75 συνεχόμενοι αήττητοι αγώνες στο πρωτάθλημα Ελλάδος ήταν:

1	22/09/1951	Εθνικός	6–4	Παλ. Φάληρο
2	23/09/1951	Εθνικός	2–2	Ν.Ο. Μυτιλήνης
3	18/09/1952	Εθνικός	2–2	Ν.Ο. Πατρών
4	19/09/1952	Εθνικός	4–3	Ν.Ο. Μυτιλήνης
5	20/09/1952	Εθνικός	4–2	Παλ. Φάληρο
6	21/09/1952	Εθνικός	5–2	Άρης Θεσ.
7	22/09/1952	Εθνικός	3–3	Ολυμπιακός
8	17/09/1953	Εθνικός	10–3	Άρης Θεσ.
9	18/09/1953	Εθνικός	5–1	Ολυμπιακός
10	19/09/1953	Εθνικός	*2–0*	Ν.Ο. Μυτιλήνης
11	19/09/1953	Εθνικός	3–3	Παλ. Φάληρο
12	20/09/1953	Εθνικός	10–1	Αχιλλέας Πατρών
13	15/09/1954	Εθνικός	5–2	Ολυμπιακός
14	16/09/1954	Εθνικός	5–4	Ν.Ο. Πατρών
15	17/09/1954	Εθνικός	10–0	Άρης Θεσ.
16	18/09/1954	Εθνικός	9–2	Παλ. Φάληρο
17	19/09/1954	Εθνικός	*2–0*	Αχιλλέας Πατρών
18	14/09/1955	Εθνικός	4–1	Ν.Ο. Μυτιλήνης
19	16/09/1955	Εθνικός	4–2	Ν.Ο. Πατρών
20	17/09/1955	Εθνικός	6–3	Παλ. Φάληρο
21	17/09/1955	Εθνικός	7–1	Αχιλλέας Πατρών
22	18/09/1955	Εθνικός	6–1	Ολυμπιακός
23	10/09/1956	Εθνικός	9–1	Εθνικός Αθηνών
24	12/09/1956	Εθνικός	6–0	Παλ. Φάληρο
25	13/09/1956	Εθνικός	7–0	Ν.Ο. Μυτιλήνης
26	14/09/1956	Εθνικός	5–1	Αχιλλέας Πατρών
27	15/09/1956	Εθνικός	4–3	Ολυμπιακός
28	16/09/1956	Εθνικός	3–2	Ν.Ο. Πατρών
29	19/09/1957	Εθνικός	10–1	Ν.Ο. Μυτιλήνης
30	20/09/1957	Εθνικός	6–1	Ολυμπιακός
31	21/09/1957	Εθνικός	6–2	Παλ. Φάληρο
32	22/09/1957	Εθνικός	9–1	Παλ. Φάληρο
33	10/09/1958	Εθνικός	10–5	Αχιλλέας Πατρών
34	11/09/1958	Εθνικός	9–1	Ν.Ο. Μυτιλήνης
35	12/09/1958	Εθνικός	8–2	Άρης Θεσ.
36	14/09/1958	Εθνικός	6–5	Ολυμπιακός
37	14/09/1958	Εθνικός	6–2	Ν.Ο. Πατρών
38	09/09/1959	Εθνικός	11–4	Παλ. Φάληρο
39	10/09/1959	Εθνικός	11–4	Άρης Θεσ.
40	11/09/1959	Εθνικός	6–1	Ν.Ο. Μυτιλήνης
41	11/09/1959	Εθνικός	7–2	Αχιλλέας Πατρών
42	12/09/1959	Εθνικός	5–1	Ν.Ο. Πατρών
43	13/09/1959	Εθνικός	4–3	Ολυμπιακός
44	14/09/1960	Εθνικός	10–1	Αχιλλέας Πατρών
45	15/09/1960	Εθνικός	6–4	Ν.Ο. Μυτιλήνης
46	16/09/1960	Εθνικός	11–1	Άρης Θεσ.
47	17/09/1960	Εθνικός	3–2	Ν.Ο. Πατρών
48	18/09/1960	Εθνικός	4–3	Ολυμπιακός
49	13/09/1961	Εθνικός	13–2	Ν.Ο. Μυτιλήνης
50	14/09/1961	Εθνικός	8–1	Παλ. Φάληρο
51	15/09/1961	Εθνικός	5–2	Ολυμπιακός
52	16/09/1961	Εθνικός	10–5	Πατραϊκός
53	17/09/1961	Εθνικός	6–5	Ν.Ο. Πατρών
54	08/08/1962	Εθνικός	10–0	Παναθηναϊκός
55	09/08/1962	Εθνικός	11–0	Παλ. Φάληρο
56	10/08/1962	Εθνικός	4–3	Ολυμπιακός
57	11/08/1962	Εθνικός	6–5	Ν.Ο. Πατρών
58	12/08/1962	Εθνικός	11–3	Ν.Ο. Μυτιλήνης
59	05/09/1962	Εθνικός	10–2	Παναθηναϊκός
60	06/09/1962	Εθνικός	10–0	Ν.Ο. Μυτιλήνης
61	07/09/1962	Εθνικός	4–3	Ολυμπιακός
62	08/09/1962	Εθνικός	5–3	Ν.Ο. Πατρών
63	09/09/1962	Εθνικός	7–5	Παλ. Φάληρο
64	07/08/1963	Εθνικός	9–3	Παναθηναϊκός
65	08/08/1963	Εθνικός	8–2	Ν.Ο. Μυτιλήνης
66	09/08/1963	Εθνικός	10–3	Ολυμπιακός
67	10/08/1963	Εθνικός	6–2	Π.Α.Ο.Κ.
68	11/08/1963	Εθνικός	6–4	Ν.Ο. Πατρών
69	10/09/1963	Εθνικός	8–1	Π.Α.Ο.Κ.
70	11/09/1963	Εθνικός	7–4	Ολυμπιακός
71	13/09/1963	Εθνικός	5–1	Ν.Ο. Πατρών
72	14/09/1963	Εθνικός	8–2	Ν.Ο. Μυτιλήνης
73	15/09/1963	Εθνικός	6–3	Παναθηναϊκός
74	05/08/1964	Εθνικός	9–0	Παναθηναϊκός
75	06/08/1964	Εθνικός	6–0	Ν.Ο. Πατρών

Η ομάδα αυτή αποτελούνταν από τους Ανδρέα Γαρύφαλλο, Πέτρο Καλφαμανώλη, Μίμη Γεωργιάδη, Γιάννη Θυμαρά, Μανώλη Πατλάκα, Δημήτρη Κουράντη, Νίκο Λεκάκη, Καλομοίρη, Ανδρεάδη, Πέτρο Χατζηκυριακάκη, Παναγιώτη Χατζηκυριακάκη, Παναγιώτη Τακούση.

Το 1965, 1966 και 1967 θα κατακτήσει το πρωτάθλημα δίχως ήττα. Το 1966 θα κάνει το απόλυτο με 10 νίκες σε 10 αγώνες, το 1965 9 νίκες και μια ισοπαλία με τον ΟΣΦΠ (0–0) ενώ το 1967 θα κάνει 4 νίκες και 2 ισοπαλίες (3–3 με ΟΣΦΠ και ΠΑΟ) σε 6 αγώνες.

Στις 7/8/1968, ακριβώς τέσσερα χρόνια και 34 συνεχόμενους αήττητους αγώνες μετά την τελευταία του ήττα στην Ελλάδα, χάνει ξανά από τον Ολυμπιακό στον πρώτο γύρο (7–6) αλλά τον κερδίζει στον δεύτερο (7–5, με πέντε τέρματα του Γαρύφαλλου) ώστε να κατακτήσει το πρωτάθλημα στην καλύτερη διαφορά τερμάτων. Το πρωτάθλημα θα κρινόταν στους αγώνες των δύο πειραϊκών ομάδων με τον ΝΟΠ στον δεύτερο γύρο. Ο ΟΣΦΠ θα νικήσει δύσκολα 9–7 ενώ ο Εθνικός θα επικρατήσει με 11–3. Στον πρώτο γύρο ο ΟΣΦΠ είχε επικρατήσει της Πάτρας με 3–2 ενώ ο Εθνικός με 5–4. Μάλιστα εκείνη τη σεζόν ο ΠΑΟ θα αποχωρήσει από το πρωτάθλημα στον δεύτερο γύρο και θα χάσει από ΟΣΦΠ και Εθνικό με 5–0 στα χαρτιά. Οι αγώνες του πρώτου γύρου είχαν πραγματοποιηθεί με τον ΟΣΦΠ να επικρατεί του ΠΑΟ με 10–3 και ο Εθνικός με 6–0. Στον δεύτερο γύρο ο Εθνικός θα συντρίψει τον ΠΑΟ με 16–0 αλλά θα κατοχυρωθεί η νίκη του ως 5–0 στα χαρτιά (το ίδιο θα συμβεί και με τη νίκη του ΟΣΦΠ επί του ΠΑΟ). Στο τέλος του πρωταθλήματος, ο Ανδρέας Γαρύφαλλος αποσύρεται από υδατοσφαιριστής και συνεχίζει το έργο του στην ελληνική υδατοσφαίριση από το πόστο του προπονητή.

Κορύφωση της αντιπαλότητας με τον ΟΣΦΠ (1969–1979)

Στο πρωτάθλημα του 1969, σύμφωνα με τον τύπο της εποχής, ο τελικός μεταξύ Ολυμπιακού και Εθνικού δεν έγινε ποτέ διότι ο Ολυμπιακός δεν αγωνίστηκε εξαιτίας του θανάτου του προέδρου του Κώστα Μπουζάκη. Οι δύο ομάδες αναδείχθηκαν «συμπρωταθληταί» (είχαν τέσσερις νίκες σε πέντε αγώνες ενώ το μεταξύ τους ντέρμπι έληξε 2–2), ενώ στη συνέχεια έγινε κλήρωση μεταξύ των δύο για τον καθορισμό της ομάδας που θα αγωνιζόταν στο κύπελλο πρωταθλητριών, ο οποίος τελικά ήταν ο Ολυμπιακός.

Το 1970 θα κατακτήσει το πρωτάθλημα αήττητος έχοντας μια νίκη και μια ισοπαλία με τον ΟΣΦΠ. Αυτό ήταν το 18ο σερί πρωτάθλημα και τελευταίο προτού διακόψει το σερί ο Ολυμπιακός.

Το 1971, η ομάδα θα χάσει τον τίτλο για πρώτη φορά από το 1952 εξαιτίας της ήττας από τον Ολυμπιακό στο δεύτερο αγώνα μπαράζ (2–1). Παρόλα αυτά θα συνεχίσει ένα νέο σερί πρωταθλημάτων από το 1972 μέχρι και το 1985. Στο διάστημα αυτό θα κερδίσει αήττητος τα πρωταθλήματα του 1974, 1975, 1976 και 1979. Μάλιστα έχτισε ένα νέο σερί σχεδόν τεσσάρων ετών χωρίς ήττα αφού από την 15/7/1973 έως και την ήττα του στις 5/6/1977, έμεινε αήττητος σε 47 συνεχόμενους αγώνες πρωταθλήματος

Μάλιστα από το 1978 και την ήττα 5–4 από τον ΟΣΦΠ μέχρι την ήττα του το 1990 με 10–9 ξανά από τον ΟΣΦΠ, ο Εθνικός ήταν αήττητος απέναντι στον συμπολίτη Ολυμπιακό σε 29 συνεχόμενους αγώνες (πρωταθλήματος και κυπέλλου, τελευταία ισοπαλία να έρχεται το 1979, 4–4) ενώ την 1η Σεπτεμβρίου του 1982 κέρδισε στο πλαίσιο του δεύτερου γύρου του πρωταθλήματος τον Ολυμπιακό με 13–0 (σε 28 αγωνιστικά λεπτά) στο κολυμβητήριο της Νίκαιας. Από το 1950 μέχρι και το 1990 σε διάστημα 41 χρόνων, ο Εθνικός έχασε από τον ΟΣΦΠ μόλις ένδεκα φορές.

Κυρίαρχη δεκαετία, πρώτη ελληνική ομάδα σε τελική φάση Κυπέλλου Πρωταθλητριών (1980–1989)

Τη δεκαετία του '80, ο Εθνικός είχε ως αντίπαλο δέος τον ΑΝΟΓ αφού ο Ολυμπιακός είχε χάσει τη δυναμική των προηγούμενων δεκαετιών.

Το 1981 την πρώτη χρονιά που αυξήθηκε η χρονική διάρκεια των αγώνων από 20 σε 28 λεπτά (τέσσερις επτάλεπτες περίοδοι, αντί για τέσσερα πεντάλεπτα που ίσχυαν), ο Εθνικός θα διασύρει τους περισσότερους αντιπάλους του με εξαίρεση τη Γλυφάδα. Ενδεικτικές είναι οι νίκες με 11–3 και 11–5 επί του ΟΣΦΠ, 13–3 και 12–4 του ΠΑΟ, 21–0 του Παλαιού Φαλήρου, 22–1 της Χίου, 19–2 και 23–0 της Βουλιαγμένης ενώ το 1982 θα κερδίσει τον ΟΣΦΠ με 9–2 και 13–0, την Πάτρα με 20–2 και 16–6, τον ΝΟΒ με 15–7 και 15–3, τον ΠΑΟ με 14–7, τον ΠΑΟΚ με 17–5 και το Βόλο με 22–4.

Μέσα στη δεκαετία του '80, ο Εθνικός κατάφερε να παραμείνει αήττητος στα πλαίσια του πρωταθλήματος Ελλάδας για σχεδόν έξι χρόνια και 101 συνεχόμενους αγώνες πρωταθλήματος ενώ συμπεριλαμβανομένων και αγώνων κυπέλλου των περιόδων 1983-84, 1984-85, σε σύνολο 109 αγώνων. Συγκεκριμένα μετά την ήττα του την προτελευταία αγωνιστική του πρωταθλήματος του 1980 από τη Γλυφάδα με 3–5 στις 27 Σεπτεμβρίου του 1980, ηττήθηκε ξανά στις 10 Μαΐου του 1986 από τη Βουλιαγμένη με 7–8 σε ένα παιχνίδι που ο Εθνικός κατέθεσε ένσταση για εκπρόθεσμο γκολ της Βουλιαγμένης. Ενδιάμεσα κατέκτησε 5 συνεχόμενα αήττητα πρωταθλήματα (1981, 1982, 1983, 1984 και 1985) και δύο κύπελλα (1984, 1985) στην επανεκκίνηση του θεσμού, ενώ από τους 101 συνεχόμενους αγώνες χωρίς ήττα κέρδισε στους 100 και έφερε μία ισοπαλία. Από τις 100 νίκες, οι 86 ήταν συνεχόμενες (το μεγαλύτερο σερί νικών στο πρωτάθλημα ως το 2016 όταν και το έσπασε ο Ολυμπιακός), καθώς μετά την ήττα του από τη Γλυφάδα το 1980 ο επόμενος αγώνας στον οποίο δεν αναδείχθηκε νικητής ήταν η ισοπαλία 6–6 εναντίον της ίδιας ομάδας στις 24 Αυγούστου του 1985.

Οι 100 νίκες στο πρωτάθλημα Ελλάδος ήταν συνοπτικά κόντρα στους εξής αντιπάλους:

• 11 νίκες επί του Ν.Ο. Πατρών (2 νίκες το 1981, 1982, 1983, 1984, 1985 και 1 νίκη το 1986)
• 11 νίκες επί του Ν.Ο. Χίου (2 νίκες το 1981, 1982, 1983, 1984, 1985, 1 νίκη το 1986)
• 10 νίκες επί του Ν.Ο. Βουλιαγμένης (2 νίκες το 1981, 1982, 1983, 1984, 1985)
• 10 νίκες επί του Ολυμπιακού Σ.Φ.Π. (2 νίκες το 1981, 1982, 1983, 1984, 1985)
• 10 νίκες επί του Παναθηναϊκού (2 νίκες το 1981, 1982, 1983, 1984, 1985)
• 10 νίκες επί του Ν.Ο. Βόλου - Αργοναύτες (2 νίκες το 1981, 1982, 1983, 1984, 1985)
• 9 νίκες επί του Α.Ν.Ο. Γλυφάδας (2 νίκες το 1981, 1982, 1983, 1984, 1 νίκη το 1985)
• 7 νίκες επί του Ε.Ν.Ο. Αιγυπτιωτών (2 νίκες το 1981, 1984, 1985, 1 νίκη το 1986)
• 6 νίκες επί του Ν.Α.Ο. Κέρκυρας (2 νίκες το 1982, 1984, 1985)
• 5 νίκες επί του Άρη Θεσσαλονίκης (2 νίκες το 1983, 1985, 1 νίκη το 1986)
• 5 νίκες επί του Π.Α.Ο.Κ. (2 νίκες το 1982, 1983, 1 νίκη το 1986)
• 3 νίκες επί του Α.Ο. Παλαιού Φαλήρου (1 νίκη το 1980, 2 νίκες το 1981)
• 2 νίκες επί του Άρη Νικαίας (2 νίκες το 1985)
• 1 νίκη επί του Ηρακλή Θεσσαλονίκης (το 1986)

Η ήττα αυτή του 1986 από τη Βουλιαγμένη του στέρησε και τον τίτλο για πρώτη φορά μετά από 14 χρόνια, και σήμανε το τέλος της χρυσής εποχής του «αυτοκράτορα», καθώς έκτοτε έχει κατακτήσει μόλις τρία πρωταθλήματα (1988, 1994, 2006) και τέσσερα κύπελλα (1988, 1991, 2000, 2005). Το 1986–87 έχουν φύγει όλοι οι έμπειροι παίκτες της προηγούμενης δεκαετίας και αγωνίζεται με τους νεοαποκτηθείς Σαμαρτζίδη, Καϊάφα, Πάτρα ενώ ο Αρώνης όπως και το 1986 θα αγωνιστεί σε επιλεγμένα παιχνίδια λόγω υποχρεώσεων με τις σπουδές του στις ΗΠΑ. Το 1987–88 ήρθε το τελευταίο αήττητο πρωτάθλημα με τον Εθνικό να κυριαρχεί επί της Γλυφάδας παίρνοντας την πρώτη θέση στην κανονική διάρκεια και άρα το πλεονέκτημα έδρας στους τελικούς. Τελικά θα χρειαστεί μονάχα ένας αγώνας για να φτάσει ο Εθνικός στο όριο των πέντε πόντων ,με τον Εθνικό να κερδίζει τον τελικό και με συνδυασμό την νίκη και την ισοπαλία του από την κανονική διάρκεια κόντρα στη Γλυφάδα να παίρνει σχετικά άνετα τον τίτλο. Την επομένη από την κατάκτηση του πρωταθλήματος, κερδίζει και το κύπελλο στο Ιλίσιο κολυμβητήριο κόντρα στη Βουλιαγμένη χάρη σε μια μεγάλη εμφάνιση του αειθαλή Αρώνη που όμως στο τέλος της χρονιάς αποχωρεί αλλάζοντας ομάδα αλλά όχι πόλη.

Το 1988–89 παρά το γεγονός ότι τερμάτισε πρώτος στην καν. διάρκεια (σε ισοβαθμία με τη Γλυφάδα), θα χάσει στον πρώτο τελικό από τη Γλυφάδα στην έδρα του και έτσι θα «αυτοκτονήσει» όπως το 1986.

Χαρακτηριστικό της δυναστείας του Εθνικού αποτελεί το γεγονός ότι μέχρι το 2008, ο Εθνικός ήταν η ομάδα με τα περισσότερα πρωταθλήματα Ελλάδος σε ένα ομαδικό άθλημα στην Ελλάδα (ποδόσφαιρο, μπάσκετ, πόλο, βόλεϊ. χάντμπολ).

Μεταβατική περίοδος, 11ο κύπελλο, 37ο πρωτάθλημα, χαμός Σαμαρτζίδη, διετία κρίσης ('97–'98) και κυπελλούχος στη Νίκαια (1990–2002)

Το 1989–90 ο Εθνικός θα προβληματίσει στην κανονική διάρκεια και παρά το γεγονός ότι τερματίζει δεύτερος όπως και το 1987, θα χάσει ήδη τρεις φορές (από Γλυφάδα, Χίο και Ολυμπιακό). Στην πρώτη φάση των πλέι-οφ θα χάσει από τον Ηρακλή (που έπαιξε πλέι-άουτ) μέσα στον Πειραιά αλλά θα πάρει την πρόκριση για τα ημιτελικά όπου παρά το γεγονός ότι είχε κερδίσει δύο φορές τη Βουλιαγμένη στην καν. διάρκεια, δεν θα μπορέσει να πάρει την ισοπαλία για να προκριθεί στους τελικούς και έτσι θα χάσει τρία συνεχόμενα παιχνίδια (τα δύο ως γηπεδούχος) από την ομάδα του Λαιμού και για πρώτη φορά από το 1951 θα τερματίσει τρίτος.

Το 1990–91, ο Εθνικός θα επιστρέψει σε τίτλο κατακτώντας ως αουτσάιντερ το κύπελλο επικρατώντας του ΑΝΟΓ με 10–7 που διεξήχθη στο ΟΑΚΑ ενώ στο πρωτάθλημα κατετάγη τέταρτος (καν. διάρκεια και φάιναλ φορ) πίσω από ΝΟΒ, ΑΝΟΓ και ΟΣΦΠ.

Το 1991–92 θα τερματίσει δεύτερος πίσω από τον πρωταθλητή Ολυμπιακό σε μια σεζόν που ο Εθνικός δεν ξεκίνησε καλά αλλά βρήκε τα πατήματά του προς το τέλος της περιόδου και ειδικά στη φάση του φάιναλ φορ που μετείχαν οι τέσσερις καλύτερες ομάδες. Κέρδισε στην τελική φάση δις τη Βουλιαγμένη και μια φορά τον Ολυμπιακό.

Το 1992–93 θα τερματίσει τρίτος σε κανονική διάρκεια και τελική φάση μη μπορώντας όμως να διεκδικήσει το πρωτάθλημα από τους Ολυμπιακό και Βουλιαγμένη που ήταν ανώτερες.

Το 1993–94, ο Εθνικός με προπονητή τον Λίνο Ρεπέτο για λίγο στην αρχή και τον Κυριάκο Ιωσηφίδη σχεδόν σε όλη τη σεζόν, κατέκτησε την πρώτη θέση στη κανονική περίοδο με απολογισμό 17 νίκες. 4 ισοπαλίες και 1 ήττα κάνοντας την καλύτερη κανονική περίοδο από το 1988–89. Στα πλέυ-οφς αντιμετωπίζει στην προημιτελική φάση τον Ηρακλή και τον κερδίζει με 2–0 νίκες, στην ημιτελική φάση τον Ν.Ο. Πατρών που τον αποκλείει με 2–0 νίκες (15–6 στην Πάτρα, 9–6 στον Πειραιά) και έπειτα αντιμετωπίζει με πλεονέκτημα έδρας τον Ολυμπιακό. Στους αγώνες κανονικής περιόδου, ο Εθνικός είχε επικρατήσει στον πρώτο γύρο ενώ στον δεύτερο το ντέρμπι είχε λήξει ισόπαλο. Στον πρώτο επεισοδιακό αγώνα που αποβλήθηκαν οκτώ παίκτες, ο Εθνικός κερδίζει με 11–10 χάρη σε ένα γκολ στο τελευταίο δευτερόλεπτο του αγώνα από τον Μανούσο Βιζυράκη. Στον δεύτερο αγώνα ο Ολυμπιακός ισοφαρίζει τη σειρά (10–9) και στέλνει τη σειρά και τον τίτλο σε τρίτο και τελευταίο παιχνίδι. Εκεί ο Εθνικός προηγείται με 6–4 αλλά ο Ολυμπιακός αντέδρασε και έστειλε τον τελικό στην παράταση ενώ είχε δοκάρι τρία δευτερόλεπτα πριν τη λήξη του αγώνα (8–8 καν. διάρκεια). Στην παράταση ο Ολυμπιακός θα σκοράρει με το Βλάχο και θα βρεθεί πολύ κοντά στον τίτλο αλλά 13 δευτερόλεπτα πριν λήξει η παράταση, ο Σαμαρτζίδης ευστοχεί σε πέναλτι και έτσι ο τελικός πηγαίνει στα πέναλτι. Ο Βολτυράκης των «ερυθρόλευκων» θα αποκρούσει δύο πέναλτι αλλά ο Πάτρας των «κυανόλευκων» τρία με ένα του Ολυμπιακού να βρίσκει στο δοκάρι. Ο Σαμαρτζίδης σκοράρει το τελευταίο πέναλτι της ομάδας του και δίνει το πρωτάθλημα δύο χρόνια πριν γίνει το μοιραίο δυστύχημα και χάσει τη ζωή του.

Το 1994–95 ο Εθνικός τερματίζει δεύτερος στην κανονική διάρκεια και φτάνει μέχρι τους τελικούς αποκλείοντας Χανιά και Γλυφάδα με 2–0 νίκες αλλά θα χάσει σε μια κλειστή σειρά τελικών το πρωτάθλημα από τον Ολυμπιακό.

Το 1995–96 κερδίζει την τέταρτη θέση στην κανονική περίοδο και αποκλείεται από τη Βουλιαγμένη στους ημιτελικούς του πρωταθλήματος αλλά μένει αήττητος κόντρα στον «αιώνιο» αντίπαλό του και μετέπειτα πρωταθλητή νικώντας με 9–8 (10/4/1996) και φέρνοντας ισοπαλία 10–10 (2/12/1995). Αυτή είναι η μοναδική φορά που πρωταθλήτρια ομάδα δεν κατάφερε να κερδίσει συγκεκριμένο αντίπαλο της κατά τη διάρκεια μιας περιόδου. Τον Μάιο ακολουθεί το μοιραίο γεγονός με τον πνιγμό του Σαμαρτζίδη το οποίο επηρέασε πολύ το σωματείο του Πειραιά.

Τις περιόδους 1996–97 και 1997–98 ο Εθνικός θα αντιμετωπίσει εσωτερικά διοικητικά και οικονομικά προβλήματα με την ομάδα να κάνει τις χειρότερες χρονιές της μέχρι τότε. Έχουν αποχωρήσει οι Πάτρας, Καϊάφας, Μουστακαρίας και η ομάδα στηρίζεται πλέον στους Καλακώνα, Κουρτίδη ενώ εξελίσσει αναγκαστικά και τους νέους Κοκκινάκη, Σχίζα, Στελλάτο, Μπλάνη. Το 1998 τερματίζει τρεις βαθμούς πάνω από τη ζώνη του υποβιβασμού. Παρόλα αυτά το 1997 κατάφερε να δυσκολέψει πολύ την μετέπειτα πρωταθλήτρια Βουλιαγμένη χάνοντας στην πρώτη φάση των πλέιοφς με 2–1 νίκες ενώ η μία του ήττα ήρθε στην παράταση.

Το 1998–99 και το 1999–00 εμφανίζεται ελαφρώς βελτιωμένος κερδίζοντας την έκτη και την πέμπτη θέση αντίστοιχα. Το 2000 η ομάδα του Εθνικού κατέκτησε το Κύπελλο στο φάιναλ φορ που διεξήχθη στη Νίκαια παρά το γεγονός ότι ήταν αουτσάιντερ. Με προπονητή τον 30χρονο τότε Γιώργο Μορφέση, ο Εθνικός απέκλεισε τη Βουλιαγμένη στον ημιτελικό (13–12 στην παράταση), ενώ στον τελικό επικράτησε του αιώνιου ΟΣΦΠ, που είχε για προπονητή το Γιουγκοσλάβο Στάμενιτς, με 12–11 στην παράταση. Είχε προηγηθεί νίκη του Εθνικού επί της Βουλιαγμένης στο πρωτάθλημα στις 16/2 όπου μπροστά σε 1.000 οπαδούς του ο Εθνικός επικράτησε με πρώτο σκόρερ τον Καλακώνα (4 γκολ) 14–11 του ΝΟΒ. Πρώτοι σκόρερ για τον Εθνικό ήταν οι Αμερικανός Χάμπερτ και Σχίζας με τρία τέρματα ο καθένας. Ο Εθνικός είχε παρουσιαστεί βελτιωμένος στις αρχές του 2000 αλλά ήταν έκπληξη η επικράτηση επί των φαβορί ΝΟΒ και ΟΣΦΠ.

Το 2000–01 και το 2001–02 κατακτά την τρίτη θέση στο πρωτάθλημα. Το 2001 αποκλείεται από τον Ολυμπιακό στους ημιτελικούς και το 2002 από τη Βουλιαγμένη. Το 2002 κερδίζει τον ΠΑΟ για την τρίτη θέση και την έξοδο στο ΛΕΝ Τρόφι.

3η θέση στο ΛΕΝ Τρόφι, 12ο κύπελλο και 38ο πρωτάθλημα (2002–2008)

Το 2002–03 με προπονητή τον Ντράγκαν Ματουτίνοβιτς, η ανδρική ομάδα του Εθνικού αγωνίστηκε στον ημιτελικό του ΛΕΝ Τρόφι, όμως αποκλείστηκε από την μετέπειτα κυπελλούχο Μπρέσια και κατέλαβε την τρίτη θέση μαζί με την ιταλική Σαβόνα. Κατέλαβε την τρίτη θέση και στο πρωτάθλημα. Ορόσημο της χρονιάς ήταν η ηχηρή μεταγραφή του Βλοντάκη, έναν από τους τότε καλύτερους φουνταριστούς στον κόσμο από τον πρωταθλητή Ευρώπης, Ολυμπιακό, όπως επίσης και του Μάκη Βολτυράκη που μόλις είχε αποσυρθεί.

Το 2003–04 με προπονητή πλέον τον Βολτυράκη, ο Εθνικός θα τερματίσει πέμπτος, απογοητεύοντας τις φιλοδοξίες που είχαν δημιουργηθεί για διεκδίκηση του πρωταθλήματος από Ολυμπιακό και Βουλιαγμένη.

Το 2004–05, ο Εθνικός κάνοντας πολύ καλή κανονική περίοδο θα τερματίσει πρώτος στην κανονική διάρκεια για πρώτη φορά από το '94 (με το Βλοντάκη να ανακηρύσσεται πρώτος σκόρερ) αλλά θα χάσει τον τίτλο στον πέμπτο επεισοδιακό τελικό από τον ΟΣΦΠ. Νωρίτερα είχε κατακτήσει το 12ο κύπελλο νικώντας στον τελικό της Θεσσαλονίκης τον Ν.Ο. Πατρών με 12–8 (Χατζηκυριακάκης 4, Μάζης 3). Στον ημιτελικό είχε κάμψει την αντίσταση του ΟΣΦΠ με 11–9 με τέσσερα γκολ του Στελλάτου και από δύο των Μπλάνη και Βλοντάκη.

Το 2005–06, αν και ο Εθνικός στην κανονική διάρκεια έφερε ισοπαλία και ήττα από τον πρωταθλητή Ολυμπιακό τερματίζοντας δεύτερος, κατάφερε να κατακτήσει το 38ο πρωτάθλημα στο πέμπτο παιχνίδι με μειονέκτημα έδρας που κρίθηκε στην παράταση με σκορ 7–6. Ο Χατζηκυριακάκης σκόραρε το νικητήριο τέρμα πέντε δεύτερα πριν το τέλος ο Ολυμπιακός με πέναλτι θα έστελνε τον τελικό στα πέναλτι που όμως ο Καραμπέτσος αποσόβησε σε εκτέλεση του Θεοδωρόπουλου. Το πρωτάθλημα αφιερώθηκε στη μνήμη του αδικοχαμένου μεγάλου αρχηγού Νώντα Σαμαρτζίδη. Αυτή ήταν η 20η φορά που ο Εθνικός κατακτά το πρωτάθλημα και αφήνει δεύτερο τον Ολυμπιακό.

Το 2006–07, η τότε διοίκηση του Εθνικού θέλοντας να κρατήσει τον Εθνικό σε ρόλο πρωταγωνιστή πραγματοποιεί μεγάλες μεταγραφές. Επαναπατρίζει με τεράστιο αντίτιμο τον περιφερειακό Χρήστο Αφρουδάκη που αγωνιζόταν στην Ποζίλιπο Νάπολι, φέρνει στο Παπαστράτειο τον τότε τερματοφύλακα της εθνικής Σερβίας, Ντένις Σέφικ ενώ επιστρέφει από τον ΠΓΣΣ, ο Θοδωρής Καλακώνας, παιδί που μεγάλωσε στο σύλλογο. Ο Εθνικός όμως δεν μπόρεσε να φανεί ισχυρός και θα χάσει αρκετά εύκολα τον τελικό του κυπέλλου στην Καλαμάτα από τον συμπολίτη ενώ στην κανονική διάρκεια δυσκολεύτηκε αρκετά από τον Ολυμπιακό. Στην Ευρώπη θα αποκλειστεί στους «16» του Τσάμπιονς Λιγκ από τις Παρτιζάν και Μπρέσια και παρά το γεγονός ότι βελτιώθηκε στα πλέιοφ του πρωταθλήματος, εντούτοις θα φανεί αρκετά ανταγωνιστικός μόνο στους πρώτους δύο αγώνες, όπου έχασε τον πρώτο από ανατροπή ενώ κέρδισε τον δεύτερο στην παράταση. Έτσι έχασε τον τίτλο του πρωταθλητή με 3–1.

Το 2007–08, αποδυναμωμένος αφού φεύγει ο Σέφικ ενώ ο Αφρουδάκης δεν δικαιολόγησε τον ντόρο της μεταγραφής του, πηγαίνοντας στον Ολυμπιακό, δεν θα μπορέσει να προβάλλει την αντίσταση που προέβαλλε τα προηγούμενα χρόνια, χάνοντας στον ημιτελικό κυπέλλου από τον Ολυμπιακό όπως και το πρωτάθλημα, σπάζοντας όμως το αήττητο του Ολυμπιακού κερδίζοντας τον τρίτο τελικό.

Υποβιβασμοί στην Α2 ('09, '12), οικονομική αδυναμία, 4η θέση στο πρωτάθλημα και 13ος τελικός κυπέλλου (2009–2023)

Το 2008–09 η ομάδα μετά από διοικητική αναταραχή και τη φυγή του χρηματοδότη Γιώργου Βασιλόπουλου αλλά και αρκετών παικτών κάποιοι εκ των οποίων είχαν ανδρωθεί στο σύλλογο, (Βλοντάκης, Κοκκινάκης, Καραμπέτσος, Μπλάνης, Στελλάτος), πραγματοποιεί άσχημη χρονιά και υποβιβάζεται στην Α2 για πρώτη φορά από το 1928. Επανακάμπτει άμεσα αλλά το 2011–12 θα υποβιβαστεί για δεύτερη φορά χωρίς μάλιστα να πραγματοποιήσει νίκη με μεγάλη κρίση όχι μόνο στο τμήμα πόλο αλλά σε όλο το σωματείο. Την επόμενη σεζόν 2012–13, παρά το γεγονός ότι η ομάδα ήταν στα πρόθυρα διάλυσης με κύριο στόχο την παραμονή στην Α2, θα ανεβεί κατηγορία χάρη στη διοίκηση του προέδρου Αντώνη Πρίντεζη και τη χρηματοδότηση του Αλέξανδρου Καρυδόπουλου και θα ξαναπαίξει στην Α1 το 2013–14 που καταλαμβάνει την έκτη θέση. Ενώ αρχικά προπονητής στη σεζόν ήταν ο Κώστας Πετράκης, ανέλαβε από τον Νοέμβριο του 2013 ο Φάνης Κουντουδιός, προπονητής που παραμένει μέχρι σήμερα, έχοντας συμπληρώσει δεκαετία στο σύλλογο.

Το 2014–15 κάνει φοβερή κανονική περίοδο και καταλαμβάνει τη δεύτερη θέση για πρώτη φορά από το 2008, όμως στα ημιτελικά των πλέι οφ του πρωταθλήματος θα αποκλειστεί από τον ΠΑΟ και θα χάσει τη δυνατότητα να παίξει με τον Ολυμπιακό στους τελικούς.

Την αμέσως επόμενη περίοδο θα φτάσει ξανά στα ημιτελικά του πρωταθλήματος όπως και το 2018–19 όπου αποκλείεται από τον πρωταθλητή Ολυμπιακό.

Το 2019–20 η ομάδα θα φτάσει στον τελικό του φάιναλ-φορ του Κυπέλλου για πρώτη φορά από το 2007 αλλά θα χάσει τον τελικό από τον ανώτερο ΟΣΦΠ.

Το 2020–21 σε μια χρονιά που επηρεάστηκε σοβαρά από την πανδημία του κορωνοϊού, ο Εθνικός κατέλαβε την τελευταία θέση στις δεκατέσσερις ομάδες σε ένα πρωτάθλημα το οποίο πραγματοποιήθηκε σε ένα γύρο και δεν υπήρξε υποβιβασμός ομάδας.

Το 2021–22 και 2022–23 κατέλαβε την έβδομη θέση ανάμεσα σε δεκαέξι ομάδες έχοντας από τα χαμηλότερα μπάτζετ στην κατηγορία ενώ έφτασε και στο φάιναλ φορ του κυπέλλου το 2023.

Συνολικά από το 2014 και μετά έχει κερδίσει Ευρωπαϊκό εισιτήριο τέσσερις φορές αλλά δεν το αξιοποίησε λόγω οικονομικής αδυναμίας ενώ έχει αναδείξει πολίστες από μικρή ηλικία στο πρωτάθλημα δίνοντας τους χρόνο συμμετοχής (Αργυρόπουλος, Χονδροκούκης, Μαθιόπουλος).

Θέσεις στο πρωτάθλημα Α' κατηγορίας

Πανελλήνιο πρωτάθλημα (1923–1966), Εθνική κατηγορία (1967–1976), Α' Εθνική κατηγορία (1977–1986)

Περίοδος Θέση Αγ. Ν Ι Η 1926 1 4 4 0 0 1927 2 1928 3 1929 2 1930 5 1931 1 4 4 0 0 1932 4 1933 2 1934 2 1935 – 1936 5 1937 2 1938 3 1939 – 1940 5 1945 3 2 1 0 1 1946 3 5 3 0 2 1947 5 2 1 0 1 1948 1 6 5 1 0 1949 2 5 3 1 1

Περίοδος Θέση Αγ. Ν Ι Η Γκολ Διαφ. 1950 3 5 3 0 2 1951 3 5 2 2 1 18–13 +5 1952 2 5 3 2 0 18–12 +6 1953 1 5 4 1 0 30–8 +22 1954 1 5 5 0 0 31–8 +23 1955 1 5 5 0 0 27–8 +19 1956 1 6 6 0 0 34–7 +27 1957 1 4 4 0 0 31–5 +26 1958 1 5 5 0 0 39–15 +24 1959 1 6 6 0 0 44–15 +29 1960 1 5 5 0 0 34–11 +23 1961 1 5 5 0 0 42–15 +27 1962 1 10 10 0 0 78–24 +54 1963 1 10 10 0 0 73–25 +48 1964 1 11 10 0 1 67–21 +46 1965 1 10 9 1 0 75–20 +55 1966 1 10 10 0 0 63–19 +44 1967 1 6 4 2 0 34–17 +17 1968 1 6 5 0 1 40–19 +21 1969 1 5 4 1 0 29–14 +15

Περίοδος Θέση Αγ. Ν Ι Η Γκολ Διαφ. 1970 1 12 11 1 0 1971 2 14 11 1 2 118–41 +77 1972 1 15 14 0 1 134–38 +96 1973 1 15 14 0 1 146–38 +108 1974 1 14 14 0 0 1975 1 14 13 1 0 1976 1 12 12 0 0 144–37 +107 1977 1 15 14 0 1 1978 1 15 14 0 1 1979 1 14 13 1 0 129–31 +98 1980 1 18 17 0 1 203–34 +169 1981 1 18 18 0 0 1982 1 18 18 0 0 1983 1 18 18 0 0 229–99 +130 1984 1 18 18 0 0 231–112 +119 1985 1 22 21 1 0 312–151 +161 1986 2 22 19 2 1 282–141 +141

To 1935 αποβλήθηκε από το τουρνουά ενώ και το 1939 δε συμμετείχε.

Α1 Εθνική κατηγορία (1987–)

Περίοδος	Θ	Αγ.	Ν	Ι	Η	Γκολ	Διαφ.	Προπονητής
1986–87	2	20	13	4	3	146–107	+39	Πέτερ Ρούσοραν
1987–88	1	18	17	1	0	205–91	+114	Πέτερ Ρούσοραν
1988–89	2	20	16	1	3	214–126	+88	Πέτερ Ρούσοραν
1989–90	3	19	11	1	7	158–144	+14	Μάρκελλος Σιταρένιος
1990–91	4	24	13	1	10	307–241	+66	Γιάννης Καραλόγος
1991–92	2	24	17	2	5	287–227	+60	Κούλης Ιωσηφίδης
1992–93	3	28	17	4	7	323–264	+59	Κούλης Ιωσηφίδης
1993–94	1	29	23	4	2	334–207	+127	Κούλης Ιωσηφίδης
1994–95	2	29	20	2	7	305–213	+92	Γιάννης Γιαννουρής
1995–96	4	27	17	2	8	270–226	+44	Μίρο Τρούμπιτς
1996–97	8	25	10	1	14	224–230	–6
1997–98	9	22	6	2	14	231–247	–16	Ανδρέας Γαρύφαλλος
1998–99	6	25	12	2	11	253–233	+20	Γιάννης Καραλόγος
1999–00	5	24	16	0	8	252–212	+40	Πέτερ Ρούσοραν, Γιώργος Μορφέσης
2000–01	3	30	18	4	8	329–263	+66	Μιχάλης Ξανθόπουλος
2001–02	3	29	19	3	7	266–239	+27	Ηλίας Μαχαίρας
2002–03	3	29	20	3	6	341–221	+120	Ντράγκαν Ματουτίνοβιτς
2003–04	5	27	18	2	7	291–221	+70	Μάκης Βολτυράκης
2004–05	2	29	24	1	4	335–220	+115	Μάκης Βολτυράκης
2005–06	1	29	24	2	3	375–201	+174	Μάκης Βολτυράκης
2006–07	2	28	21	1	6	382–181	+201	Μάκης Βολτυράκης
2007–08	2	28	23	0	5	304–198	+106	Μάκης Βολτυράκης
2008–09	11	22	4	1	17	179–226	–47	Δημήτρης Κρητικός
2010–11	8	22	7	2	13	176–225	–49	Δημήτρης Μαυρωτάς
2011–12	12	22	0	1	21	121–273	–152	Δημήτρης Μαυρωτάς
2013–14	6	22	9	2	11	189–224	–35	Κώστας Πετράκης, Φάνης Κουντουδιός
2014–15	4	26	18	0	8	246–207	+39	Φάνης Κουντουδιός
2015–16	4	28	14	3	11	244–230	+14	Φάνης Κουντουδιός
2016–17	8	22	9	2	11	152–174	–22	Φάνης Κουντουδιός
2017–18	5	25	13	1	11	195–211	–16	Φάνης Κουντουδιός
2018–19	4	29	13	4	12	232–247	–15	Φάνης Κουντουδιός
2019–20	6	22	10	2	10	173–205	–32	Φάνης Κουντουδιός
2020–21	14	13	1	0	12	88–148	–60	Φάνης Κουντουδιός
2021–22	7	26	15	1	12	275–287	–12	Φάνης Κουντουδιός
2022–23	7	29	9	0	20	256–343	–87	Φάνης Κουντουδιός

Στατιστικά στοιχεία (μεταπολεμικά)

Τελευταία ενημέρωση: ΓΣ Περιστερίου – Εθνικός ΟΦΠΦ 5–4 (Α1, 2023–24)

• Αγώνες (από το 1945–2024): 1.321
• Νίκες (από το 1945–2024): 893
• Ισοπαλίες (από το 1945–2024): 84
• Ήττες (από το 1945–2024): 344
• Τέρματα υπέρ με τη καθιέρωση της Α1 (από το 1987–2023): 8.658
• Τέρματα κατά με τη καθιέρωση της Α1 (από το 1987–2023): 7.512
• Μεγαλύτερη νίκη σε επίπεδο πρωταθλήματος: +23 (Εθνικός – Βουλιαγμένη 23–0, 1981, Άρης Νίκαιας – Εθνικός 6–29, 1985, Νηρέας Χαλανδρίου – Εθνικός 2–25, 2006–07)
• Μεγαλύτερη ήττα σε επίπεδο πρωταθλήματος: –19 (ΟΣΦΠ – Εθνικός 21–2 , 2016–17)
• Μεγαλύτερη παραγωγικότητα σε αγώνα πρωταθλήματος: 29 γκολ (Άρης Νίκαιας – Εθνικός 6–29, 1985)
• Μικρότερη παραγωγικότητα σε αγώνα Α1 (1987–): 1 γκολ (Εθνικός – ΟΣΦΠ 1–9, 2002–03, Βουλιαγμένη – Εθνικός 5–1, 2015–16, Βουλιαγμένη – Εθνικός 7–1, 2018–19, Πανιώνιος – Εθνικός 8–1, 2020–21)
• Μεγαλύτερη παραγωγικότητα αντιπάλου σε αγώνα Α1 (1987–): 24 γκολ (ΟΣΦΠ – Εθνικός 24–6, 2019–20)
• Μικρότερη παραγωγικότητα αντιπάλου σε αγώνα Α1 (1987–): 1 γκολ (Ηρακλής Θεσ. – Εθνικός 1–16, 1994–95, Εθνικός – Παλαιό Φάληρο 16–1, 2006–07, Γλυφάδα – Εθνικός 1–7, 2006–07, Εθνικός – Καλαμάκι 11–1, 2016–17)

Πρώτοι σκόρερ στο πρωτάθλημα ανά περίοδο (Α1, 1987–)

Περίοδος	Παίκτης	Γκολ
1986–87	Νώντας Σαμαρτζίδης	33
1987–88	Νώντας Σαμαρτζίδης (2)	56
1988–89	Νώντας Σαμαρτζίδης (3)	59
1989–90	Νώντας Σαμαρτζίδης (4), Τάσος Τσικάρης	32
1990–91	Νώντας Σαμαρτζίδης (5)	98
1991–92	Νώντας Σαμαρτζίδης (6)	90
1992–93	Ηλίας Μαχαίρας	48
1993–94	Νώντας Σαμαρτζίδης (7)	57
1994–95	Νώντας Σαμαρτζίδης (8)	54
1997–98	Θοδωρής Καλακώνας	52
1998–99	Κώστας Κοκκινάκης	52
1999–00	Κώστας Κοκκινάκης (2)
2001–02	Γουλφ Γουάιγκο	43
2002–03	Αντώνης Βλοντάκης	73
2003–04	Αντώνης Βλοντάκης (2)	66
2004–05	Αντώνης Βλοντάκης (3)	85
2005–06	Αντώνης Βλοντάκης (4)	62
2006–07	Χρ. Αφρουδάκης	54
2007–08	Θοδωρής Καλακώνας (2)	48
2008–09	Μάριος Χατζηκυριακάκης, Τόμισλαβ Πρίμορατς	41
2010–11	Γιάννης Κατρουζανάκης	32
2011–12	Μάξιμος Πετρόχειλος, Γιώργος Αλεβίζος	17
2013–14	Χρήστος Κουτσιαλής	44
2014–15	Διονύσης Καρούντζος	61
2015–16	Στέλιος Αργυρόπουλος–Κανακάκης	54
2016–17	Παναγιώτης Παπαδόγκωνας	38
2017–18	Διονύσης Καρούντζος (2)	51
2018–19	Άγγελος Φώσκολος	48
2019–20	Κωνσταντίνος Χονδροκούκης	27
2020–21	Κωνσταντίνος Χονδροκούκης (2)	30
2021–22	Δημοσθένης Δερμιτζάκης	43
2022–23	Κωνσταντίνος Μαθιόπουλος	36
2023–24	Γκιόργκι Μέσκι	37

Θέσεις στο πρωτάθλημα Β' κατηγορίας

Α2 Εθνική κατηγορία (1987–)

Περίοδος	Θ	Αγ	Ν	Ι	Η	Γκολ	Διαφ.	Προπονητής
2009–10	1	22	21	1	0	250–103	+147	Δημήτρης Μαυρωτάς
2012–13	2	16	12	2	2	161–118	+43	Κώστας Πετράκης

Στατιστικά στοιχεία

• Αγώνες: 38
• Νίκες: 33
• Ισοπαλίες: 3
• Ήττες: 2
• Μεγαλύτερη νίκη σε επίπεδο Α2: +13 (Εθνικός – ΟΦΗ 16–3, 2009–10)
• Μεγαλύτερη ήττα σε επίπεδο Α2: –6 (Νηρέας Λαμίας – Εθνικός 14–8, 2012–13)
• Μεγαλύτερη παραγωγικότητα σε αγώνα Α2: 17 γκολ (Εθνικός – ΓΣ Περιστερίου 17–6, 2009–10)
• Μικρότερη παραγωγικότητα σε αγώνα Α2: 6 γκολ (Εθνικός – Τρίτων Αμαρουσίου 6–2, 2009–10)
• Μεγαλύτερη παραγωγικότητα αντιπάλου σε αγώνα Α2: 14 γκολ (Νηρέας Λαμίας – Εθνικός 14–8, 2012–13)
• Μικρότερη παραγωγικότητα αντιπάλου σε αγώνα Α2: 2 γκολ (Εθνικός – Αργοναύτες Βόλου 13–2, 2009–10, Εθνικός – Σύρος 11–2, 2009–10, Κέρκυρα – Εθνικός 2–12, 2009–10, Εθνικός – Τρίτων Αμαρουσίου 6–2, 2009–10, Ηλυσιακός – Εθνικός 2–8, 2009–10, Εθνικός – Νηρέας Γέρακα 12–2, 2012–13)

Αντιπαλότητες

Ο μεγαλύτερος αντίπαλος του Εθνικού είναι ο Ολυμπιακός ενώ ανά διαστήματα υπήρξε αντιπαλότητα και με τον Ν.Ο. Πατρών (δεκαετίες '50, '60 και τέλη '90) και Α.Ν.Ο. Γλυφάδας (δεκαετία '80, '90).

Η πατρινή ομάδα προσπάθησε την δεκαετία του '50 να κατακτήσει τον τίτλο από τον Εθνικό, χωρίς όμως επιτυχία ενώ μετέπειτα περιορίστηκε σε κατώτερο ρόλο. Επανήλθε δυναμικά στα μέσα της δεκαετίας του '90 όπου κατάφερε να τον αποκλείσει στο κύπελλο τέσσερις συνεχείς φορές (1995–1998) ενώ πετύχαινε και σημαντικές νίκες στον Πειραιά και στην Πάτρα για την Α1.

Η Γλυφάδα από την άλλη πρόβαλλε αντίσταση όλη την δεκαετία του '80 καταφέρνοντας να σπάσει το αήττητο του Εθνικού στο πρωτάθλημα του 1980 ενώ το 1986 έσπασε την κυριαρχία του Εθνικού που τότε μετρούσε 14 συνεχόμενα πρωταθλήματα. Παρά το γεγονός ότι στο πρωτάθλημα του '86 ο Εθνικός δεν ηττήθηκε από τη Γλυφάδα, ο χαμένος τίτλος οδήγησε τον Εθνικό σε μικρή κρίση χάνοντας επίσης το πρωτάθλημα του '87 (μεγάλα επεισόδια στους δύο τελικούς με τη Γλυφάδα) και τα κύπελλα του '86 και '87, όλα από τη Γλυφάδα. Το 1988 ο Εθνικός κερδίζει το νταμπλ χωρίς ήττα ενώ το 1989 η Γλυφάδα, αν και με μειονέκτημα έδρας, κερδίζει τον Εθνικό στους τελικούς και του στερεί τον τίτλο.

Η αντιπαλότητα με τον Ολυμπιακό υπήρξε πολύ έντονη και προπολεμικά αλλά ειδικά στις δεκαετίες '60, '70 και '90. Ο Εθνικός έχασε το πρωτάθλημα του 1971 από τον Ολυμπιακό ενώ από το 1968 μέχρι και το 1973 τα πρωταθλήματα κρίνονταν στο νήμα και στις λεπτομέρειες. Την δεκαετία του '90 ο Ολυμπιακός άρχισε να δυναμώνει μετά από μια κρίση δέκα και πλέον χρόνων. Στα πρωταθλήματα του 1994, και 1995 οι δύο ομάδες διεκδίκησαν τον τίτλο στους τελικούς του πρωταθλήματος, οι οποίοι είχαν και ορισμένες φορές θλιβερά επεισόδια μεταξύ παικτών και οπαδών. Μετά από μια κρίση σχεδόν δέκα ετών του Εθνικού, το πειραϊκό ντέρμπι έζησε φοβερές στιγμές στα μέσα της δεκαετίας του 2000 με τα πρωταθλήματα του '05 και '06 να κρίνονται στο νήμα. Έκτοτε οικονομικά οι κυανόλευκοι έχασαν την επαφή με τον συμπολίτη και έτσι η αντιπαλότητα στους αγώνες έχει φθίνει. Αξίζει να αναφερθεί ότι ο Εθνικός ακόμα και τις χρονιές που ήταν υποδεέστερος του ΟΣΦΠ, έβρισκε τον τρόπο και τον δυσκόλευε στους αγώνες. Το 1995–96 ο Εθνικός κατάφερε και έμεινε αήττητος κόντρα στον πρωταθλητή τότε Ολυμπιακό, κάτι που δεν έχει ξανασυμβεί, ομάδα που καταλήγει να παίρνει το πρωτάθλημα να μην έχει κερδίσει αντίπαλο της στη διάρκεια του πρωταθλήματος. Το 1996–97 στον πρώτο γύρο χάνει από τον ΟΣΦΠ στο τελευταίο λεπτό του αγώνα ενώ το 1998–99 ο Ολυμπιακός γλίτωσε στην τελευταία άμυνα την ισοφάριση (ο ΟΣΦΠ πέτυχε το νικητήριο γκολ 35'' πριν το τέλος). Το 2000 ο Εθνικός αν και έχανε 7–10 κερδίζει με φοβερή ανατροπή 12–11 τον Ολυμπιακό στον τελικό του κυπέλλου ενώ το 2008–09 χρονιά υποβιβασμού του Εθνικού, ο Εθνικός έχασε στο ντέρμπι με ένα γκολ στο τελευταίο λεπτό του αγώνα.

Έδρα

Ο Εθνικός άρχισε να αγωνίζεται ως γηπεδούχος στις αρχές της δεκαετίας του '80 όταν και χρησιμοποιούσε ως έδρα τα κολυμβητήρια του Αιγάλεω, της Νίκαιας και του Ιλισίου στην Αθήνα. Τις προηγούμενες δεκαετίες λόγω της μορφής του πρωταθλήματος, όλες οι ομάδες αγωνίζονταν στο Ολυμπιακό κολυμβητήριο του Ζαππείου. Μάλιστα στο κολυμβητήριο του Ζαππείου έχει πανηγυρίσει 27 πρωταθλήματα και 6 κύπελλα Ελλάδος. Από το 1986 χρησιμοποιεί ως έδρα το Εθνικό κολυμβητήριο Πειραιά, στη βιομηχανική συνοικία Παπαστράτος.

Σε ευρωπαϊκό επίπεδο ο Εθνικός φιλοξένησε το 1966 (Ζάππειο), 1972 (Ζάππειο), 1979 (Ζάππειο), 1980 (Ζάππειο), 1981 (Αιγάλεω), 1985 (Νίκαια), 1994 (Πειραιάς) προκριματικούς ομίλους Τσάμπιονς Λιγκ. Με εξαίρεση το 1985, όλες τις άλλες φορές προκρίθηκε στις «8» καλύτερες ομάδες.

Τρέχουσα σύνθεση

Αγωνιστική περίοδος: 2023–24

• ΓΡΗΓΟΡΙΑΔΗΣ Ιάσων

• TESANOVIC Djordje (C) (MNE)
• ΜΑΘΙΟΠΟΥΛΟΣ Κώστας
• ΛΑΔΑΣ Συμεών
• ΤΖΩΡΑΚΑΚΗΣ Ανδρέας
• ΣΤΑΜΑΤΙΟΥ Γιώργος
• ΜΥΡΙΛΟΣ Τάσος
• ΘΑΛΑΣΣΙΝΟΣ Μιχάλης
• ΓΕΡΑΚΟΥΔΗΣ Νίκος
• ΠΡΩΤΟΨΑΛΤΗΣ Πέτρος
• ΚΑΡΑΒΙΩΤΗΣ Άρης
• ΠΑΠΑΚΟΣ Κώστας
• ΛΑΔΑΣ Παναγιώτης
• ΠΑΝΑΡΕΤΟΣ Θόδωρος
• ΜΑΝΔΑΛΙΟΣ Κώστας
• ΚΟΚΚΙΝΟΣ Ιωσήφ
• MESKHI Giorgi (GEO)
• ΣΤΑΜΑΤΙΟΥ Γιώργος
• ΧΡΙΣΤΟΦΙΔΕΛΗΣ Βαγγέλης
• ΚΟΜΜΙΑΝΟΣ Δημήτρης
• ΝΑΝΝΟΣ Δημήτρης
• ΚΩΝΣΤΑΣ Θόδωρος
• ΝΙΚΟΛΟΠΟΥΛΟΣ Παναγιώτης
• ΣΤΑΘΟΠΟΥΛΟΣ Χρήστος
• ΣΕΡΦΑΣ Σπύρος

Προπονητής: Κουντουδιός Φάνης (11ος χρόνος)

Αρχηγοί

Περίοδος	Παίκτης
1950–1968	Ανδρέας Γαρύφαλλος
1969	Γιάννης Θυμαράς
1970–1983	Κούλης Ιωσηφίδης
1984–1986	Σωτήρης Σταθάκης
1987–1989	Αντώνης Αρώνης
1990	Νίκος Αρμενάκης
1991–1994	Θοδωρής Μουστακαρίας
1995–1996	Νώντας Σαμαρτζίδης
1997–2001	Θοδωρής Καλακώνας
2002–2008	Κώστας Κοκκινάκης
2009	Μάριος Χατζηκυριακάκης
2010–2012	Χάρης Κεχαγιάς
2013–2014	Γιάννης Χατζηαλέξης
2015–2016	Μάριος Χατζηκυριακάκης
2017–2020	Παναγιώτης Παπαδόγκωνας
2021–2022	Νικήτας Κόχειλας
2023	Παναγιώτης Παπαδόγκωνας
2024	Ντζόρτζε Τεσάνοβιτς

Ευρωπαϊκή παρουσία

Ο Εθνικός για πολλά χρόνια ήταν ο εκπρόσωπος της Ελλάδας στις ευρωπαϊκές διασυλλογικές διοργανώσεις. Μετρά συνολικά 35 συμμετοχές σε ευρωπαϊκά κύπελλα μέχρι και το 2009 από τις οποίες οι 27 είναι για το Κύπελλο Πρωταθλητριών/Ευρωλίγκα/Τσάμπιονς Λιγκ.

Το 1963–64 θα ηττηθεί 6–0 από την Κανοτιέρι Νάπολι, 5–1 από την ΚΝ Μπαρτσελόνα και 8–2 από την αυστριακή Βίννερ.

Το 1964–65 θα κερδίσει 5–4 τη Μαρσέιγ αλλά θα ηττηθεί 6–4 από την ΚΝ Μπαρτσελόνα και 11–1 από την Παρτίζαν.

Στην τέταρτη διοργάνωση το 1966 για πρώτη φορά περνά προκριματικό όμιλο. Φιλοξένησε στο Ζάππειο τις Βιέννα, Μπαρτσελόνα και την πρωταθλήτρια Ευρώπης Παρτιζάν. Στους αγώνες παρευρέθησαν 3.000 οπαδοί που βοήθησαν τον Εθνικό να νικήσει τις Μπαρτσελόνα με 2–0 και Βιέννα με 7–5, παίρνοντας το εισιτήριο για τις οκτώ καλύτερες ομάδες.

Το 1967 στο προκριματικό όμιλο θα έχει απολογισμό δύο νίκες, δύο ήττες αλλά θα αποκλειστεί από τους «8». Θα επιβληθεί της πρωταθλήτριας Γαλλίας Μαρσέιγ (6–3) και της πρωταθλήτριας Αυστρίας Βιέννα (3–2) αλλά θα ηττηθεί από την Μπαρτσελόνα (4–1) και τη μετέπειτα πρωταθλήτρια Ευρώπης, Μλάντοστ με 5–2.

Το 1968 θα μετάσχει στον όμιλο της Βαρκελώνης αλλά με τρεις ήττες σε τέσσερα παιχνίδια θα αποκλειστεί. Μάλιστα θα ηττηθεί με 17–3 από τη γηπεδούχο ΚΝ Μπαρτσελόνα, ένα πολύ μεγάλο σκορ δεδομένου ότι οι αγώνες διαρκούσαν είκοσι λεπτά μέχρι το 1980. Υπήρξε μια νίκη επί της Βιέννα με 7–3, μια ήττα από τη Μαρσέιγ 7–6 και 9–3 από τη Παρτιζάν.

Το 1970 θα προκριθεί ξανά στις οκτώ καλύτερες ομάδες πετυχαίνοντας δύο νίκες (επί της αυστριακής Γκρατς με 8–6 και της τσεχοσλοβάκικης Κόζιτσε με 7–1), μία ισοπαλία (4–4 με την Μπαρτσελόνα) και μία ήττα από την πολωνική Αρκόνια με 5–6 στον όμιλο που φιλοξένησε στο Ζάππειο. Στη συνέχεια θα αναμετρηθεί ισόπαλος με τη ΣΚΚ Στοκχόλμης (3–3) ενώ θα ηττηθεί από τις Παρτιζάν (11–4) και Ακαντέμικ Σόφιας (5–3).

Το 1972 θα βρεθεί ξανά στις «8» καλύτερες ομάδες αφού προκρίθηκε από τον προκριματικό όμιλο με απολογισμό τέσσερις νίκες και δύο ήττες. Συγκεκριμένα κέρδισε τις Χέλσινγκφορς (10–3), τη Βαλενσιέν (10–3) την ΣΚΚ Στοκχόλμης (9–4) και την Ιστανμπούλ (8–4) ενώ οι ήττες θα προέλθουν από τις Παρτιζάν (Γιουγκοσλαβία, 5–11) και την μετέπειτα πρωταθλήτρια Όρβοσι (Ουγγαρία, 5–9). Στη δεύτερη φάση θα γνωρίσει ισάριθμες ήττες από Μπαρτσελόνα (3–5), ΤΣΣΚΑ Μόσχας (2–4) και Όρβοσι (3–9).

Το 1973 με απολογισμό 4 νίκες (6–4 τη Γκρατς, 9–0 τη Γαλατασαράι, 3–2 την Κόζιτσε και 12–3 τη Χέρμεν) – 2 ήττες (4–5 από τη Ντε Μέεουβεν και 3–6 από τη ΣΚΚ Στοκχόλμης) στην πρώτη φάση, προκρίνεται αλλά με τέσσερις ήττες σε ισάριθμους αγώνες, αποκλείεται στη δεύτερη φάση των ομίλων.

Το 1974 με απολογισμό 1 νίκη (2–1 τη ΤΣΣΚΑ Σόφιας), 2 ισοπαλίες (2–2 με Βίρτσμπουργκ, 6–6 με Μπαρτσελόνα) και 1 ήττα (2–9 από την MGU Μόσχας) αποκλείεται από τη συνέχεια.

Το 1975 επικρατεί 6–5 της αυστριακής Γκρατς αλλά ηττάται από τις Ρότε Έρντε Χαμ (Δυτ. Γερμανία, 3–5), Μπαρτσελόνα (2–6) και Παρτιζάν (5–7) γνωρίζοντας τον αποκλεισμό.

Το 1976 θα ηττηθεί από τις Ραπίντ Βουκουρεστίου (7–9), Ντεν Χάαγκ (7–8) και ΤΣΣΚΑ Μόσχας (7–9) ενώ θα επικρατήσει της ΣΚΚ Στοκχόλμης (4–2) αλλά θα αποκλειστεί.

Το 1977 θα φτάσει ξανά στις «8» καλύτερες ομάδες νικώντας στην προκριματική φάση τις Βάστερας (Σουηδία) με 9–4, Μαρσέιγ με 11–0, Χόργκεν (Ελβετία) με 7–1 και χάνοντας από την ΤΣΣΚΑ Μόσχας με 5–7. Στη συνέχεια θα βρεθεί πολύ κοντά στην πρόκριση στις «4» καλύτερες ομάδες αλλά θα αποκλειστεί στην τριπλή ισοβαθμία (δύο νίκες και μία ήττα) με την Παρτιζάν (ήττα 4–6), την πρωταθλήτρια Δυτ. Γερμανίας, Βίρτσμπουργκ (3–2) και την ελβετική Χόργκεν (7–4).

Το 1978 άλλη μια σπουδαία ομάδα του Εθνικού θα κάνει πολύ καλό τουρνουά και θα σταθεί ξανά άτυχη όσον αφορά την πρόκριση στην τελική φάση. Αρχικά θα μεταβεί στη Μασσαλία όπου με τρεις νίκες (7–6 την Οντένσε, 4–2 τη Μαρσέιγ, 10–1 τη Στούρμ Γκρατς) και μία ήττα (3–5 από τη Βίρτσμπουργκ) θα προκριθεί στην επόμενη φάση. Έπειτα θα μεταβεί στη Βαρκελώνη όπου σε ένα φοβερό όμιλο και οι τέσσερις ομάδες (Εθνικός, Μοντζουκ, Προ Ρέκο και Κόζιτσε) θα ισοβαθμήσουν με τρεις βαθμούς αλλά ο Εθνικός θα χάσει την πρόκριση στο γκολ (νίκη 7–5 επί της τσεχοσλοβάκικης Κόζιτσε και ήττα 3–5 από τη Προ Ρέκο). Στον καθοριστικό αγώνα με τη γηπεδούχο Μοντζούκ θα έρθει ισόπαλος 7–7 σε αγώνα όπου αδικήθηκε από τη διαιτησία με αποτέλεσμα η καταλανική Μοντζούκ χάρη στην καλύτερη επίθεση να κερδίζει το ένα εισιτήριο ενώ το άλλο να πηγαίνει στην ιταλική Ρέκο που είχε +1 διαφορά τερμάτων σε σύγκριση με την ελληνική ομάδα που είχε ουδέτερη διαφορά.

To 1979, ο Εθνικός με προπονητή τον Άλφιο Φλόρες επικρατεί της πρωταθλήτριας και ισχυρής Κανοτιέρι Νάπολι για το κύπελλο πρωταθλητριών με 6–4 και την αποκλείει από τους «8» της διοργάνωσης. Ο Εθνικός χρειάστηκε να κερδίσει με τουλάχιστον δύο τέρματα διαφορά μετά την ήττα του από τη τσεχοσλοβάκικη Κόζιτσε (3–4). Ο Εθνικός πέρα από την τέταρτη θέση το 1980, έχει φτάσει στην οκτάδα του κυπέλλου πρωταθλητριών το 1966, 1970, 1972, 1977, 1978, 1979, 1981, 1983 και 1995.

Το 1980 η ανδρική ομάδα πόλο του Εθνικού έγινε η πρώτη ελληνική ομάδα που συμμετείχε στα τελικά του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος υδατοσφαίρισης παίρνοντας την τέταρτη θέση στο Κύπελλο πρωταθλητριών Ευρώπης υδατοσφαίρισης ανδρών που βρήκε πρωταθλήτρια την κροατική Γιούγκ Προπονητής των πειραιωτών ήταν ο Ιταλός Λίνο Ρεπέτο. Ο Εθνικός είχε αναλάβει να διοργανώσει έναν προκριματικό όμιλο (25–26/10/1980) και σε αυτόν πήρε το εισιτήριο για τους «8» μαζί με την πρωταθλήτρια Ευρώπης Βάσας, αποκλείοντας την πρωταθλήτρια Σοβ. Ένωσης, MGU Μόσχας. Στους «8» μετείχε στον όμιλο του Βερολίνου (14–16/11/1980) όπου μαζί με τη γηπεδούχο Σπάνταου (ήττα 4–5 στις 16/11/1980) απέκλεισαν τις Ντε Ρόμπεν (Ολλανδία, 6–4 στις 15/11/1980) και ΣΚΚ Στοκχόλμης (Σουηδία, 12–4 στις 14/11/1980). Η ομάδα αποτελούνταν από τους Δημήτρη Κώνστα, Σωτήρη Σταθάκη, Δημήτρη Κουγεβετόπουλο, Αντώνη Αρώνη, Μάρκελλο Σιταρένιο, Θωμά Καραλόγο, Κούλη Ιωσηφίδη, Γιάννη Γαρύφαλλο, Γιάννη Πατλάκα. Ο Εθνικός έτσι καταφέρνει και προκρίνεται στην τελική φάση (5–7/12/1980) διεκδικώντας το τρόπαιο. Στον τελικό όμιλο που διεξήχθη στην Κροατία, ο Εθνικός στον πρώτο του αγώνα θα αναδειχθεί ισόπαλος με 4–4 με την τότε πρωταθλήτρια Ευρώπης, Βάσας ενώ στο κομβικό δεύτερο παιχνίδι θα ηττηθεί με 9–6 από τη γηπεδούχο Γιουγκ. Ο Εθνικός δεν ξεκίνησε καλά το παιχνίδι αλλά μείωσε και έφτασε στο γκολ (6–5) προτού σταθεί άτυχος με δοκάρι του Σιταρένιου και αναπόφευκτα λυγίσει εξαιτίας της κούρασης αλλά και της εχθρικής διαιτησίας. Στον τελευταίο αγώνα, ουδέτερο για τις πρώτες δύο θέσεις, θα ηττηθεί από τη Σπάνταου με 7–5.

Το 1981 φτάνει στους «8» έπειτα από νικηφόρα αποτελέσματα κόντρα στη Δανική Οντένσε (20–5) και την Ελβετική Χόργκεν (16–5) στο κολυμβητήριο του Αιγάλεω και της ήττας από την Μπαρτσελόνα με 10–11. Στους «8» θα ηττηθεί από τις Άλφεν (10–8), Βάσας (8–11) και Γιούγκ (6–11).

Το 1982 θα αποκλειστεί στους «16» από τις Ντε Ρομπέν (8–9) και Γιουγκ (9–11), παρά τις νίκες του επί των Χόργκεν (8–4) και ΣΚΚ Στοκχόλμης (9–5).

Το 1984 αποκλείεται σε ισοβαθμία με την καταλανική Μόντζουκ που είχε φιλοξενήσει τον προκριματικό όμιλο. Ο Εθνικός έφερε ισοπαλία με τους γηπεδούχους (12–12), είχε επικρατήσει της Μαρσέιγ (10–7) και είχε ηττηθεί από την πρωταθλήτρια Ευρώπης Σπάνταου με 12–6. Η νίκη των Γερμανών με ένα γκολ επί της Μόντζουκ δεν άφησε περιθώρια στον Εθνικό αφού έπρεπε να κερδίσει με 7 γκολ διαφορά τη Μαρσέιγ. Έτσι χάνει την ευκαιρία να φτάσει στους «8», ενώ το 1985 στον προκριματικό όμιλο που διοργάνωσε στη Νίκαια, θα μετρήσει τρεις ήττες σε ισάριθμους αγώνες από Μόντζουκ (Ισπανία, 8–10), Οράντεα (Ρουμανία, 6–8) και Ποζίλιπο (Ιταλία, 9–11).

Το 1988 θα κερδίσει στον όμιλο της Ολλανδίας τη Γάνδη (16–9) αλλά θα ηττηθεί από τη γηπεδούχο Άλφεν (8–12) και την Ποζίλιπο (8–16).

Το 1991–92 έφτασε στους «8» του Κυπέλλου Κυπελλούχων (νίκη 17–4 επί της τουρκικής Γιουσμέ, νίκη 10–9 επί της Σλάβια Πράγας και ήττα 7–14 από την ιταλική Βολτούρνο) γνωρίζοντας τον αποκλεισμό από την γιουγκοσλάβικη Παρτιζάν (9–9, 7–9) ενώ το 1992–93 αν και φιλοξένησε προκριματικό όμιλο απέτυχε να προκριθεί στους «8» της τότε νεοσυσταθείσας διοργάνωσης, του ΛΕΝ Τρόφι. Στον όμιλο που φιλοξένησε επικράτησε της τουρκικής Τόρκεϊ (21–1), της ρουμάνικης Κριζούλ (9–6) αλλά θα γνωρίσει την ήττα από τη σλοβάκικη Κόζιτσε (7–8) και την μετέπειτα φιναλίστ, Προ Ρέκο (6–9).

Το Δεκέμβριο του 1994 φιλοξενεί όμιλο του Τσάμπιονς Λιγκ και προκρίνεται στους «8» με δύο νίκες και μια ήττα. Συγκεκριμένα επικρατεί της Μακάμπι Τελ Αβίβ και της σλοβένικης Κόπαρ ενώ χάνει την πρωτιά από την μετέπειτα Πρωταθλήτρια Καταλούνια. Στους «8» αντιμετωπίζει την τότε πρωταθλήτρια Ούιπεστ και αποκλείεται με δύο ήττες 8–12 στον Πειραιά και 13–5 στη Βουδαπέστη.

Την επόμενη περίοδο (1995–96) αγωνίζεται στο Κύπελλο ΛΕΝ όπου αποκλείεται με δύο ήττες από Μαρσέιγ (5–7) και ΤΣΣΚΑ Μόσχας (5–6).

Την επόμενη περίοδο (1996–97) αγωνίζεται στο ΛΕΝ Τρόφι όπου αποκλείεται στους «32» με δύο ήττες από Καταλούνια (6–9), Γιαντράν Σπλιτ (7–8) και μια νίκη Κάστρουπ Δανίας (16–7).

Το 2001, 2002 και 2003 η ανδρική ομάδα πόλο του Εθνικού αγωνίστηκε στο ΛΕΝ Τρόφι ενώ το 2003 έφτασε μέχρι και τον ημιτελικό του ΛΕΝ Τρόφι αλλά αποκλείστηκε στον ημιτελικό από την μετέπειτα κυπελλούχο Μπρέσια.

Το 2001–02 θα κερδίσει την Φερεντσβάρος 7–6 αλλά θα ηττηθεί από την γερμανική Ρότε Έρντε Χαμ (5–4) και την κροατική Ριέκα (7–5).

Το 2002–03 ξανά για τον ΛΕΝ Τρόφι θα επικρατήσει στην πρώτη φάση της πορτογαλικής Πορτουένσε με 25–1 και της γαλλικής Στρασμπούρ με 6–5 στο κολυμβητήριο της Καστέλλας. Στην δεύτερη φάση στο Παπαστράτειο κολυμβητήριο, ο Εθνικός επικρατεί της Σπαρτάκ Βόλγκογκραντ με 11–3, της Καταλούνια με 6–2, της ουγγρικής Βαζούτας 8–3 με πέντε γκολ του Φώτη Μπλάνη και στο ματς για την πρωτιά του ομίλου θα ηττηθεί από την Μπρέσια 5–8. Στους «8» παρά το γεγονός ότι θα ηττηθεί στο πρώτο ματς στον Πειραιά από την Πρίμορατς Κότορ (7–8), στον επαναληπτικό ο Εθνικός θα πάρει την πρόκριση με 3–5 στην παράταση χάρη στο γκολ του αμερικανού Γουλφ Γουάιγκο (3–4) καν. διάρκεια. Στα ημιτελικά με δύο ήττες από τη Μπρέσια (8–5 εκτός και 4–9 εντός), ο Εθνικός αποκλείεται από τη συνέχεια.

Την περίοδο 2003–04 ο Εθνικός αγωνίστηκε στα προκριματικά της Ευρωλίγκας όπου πέρασε στην δεύτερη φάση των προκριματικών έπειτα από 3 νίκες (10–3 επί της σλοβένικης Μάριμπορ, 9–6 επί της πολωνικής Λοντζ και 8–3 επί της τουρκικής Σεμπελιάντε) και 2 ήττες (10–6 από τη γηπεδούχο του ομίλου Σαμπαντέλ και 11–10 από τη Ραπίντ Βουκουρεστίου). Στη δεύτερη φάση των προκριματικών θα καταλάβει την τρίτη θέση (πίσω από την γιουγκοσλάβικη Πρίμορατς Κότορ και την κροατική Πριμόριε Ριέκα που κατέλαβε την τρίτη θέση στην Ευρωλίγκα) ανάμεσα σε έξι ομάδες και έτσι θα συνεχίσει στους «16» του ΛΕΝ Τρόφι. Σε αυτή τη φάση των προκριματικών, ο Εθνικός κέρδισε 10–4 τη γερμανική Ντούισμπουρκ, 12–7 την ουκρανική Μαριούπολη, 7–6 την ολλανδική Άλφεν ενώ έχασε 15–10 από την Πρίμορατς και 11–5 από τη Πριμόριε. Στο ΛΕΝ Τρόφι όμως θα αποκλειστεί από τη γιουγκοσλάβικη Νις (ήττα 9–6 εκτός, 7–7 στον Πειραιά).

Την περίοδο 2004–05, ο Εθνικός μετείχε στο ΛΕΝ Τρόφι όπου στα προκριματικά επιβλήθηκε με 14–3 της αγγλικής Τσέλντεναμ, 9–6 της γαλλικής Μονπελιέ, 18–4 της βελγικής Εέκλο ενώ ηττήθηκε με 10–9 από τη ρωσική Σίντεζ Καζάν και τη κροατική Μέντβεσακ (διοργανώτρια του ομίλου). Στην επόμενη φάση θα ηττηθεί 8–7 από την ουγγρική Ούιπεστ και 7–6 από τη γιουγκοσλάβικη Πρίμορατς Κότορ ενώ επικράτησε της σλοβένικης Κόπερ με 7–6.

Την περίοδο 2005–06, θα μετάσχει στα προκριματικά της Ευρωλίγκας όπου θα προκριθεί τέσσερις νίκες σε ισάριθμα παιχνίδια (12–11 τη Ντούισμπουργκ, 13–5 τη Σαφχάουζεν, 12–5 τη Μαριούπολη και 9–8 την Πρίμορατς). Στη δεύτερη φάση των προκριματικών κατά την οποία διοργάνωσε όμιλο, επικράτησε 19–3 της τούρκικης Χεϊμπελιάδα, έχασε 15–13 από τη γερμανική Κάνστατ αλλά επικράτησε 11–8 της πρωταθλήτριας Ευρώπης, Ποζίλιπο Νάπολι. Στους ομίλους της διοργάνωσης απέτυχε να προκριθεί στις «8» καλύτερες ομάδες της Ευρώπης αφού είχε 2 νίκες και 4 ήττες συγκεντρώνοντας 4 βαθμούς. Οι νίκες του Εθνικού ήταν 14–12 στη Βαρκελώνη επί της Μπαρτσελόνα και 11–7 στον Πειραιά επί της Σαβόνα.

Την περίοδο 2006–07 ως πρωταθλητής Ελλάδος μετείχε κατευθείαν στους ομίλους της κορυφαίας διοργάνωσης αλλά δεν μπόρεσε να συνεχίσει στη διοργάνωση συγκεντρώνοντας και πάλι 4 βαθμούς (1 νίκη, 2 ισοπαλίες, 3 ήττες). Συγκεκριμένα έφερε ισοπαλία 7–7 με τη Μπρέσια και 11–11 με τη Παρτιζάν στον Πειραιά ενώ κέρδισε εντός με 12–11 τη Μλάντοστ.

Την περίοδο 2007–08 μετείχε στη δεύτερη φάση των προκριματικών της Ευρωλίγκας όπου προκρίθηκε (4 νίκες επί των Σπάνταου, Τεράσα, Ολίμπα Λιουμπλιάνας και Βοϊβοντίνα και 1 ήττα από τη Πρίμορατς) στη φάση των ομίλων αλλά όπως και τις προηγούμενες δύο σεζόν τερμάτισε το ταξίδι τους στους «16». Στη φάση των ομίλων γνώρισε έξι ήττες σε ισάριθμα παιχνίδια από Γιούγκ (8–9 εντός, 12–8 εκτός), Χόνβεντ (9–4 εκτός, 8–12 εντός) και Βάσας (13–8 εκτός, 8–10 εντός).

Την περίοδο 2008–09, ο Εθνικός μετείχε στη δεύτερη φάση των προκριματικών της Ευρωλίγκας αλλά αποκλείστηκε με απολογισμό 1 νίκη, 1 ισοπαλία και 3 ήττες.

Έτος	Αντίπαλος	Σκορ	Διοργάνωση	Έτος	Αντίπαλος	Σκορ	Διοργάνωση
1964	Κανοτιέρι Νάπολι	0–6	Πρωταθλητριών	1984	Σπάνταου	6–12	Πρωταθλητριών
	Βίνερ	2–8	Πρωταθλητριών		Μόντζουκ	12–12	Πρωταθλητριών
	ΚΝ Μπαρτσελόνα	1–5	Πρωταθλητριών		Μαρσέιγ	10–7	Πρωταθλητριών
1965	Μαρσέιγ	5–4	Πρωταθλητριών	1985	Οράντεα	6–8	Πρωταθλητριών
	ΚΝ Μπαρτσελόνα	4–6	Πρωταθλητριών		Μόντζουκ	8–10	Πρωταθλητριών
	Παρτίζαν	1–11	Πρωταθλητριών		Ποζίλιπο Νάπολι	9–11	Πρωταθλητριών
09/10/1966	Βιέννα	7–5	Πρωταθλητριών	1988–89	Άλφεν	8–12	Πρωταθλητριών
10/10/1966	ΚΝ Μπαρτσελόνα	2–0	Πρωταθλητριών		Ποζίλιπο Νάπολι	8–16	Πρωταθλητριών
11/10/1966	Παρτίζαν	2–7	Πρωταθλητριών		Γάνδη	16–9	Πρωταθλητριών
20/11/1966	Ρότε Έρντε Χαμ	1–2	«8» Πρωταθλητριών	1991–92	Γιουσμέ	17–4	Κυπελλούχων
19/11/1966	Παρτίζαν	3–15	«8» Πρωταθλητριών		Σλάβια Μπρατισλάβας	10–9	Κυπελλούχων
18/11/1966	Ντιναμό Βουκουρστίου	1–10	«8» Πρωταθλητριών		Βολτούρνο Νάπολι	7–14	Κυπελλούχων
1967	Μαρσέιγ	6–3	Πρωταθλητριών		Παρτίζαν	7–9	«8» Κυπελλούχων
	Βιέννα	3–2	Πρωταθλητριών		Παρτίζαν	9–9	«8» Κυπελλούχων
	Μλάντοστ	2–5	Πρωταθλητριών	1992–93	Τουρκέιτ	21–1	ΛΕΝ Τρόφι
	ΚΝ Μπαρτσελόνα	1–4	Πρωταθλητριών		Κριζούλ	9–6	ΛΕΝ Τρόφι
1968	Βιέννα	7–3	Πρωταθλητριών		Κόζιτσε	7–8	ΛΕΝ Τρόφι
	ΚΝ Μπαρτσελόνα	3–17	Πρωταθλητριών		Προ Ρέκο	6–9	ΛΕΝ Τρόφι
	Παρτίζαν	3–9	Πρωταθλητριών	1994–95	Μακάμπι Τελ Αβίβ	8–4	Πρωταθλητριών
	Μαρσέιγ	6–7	Πρωταθλητριών		Κόπερ	12–5	Πρωταθλητριών
1970	Γκρατς	8–6	Πρωταθλητριών		Καταλούνια	3–11	Πρωταθλητριών
	Κόζιτσε	7–1	Πρωταθλητριών		Ούιπεστ	8–12	«8» Πρωταθλητριών
	Αρκόνια	5–6	Πρωταθλητριών		Ούιπεστ	5–13	«8» Πρωταθλητριών
	ΚΝ Μπαρτσελόνα	4–4	Πρωταθλητριών	1995–96	Μαρσέιγ	4–5	ΛΕΝ Τρόφι
	Ακαντέμικ Σόφιας	3–5	«8» Πρωταθλητριών		Νταλμάσια Σπλιτ	5–6	ΛΕΝ Τρόφι
	ΣΚΚ Στοκχόλμης	3–3	«8» Πρωταθλητριών		ΤΣΣΚΑ Μόσχας	5–7	ΛΕΝ Τρόφι
	Παρτίζαν	4–11	«8» Πρωταθλητριών	1996–97	Γιαντράν Σπλιτ	7–8	ΛΕΝ Τρόφι
1972	Χέλσινγκφορς	10–3	Πρωταθλητριών		Καταλούνια	6–9	ΛΕΝ Τρόφι
	Βαλενσιέν	10–3	Πρωταθλητριών		Κάστρουπ	16–7	ΛΕΝ Τρόφι
	ΣΚΚ Στοκχόλμης	9–4	Πρωταθλητριών	2000–01	Σάλτσμπουργκ	18–1	Κυπελλούχων
	Ιστανμπούλ	8–4	Πρωταθλητριών		Γιαντράν Χέρτσεγκ Νόβι	8–9	Κυπελλούχων
	Παρτίζαν	5–11	Πρωταθλητριών		Μλάντοστ Σκοπίων	12–4	Κυπελλούχων
	Όρβοσι	5–9	Πρωταθλητριών		Μπαρτσελονέτα	6–9	«8» Κυπελλούχων
	ΚΝ Μπαρτσελόνα	3–5	«8» Πρωταθλητριών		Μπαρτσελονέτα	9–9	«8» Κυπελλούχων
	ΤΣΣΚΑ Μόσχας	2–4	«8» Πρωταθλητριών	2001–02	Ρότε Έρντε Χαμ	4–5	«16» ΛΕΝ Τρόφι
	Όρβοσι	3–9	«8» Πρωταθλητριών		Φερεντσβάρος	7–6	«16» ΛΕΝ Τρόφι
1973	Γκρατς	6–4	Πρωταθλητριών		Πριμόριε Ριέκα	5–7	«16» ΛΕΝ Τρόφι
	Γαλατασαράι	9–0	Πρωταθλητριών	2002–03	Πορτουένσε	25–1	ΛΕΝ Τρόφι
	Κόζιτσε	3–2	Πρωταθλητριών		Στρασμπούρ	6–5	ΛΕΝ Τρόφι
	Χέρμεν	12–3	Πρωταθλητριών		Σπαρτάκ Βόλγκογκραντ	11–3	ΛΕΝ Τρόφι
	Ντε Μέεουβεν	4–5	Πρωταθλητριών		Καταλούνια	6–2	ΛΕΝ Τρόφι
	ΣΚΚ Στοκχόλμης	3–6	Πρωταθλητριών		Βαζούτας	8–3	ΛΕΝ Τρόφι
	MGU Μόσχας	0–11	Πρωταθλητριών		Μπρέσια	5–8	ΛΕΝ Τρόφι
	Ντε Μέεουβεν	6–10	Δεύτερη Φάση Πρωταθλητριών		Πρίμορατς Κότορ	7–8	Προημιτελικά ΛΕΝ Τρόφι
	ΤΣΣΚΑ Σόφιας	7–8	Δεύτερη Φάση Πρωταθλητριών		Πρίμορατς Κότορ	5–3	Προημιτελικά ΛΕΝ Τρόφι
	Παρτίζαν	4–12	Δεύτερη Φάση Πρωταθλητριών		Μπρέσια	5–8	Hμιτελικά ΛΕΝ Τρόφι
1974	ΤΣΣΚΑ Σόφιας	2–1	Πρωταθλητριών		Μπρέσια	4–9	Hμιτελικά ΛΕΝ Τρόφι
	Βίρτσμπουργκ	2–2	Πρωταθλητριών	2003–04	Ντούισμπουργκ	10–4	Προκριματικά Ευρωλίγκας
	ΚΝ Μπαρτσελόνα	6–6	Πρωταθλητριών		Πριμόριε Ριέκα	5–11	Προκριματικά Ευρωλίγκας
	MGU Μόσχας	2–9	Πρωταθλητριών		Πρίμορατς Κότορ	10–15	Προκριματικά Ευρωλίγκας
1975	Γκρατς	6–5	Πρωταθλητριών		Μαριούπολ	7–6	Προκριματικά Ευρωλίγκας
	Ρότε Έρντε Χαμ	3–5	Πρωταθλητριών		Άλφεν	7–6	Προκριματικά Ευρωλίγκας
	ΚΝ Μπαρτσελόνα	2–6	Πρωταθλητριών		Μαρτιάνεζ	7–5	ΛΕΝ Τρόφι
	Παρτίζαν	5–7	Πρωταθλητριών		Ντιναμό Μόσχας	11–15	ΛΕΝ Τρόφι
1976	ΣΚΚ Στοκχόλμης	4–2	Πρωταθλητριών		Νις	6–9	«16» ΛΕΝ Τρόφι
	Ραπίντ Βουκουρεστίου	7–9	Πρωταθλητριών		Νις	7–7	«16» ΛΕΝ Τρόφι
	ΤΣΣΚΑ Μόσχας	7–9	Πρωταθλητριών	2004–05	Τσέλτεναμ	14–3	ΛΕΝ Τρόφι
	Ντεν Χάαγκ	7–8	Πρωταθλητριών		Μέντβεσακ	7–8	ΛΕΝ Τρόφι
1977	Βέστερος	9–4	Πρωταθλητριών		Σίντεζ Καζάν	9–10	ΛΕΝ Τρόφι
	Μαρσέιγ	11–0	Πρωταθλητριών		Εέκλο	18–4	ΛΕΝ Τρόφι
	Χόργκεν	7–1	Πρωταθλητριών		Στρασμπούρ	9–6	ΛΕΝ Τρόφι
	ΤΣΣΚΑ Μόσχας	5–7	Πρωταθλητριών		Ούιπεστ	7–8	Β' φάση ΛΕΝ Τρόφι
	Βίρτσμπουργκ	3–2	«8» Πρωταθλητριών		Κόπερ	7–6	Β' φάση ΛΕΝ Τρόφι
	Χόργκεν	7–4	«8» Πρωταθλητριών		Πρίμορατς Κότορ	6–7	Β' φάση ΛΕΝ Τρόφι
	Παρτίζαν	4–6	«8» Πρωταθλητριών	2005–06	Σαφχάουζεν	13–5	Προκριματικά Ευρωλίγκας
1978	Βίρτσμπουργκ	3–5	Πρωταθλητριών		Πρίμορατς Κότορ	9–8	Προκριματικά Ευρωλίγκας
	Μαρσέιγ	4–2	Πρωταθλητριών		Ντούισμπουργκ	12–11	Προκριματικά Ευρωλίγκας
	Οντένσε	7–6	Πρωταθλητριών		Μαριούπολ	12–5	Προκριματικά Ευρωλίγκας
	Γκρατς	10–1	Πρωταθλητριών		Χεϊμπελιάδα	19–3	Β' Προκριματικά Ευρωλίγκας
	Κόζιτσε	7–5	«8» Πρωταθλητριών		Κάνστατ	13–15	Β' Προκριματικά Ευρωλίγκας
	Μόντζουκ	7–7	«8» Πρωταθλητριών		Ποζίλιπο Νάπολι	11–8	Β' Προκριματικά Ευρωλίγκας
	Προ Ρέκο	3–5	«8» Πρωταθλητριών		Σαβόνα	6–9	«16» Ευρωλίγκας
1979	Κόζιτσε	3–4	Πρωταθλητριών		ΚΝ Μπαρτσελόνα	14–12	«16» Ευρωλίγκας
	Μαρσέιγ	4–3	Πρωταθλητριών		Παρτίζαν	6–7	«16» Ευρωλίγκας
	Κανοτιέρι Νάπολι	6–4	Πρωταθλητριών		Παρτίζαν	3–7	«16» Ευρωλίγκας
	Κόζιτσε	4–8	«8» Πρωταθλητριών		ΚΝ Μπαρτσελόνα	13–14	«16» Ευρωλίγκας
	Βάσας	4–7	«8» Πρωταθλητριών		Σαβόνα	11–7	«16» Ευρωλίγκας
	Μόντζουκ	5–7	«8» Πρωταθλητριών	2006–07	Μλάντοστ	7–9	«16» Ευρωλίγκας
25/10/1980	MGU Μόσχας	5–4	Πρωταθλητριών		Μπρέσια	7–7	«16» Ευρωλίγκας
26/10/1980	Βάσας	4–4'	Πρωταθλητριών		Παρτίζαν	11–11	«16» Ευρωλίγκας
14/11/1980	ΣΚΚ Στοκχόλμης	12–4	«8» Πρωταθλητριών		Παρτίζαν	7–9	«16» Ευρωλίγκας
15/11/1980	Ντε Ρόμπεν	6–4	«8» Πρωταθλητριών		Μπρέσια	9–10	«16» Ευρωλίγκας
16/11/1980	Σπάνταου	4–5	«8» Πρωταθλητριών		Μλάντοστ	12–11	«16» Ευρωλίγκας
05/12/1980	Βάσας	4–4	Φάιναλ Φορ	2007–08	Τεράσα	7–6	Β' Προκριματικά Ευρωλίγκας
06/12/1980	Γιούγκ	6–9	Φάιναλ Φορ		Ολίμπια Λιουμπλιάνας	12–4	Β' Προκριματικά Ευρωλίγκας
07/12/1980	Σπάνταου	5–7	Φάιναλ Φορ		Βοϊβοντίνα	13–4	Β' Προκριματικά Ευρωλίγκας
1981	Χόργκεν	16–5	Πρωταθλητριών		Σπάνταου	9–7	Β' Προκριματικά Ευρωλίγκας
	Οντένσε	20–5	Πρωταθλητριών		Πρίμορατς Κότορ	8–10	Β' Προκριματικά Ευρωλίγκας
	ΚΝ Μπαρτσελόνα	10–11	Πρωταθλητριών		Γιούγκ	8–9	«16» Ευρωλίγκας
	Βάσας	8–11	«8» Πρωταθλητριών		Χόνβεντ	4–9	«16» Ευρωλίγκας
	Γιούγκ	6–11	«8» Πρωταθλητριών		Βάσας	8–10	«16» Ευρωλίγκας
	Άλφεν	8–10	«8» Πρωταθλητριών		Βάσας	8–13	«16» Ευρωλίγκας
1982	Χόργκεν	8–4	Πρωταθλητριών		Χόνβεντ	8–12	«16» Ευρωλίγκας
	ΣΚΚ Στοκχόλμης	9–5	Πρωταθλητριών		Γιούγκ	8–12	«16» Ευρωλίγκας
	Ντε Ρόμπεν	8–9	Πρωταθλητριών	2008–09	Χόνβεντ	7–24	Β' Προκριματικά Ευρωλίγκας
	Γιούγκ	9–11	Πρωταθλητριών		Μαριούπολ	9–7	Β' Προκριματικά Ευρωλίγκας
1983	Σπάνταου	5–10	Πρωταθλητριών		Σπαρτάκ Βόλγκογκραντ	2–15	Β' Προκριματικά Ευρωλίγκας
	Κάρντιφ	13–9	Πρωταθλητριών		Αϊντχόφεν	7–7	Β' Προκριματικά Ευρωλίγκας
	Βιέννα	22–6	Πρωταθλητριών		Γιαντράν Χέρτσεγκ Νόβι	4–14	Β' Προκριματικά Ευρωλίγκας
	Άλφεν	7–13	«8» Πρωταθλητριών
	ΚΝ Μπαρτσελόνα	9–9	«8» Πρωταθλητριών
	Γιούγκ	6–10	«8» Πρωταθλητριών

Συνοπτικός πίνακας

Διοργάνωση	Αγώνες	Nίκες	Ισοπ.	Ήττες	Γκολ Υπέρ	Γκολ Κατά
Κύπελλο Πρωταθλητριών / Ευρωλίγκα	156	60	12	84	1.054	1.130
ΛΕΝ Τρόφι	35	15	1	19	292	222
Κύπελλο Κυπελλούχων	10	4	2	4	103	77
Σύνολο	201	79	15	107	1.449	1.429

Διακρίσεις

Με έντονη γραφή τα αήττητα πρωταθλήματα, με έντονη γραφή και υπογραμμισμένη γραφή τα πρωταθλήματα αποκλειστικά με νίκες.

Διοργάνωση	Φορές	Χρονιές
Εγχώριες
Πρωτάθλημα Ελλάδος Ανδρών	38	1926, 1931, 1948, 1953, 1954, 1955, 1956, 1957, 1958, 1959, 1960, 1961, 1962, 1963, 1964, 1965, 1966, 1967, 1968, 1969, 1970, 1972, 1973, 1974, 1975, 1976, 1977, 1978, 1979, 1980, 1981, 1982, 1983, 1984, 1985, 1987–88, 1993–94, 2005–06
Κύπελλο Ελλάδος Ανδρών	12	1953, 1954, 1955, 1956, 1957, 1958, 1984, 1985, 1988, 1991, 2000, 2005
Πρωταθλήματα Κέντρου ΕΚΟΦ	11	1952, 1953, 1954, 1955, 1956, 1957, 1959, 1960, 1961, 1962, 1963
Πρωτάθλημα Ελλάδος A2 Ανδρών	1	2010
Πρωτάθλημα Ελλάδος Νέων	2	1968, 1999
Πρωτάθλημα Ελλάδος Εφήβων	5	1969, 1974, 1975, 1976, 1977
Πρωτάθλημα Ελλάδος Παίδων	1	2018
Διεθνείς
Nτάμπλ Ανδρών (αήττητα)	9	1953, 1954, 1955, 1956, 1957, 1958, 1984, 1985, 1988
Ημιτελικά στο Πρωτάθλημα Ευρώπης / Τσάμπιονς Λιγκ	1	1980
Προημιτελικά στο Πρωτάθλημα Ευρώπης / Τσάμπιονς Λιγκ	9	1966, 1970, 1972, 1977, 1978, 1979, 1981, 1983, 1995
Τρίτη θέση στο Κύπελλο Ευρώπης Ανδρών	1	2003
Τουρνουά Τσέχοφ (Ρωσία)	1	2005

Αξιόλογοι υδατοσφαιριστές

Γιώργος Αλεβίζος Στυλιανός Αργυρόπουλος–Κανακάκης Νίκος Αρμενάκης Αντώνης Αρώνης Χρήστος Αφρουδάκης Μανούσος Βιζυράκης Αντώνης Βλοντάκης Μάκης Βολτυράκης Μάνθος Βουλγαράκης Ευγένιος Βούλγαρης Γιάννης Βώσσος Ανδρέας Γαρύφαλλος Γιάννης Γαρύφαλλος Ιάσονας Γρηγοριάδης Νίκος Ηλιόπουλος Γιάννης Θυμαράς Κούλης Ιωσηφίδης Φίλιππος Καϊάφας Θοδωρής Καλακώνας Πέτρος Καλφαμανώλης Γιάννης Καραλόγος Θωμάς Καραλόγος Φίλιππος Καραμπέτσος Διονύσης Καρούντζος

Αλέξανδρος Καψοκόλης Ανάργυρος Κεχαγιάς Σάκης Κεχαγιάς Χάρης Κεχαγιάς Κώστας Κοκκινάκης Γιάννης Κόχειλας Νικήτας Κόχειλας Δημήτρης Κουγεβετόπουλος Χρήστος Κουρτίδης Δημήτρης Κώνστας Τεό Λοράντος Δημήτρης Μάζης Κωνσταντίνος Μαθιόπουλος Ηλίας Μαχαίρας Θοδωρής Μουστακαρίας Νικόλαος Μπαλτατζής - Μαυροκορδάτος Γιάννης Μπεριστιάνος Φώτης Μπλάνης Μανώλης Μυλωνάκης Μανώλης Πατλάκας Παναγιώτης Παπαδόγκωνας Βαγγέλης Πάτρας Πέτρος Πρωτοψάλτης Νώντας Σαμαρτζίδης (πρώτος σκόρερ όλων των εποχών)

Μάρκελλος Σιταρένιος Σωτήρης Σταθάκης Νίκος Στελλάτος Ιωάννης Στεργιόπουλος Τάσος Σχίζας Νίκος Τσάγκας Τάσος Τσικάρης Άγγελος Φώσκολος Μάριος Χατζηκυριακάκης Πέτρος Χατζηκυριακάκης Χάρης Χαραλαμπόπουλος Γούλφ Γουάιγκο (2001–02 πρώτος σκόρερ της ομάδας, 2002–03) Γκιόργκι Μέσκι (2023–24) Χάικο Νόσεκ (2006–07) Τόμισλαβ Πρίμορατς (2008–09) Σεργκέι Ροντιόνοφ (1997–98, 1998–99) Νίκολα Σάβελιτς (2021–22) Τζέσε Σμιθ (2005–06) Ντζόρτζε Τεσάνοβιτς (2018–19 –σήμερα) Κρις Χάμπερτ (1999–00, 2000–01)

Αξιόλογοι προπονητές

Μάκης Βολτυράκης (2003–2008) Ανδρέας Γαρύφαλλος (1971–1972, 1986, 1998) Γιάννης Γιαννουρής (1995) Γιάννης Θυμαράς (1973–1977) Κούλης Ιωσηφίδης (1992–1994) Γιάννης Καραλόγος (1983–1985, 1991, 1999)

Φάνης Κουντουδιός (2014–) Δημήτρης Μαυρωτάς (2010–2012) Γιώργος Μορφέσης (2000) Κλεάνθης Παλαιολόγος (1946) Τάκης Σακελλαρίου (1948) Μάρκελλος Σιταρένιος (1990)

Λίνο Ρεπέτο (1980) Άλφιο Φλόρες (1979) Πέτερ Ρούσοραν (1981–1982, 1987–1989, 2000) Λάζλο Σάροσι (1965) Ντράγκαν Ματουτίνοβιτς (2002)

Αλλοδαποί υδατοσφαιριστές

20 αλλοδαποί έχουν αγωνιστεί για τους «κυανόλευκους» με τους πολίστες από τις ΗΠΑ να έχουν την πρωτοκαθεδρία από πλευράς εθνικότητας (7 παίκτες). Ακολουθούν με τέσσερις παίκτες οι πολίστες από την Κροατία. Μακροβιότερος είναι ο Μαυροβούνιος Ντζόρτζε Τεσάνοβιτς με 6 χρόνια.

Πηγή: Κ.Ο.Ε.

Άντε Τρόγλιτς (1996–97) Σεργκέι Ροντιόνοφ (1997–98, 1998–99) Ζολτ Πετοβάρι (1999–00) Κρις Χάμπερτ (1999–00, 2000–01) Μπραντ Σουμάχερ (2001, μόνο στην Ευρώπη) Γούλφ Γουάιγκο (2001–02, 2002–03) Ματ Φλέσερ (2003–04) Τζέσε Σμιθ (2005–06) Χάικο Νόσεκ (2006–07) Ντένις Σέφικ (2006–07)

Τόμισλαβ Πρίμορατς (2008–09, A1) Ζντράβκο Ντέλας (2008–09, A1) Λούκα Πετρίσεβιτς (2008–09) Κέβιν Μίτσελ (2009, μόνο στην Ευρώπη) Τιμ Χάτεν (2008–09) Μάρκο Μίτσιτς (2010–11) Τόμας Ένλο (2011–12) Μάρκο Μίτσιτς (2015–16) Ντζόρτζε Τεσάνοβιτς (2019–σήμερα) Νίκολα Σάβελιτς (2021–22)

Ρομπέρτο Αγκούλια Ντε Φρέιτας (2022–23) Γκιόργκι Μέσκι (2023–24)

Υδατοσφαίριση Γυναικών

Το έμβλημα της γυναικείας ομάδας.

Το τμήμα της γυναικείας υδατοσφαίρισης του Εθνικού ιδρύθηκε τη δεκαετία του 1980. Πολύ νωρίς κατέκτησε 3 Πρωταθλήματα Ελλάδας (1988, 1990, 1992) αποτελώντας δύναμη στο χώρο μαζί με της Γλυφάδα και Βουλιαγμένη.

Το 1989–90 μετέχει στη δεύτερη διοργάνωση Κυπέλλου Πρωταθλητριών (21–23/10/1988) όπου θα νικήσει την δανική Άαρχους (13–4) αλλά θα ηττηθεί από τη γερμανική Νοϊκέλν (4–13), την ισπανική Μόλινς ντε Ρέι (6–10) και την ουγγρική Βαζούτας (5–24).

Το 1992–93 μετείχε με προπονητή τον αείμνηστο Φ. Μουδάτσιο, στον προκριματικό όμιλο του Κυπέλλου Πρωταθλητριών (15–17/01/1993) νικώντας τη νορβηγική Βίκα (8–4) αλλά χάνοντας από την ουγγρική Ζέντεσι (6–11) και τη ρωσική Ουραλότσκα (9–12).

Παίκτριες υπήρξαν οι Σούλα Βογιατζή, Μαίρη Βούλγαρη, Τένια Βούλγαρη, Δώρα Ιωαννίδου, Ειρήνη Μαυρίδου, Ελένη Φούντα, Ντίνα Μαυρίδου, Άννα Χατζηγεωργάκη, Εύη Βαραμέντη, Βαρβάρα Φελλά, Βίκυ Γαλάτη, Υρώ Κοντοκοντή, Παναγιώτα Ζυμαράκου, Μαρία Δεμιράκου, Δήμητρα Κατόγλου με προπονητή των πρώην υδατοσφαιριστή της ανδρικής ομάδας, Ανάργυρο Κεχαγιά. Έπειτα όμως συμβιβάστηκε σε δεύτερο ρόλο πίσω από τις δύο μεγάλες ομάδες των νοτίων προαστίων και του συμπολίτη Ολυμπιακού.

Το 2004–05 θα κατακτήσει τη δεύτερη θέση στο πρωτάθλημα χάνοντας τον τίτλο από τη Βουλιαγμένη.

Το 2008–09 θα φτάσει μέχρι τους «8» του ΛΕΝ Τρόφι κάνοντας αξιοσημείωτη πορεία ενώ στο πρωτάθλημα βρέθηκε κοντά στην πρόκριση στους τελικούς.

Το 2009–10 όμως στην ίδια διοργάνωση, κατάφερε και κατέκτησε τον πρώτο ευρωπαϊκό τίτλο του τμήματος αλλά και του σωματείου, επικρατώντας σε διπλό τελικό επί της ρωσικής Χάντι Μανσίσκ από τη Σιβηρία. Την ίδια χρονιά αναμετρήθηκε με την Πρωταθλήτρια Ευρώπης, Βουλιαγμένη, για τον τίτλο του Ευρωπαϊκού Σούπερ Καπ, όμως δεν κατάφερε να επιβληθεί της αντιπάλου. Παρόμοια κατάληξη είχε και η δεύτερη απόπειρα κατάκτησης του Ευρωπαϊκού Σούπερ Καπ για τους «κυανόλευκους», το 2022, όταν και ηττήθηκε από τον Ολυμπιακό σε άλλον έναν ελληνικό τελικό αφού είχε προηγηθεί η πανηγυρική κατάκτηση του δεύτερου ΛΕΝ Τρόφι με ισάριθμες νίκες στους δύο τελικούς επί της ουγγρικής Ντουναουϊβάρος.

Οι αγώνες του Εθνικού στην πορεία προς τα δύο ευρωπαϊκά τρόπαια

Ημερομηνία	Πόλη	Αντίπαλος	Σκορ	Φάση διοργάνωσης
2009–10 Women's LEN Trophy
18/12/2009	Ζάγκρεμπ, Κροατία	Ματαρό	12–6	«16» ΛΕΝ Τρόφι
19/12/2009	Ζάγκρεμπ, Κροατία	Μπορντό	14–2	«16» ΛΕΝ Τρόφι
20/12/2009	Ζάγκρεμπ, Κροατία	Μλάντοστ	12–3	«16» ΛΕΝ Τρόφι
23/01/2010	Πειραιάς, Ελλάδα	Ορτίτζια	9–7	1ος Προημιτελικός ΛΕΝ Τρόφι
06/02/2010	Συρακούσες, Ιταλία	Ορτίτζια	7–4	2ος Προημιτελικός ΛΕΝ Τρόφι
21/02/2010	Χάουντα, Ολλανδία	Ντονκ	10–8	1ος Ημιτελικός ΛΕΝ Τρόφι
06/03/2010	Πειραιάς, Ελλάδα	Ντονκ	8–6	2ος Ημιτελικός ΛΕΝ Τρόφι
17/03/2010	Χάντι-Μανσίσκ, Ρωσία	Χάντι Μάνσισκ	12–13	1ος Τελικός
07/04/2010	Πειραιάς, Ελλάδα	Χάντι Μάνσισκ	10–9 3–3 (παρ.) 4–1 (πεν.)	2ος Τελικός
2021–22 Women's LEN Euroleague
18/11/2021	Πόρτο, Πορτογαλία	Οριτζόντε Κατάνια	14–15	Προκριματικά Ευρωλίγκας
19/11/2021	Πόρτο, Πορτογαλία	Πασένσε	25–4	Προκριματικά Ευρωλίγκας
19/11/2021	Πόρτο, Πορτογαλία	Σαμπαδέλ	8–15	Προκριματικά Ευρωλίγκας
21/11/2021	Πόρτο, Πορτογαλία	Κόζιτσε	23–4	Προκριματικά Ευρωλίγκας
10/12/2021	Πειραιάς, Ελλάδα	Ρόμα	14–5	«16» Ευρωλίγκας
11/12/2021	Πειραιάς, Ελλάδα	Τεράσα	8–7	«16» Ευρωλίγκας
12/12/2021	Πειραιάς, Ελλάδα	Ολυμπιακός	5–9	«16» Ευρωλίγκας
05/02/2022	Πειραιάς, Ελλάδα	Σαμπαδέλ	8–13	1ος Προημιτελικός Ευρωλίγκας
26/02/2022	Σαμπαδέλ, Ισπανία	Σαμπαδέλ	6–8	2ος Προημιτελικός Ευρωλίγκας
2021–22 Women's LEN Trophy
25/03/2022	Βουδαπέστη, Ουγγαρία	Ντουναουϊβάρος	12–8	1ος Τελικός ΛΕΝ Τρόφι
30/03/2022	Πειραιάς, Ελλάδα	Ντουναουϊβάρος	14–9	2ος Τελικός ΛΕΝ Τρόφι

Πρωτάθλημα Νέων Γυναικών

Η ομάδα νέων γυναικών του Εθνικού κατέκτησε το πρωτάθλημα στην κατηγορία Νέων Γυναικών το 2007.

Οι αγώνες του Εθνικού

• Εθνικός – Γ.Σ. Χαϊδαρίου 31–2 (05/01/2007)
• Εθνικός – Ν.Ο. Χίου 13–0 (19/01/2007)
• Εθνικός – Ν.Ο. Χανίων 11–5 (21/01/2007)
• Εθνικός – Ν.Ο. Χανίων 13–10 (20/06/2007)
• Εθνικός – Α.Ν.Ο. Γλυφάδας 6–5 (21/06/2007)
• Εθνικός – Ηρακλής Θεσσαλονίκης 13–9 (22/06/2007)

Εποχή Δημήτρη Κολοβού

Το γυναικείο τμήμα του Εθνικού ανέλαβε από το 2018 έως και σήμερα ο παράγοντας του Εθνικού και χρηματοδότης, Δημήτρης Κολοβός.

Το 2019 επιστρέφει μετά από πολύ μεγάλο διάστημα στην Ευρωλίγκα, παίρνοντας μέρος στον προκριματικό όμιλο που διοργάνωσε ο Εθνικός στο κολυμβητήριο «Πέτρος Καπαγέρωφ». Ο Εθνικός θα επικρατήσει της πρωταθλήτριας Γαλλίας Λιλ με 14–5 αλλά θα ηττηθεί από την ουγγρική Ουίπεστ (11–13), την πολυνίκη του κυπέλλου πρωταθλητριών Οριτζόντε Κατάνια (5–15) και από τη ρώσικη Ντινάμο Ουραλότσκα (10–17).

Την περίοδο 2021-22, ο Εθνικός με προπονητή τον Σέρβο Μάρκο Μίσιτς θα λάβει μέρος στα προκριματικά της Ευρωλίγκας, θα περάσει στις «16» καλύτερες ομάδες της Ευρώπης ενώ στη συνέχεια θα κληρωθεί σε όμιλο με τον πρωταθλητή Ευρώπης Ολυμπιακό, την ιταλική Ρόμα και την καταλανική Τεράσα. Ο Εθνικός επικράτησε τις διοργανώτριας Πασένσε από την Πορτογαλία, και της Ολύμπια Κόζιτσε από τη Σλοβακία ενώ ηττήθηκε 15–14 από την πολυνίκη Οριτζόντε Κατάνια και 15–8 από τη Σαβαδέλ. Ο Εθνικός θα πετύχει μεγάλη νίκη με 14–5 επί της Ρόμα και θα κλειδώσει την πρόκριση στους «8» με νίκη 8–7 επί της Τεράσα. Στον τελευταίο αγώνα για την «πρωτιά» του ομίλου, ο Εθνικός θα ηττηθεί από τον συμπολίτη ΟΣΦΠ με 5–9. Στους «8» θα αποκλειστεί σε διπλούς αγώνες από την πέντε φορές πρωταθλήτρια Ευρώπης Σαβαδέλ (ήττα 8–13 εντός, ήττα 8–6 εκτός). Ο Εθνικός παρά τον αποκλεισμό του θα συμμετείχε στο φάιναλ φορ του Κυπέλλου Ευρώπης αλλά λόγω των εξελίξεων με τη ρωσική εισβολή στην Ουκρανία, δεν διεξήχθη φάιναλ φορ αλλά διπλός τελικός όπου μετείχαν οι Εθνικός και Ντουναουϊβάρος. Με προπονήτρια τη θρύλο της ελληνικής υδατοσφαίρισης, Αντιγόνη Ρουμπέση, ο Εθνικός στον πρώτο τελικό επικράτησε στην Ουγγαρία με 12–8 ενώ στο «Παπαστράτειο» κολυμβητήριο διπλασίασε τις νίκες του με νίκη 14–9. Αυτό ήταν το τέταρτο Κύπελλο Ευρώπης για την ελληνική υδατοσφαίριση με τον Εθνικό να είναι η ελληνική ομάδα με τις περισσότερες κατακτήσεις, μια παραπάνω από τη Βουλιαγμένη και τον Ολυμπιακό.

Για την περίοδο 2022–23, ο Εθνικός έλαβε μέρος στα προκριματικά του Τσάμπιονς Λιγκ και συγκεκριμένα στον όμιλο που διεξήχθη στη γαλλική πόλη Μυλούζ. Εκεί με 2 νίκες (20–6 επί της γερμανικής Σπάνταου και 15–10 επί της διοργανώτριας Μυλούζ) και 2 ήττες (από Ρόμα και Ντουναουϊβάρος), προκρίθηκε στις 16 καλύτερες ομάδες του Τσάμπιονς Λιγκ για δεύτερη συνεχή χρονιά όμως στη συνέχεια αποκλείστηκε στον όμιλο που μετείχαν Ούιπεστ, Γλυφάδα και Μεντιτεράνι.

Για την ίδια περίοδο ο Εθνικός διοργάνωσε στο πλαίσιο του Γιούρο Καπ (πρώην ΛΕΝ Τρόφι) προκριματικό όμιλο για την φάση των «16» και κατάφερε να προκριθεί ως πρώτος -με τρεις νίκες σε ισάριθμους αγώνες- στις «8» καλύτερες ομάδες της δεύτερης τη τάξει διασυλλογικής διοργάνωσης γνωρίζοντας όμως τον αποκλεισμό από τη μετέπειτα κυπελλούχο ουγγρική, Ούιπεστ.

Για την περίοδο 2023–24 ο Εθνικός που βρίσκεται στη 13η θέση της κατάταξης γυναικείων συλλόγων, ξεπέρασε το εμπόδιο των προκριματικών του Τσάμπιονς Λιγκ (νίκη 17–15 επί της καταλανικής και 9ης στην ευρωπαϊκή κατάταξη, Μεντιτεράνι, νίκη 12–9 επί της Τριέστε, νίκη 9–7 επί της Πάντοβα) και για άλλη μια φορά συγκαταλέχτηκε στις «16» κορυφαίες ομάδες του γυναικείου πόλο στην Ευρώπη. Στην κύρια φάση του Τσάμπιονς Λιγκ κληρώθηκε σε όμιλο με την καταλανική Ματαρό (περυσινή φιναλίστ του Τσάμπιονς Λιγκ και 4η στην κατάταξη της ΛΕΝ) και τις ουγγρικές Έγκερ (πρωταθλήτρια Ουγγαρίας και 21η στην κατάταξη) και Φερεντσβάρος (11η στην Ευρώπη). Επικράτησε της Φερεντσβάρος στον Πειραιά με 15–13 και της Έγκερ (14–11) αλλά έχασε με 16–15 στην Ουγγαρία από την Έγκερ και με 4–13 στον Πειραιά από την πανίσχυρη Ματαρό.

Το γυναικείο τμήμα του Εθνικού έχει συνεισφέρει και σε φιλανθρωπικές δράσεις μαζί με άλλες ομάδες και φορείς.

Θέσεις στο πρωτάθλημα α' κατηγορίας

Πανελλήνιο πρωτάθλημα (1988), Α1 Εθνική κατηγορία (1989–)

Περίοδος Θέση 1988 1 1989 3 1990 1 1991 2 1992 1 1993 3 1994 6 1995 5 1996 5 1997 4

Περίοδος Θέση 1998 4 1999 7 2000 7 2001 7 2002 5 2003 7 2004 4 2005 2 2006 5 2007 5

Περίοδος Θέση 2008 4 2009 3 2010 3 2011 3 2012 6 2013 5 2014 6 2015 4 2016 4 2017 4

Περίοδος Θέση 2018 3 2019 3 2020 5 2021 4 2022 4 2023 3 2024

Τρέχουσα σύνθεση

Αγωνιστική περίοδος: 2023–24

• ΣΩΤΗΡΕΛΗ Ελένη (C)
• ΚΑΡΑΜΠΕΤΣΟΥ Αριάδνη
• ΟΙΚΟΝΟΜΟΥ Όλγα
• TURNER Cecily May (GBR)
• ΜΠΕΤΑ Ελένη
• ΝΙΝΟΥ Ειρήνη
• ΧΑΤΖΗΚΥΡΙΑΚΑΚΗ Φοίβη
• ΜΠΕΝΕΚΟΥ Άλκηστις
• MICHAILOVIC Lena (AUS)
• ΚΑΝΕΤΙΔΟΥ Ελένη
• ΜΠΕΝΕΚΟΥ Ιόλη
• ΤΟΡΝΑΡΟΥ Σοφία
• ΜΑΥΡΩΤΑ Λύδια
• ΚΑΤΣΙΜΠΡΗ Ευφροσύνη
• ΚΛΑΨΙΑΝΟΥ Ασημίνα
• ΓΕΩΡΓΟΥΣΗ Σοφία
• ΒΑΗ Κωνσταντίνα
• ΘΡΕΨΙΑΔΗ Έλλη
• ΚΟΥΤΡΗ Έλενα
• ΛΟΓΟΘΕΤΗ Λύδια
• ΜΑΡΟΥΛΗ Ελένη
• ΧΑΤΖΗΓΕΩΡΓΙΟΥ Σπυριδούλα Νεφέλη
• ΒΕΛΕΝΤΖΑ Ασημίνα
• ΠΕΤΡΟΓΙΑΝΝΟΥ Μαρία

Προπονητής: Στέφανος Λέανδρος (2ος χρόνος)

Αξιόλογες αθλήτριες

Η Αμερικανίδα δύο φορές χρυσή ολυμπιονίκης και μια εκ των σπουδαιότερων τερματοφυλάκων στην ιστορία της γυναικείας υδατοσφαίρισης, Άσλεϊ Τζόνσον

Η χρυσή ολυμπιονίκης του 2008, Ολλανδή Ίφκε Φαν Μπέλκουμ, συνέβαλε στην κατάκτηση του πρώτου κυπέλλου Ευρώπης.

Στέλλα Αρώνη Έλενα Ελληνιάδη - Καρολίνα Ιωάννου Σοφία Ιωσηφίδου Ντίνα Μαυρίδου Άλκηστις Μπενέκου Κέλλυ Μπίσμπα

Κατερίνα Οικονομοπούλου Μαρκέλλα Πλουμή Εύη Τετζαλίδου Μαρία Τσουρή - Ιωάννα Χαραλαμπίδη - Στεφανία Χαραλαμπίδη Άσλει Τζόνσον

Μαρία Μπορίσοβα Μπρόνγουεν Νοξ Μαρίνα Κανέτι Βέριτσα Μπάκοτς Ίφκε Φαν Μπέλκουμ Ρεμπέκα Πάρκες

Αξιόλογες προπονητές/ριες

• Κουν Πλασμάιερ
• Αντιγόνη Ρουμπέση

Αλλοδαπές υδατοσφαιρίστριες

21 αλλοδαπές υδατοσφαιρίστριες έχουν αγωνιστεί στον Εθνικό. Από πλευράς εθνικότητας, οι πολίστριες από την Αυστραλία κατέχουν τον μεγαλύτερο αριθμό με πέντε παίκτριες από το 2002 έως σήμερα.

Πηγή: Κ.Ο.Ε.

Σαρλίζ Άντριους (2023) Μόργκαν Φράνσις Μπάξτερ (2019) Μπρόνγουεν Νοξ (2009) Ροουένα Ουέμπστερ (2008) Λένα Μιχαΐλοβιτς (2024) Μαρίνα Κανέτι (2010) Λουίζα Καρβάλιο (2012) Καμίλα Πεντρόζα (2004) Αν Λόμαν (2002)

Τζούλι Γκάρντινερ (2005) Στέφανι Μουταφιάν (2018) Άσλεϊ Τζόνσον (2022) Καμίλ Χάικο (2011) Χέιζελ Μουζγκρόβ (2014) Σέσιλυ Τέρνερ (2024) Πατρίτσια Ντελ Σότο (2006) Κέλλυ Μπλερ Μακ Κι (2019) Βέριτσα Μπάκοτς (2022)

Γιούν Γιάνγκ (2009) Έμερσον Τζόι Χάουτον (2020-2021) Ίφκε Φαν Μπέλκουμ (2009-2010) Ρεμπέκα Πάρκες (2022) Μαρία Μπορίσοβα (2023) Κούμπρα Κους (2020) Βερόνικα Μπαρτούνκοβα (2009)

Διακρίσεις

Διοργάνωση	Φορές	Χρονιές
Εγχώριες
Πρωταθλήματα Ελλάδος Γυναικών	3	1987–88, 1989–90, 1991–92
Πρωταθλήματα Ελλάδος Νέων Γυναικών	1	2007
Διεθνείς
Κυπελλούχος Ευρώπης Γυναικών	2	2009–10, 2021–22
Προημιτελικά στο Πρωτάθλημα Ευρώπης / Ευρωλίγκα	1	2021–22
Φιναλίστ στο Ευρωπαϊκό Σούπερ Καπ Γυναικών	1	2010, 2022

Ευρωπαϊκοί τελικοί

Σεζόν	Διοργάνωση	Πόλη τελικού	Κυπελλούχος	Φιναλίστ	Σκορ
2009–10	Κύπελλο Ευρώπης / LEN Trophy	Μανσίσκ & Πειραιάς	Εθνικός	Χάντι Μανσίσκ	12–13 (εκτός) & 13–12 (εντός) (παρ., 4–1 πέν.)
2009–10	Ευρωπαϊκό Σούπερ Καπ	Πειραιάς	Βουλιαγμένη	Εθνικός	13–5
2021–22	Κύπελλο Ευρώπης / LEN Trophy	Ντουναουϊβάρος & Πειραιάς	Εθνικός	Ντουναουϊβάρος	12–8 (εκτός) & 14–9 (εντός)
2021–22	Ευρωπαϊκό Σούπερ Καπ	Πειραιάς	Ολυμπιακός	Εθνικός	11–4

Εξωτερικοί σύνδεσμοι

• Εθνικός Πειραιώς, επίσημος ιστότοπος.