Ιουλιανός Αλικαρνασσού
Ο Ιουλιανός Αλικαρνασσού ήταν μονοφυσίτης επίσκοπος, θεολόγος και εκκλησιαστικός συγγραφέας που δραστηριοποιήθηκε επί των αυτοκρατόρων Ζήνωνα και Αναστασίου[1], από τα τέλη του 5ου αιώνα ως τις αρχές του 6ου.
| Ιουλιανός Αλικαρνασσού | |
|---|---|
| Γενικές πληροφορίες | |
| Γέννηση | 5ος αιώνας |
| Θάνατος | 6ος αιώνας |
| Πληροφορίες ασχολίας | |
| Ιδιότητα | ιερέας |
| Αξιοσημείωτο έργο | Chronicle |
| Αξιώματα και βραβεύσεις | |
| Αξίωμα | επίσκοπος |
Αρχικά συνδέθηκε με τον μετριοπαθή μονοφυσίτη Σεβήρο Αντιοχείας, τον οποίο όμως αργότερα καταπολέμησε ως ηγέτης των ακραίων μονοφυσιτών[2] από την Αίγυπτο όπου είχαν και οι δύο καταφύγει[3] μετά την καταδίκη τους ως αιρετικοί το 518[4] από την ενδημούσα σύνοδο της Αγίας Σοφίας[5]. Απεβίωσε το 527[4].
Συγγραφικό και θεολογικό έργο Επεξεργασία
Προϊόντα της συγγραφικής του δραστηριότητας, η οποία συνδέεται κυρίως με την πολεμική εναντίον του Σεβήρου είναι μεταξύ άλλων το σύγγραμμα «Περί Αφθαρσίας»[2], η πραγματεία «Κατά Σεβήρου Βλασφημιών» καθώς και η Απολογία του υπέρ της διδασκαλίας του. Όλα τα έργα του δεν σώζεται σήμερα ολόκληρα[6] παρά μόνο αποσπασματικά σε ελληνικά καθώς και στα συριακά ενώ το έργο «Υπόμνημα προς τον Ιώβ» που αποδίδεται σε αυτόν είναι έργο αρειανόφρονα του 5ου αιώνα[7].
Ο Ιουλιανός υποστήριζε πως μετά την ένωση των δύο φύσεων του Χριστού δεν ήταν δυνατόν να γίνεται λόγος περί διακρίσεως των φυσικών ιδιωμάτων της Θείας ή της ανθρώπινης φύσεως. Ενώ ισχυριζόταν ότι το σώμα του Χριστού είναι κτιστό,δίδασκε πως γεννήθηκε άφθαρτο χάρη στην ένωση αυτού με το Λόγο του Θεού και κατηγορούσε τους οπαδούς του Σεβήρου αλλά και τους Ορθόδοξους ως «φθαρτολάτρες» διότι δίδασκαν ότι το σώμα του Χριστού, ως ομοούσιο προς το σώμα της Θεοτόκου ήταν πριν από την ανάσταση «παθητόν» και «φθαρτόν»[8].
Η διδασκαλία του Ιουλιανού ονομάστηκε Αφθαρτοδοκητισμός και οι οπαδοί του Αφθαρτοδοκητές[8], Φανταστικοί ( επειδή εξωτερικά η διδασκαλία τους θύμιζε αρκετά αυτή των Δοκητών)[9] καθώς και Ιουλιανιστές[1].
Παραπομπές Επεξεργασία
- ↑ 1,0 1,1 Σύγχρονος Εγκυκλοπαίδεια Ελευθερουδάκη, τόμος 12ος, σελ. 770.
- ↑ 2,0 2,1 Παναγιώτου Κ. Χρήστου, Εκκλησιαστική Γραμματολογία, τόμος Α', εκδοτικός οίκος Κυρομάνος, Θεσσαλονίκη 2005, σελ. 300
- ↑ Βλασίου Ιω. Φειδά, Εκκλησιαστική Ιστορία, τόμος Α΄,τρίτη έκδοση, Αθήναι 2002, σελ. 681 και Θρησκευτική και Ηθική Εγκυκλοπαίδεια, τόμος 6ος, σελ. 955
- ↑ 4,0 4,1 Εγκυκλοπαίδεια Πάπυρος-Λαρούς-Μπριτάνικα, τόμος 30ός, σελ. 31
- ↑ Βλασίου Ιω. Φειδά, Εκκλησιαστική Ιστορία, τόμος Α΄,τρίτη έκδοση, Αθήναι 2002, σελ. 675.
- ↑ Παναγιώτου Κ. Χρήστου, Εκκλησιαστική Γραμματολογία, τόμος Α', εκδοτικός οίκος Κυρομάνος, Θεσσαλονίκη 2005, σελ 301
- ↑ Θ.Η.Ε.,τόμος 6ος, σελ. 956.
- ↑ 8,0 8,1 Παναγιώτου Κ. Χρήστου, Εκκλησιαστική Γραμματολογία, τόμος Α', εκδοτικός οίκος Κυρομάνος, Θεσσαλονίκη 2005, σελ. 301 και Βλασίου Ιω. Φειδά, Εκκλησιαστική Ιστορία, τόμος Α΄, τρίτη έκδοση, Αθήναι 2002, σελ. 681.
- ↑ Παναγιώτου Κ. Χρήστου, Εκκλησιαστική Γραμματολογία, τόμος Α', εκδοτικός οίκος Κυρομάνος, Θεσσαλονίκη 2005, σελ 301 και Θ.Η.Ε.,τόμος 6ος, σελ. 956.
Βιβλιογραφία Επεξεργασία
- Βλασίου Ιω. Φειδά, Εκκλησιαστική Ιστορία, τόμος Α΄,τρίτη έκδοση, Αθήναι 2002.
- Παναγιώτου Κ. Χρήστου, Εκκλησιαστική Γραμματολογία, τόμος Α', εκδοτικός οίκος Κυρομάνος, Θεσσαλονίκη 2005.