Θεόδωρος Βρανάς
Ο Θεόδωρος Βρανάς (άκμασε το 1200) από τον Οίκο των Βρανάδων ήταν στρατηγός των Ρωμαίων και μετά το 1204 των Λατίνων της Κωνσταντινούπολης. Οι Λατίνοι τον έκαναν καίσαρα[2] και το 1206 κυβερνήτη της Αδριανούπολης[3][4]. Ο Γοδεφρείδος Βιλλεαρδουίνος τον αποκαλεί Le Vernas στην Ιστορία του.
| Θεόδωρος Βρανάς | |
|---|---|
| Γενικές πληροφορίες | |
| Γέννηση | 12ος αιώνας Αδριανούπολη |
| Θάνατος | 13ος αιώνας Κωνσταντινούπολη |
| Χώρα πολιτογράφησης | Βυζαντινή Αυτοκρατορία |
| Εκπαίδευση και γλώσσες | |
| Ομιλούμενες γλώσσες | μεσαιωνική ελληνική γλώσσα |
| Πληροφορίες ασχολίας | |
| Ιδιότητα | διπλωμάτης |
| Οικογένεια | |
| Σύζυγος | Άννα του Βυζαντίου (από 1204)[1] |
| Τέκνα | Βράναινα |
| Γονείς | Αλέξιος Βρανάς |
Βιογραφία Επεξεργασία
Ήταν γιος του στρατηγού Αλεξίου Βρανά και της Άννας Κομνηνής Βατάτζαινας, γι' αυτό εκαλείτο και Θεόδωρος Κομνηνός Βρανάς. Μάλλον γεννήθηκε στην Αδριανούπολη, όπου ο Οίκος του είχε κληρονομικές γαίες. Ήταν απόγονος των Κομνηνών και από τους δύο γονείς του. Όταν οι Νορμανδοί της Νότιας Ιταλίας άλωσαν τη Θεσσαλονίκη, ο πατέρας του τους αναχαίτισε το 1185 στη μάχη της Δημητρίτσας (νυν Σιδηρόκαστρο). Ο Αλέξιος εξεγέρθηκε το 1187 εναντίον του Ισαακίου Β΄ Αγγέλου, αλλά σκοτώθηκε.
Το 1193 ο χρονικογράφος Αλμπερίκ ντε Τρουα-Φοντέν αναφέρει, πως ο Βρανάς αγάπησε την Αγνή των Καπετιδων (βαπτίστηκε Άννα στην Κωνσταντινούπολη), κόρη του Λουδοβίκου Ζ΄ της Γαλλίας και πρώην αυτοκράτειρα του Βυζαντίου ως χήρα του Αλεξίου Β΄ Κομνηνού και μετά του Ανδρονίκου Α΄ Κομνηνού, η οποία ήταν τότε 22 ετών. Η Άννα είχε γίνει Ελληνίδα στον πολιτισμό και τη γλώσσα και χρησιμοποιούσε διερμηνέα για να μιλήσει στους Σταυροφόρους, καθώς είχε ξεχάσει τελείως τα Γαλλικά[5]. Ο γάμος του με την Άννα του εξασφάλισε την αποδοχή της εξουσίας του στην Ανδριανούπολη καθώς και το κληρονομικό δικαίωμα της οικογένειάς του σε αυτό ενώ μετά την παρέμβασή της οι Βενετοί έκαναν δεκτή τη μερική αυτονομία της Ανδριανούπολης υπό τη διοίκηση του Βρανά «σύμφωνα με τα ελληνικά έθιμα».[6]
Ο Θεόδωρος πολέμησε υπό τον Ισαάκιο Β΄ με περιορισμένη επιτυχία. Ως αρχηγός των Αλανών μισθοφόρων, ήταν ο μόνος, που έμεινε να αντιμετωπίσει μία επίθεση των Γερμανών Σταυροφόρων στον Προυσηνό, κοντά στη Φιλιππούπολη, το 1189[7]. Μαζί με τον Πετραλοίφα και τον Μιχαήλ Καντακουζηνό συνωμότησε για την αντικατάσταση του Ισαακίου Β΄ από τον αδελφό του Αλέξιο Γ΄ Άγγελο το 1195. Πολέμησε εναντίον διαφόρων εχθρών υπό τον Αλέξιο Γ΄ και διορίστηκε δούκας στο θέμα της Αδριανούπολης-Διδυμοτείχου[8][9]. Διακρίθηκε στην αρχική άμυνα της Κωνσταντινούπολης ενάντια στην Δ΄ Σταυροφορία το 1202-03.
Οι διάδοχοι Επεξεργασία
Τον διαδέχθηκε ο Βαλδουίνος του Μπετύν ως κύριος της Αδριανούπολης. Επειδή η θέση ήταν κληρονομική, υποθέτουμε ότι ο Βαλδουίνος νυμφεύτηκε μία κόρη του (δεν είναι γνωστή από τις πηγές). Τον 13ο αι. ο Οίκος των Βρανά είχε εκτενείς ιδιοκτησίες περί τη Σμύρνη· φαίνεται ότι είχαν επιστρέψει πλήρως στη Ρωμαϊκή κοινωνία και η εγγονή του Ειρήνη παντρεύτηκε έναν Παλαιολόγο[10].
Οικογένεια Επεξεργασία
Νυμφεύτηκε την Αγνή (Άννα) των Καπετιδών, κόρη του Λουδοβίκου Ζ΄ της Γαλλίας. Μάλλον είχε τέκνο:
- (κόρη), παντρεύτηκε τον Βαλδουίνο του Μπετύν, κύριο της Αδριανούπολης.
- (κόρη), παντρεύτηκε τον Ναρζό του Τουσύ[11], κύριο του Μπαζάρν, αντιβασιλιά της Λατινικής αυτοκρατορίας της Κωνσταντινούπολης.
Παραπομπές Επεξεργασία
- ↑ p11360.htm#i113596. Ανακτήθηκε στις 7 Αυγούστου 2020.
- ↑ Van Tricht 2011, σελίδες 176-177.
- ↑ Saint-Guillain 2019, σελ. 66.
- ↑ Van Tricht 2014, σελ. 330.
- ↑ Saint-Guillain 2019, σελ. 104.
- ↑ Short, E. (2019). The Agency and Authority of Agnes of France and Margaret of Hungary in the Aftermath of the Fall of Constantinople (1204-1206). Question.
- ↑ Magoulias 1984, σελίδες 224-225.
- ↑ Magoulias 1984, σελ. 247.
- ↑ Van Tricht 2014, σελ. 329.
- ↑ Saint-Guillain 2019, σελ. 108.
- ↑ Van Tricht 2014, σελ. 333.
Πηγές Επεξεργασία
- Fine, John V. A. (1994). The Late Medieval Balkans: A Critical Survey from the Late Twelfth Century to the Ottoman Conquest. The University of Michigan Press. ISBN 0-472-08260-4.
- (Αγγλικά) Kazhdan, Alexander, επιμ. (1991). The Oxford Dictionary of Byzantium. Οξφόρδη και Νέα Υόρκη: Oxford University Press. ISBN 0-19-504652-8.
- Saint-Guillain, Guillaume (2019). Identities and Allegiances in the Eastern Mediterranean after 1204 (First issued in paperback έκδοση). London New York: Routledge. ISBN 9781138379688.
- Van Tricht, Filip (2011). The Latin Renovatio of Byzantium: The Empire of Constantinople (1204–1228). Leiden: Brill. ISBN 978-90-04-20323-5.
- Van Tricht, Filip (2014). «The Byzantino-Latin Principality of Adrianople and the Challenge of Feudalism (1204/6–ca.1227/28): Empire, Venice, and Local Autonomy». Dumbarton Oaks Papers 68: 325–342. https://core.ac.uk/download/pdf/55802898.pdf.
- Βαρζός, Κωνσταντίνος (1984). Η Γενεαλογία των Κομνηνών (PDF). B. Θεσσαλονίκη: Κέντρο Βυζαντινών Ερευνών. OCLC 834784665.
- Magoulias, Harry J., επιμ. (1984). O City of Byzantium: Annals of Niketas Choniatēs. Detroit: Wayne State University Press. ISBN 978-0-8143-1764-8.