Οι Ημέρες του Ιούλη αναφέρονται στα γεγονότα του 1917, που συνέβησαν στην Πετρούπολη της Ρωσίας, μεταξύ 3 Ιουλίου και 7 Ιουλίου (Ιουλιανό ημερολόγιο) (16 Ιουλίου – 20 Ιουλίου, Γρηγοριανό ημερολόγιο), όταν στρατιώτες και βιομηχανικοί εργάτες ενεπλάκησαν σε αυθόρμητες ένοπλες διαδηλώσεις κατά της Ρωσικής Προσωρινής Κυβέρνησης. Οι Μπολσεβίκοι αρχικά προσπάθησαν να εμποδίσουν τις διαδηλώσεις και στη συνέχεια αποφάσισαν να τις στηρίξουν. (Οι ημερομηνίες που δίνονται στο άρθρο είναι του Γρηγοριανού Ημερολογίου).

Ημέρες του Ιούλη
Ρωσική Επανάσταση του 1917
Πετρούπολη, 16 Ιουλίου 1917
ΤόποςΑγία Πετρούπολη, Ρωσία
ΈκβασηΝίκη της Κυβέρνησης, διασπορά διαδηλώσεων και απεργιών, σύλληψη Μπολσεβίκων, εργατών και ναυτών.
Αντιμαχόμενοι

Κόμμα Μπολσεβίκων

Μη οπαδοί εργάτες, στρατιώτες και ναύτες
Ερυθροφρουροί
Στρατιωτική επιτροπή
Ηγετικά πρόσωπα
Δυνάμεις
500.000 άοπλοι διαδηλωτές, 4.000-5.000 Ερυθροφρουροί στρατιώτες, μερικές εκατοντάδες αναρχικοί ναύτες και 12.000 στρατιώτες και χαμηλόβαθμοι αξιωματικοί.
Χιλιάδες αστυνομικοί, πιστοί στρατιώτες, αξιωματικοί, Κοζάκοι και Μαυροεκατονταρχίτες.
Απολογισμός
700 νεκροί ή τραυματίες διαδηλωτές, 16 δολοφονήθηκαν από μαυροεκατονταρχίτες και 100 συνελήφθησαν.
Ελάχιστες
Μετά τη διαδήλωση, η εφημερίδα Πράβντα των Μπολσεβίκων και τα κεντρικά γραφεία της Κεντρικής Επιτροπής κατελήφθησαν και κατεστράφησαν από μαυροεκατονταρχίτες.

Οι Μπολσεβίκοι σκόπευαν να κάνουν ειρηνικές διαδηλώσεις, ωστόσο, ξέσπασαν ένοπλες συγκρούσεις. Ο Λένιν κρύφτηκε, ενώ άλλοι ηγέτες συνελήφθησαν.[1][2][3] Το αποτέλεσμα των Ημερών του Ιουλίου αντιπροσώπευσε μια προσωρινή υποχώρηση στην ανάπτυξη της δύναμης και της επιρροής των Μπολσεβίκων στην περίοδο πριν την Οκτωβριανή Επανάσταση.

Οι αιτίες Επεξεργασία

Στις 15 Ιουλίου οι Καντέτ αποχώρησαν από τη Ρωσική Προσωρινή Κυβέρνηση, απειλώντας τους Μενσεβίκους και τους Σοσιαλ-Επαναστάτες (Εσέρους) με διάλυση του κυβερνητικού συνασπισμού. Το αποτέλεσμα ήταν κυβερνητική κρίση.

Τα αντιπολεμικά αισθήματα ήταν διαδεδομένα μέσα στις μάζες εκείνη την εποχή, λόγω της πρόσφατης αποτυχίας της επίθεσης στη Γαλικία, η οποία προκάλεσε απώλειες που υπολογίζονται σε 200.000.[4] Αυτά τα αισθήματα εντάθηκαν με την είδηση της αποτυχημένης επίθεσης. Δυσαρεστημένοι εργάτες άρχισαν διαδηλώσεις, οι οποίες σύντομα έγιναν βίαιες ταραχές.

Οι διαδηλώσεις Επεξεργασία

Στις 16 Ιουλίου αυθόρμητες διαδηλώσεις ξέσπασαν στην Πετρούπολη. Άρχισαν από τους στρατιώτες του 1ου Συντάγματος Πολυβόλων, οι οποίοι επηρεάστηκαν από τους αναρχικούς. Σε μια μυστική διάσκεψη στις 15 Ιουλίου οι αναρχικοί είχαν αποφασίσει να καλέσουν τους εργάτες και στρατιώτες της Πετρούπολης σε αντικυβερνητική διαδήλωση.[5]

Η έκκληση των πολυβολητών βρήκε ικανοποιητική ανταπόκριση από τους στρατιώτες της Μόσχας, των συνταγμάτων Παβλόφσκι, Στρατοχωροφυλάκων (Γρεναδιέρων) και του 1ου Εφέδρων. Αυτές οι μονάδες έκαναν πορεία διαδηλώνοντας με σύνθημα “Όλη η Εξουσία στα Σοβιέτ”. Οι εργάτες από τα εργοστάσια ενώθηκαν μαζί τους. Η ηγεσία της Πανρωσικής Κεντρικής Εκτελεστικής Επιτροπής, κυριαρχούμενη από τους Μενσεβίκους και τους Εσέρους, απαγόρευσε τη διαδήλωση.

Οι Μπολσεβίκοι αποφάσισαν να αναλάβουν ηγετικό ρόλο στο κίνημα για να του δώσουν οργανωμένο και ειρηνικό χαρακτήρα. Το απόγευμα της 17ης Ιουλίου πραγματοποιήθηκε μια ειρηνική διαδήλωση 500.000 εργατών, στρατιωτών και ναυτών με σύνθημα “Όλη η Εξουσία στα Σοβιέτ”. Αντικυβερνητικές διαδηλώσεις πραγματοποιήθηκαν επίσης σε Μόσχα, Νίζνι Νόβγκοροντ, Κρασνογιάρσκ και άλλες πόλεις.

Οι στρατιωτικές αρχές έστειλαν στρατεύματα κατά της διαδήλωσης, αφήνοντας περισσότερους από 700 ανθρώπους νεκρούς και τραυματίες. Οι Εσέροι και οι Μενσεβίκοι στήριξαν τα κατασταλτικά μέτρα κατά των εξεγερμένων. Άρχισαν να αφοπλίζουν εργάτες, να διαλύουν επαναστατικές στρατιωτικές μονάδες, και να κάνουν συλλήψεις. Στις 18-19 Ιουλίου καταστράφηκαν τα γραφεία και το τυπογραφείο της Πράβντα (Αλήθεια) και η έδρα της Κεντρικής Επιτροπής των Μπολσεβίκων. Στις 19 Ιουλίου η Προσωρινή Κυβέρνηση έβγαλε διαταγή για τη σύλληψη του Λένιν, ο οποίος αναγκάστηκε να βγει στην παρανομία. Στις 20 Ιουλίου στρατεύματα πιστά στο καθεστώς έφθασαν στην Πετρούπολη από το μέτωπο.[6]

Η ανάμιξη των Μπολσεβίκων Επεξεργασία

Τα αιτήματα με τα οποία εργάτες και στρατιώτες βγήκαν στους δρόμους τις Ημέρες του Ιουλίου ήταν επίδραση του Κόμματος των Μπολσεβίκων. “Όλη η Εξουσία στα Σοβιέτ” και άλλα συνθήματα που διατυπώθηκαν από τους Μπολσεβίκους τα έβγαλαν οι εργάτες και οι στρατιώτες στους δρόμους. Η διαδήλωση οργανώθηκε από τη Στρατιωτική Οργάνωση των Μπολσεβίκων χωρίς αρχική έγκριση από την Κεντρική Επιτροπή, μετά από πίεση των απλών στρατιωτών. Το Κόμμα έδωσε προσωρινή στήριξη στους διαδηλωτές, πριν η προσπάθεια στο Σοβιέτ αρχίσει να παραπαίει.[7] Κατά τη διάρκεια του απογεύματος της 16ης Ιουλίου, η Κεντρική Επιτροπή, με στήριξη των Κάμενεφ, Τρότσκι και Ζινόβιεφ αποφάσισε να αναλάβει δράση για να συγκρατήσει την εκδηλουμένη κατάσταση.

Με την πίεση αυτού που φαινόταν σαν μια ευρυνόμενη μαζική διαδήλωση εργατών και στρατιωτών στους δρόμους, η ηγεσία της Στρατιωτικής Οργάνωσης των Μπολσεβίκων, η Επιτροπή της Πετρούπολης και αργότερα η Κεντρική Επιτροπή, άλλαξαν την απόφασή τους, και εξέφρασαν συμπαράσταση για τις διαδηλώσεις. Τόσο ο Τρότσκι, όσο και ο Ζινόβιεφ υποστήριζαν επίμονα ότι οι διαμαρτυρίες στους δρόμους έπρεπε να παραμείνουν ειρηνικές. Μετά την απόφαση, η Στρατιωτική Οργάνωση των Μπολσεβίκων ενεργά οργάνωσε και συμπαραστάθηκε στη διαδήλωση, κινητοποιώντας ενισχύσεις από τις γραμμές του μετώπου και στέλνοντας θωρακισμένα αυτοκίνητα να πιάσουν θέσεις κλειδιά, περιλαμβανομένων γεφυρών και του Φρούριου Πέτρου και Παύλου.

Καμιά δημόσια καταγραφή δεν έγινε ποτέ των εσωτερικών συζητήσεων του Κόμματος των Μπολσεβίκων γύρω από τις Ημέρες του Ιουλίου. Υπήρχαν κάποιοι μέσα στο Κόμμα των Μπολσεβίκων, οι οποίοι υποστήριζαν την αύξηση της έντασης στις 17 Ιουλίου. Σημαντικότεροι μεταξύ αυτών ήταν ο Νικολάι Ποντβόισκι και ο Βλαντιμίρ Νέφσκι, ηγέτες της Στρατιωτικής Οργάνωσης των Μπολσεβίκων, ο Β. Βολοντάρσκι, μέλος της Επιτροπής της Πετρούπολης και ο Μάρτιν Λάτις της Οργάνωσης των Μπολσεβίκων της Περιφέρειας Βίμποργκ, ο οποίος ήταν ιδιαίτερα επικριτικός για την απόφαση της Κεντρικής Επιτροπής να συγκρατήσει τις μάζες. Άλλοι μέσα στο Κόμμα των Μπολσεβίκων, περιλαμβανομένου του Β.Ι. Λένιν διασπάστηκαν πάνω στο τι πρέπει να κάνουν. Στις 18 Ιουλίου στις δύο ή τρεις το πρωί, αφού η Προσωρινή Κυβέρνηση απέστειλε έναν αριθμό πιστών στρατευμάτων από το μέτωπο στους δρόμους της Πετρούπολης και κέρδισε την υποστήριξη ενός αριθμού από φρουρές που ήταν προηγουμένως ουδέτερες, η Κεντρική Επιτροπή του Κόμματος των Μπολσεβίκων αποφάσισε να ματαιώσει τις διαδηλώσεις στους δρόμους.

Συνέπειες Επεξεργασία

Ο Κερένσκι διέταξε τη σύλληψη του Λένιν και άλλων κορυφαίων Μπολσεβίκων, κατηγορώντας τους για υποκίνηση εξέγερσης με Γερμανική οικονομική υποστήριξη. Ο Λένιν κρύφτηκε με επιτυχία, μένοντας πρώτα στο διαμέρισμα του Βενιαμίν Καγιουρόφ,[8] πριν διαφύγει στη Φινλανδία, συνελήφθησαν όμως άλλοι Μπολσεβίκοι ηγέτες, περιλαμβανομένων των Τρότσκι, Κάμενεφ και Λουνατσάρσκι, οι οποίοι συνελήφθησαν στις 4 Αυγούστου. Παρέμειναν στη φυλακή μέχρι που ο Κερένσκι τους ελευθέρωσε ως αντίδραση στο Πραξικόπημα Κορνίλοφ.

Η κυβερνητική κρίση εντάθηκε με την παραίτηση του Πρωθυπουργού Λβοφ. Στις 21 Ιουλίου ο Κερένσκι έγινε πρωθυπουργός. Η ηγεσία Εσέρων-Μενσεβίκων έκανε ανακοίνωση για την Προσωρινή Κυβέρνηση αναγνωρίζοντάς ότι έχει “απεριόριστες εξουσίες”. Τα σοβιέτ έγιναν ανίσχυρο παράρτημα της κυβέρνησης. Η καταστολή των διαδηλώσεων σηματοδότησε το τέλος της δυαδικής εξουσίας. Η ειρηνική εξέλιξη της επανάστασης θεωρούνταν αδύνατη.

Δες επίσης Επεξεργασία

  • Polubotkivtsi Uprising, άλλη ένοπλη εξέγερση στη Ρωσική Δημοκρατία μέσα στο ίδιο χρονικό πλαίσιο (Κίεβο).

Παραπομπές Επεξεργασία

  1. John P. McKay· Bennett D. Hill· John Buckler. «27: The Great Break: War and Revolution, 1914-1919». A History of Western Society. college.cengage.com. Ανακτήθηκε στις 9 Απριλίου 2016. 
  2. «July Days». Encyclopaedia Britannica. 10 Μαρτίου 2016. Ανακτήθηκε στις 9 Απριλίου 2016. 
  3. "Τον Ιούλιο του 1917 η επιπόλαιη Μπολσεβίκικη εξέγερση απέτυχε. Ο Τρότσκι πήγε φυλακή, ο Λένιν όμως διέφυγε στη Φινλανδία Philip Sauvain (1996). Key Themes of the Twentieth Century (Key History for GCSE). Stanley Thornes. σελ. 54. ISBN 0748725490. 
  4. Sheila Fitzpatrick (2008). The Russian Revolution. ISBN 9780199237678.  additional text
  5. «Июльские дни 1917». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 25 Μαρτίου 2010. Ανακτήθηκε στις 9 Απριλίου 2016.  στα Ρωσικά
  6. Alexander Rabinowitch (2004). The Bolsheviks Come to Power: The Revolution of 1917 in Petrograd. Pluto Press. ISBN 978-0-7453-2268-1. 
  7. Alexander Rabinowitch (8 Ιανουαρίου 1991). Prelude to Revolution: The Petrograd Bolsheviks and the July 1917 Uprising. Indiana University Press. ISBN 978-0-253-20661-9. 
  8. Georges Haupt· Marie Haupt· Jean-Jacques (1974). Makers of the Russian revolution. George Allen & Unwin. σελ. 222. 

Επιπλέον αναγνώσματα Επεξεργασία