Κβο βάντις (ταινία 1913)

ιταλική κινηματογραφική ταινία του 1912

Η ταινία Κβο Βάντις (Quo Vadis?) είναι ιστορικό δράμα ιταλικής παραγωγής του 1913, σε σκηνοθεσία Enrico Guazzoni για λογαριασμό της κινηματογραφικής εταιρίας Cines.  Η ιστορία βασίζεται στο ομώνυμο μυθιστόρημα του 1896. Αποτελεί αναμφισβήτητα το πρώτο blockbuster στην ιστορία του κινηματογράφου, με διάρκεια δύο ωρών, 5.000 κομπάρσους και υπερπολυτελή σκηνικά, θέτοντας έτσι τα πρότυπα για τα "υπερθεάματα" που ακολούθησαν τις επόμενες δεκαετίες.

Κβο βάντις (ταινία 1913)
ΣκηνοθεσίαΕνρίκο Γκουατσόνι
ΣενάριοΕνρίκο Γκουατσόνι
Βασισμένο σεΚβο βάντις
ΠρωταγωνιστέςΑμλέτο Νοβέλι, Γκουστάβο Σερένα, Lea Giunchi, Μπρούτο Καστελιάνι, Κάρλο Κατάνεο, Λία Ορλαντίνη, Αουγκούστο Μαστριπιέτρι, Ίντα Καρλόνι Τάλι και Ινιάτσιο Λούπι
ΦωτογραφίαΕβγκένιο Μπάβα και Αλεσάντρο Μπόνα
ΜοντάζΕνρίκο Γκουατσόνι
ΕνδυματολόγοςΕνρίκο Γκουατσόνι
Εταιρεία παραγωγήςCines
ΔιανομήΤζορτζ Κλάιν
Πρώτη προβολή1913
Διάρκεια120 λεπτά
ΠροέλευσηΒασίλειο της Ιταλίας
ΓλώσσαΙταλικά
Quo Vadis
Σκηνή από την ταινία.

Η παγκοσμίως αναγνωρισμένη ταινία προβλήθηκε για πρώτη φορά στη Γερμανία στις 19 Μαρτίου του 1913. Η πρεμιέρα έγινε κατά τη διάρκεια των εγκαινίων του Ufa-Hotel am Nollendorfplatz, του πρώτου κτηρίου ειδικά κατασκευασμένου για τη στέγαση αυτόνομου σινεμά στο Βερολίνο. Αποκλίνοντας μάλιστα από τις συμβατικές κινηματογραφικές πρακτικές, κατά την προβολή των σκηνών πλήθους, ξεπρόβαλαν στην αίθουσα ειδικές ομάδες ηθοποιών φορώντας κοστούμια, με σκοπό την ενίσχυση της σκηνής. [1][3]

Το Quo Vadis? ήταν, επίσης, η πρώτη ταινία που προβλήθηκε σε ένα πρώτης τάξεως θέατρο του Broadway (το Astor Theatre). Εκεί οι προβολές διήρκησαν για εννέα μήνες, από τον Απρίλιο έως το Δεκέμβριο του 1913. Η πρώτη προβολή στο Λονδίνο έγινε για λογαριασμό του Βασιλιά George V, στο Royal Albert Hall, ο οποίος στο τέλος έδωσε συγχαρητήρια στους καλλιτέχνες.

Ένα χρόνο αργότερα, η Ιταλίδα σκηνοθέτης Τζοβάνι Παστρόνε, εμπνεύστηκε το Cabiria (1914), που κατέχει πολλές ομοιότητες με το Quo Vadis?. Ωστόσο, το πρώτο διαρκεί περισσότερο, είναι θεματικά πιο σύνθετο και οπτικά πιο εντυπωσιακό.

Υπόθεση Επεξεργασία

Στα πρώτα χρόνια της εξουσίας του αυτοκράτορα Νέρωνα, ένας στρατιώτης του ερωτεύεται μια νεαρή Χριστιανή σκλάβα, την Λυκία. Ωστόσο,εμπόδιο στην αγάπη τους στέκεται το μίσος του αυτοκράτορα για το Χριστιανισμό. Γεμάτος φιλοδοξία και εμμονή για την απόκτηση της απόλυτης εξουσίας, ο Νέρωνας, διατάζει τους αξιωματικούς του να κάψουν τη Ρώμη, εναποθέτοντας την ευθύνη στους Χριστιανούς. Ως επιπλέον απόδειξη του μίσους του, ο αυτοκράτορας απαγάγει το ζευγάρι και τους στέλνει στην αρένα για να παλέψουν με τα λιοντάρια.

Άλλες εκδόσεις Επεξεργασία

  • 1901 ταινία σε σκηνοθεσία Lucien Nonguet και Ferdinand Zecca
  • 1912 ταινία σε σκηνοθεσία Αρτούρο Αμπρόσιο
  • 1925 ταινία σε σκηνοθεσία Gabriellino d'annunzio και Georg Jacoby
  • 1951 ταινία σε σκηνοθεσία Μέρβιν Λιρόι
  • Το 1985, μίνι-σειρά σε σκηνοθεσία Φράνκο Ρόσι
  • Ταινία του 2001, σε σκηνοθεσία Jerzy Kawalerowicz
  • 2002 τηλεοπτική σειρά (6 επεισοδείων) σε σκηνοθεσία: Jerzy Kawalerowicz

Δείτε επίσης Επεξεργασία

Σχετική βιβλιογραφία Επεξεργασία

  1. «Berlin crazy on film shows». New York Times. 23 March 1913. http://query.nytimes.com/gst/abstract.html?res=9B05E7D7133BE633A25750C2A9659C946296D6CF&legacy=true. 
  2. Lichtbild-Bühne, Nr. 26, 16 May 1914 (in German) at filmportal.de
  3. This practice seems to have begun with The Miracle, the world's first full-colour feature-length film which opened in London in December 1912 and in New York in April 1913. The US rights were owned by Al. Woods, an international theatre impresario who was also involved in the building of the Nollendorf Theatre in Berlin. The Miracle, with similar crowds of live costumed actors in the auditorium, opened in another Berlin cinema originally leased by Woods, the Ufa-Palast am Zoo, in May 1914.[2]

Σημειώσεις Επεξεργασία

  • The Peplum in the days of silent cinema, 1, ch. of "Cinema Peplum" Dominic Cammarota, "Future essays" n. 14, and. Fanucci, '87, p. 15th
  • The Dictionary of film Mereghetti-2002-cards, ed. Baldini & Castoldi, 2001, p. 1711.

Εξωτερικοί σύνδεσμοι Επεξεργασία