Επαρχία Ουίλα

επαρχία της Ανγκόλας

Συντεταγμένες: 14°15′0″S 14°50′0″E / 14.25000°S 14.83333°E / -14.25000; 14.83333

Η Ουίλα (πορτογαλικά: Huíla‎) είναι επαρχία της Ανγκόλας. Έχει έκταση 79.023 τετραγωνικά χιλιόμετρα και πληθυσμό 2.497.422 (απογραφή 2014). Το Λουμπάνγκο είναι η πρωτεύουσα της επαρχίας. Η καλαθοπλεκτική είναι σημαντική βιομηχανία στην επαρχία.[1]

Ουίλα
ΧώραΑνγκόλα
Διοικητική υπαγωγήΑνγκόλα
ΠρωτεύουσαΛουμπάνγκο
Έκταση79.022 km²
Πληθυσμός2.497.422 (2014)
Γεωγραφικές συντεταγμένες14°15′0″S 14°50′0″E

Ιστορία Επεξεργασία

Από τον Πορτογαλικό Αποικιακό Πόλεμο (1961-1975) έως την ανεξαρτησία της Ανγκόλας και τον επακόλουθο εμφύλιο πόλεμο στην Ανγκόλα (1975-2002) η Ουίλα επηρεάστηκε άμεσα μόνο σε σχετικά σύντομα χρονικά διαστήματα. Η Κασίνγκα εγκαταλείφθηκε από τους Ευρωπαίους επόπτες της και το ορυχείο παραμελήθηκε κατά τη διάρκεια του εμφυλίου πολέμου στην Ανγκόλα. Τον επόμενο χρόνο καταλήφθηκε από τον Λαϊκό Απελευθερωτικό Στρατό της Ναμίμπια (PLAN), στρατιωτική πτέρυγα της Λαϊκής Οργάνωσης της Νοτιοδυτικής Αφρικής.[2] Στη συνέχεια, ο PLAN υιοθέτησε την Κασίνγκα ως σημείο εξόρμησης για επιδρομές των εξεγερμένων στη Νοτιοδυτική Αφρική, περίπου 250 χιλιόμετρα νότια. Οι βάσεις τους σύντομα έγιναν καταφύγιο για τους πρόσφυγες κατά τον πόλεμο της Ανεξαρτησίας της Ναμίμπια. Το 1978, η παρουσία του PLAN στην Κασίνγκα προσέλκυσε την προσοχή της Νοτιοαφρικανικής Αμυντικής Δύναμης. Η Κασίνια ήταν ο τόπος των περισσότερων μαχών κατά τη διάρκεια της Επιχείρησης Ασκάρι, τον Δεκέμβριο του 1983.[3]

Η μετα-αποικιακή ανάπτυξη στην Αγκόλα είχε ως αποτέλεσμα την ίδρυση δύο πανεπιστημίων στο Λουμπάνγκο (το κρατικό Universidade Mandume,[4] πήρε το όνομά του από έναν ηγέτη των Οβάμπο στον αγώνα κατά της κατοχής από τους Πορτογάλους, καθώς και μια πανεπιστημιούπολη του Universidade Privada de Angola. Ο τουρισμός αναπτύχθηκε, με τη συμμετοχή κυρίως λευκών επιχειρηματιών από τη Ναμίμπια, την οποία η επαρχιακή κυβέρνηση επιδιώκει ενεργά να προσελκύσει.[5]

Γεωγραφία Επεξεργασία

Η επαρχία Ουίλα διασχίζεται από τη βορειοδυτική γραμμή ίσου γεωγραφικού μήκους και πλάτους. Η επαρχία συνορεύει δυτικά με τις επαρχίες Ναμίμπε και Μπενγκέλα, στα βόρεια από τη Μπιέ και την Κουάντο Κουμπάνγκο και στα νότια από την επαρχία Κουνένε.[6] Ο ελικοειδής δρόμος που είναι γνωστός ως Λέμπα Χιλ, καθώς και το Εθνικό Πάρκο Μπικαούρι βρίσκονται στην επαρχία Ουίλα. Το Εθνικό Πάρκο Μπικαούρι ιδρύθηκε το 1964 και καλύπτει έκταση 790 χλμ².

Δήμοι και κοινότητες Επεξεργασία

Η επαρχία Ουίλα περιέχει τις ακόλουθες κοινότητες (comunas), ταξινομημένες υπό τους αντίστοιχους δήμους τους:

Δημογραφικά στοιχεία Επεξεργασία

 
Λουμπάνγκο

Το 2013, η επαρχία είχε πληθυσμό 2.609.486 κατοίκους. Οι αρχικοί κάτοικοι της περιοχής ήταν Χοϊσάν, αλλά μόνο λίγες υπολειπόμενες ομάδες παραμένουν σήμερα, οι οποίες εκδιώχθηκαν από την αγροτική γη τους από άλλες ομάδες. Σε ορισμένες περιοχές αντιπροσωπεύουν λιγότερο από το 2% του πληθυσμού.[7] Οι περισσότεροι αγρότες στην επαρχία είναι γνωστοί Νυανέκα-Χούμπι, αλλά δεν σχηματίζουν ολόκληρη εθνοτική ομάδα.[8] Μια σημαντική εθνοτική ομάδα στην επαρχία είναι η Μουίλα, που αρχικά κατοικούσε στις περιοχές του οροπεδίου.[9]

Λόγω του σχετικά ήπιου κλίματος, υπήρξε ένας σχετικά ισχυρός αποικισμός από Πορτογάλους μετανάστες που μερικές φορές αναμίχθηκαν με τον τοπικό πληθυσμό. Αυτό οδήγησε σε επέκταση και διαφοροποίηση της γεωργίας ταυτόχρονα, αλλά και σε ανάπτυξη πόλεων. Ωστόσο, η εισροή εκτοπισμένων κατά χιλιάδες κατά τη διάρκεια του πολέμου επηρέασε σοβαρά την επαρχία.[10] Κατά τη διάρκεια του πολέμου, σημαντικός αριθμός Οβιμπούντου κατέφυγε στα υψίπεδα της επαρχίας Ουίλα. Σε ορισμένες περιοχές αντιπροσωπεύουν τώρα περίπου το 37% του πληθυσμού, με τη μεγαλύτερη συγκέντρωση στα κεντρικά υψίπεδα.[11] Υπάρχει επίσης ένας πολύ μικρότερος αριθμός Μπακόνγκο που εξομοιώθηκε με τους Κονγκό, και ορισμένοι εγκαταστάθηκαν στην επαρχία κατά την επιστροφή τους. Οι Χερόρο αντιπροσωπεύουν περίπου το 0,5% του πληθυσμού.[12]

Παραπομπές Επεξεργασία

  1. Sheehan, Sean· Yong, Jui Lin (2010). Angola. New York: Marshall Cavendish. σελ. 104. ISBN 978-0-7614-4845-7. 
  2. Chesterman, Simon (2001). Civilians in War. Boulder: Lynne Rienner Publishers. σελ. 26. ISBN 978-1-55587-965-5. 
  3. Weigert, Stephen L. (2011). Angola: A Modern Military History, 1961-2002. London: Palgrave Macmillan. σελ. 79. ISBN 978-0-230-33783-1. 
  4. «Universidade Mandume». Angolaformativa.com. Ανακτήθηκε στις 25 Ιουνίου 2021. 
  5. «Angola's Huila Province wants local investors». Namibian.com. 8 Ιουλίου 2007. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 12 Οκτωβρίου 2014. Ανακτήθηκε στις 25 Ιουνίου 2021. 
  6. «Provincia da Huíla» (στα Πορτογαλικά). República de Angola, Ministério da Administração de Território. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 3 Δεκεμβρίου 2013. Ανακτήθηκε στις 25 Ιουνίου 2021. 
  7. Country reports on human rights practices: report submitted to the Committee on Foreign Affairs, U.S. House of Representatives and Committee on Foreign Relations, U.S. Senate by the Department of State in accordance with sections 116(d) and 502B(b) of the Foreign Assistance Act of 1961, as amended. Washington: U.S. G.P.O. 2005. σελ. 12. 
  8. Morai, Júlio Artur de (1974). Contribution à l'étude des écosystèmes pastoraux: les Vakuvals du Chingo (στα Γαλλικά). 
  9. Estermann, Carlos (1 Ιουνίου 1978). The Ethnography of Southwestern Angola: The Nyaneka-Nkumbi Ethnic Group. Africana Publishing Company. σελ. 13. ISBN 978-0-8419-0205-3. 
  10. Parsons, Ms Imogen· Porto, Dr João Gomes (2013). From Soldiers to Citizens: Demilitarization of Conflict and Society. Farnham: Ashgate Publishing, Ltd. σελ. 50. ISBN 978-1-4094-9854-4. 
  11. Sheehan, Sean· Yong, Jui Lin (2010). Angola. New York: Marshall Cavendish. σελ. 70. ISBN 978-0-7614-4845-7. 
  12. Oyebade, Adebayo (2007). Culture and Customs of Angola. Boston: Greenwood Publishing Group. σελ. 7. ISBN 978-0-313-33147-3. 

Εξωτερικοί σύνδεσμοι Επεξεργασία