Επιστύλιο
αρχιτεκτονικό στοιχείο της κλασσικής αρχιτεκτονικής
Στην κλασική αρχιτεκτονική, ένα επιστύλιο είναι το υπέρθυρο ή η δοκός που στηρίζεται στα κιονόκρανα των κιόνων. Αποτελεί το κατώτερο τμήμα του θριγκού, κάτω από τη ζωφόρο και το γείσο.
Το επιστύλιο είναι διαφορετικό στις διάφορες κλασικές παραγγελίες. Σύμφωνα με το ρυθμό της Τοσκάνης, αποτελείται μόνο από ένα απλό μέτωπο και έχει μισή ακτίνα κίονα σε ύψος. Στο δωρικό και σύνθετο ρυθμό, έχει δύο όψεις και τρεις στον ιωνικό και κορινθιακό ρυθμό, στην οποία το ύψος είναι 10/12 της ακτίνας του κίονα, εαν είναι μισό στους υπόλοιπους.[1]
Παραπομπές Επεξεργασία
- ↑ Chambers, Ephraim, εκ. (1728). Cyclopædia, or an Universal Dictionary of Arts and Sciences (1η εκδ.). James and John Knapton, et al.
 |
Αυτό το λήμμα σχετικά με την Αρχιτεκτονική χρειάζεται επέκταση. Μπορείτε να βοηθήσετε την Βικιπαίδεια επεκτείνοντάς το. |