Βικιπαίδεια

Κλωντ Ωτάν Λαρά

Γάλλος σκηνοθέτης (1901-2000)

Ο Κλωντ Ωτάν Λαρά (γαλλικά: Claude Autant-Lara) (1901-2000) ήταν Γάλλος σκηνοθέτης του κινηματογράφου και αργότερα ευρωβουλευτής.[12]

Κλωντ Ωτάν-Λαρά
Γενικές πληροφορίες
Όνομα στη
μητρική γλώσσα		Claude Autant-Lara (Γαλλικά)
Γέννηση5  Αυγούστου 1901[1][2][3] ή 5  Αυγούστου 1903[4]
Λυζάρς[5]
Θάνατος5  Φεβρουαρίου 2000[1][2][3]
Αντίμπ[6][5]
Τόπος ταφήςΚοιμητήριο της Μονμάρτρης
Χώρα πολιτογράφησηςΓαλλία
Εκπαίδευση και γλώσσες
Ομιλούμενες γλώσσεςΓαλλικά[7][8]
ΣπουδέςΕθνική Σχολή Τεχνών Διακόσμησης
Lycée Janson-de-Sailly (έως 1915)
Mill Hill School
Πληροφορίες ασχολίας
Ιδιότητασεναριογράφος
σκηνοθέτης κινηματογράφου
πολιτικός[9]
theatre designer
ενδυματολόγος
σκηνοθέτης[10]
Πολιτική τοποθέτηση
Πολιτικό κόμμα/ΚίνημαΕθνικό Μέτωπο
Οικογένεια
ΣύζυγοςGhislaine Autant-Lara
ΓονείςÉdouard Autant και Louise Lara
Αξιώματα και βραβεύσεις
ΑξίωμαΕυρωβουλευτής (Ιουλίου 1989 – Σεπτέμβριος 1989)
Ευρωβουλευτής (Ιουλίου 1989 – Σεπτέμβριος 1989, Γαλλία)[11]
Commons page Σχετικά πολυμέσα
δεδομένα

Τα πρώτα χρόνια Επεξεργασία

Ο Κλωντ Ωτάν Λαρά γεννήθηκε στο Λυζάρς (Βαλ-ντ'Ουάζ) στην περιοχή Ιλ-ντε-Φρανς στις 5 Αυγούστου 1901. Ήταν γιος του αρχιτέκτονα Εντουάρ Ωτάν και της ηθοποιού Λουίζ Λαρά. Από την παιδική του ηλικία βρέθηκε μέσα σε καλλιτεχνικό περιβάλλον, και πιο συγκεκριμένα στο θέατρο και τα ρωσικά μπαλέτα. Ανακάλυψε και παθιάστηκε με τον κινηματογράφο από τα μαθητικά του χρόνια.

Το 1915, έφυγε για να συνεχίσει τις σπουδές του στη Μεγάλη Βρετανία και επέστρεψε στη Γαλλία προς το τέλος του Α' Παγκοσμίου Πολέμου, οπότε και συνέχισε τις σπουδές του στη Σχολή Διακοσμητικών Τεχνών. Τελειώνοντας τις σπουδές του, άρχισε να εργάζεται σε εργαστήριο γλυπτικής και στη συνέχεια εργάστηκε με τον Μαρσέλ Λ'Ερμπιέ ως σκηνογράφος αρχικά και στη συνέχεια το 1920 ως βοηθός σκηνοθέτη και σκηνογράφος για την βωβή ταινία L'Homme du large, μια μεταφορά στη μεγάλη οθόνη διηγήματος του Ονορέ ντε Μπαλζάκ. Το 1923, ο Λ'Ερμπιέ ήταν παραγωγός της πρώτης ταινίας μικρού μήκους του Ωτάν Λαρά, Faits-divers, στην οποία έπαιζε η μητέρα του Λουίζ. Η συνεργασία μεταξύ των δύο ανδρών θα διαρκέσει μέχρι το 1926. Την ίδια χρονιά, ο Ωτάν Λαρά έκανε τα σκηνικά για τη Νανά του Ζαν Ρενουάρ, ταινία βασισμένη στο μυθιστόρημα του Εμίλ Ζολά. Έπειτα εργάστηκε ως βοηθός σκηνοθέτης του Ρενέ Κλαιρ.

Μετά την αποτυχία της ταινίας του Construire un feu το 1930, βρέθηκε χρεωμένος και έφυγε για τις Ηνωμένες Πολιτείες, όπου συνδέθηκε φιλικά με άλλους εκπατρισμένους όπως ο Λουίς Μπουνιουέλ και σκηνοθέτησε γαλλικές βερσιόν αμερικανικών ταινιών, κυρίως με τον Μπάστερ Κίτον και τον Ντάγκλας Φαίρμπανκς τζούνιορ, αλλά η ζωή του Χόλυγουντ δεν του άρεσε και επέστρεψε στη Γαλλία το 1932.[13]

Με την επιστροφή του σκηνοθέτησε την Ciboulette (1933), ταινία βασισμένη στην οπερέτα του Ρεϊνάλντο Αν και με διαλόγους του Ζακ Πρεβέρ, αλλά ήταν μια νέα αποτυχία για τον σκηνοθέτη. Επιβίωσε δουλεύοντας σαν βοηθός σκηνοθέτης με τον Μωρίς Λεμάν και γνωρίστηκε με τον σεναριογράφο Ζαν Ωράνς. Οι δύο άνδρες ξεκίνησαν μια καρποφόρα συνεργασία κατά τη διάρκεια της Κατοχής, μια περίοδο κατά την οποία ο Ωτάν-Λαρά απογειώθηκε σκηνοθετώντας αρχικά την ταινία Ο γάμος του Σιφόν (Le Mariage de Chiffon) το 1941, με την Οντέτ Ζουαγιέ, και οι καλές κριτικές τον ενθάρρυναν να συνεχίσει, με επόμενες ταινίες τα Ερωτικά γράμματα (Lettres d'amour, 1942), Douce (1943). Οι ταινίες του έρχονταν σε αντίθεση με το κλίμα του Β' Παγκοσμίου Πολέμου και του έφεραν δημόσια αναγνώριση.

Η χρυσή περίοδος Επεξεργασία

Μεταπολεμικά, ο Κλωντ Ωτάν Λαρά έζησε μια χρυσή περίοδο δεκαπέντε ετών, οπότε και σκηνοθέτησε τις πιο σημαντικές ταινίες του. Μετά την επιτυχία του 1946 με το Sylvie et le Fantôme, πάλι με την Οντέτ Ζουαγιέ, σκηνοθέτησε, το 1947, την ταινία Φλογισμένα νιάτα (Le Diable au corps), μεταφορά του μυθιστορήματος του Ραϊμόν Ραντιγκέ, με τη Μισελίν Πρελ και τον Ζεράρ Φιλίπ. Η ταινία, η οποία αναφέρεται στην παθιασμένη σχέση μιας γυναίκας, της οποίας ο σύζυγος λείπει στο μέτωπο, με τον νεαρό εραστή της, προκάλεσε έντονες αντιδράσεις στον Τύπο και στο κοινό.[14]

Το 1949, μετέφερε στον κινηματογράφο το θεατρικό έργο του Ζωρζ Φεντώ Το νου σου στην Αμέλια!, το οποίο θεωρούσε ως την αγαπημένη του ταινία.

Ακολούθησε μια άλλη επιτυχία του, Το κόκκινο πανδοχείο (L'Auberge rouge,1951) με τον Φερναντέλ. Στη συνέχεια ακολούθησαν Το Κόκκινο και το Μαύρο (Le Rouge et le Noir (1954) και η πιο γνωστή του ταινία, η δραματική μαύρη κωμωδία Δύο μαυραγορίτες στο Παρίσι (1956), με τους Ζαν Γκαμπέν, Μπουρβίλ και Λουί ντε Φινές, η υπόθεση της οποίας διαδραματίζονταν κατά τη διάρκεια του Β 'Παγκοσμίου Πολέμου. Ακολουθεί η Υβέτ, το κορίτσι της ακολασίας το 1958 με τον Ζαν Γκαμπέν και τη Μπριζίτ Μπαρντό, ταινία βασισμένη σε μυθιστόρημα του Ζωρζ Σιμενόν και La Jument verte (1959) με τον Μπουρβίλ, που σηματοδότησε το τέλος της ακμής του.

Κριτική Επεξεργασία

Το 1954, το έτος κυκλοφορίας του Rouge et le noir, ο σκηνοθέτης βρέθηκε στο επίκεντρο κριτικής των μελλοντικών κινηματογραφιστών της Νουβέλ Βαγκ, οι οποίοι θεωρούσαν το έργο του ξεπερασμένο. Σε ένα άρθρο που δημοσιεύθηκε στο κινηματογραφικό περιοδικό Κινηματογραφικά Τετράδια, ο νεαρός κριτικός Φρανσουά Τρυφό καταφέρθηκε εναντίον του ως σύμβολο «μιας συγκεκριμένης τάσης στον γαλλικό κινηματογράφο», του οποίου οι καλλιτεχνικές αντιλήψεις, σύμφωνα με τον ίδιο, ανήκαν σε άλλη εποχή. Σε απάντηση, ο Κλωντ Ωτάν Λαρά στάθηκε πάντοτε επικριτικά απέναντι στο κίνημα της Νουβέλ Βαγκ.

Αλλά η δημοτικότητά του μειώθηκε με την άφιξη της Νουβέλ Βαγκ. Πάντα με σεναριογράφο τον Ζαν Ωράνς, συνέχισε τη σκηνοθεσία κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 1960, έκανε ακόμη δεκαπέντε ταινίες πριν σταματήσει τις δραστηριότητές του ως σκηνοθέτης στη δεκαετία του 1970.

Έπειτα δημοσίευσε βιβλία με τις αναμνήσεις του, συλλογές ομιλιών και φυλλαδίων, επικρίνοντας καλλιτεχνικούς κύκλους. Τα απομνημονεύματά του, με τίτλο La Rage dans le cœur (Με οργή στην καρδιά) που δημοσιεύθηκαν το 1984, μαρτυρούν την πικρία του.

Μεταξύ 1981 και 2000, δηλώνοντας ότι δεν ενδιαφέρουν τη Γαλλία, κατέθεσε τα αρχεία του στην Ελβετική Ταινιοθήκη.[15]

Πολιτική Επεξεργασία

Στα τέλη της δεκαετίας του 1980, σε ηλικία 88 ετών, έθεσε υποψηφιότητα με το ακροδεξιό κόμμα Εθνική Συσπείρωση και εξελέγη στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, όπου σε ομιλία του τον Ιούνιο 1989, προκάλεσε σκάνδαλο εκφράζοντας τις «ανησυχίες του για την αμερικανική πολιτιστική απειλή». Σε μια συνέντευξη που δόθηκε στο μηνιαίο περιοδικό Globe τον Σεπτέμβριο του 1989, έκανε προκλητικές δηλώσεις σχετικά με το Ολοκαύτωμα και τους θαλάμους αερίου. Ο υπουργός Δικαιοσύνης Πιέρ Αρπαγιάνζ περιέγραψε τις δηλώσεις ως «φυλετικές προσβολές, φυλετικές συκοφαντίες και υποκινήσεις φυλετικού μίσους». Το σκάνδαλο που προέκυψε οδήγησε στην παραίτησή του από το αξίωμα του ευρωβουλευτή.

Επιπλέον, τα μέλη της Ακαδημίας Καλών Τεχνών, της οποίας ήταν ισόβιος αντιπρόεδρος, κατόπιν ψηφοφορίας του απαγορεύσουν από τότε να αναλάβει την έδρα του.

Αυτή η στάση του αμαύρωσε την εικόνα του σκηνοθέτη, σε σημείο μερικές φορές να μειώνει τη δύναμη του κινηματογραφικού του έργου και τη συμβολή του στον γαλλικό κινηματογράφο.[16]

Ο Κλωντ Οτάν Λαρά πέθανε μετά από μακρά ασθένεια στις 5 Φεβρουαρίου 2000 στην Αντίμπ (Αλπ-Μαριτίμ).[17]

Φιλμογραφία Επεξεργασία

  • 1931: Buster se marie
  • 1931: Le Plombier amoureux
  • 1932: L'Athlète incomplet
  • 1933: Ciboulette
  • 1937: L'Affaire du courrier de Lyon (μαζί με τον Μωρίς Λεμάν)
  • 1938: Le Ruisseau (μαζί με τον Μωρίς Λεμάν)
  • 1939: Fric-Frac (μαζί με τον Μωρίς Λεμάν)
  • 1940: The Mysterious Mr Davis
  • 1941: Le Mariage de Chiffon (Ο γάμος του Σιφόν)
  • 1942: Lettres d'amour (Ερωτικά γράμματα)
  • 1943: Douce
  • 1946: Sylvie et le Fantôme
  • 1947: Le Diable au corps (Φλογισμένα νιάτα)
  • 1949: Occupe-toi d'Amélie (Το νου σου στην Αμέλια!)
  • 1951: L'Auberge rouge (Το κόκκινο πανδοχείο)
  • 1952: Les 7 péchés capitaux
  • 1953: Le Bon Dieu sans confession
  • 1954: Le Blé en herbe μεταφορά μυθιστορήματος της Κολέτ
  • 1954: Le Rouge et le Noir (Το Κόκκινο και το Μαύρο, μεταφορά του ομώνυμου μυθιστορήματος του Σταντάλ)
  • 1955: Marguerite de la nuit
  • 1956: La Traversée de Paris (Δύο μαυραγορίτες στο Παρίσι ή Διασχίζοντας το Παρίσι!)
  • 1958: Le Joueur (Ο παίκτης, βασισμένο στο ομώνυμο μυθιστόρημα του Φιοντόρ Ντοστογιέφσκι)
  • 1958: En cas de malheur (Υβέτ, το κορίτσι της ακολασίας)
  • 1959: La Jument verte
  • 1960: Les Régates de San Francisco
  • 1960: Le Bois des amants
  • 1961: Tu ne tueras point (Ου φονεύσεις, κυκλοφόρησε το 1963)
  • 1961: Le Comte de Monte-Cristo (Ο κόμης Μοντεχρήστος, βασισμένο στο μυθιστόρημα του Αλεξάνδρου Δουμά)
  • 1961: Vive Henri IV, vive l'amour
  • 1963: Le Meurtrier
  • 1963: Le Magot de Josefa
  • 1965: Humour noir
  • 1965: Journal d'une femme en blanc (Το ημερολόγιο της κυρίας με τα άσπρα)
  • 1966: Nouveau journal d'une femme en blanc
  • 1967: Le Plus Vieux Métier du monde
  • 1968: Le Franciscain de Bourges
  • 1969: Les Patates
  • 1977: Gloria

Τηλεόραση Επεξεργασία

Άλλα Επεξεργασία

  • 1926: Νανά του Ζαν Ρενουάρ, ως ηθοποιός και καλλιτεχνικός διευθυντής

Παραπομπές Επεξεργασία

  1. ↑ 1,0 1,1 1,2 Εθνική Βιβλιοθήκη της Γαλλίας: (Γαλλικά) καθιερωμένοι όροι της Εθνικής Βιβλιοθήκης της Γαλλίας. data.bnf.fr/ark:/12148/cb12016335k. Ανακτήθηκε στις 10  Οκτωβρίου 2015.
  2. ↑ 2,0 2,1 2,2 Εθνική Βιβλιοθήκη της Γερμανίας: (Γερμανικά) Gemeinsame Normdatei. 118848623. Ανακτήθηκε στις 16  Οκτωβρίου 2015.
  3. ↑ 3,0 3,1 3,2 (Αγγλικά) SNAC. w69k7wkh. Ανακτήθηκε στις 9  Οκτωβρίου 2017.
  4. ↑ 4,0 4,1 Τσεχική Εθνική Βάση Δεδομένων Καθιερωμένων Όρων. ola2002150309. Ανακτήθηκε στις 23  Νοεμβρίου 2019.
  5. ↑ 5,0 5,1 «Fichier des personnes décédées». Fichier des personnes décédées. Ανακτήθηκε στις 28  Σεπτεμβρίου 2021.
  6. ↑ Εθνική Βιβλιοθήκη της Γερμανίας: (Γερμανικά) Gemeinsame Normdatei. Ανακτήθηκε στις 31  Δεκεμβρίου 2014.
  7. ↑ Εθνική Βιβλιοθήκη της Γαλλίας: (Γαλλικά) καθιερωμένοι όροι της Εθνικής Βιβλιοθήκης της Γαλλίας. data.bnf.fr/ark:/12148/cb12016335k. Ανακτήθηκε στις 10  Οκτωβρίου 2015.
  8. ↑ CONOR.SI. 113382755.
  9. ↑ www.europarl.europa.eu. 1034. Ανακτήθηκε στις 20  Απριλίου 2022.
  10. ↑ www.acmi.net.au/creators/83037.
  11. ↑ www.europarl.europa.eu/meps/en/1034.
  12. ↑ . «imdb.com/name/Claude Autant-Lara». 
  13. ↑ . «allocine.fr/personne/fichepersonne/Claude Autant-Lara». 
  14. ↑ . «franceculture.fr/emissions/la-cinematheque-de-france-culture/claude-autant-lara». 
  15. ↑ . «theguardian.com/film/2000/feb/07/Claude Autant-Lara». 
  16. ↑ . «actes-sud.fr/node/Claude Autant-Lara». 
  17. ↑ . «liberation.fr/culture/2000/02/07/autant-en-emporte-laramort-d-un-cineaste-populaire-repute-anar-finalement-». 

Εξωτερικοί σύνδεσμοι Επεξεργασία

  •   Πολυμέσα σχετικά με το θέμα Claude Autant-Lara στο Wikimedia Commons


Ανακτήθηκε από "https://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Κλωντ_Ωτάν_Λαρά&oldid=10323291"