Η Εστιάς
Το έργο Η Εστιάς ή Η Εστιάδα (ιταλικά: La Vestale) είναι όπερα του Γκασπάρε Σποντίνι σε γαλλικό λιμπρέτο του Ετιέν ντε Ζουί. Συνιστά λυρική τραγωδία (tragédie lyrique) σε τρεις πράξεις.[1] Παρουσιάστηκε για πρώτη φορά στις 15 Δεκεμβρίου 1807 από την Όπερα του Παρισιού[2] και έκτοτε θεωρείται ως το κορυφαίο έργο του Σποντίνι.[3][4] Ως το 1830, είχαν δοθεί περισσότερες από 200 παραστάσεις της όπερας.[5]
| Η Εστιάς | |
|---|---|
 Η Καρολίν Μπρανσού ως Τζούλια σε αφίσα της πρεμιέρας, 1807 | |
| Γλώσσα πρωτοτύπου | Γαλλικά |
| Είδος | Λυρική τραγωδία (tragédie lyrique) |
| Μουσικό ρεύμα | Κλασικισμός |
| Μουσική | Γκασπάρε Σποντίνι |
| Λιμπρέτο | Ετιέν ντε Ζουί |
| Λογοτεχνική πηγή | Εστιάδες Παρθένες |
| Πράξεις | 3 |
| Περίοδος σύνθεσης | 1805 |
| Πρεμιέρα | 15 Δεκεμβρίου 1807 |
| Θέατρο | Όπερα του Παρισιού |
Το έργο μεταφράστηκε στα ιταλικά από τον Τζοβάνι Σμιτ για μια παράσταση στο Τεάτρο Σαν Κάρλο της Νάπολης στις 8 Σεπτεμβρίου 1811.[6] Οι δύο κορυφαίες αναβιώσεις της όπερας τον 20ο αιώνα έγιναν σε αυτήν την γλώσσα, από τη Ρόζα Πονσέλ το 1925[7] και το 1933[8] και από τη Μαρία Κάλλας το 1954, στη Σκάλα του Μιλάνου, σε σκηνοθεσία Λουκίνο Βισκόντι· η παραγωγή αυτή, μάλιστα, είχε συμβολικό χαρακτήρα, καθώς έγινε στο πλαίσιο της 180ης επετείου της γέννησης του συνθέτη.[9]
Ρόλοι Επεξεργασία
| Ρόλος[10] | Τύπος φωνής[11] |
|---|---|
| Λικίνιος, Ρωμαίος στρατηγός | τενόρος |
| Κίννας, λεγεωνάριος | τενόρος |
| Αρχιερέας | βαθύφωνος |
| Τζούλια, εστιάδα παρθένα | υψίφωνος |
| Η Μεγάλη Εστιάς | μεσόφωνος |
| Αρχηγός σπλαχνοσκόπων μάντεων (aruspice) | βαθύφωνος |
| Ένας ύπατος | βαθύφωνος |
Σύνοψη Επεξεργασία
_-_Archivio_Storico_Ricordi_ICON011807.jpg)
Πράξη 1 Επεξεργασία
Επιστρέφοντας στη Ρώμη μετά από μια νικηφόρα εκστρατεία, ο Λικίνιος διαπιστώνει ότι η αγαπημένη του, Τζούλια, έχει γίνει Εστιάδα Παρθένα. Αν και η Τζούλια αρχικώς αποφεύγει να παρευρεθεί στην πομπή του θριάμβου του Λικίνιου, της ανατίθεται να του δώσει έναν τιμητικό στέφανο. Επί τη ευκαιρία, εκείνος της ανακοινώνει ότι σκοπεύει να την απαγάγει, διεκδικώντας την εκ νέου.[2]
Πράξη 2 Επεξεργασία
Στο ναό της Βέστα, η Τζούλια φυλάει την αιώνια φλόγα και προσεύχεται να ελευθερωθεί από τον πειρασμό του Λικίνιου. Εκέινος, φτάνει στο ναό και οι δυο τους σμίγουν. Ξαφνικά, η αιώνα φλόγα σβήνει. Ο Κίννας συμβουλεύει τον Λικίνιο να φύγει από τον ναό και η Τζούλια ανακρίνεται από τον Aρχιερέα αλλά αρνείται να κατονομάσει τον Λικίνιο. Τελικά, καταδικάζεται σε θάνατο για ασέβεια.[2]
Πράξη 3 Επεξεργασία
Παρά τις εκκλήσεις του Λικίνιου, αποφασίζεται να ταφεί η Τζούλια ζωντανή· ακόμα και όταν εκείνος παραδέχεται την εισβολή του στο Ναό, η Τζούλια ισχυρίζεται ότι δεν τον αναγνωρίζει. Ακολουθεί καταιγίδα, κατά την οποία αστραπές αναζωπυρώνουν την ιερή αιώνια φλόγα. Αναγνωρίζοντας το γεγονός αυτό ως σημάδι από τους θεούς, ο Αρχιερέας και η Μεγάλη Εστιάδα απελευθερώνουν την Τζούλια. Καταληκτικά, η Τζούλια παντρεύεται τον Λικίνιο.[2]
Παραπομπές Επεξεργασία
- ↑ Lacombe, Hervé (12 Ιανουαρίου 2001). The Keys to French Opera in the Nineteenth Century (στα Αγγλικά). University of California Press. σελ. 107. ISBN 978-0-520-21719-5.
- ↑ 2,0 2,1 2,2 2,3 Boyden, Matthew· Kimberley, Nick (2002). The Rough Guide to Opera (στα Αγγλικά). Rough Guides. σελ. 127. ISBN 978-1-85828-749-2.
- ↑ Kennedy, Michael· Bourne, Joyce (2004). The Concise Oxford Dictionary of Music (στα Αγγλικά). Oxford University Press, USA. σελ. 693. ISBN 978-0-19-860884-4.
- ↑ DeLorme, Eleanor P. (2005). Joséphine and the Arts of the Empire (στα Αγγλικά). Getty Publications. σελ. 202. ISBN 978-0-89236-801-3.
- ↑ Barbier, Patrick (1995). Opera in Paris, 1800-1850: a lively history (στα Αγγλικά). Πόρτλαντ: Amadeus Press. σελ. 72. ISBN 978-0-931340-83-3.
- ↑ Grove, George· Fuller-Maitland, John Alexander (1889). A Dictionary of Music and Musicians (στα Αγγλικά). Macmillan. σελ. 667.
- ↑ Phillips-Matz, Mary Jane (1997). Rosa Ponselle: American Diva (στα Αγγλικά). UPNE. σελ. 215. ISBN 978-1-55553-317-5.
- ↑ Macy, Laura Williams (2008). The Grove Book of Opera Singers (στα Αγγλικά). Oxford University Press. σελ. 389. ISBN 978-0-19-533765-5.
- ↑ Wisneski, Henry (1975). Maria Callas : the art behind the legend (στα Αγγλικά). Νέα Υόρκη: Doubleday. σελ. 165. ISBN 978-0-385-07837-5.
- ↑ Spontini, Gaspare (1774-1851) Compositeur. «La Vestale, tragédie lyrique en 3 actes de Mr de Jouy, représentée pour la 1ère fois sur le théâtre de l'Académie Royale de musique le 15 décembre 1807». Gallica (στα Γαλλικά). Ανακτήθηκε στις 11 Δεκεμβρίου 2022.
- ↑ Sadie, Stanley (1992). The New Grove dictionary of opera (στα Αγγλικά). London. σελίδες 997–999. ISBN 0-935859-92-6. 26809899.